အန္နီႏုိးလာေတာ႔ မုိးစင္စင္လင္းေနေခ်ျပီ။
အန္နီသည္ ေစာင္ျခံဳထဲမွ မထေသးဘဲ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔ေသာ အေႀကာင္းအရာမ်ားကုိ စဥ္းစားေနမိ၏။
အတိတ္၏ အရိပ္ဆုိးႀကီးအေႀကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ျပန္ေတြးမိေတာ႔ ရင္ထဲ တဆစ္ဆစ္ နာက်င္လာသည္။
ဘာေႀကာင္႔လဲ။
အန္နီ ဘာအျပစ္ေတြမ်ား က်ဴးလြန္ခဲ႔မိလုိ႔ ကံႀကမၼာက ယခုလုိ ရက္ရက္စက္စက္ အျပစ္ေပးခဲ႔တာလဲ။
ျဖစ္ခဲ႔သမွ် အရာအားလုံး အိပ္မက္ဆုိးတစ္ခုသာျဖစ္ခဲ႔လွ်င္ ေကာင္းေလစြ။
မွန္သည္။ ဟုတ္သည္။
ျဖစ္ခဲ႔သမွ်သည္ အန္နီ႔အတြက္ အိပ္မက္ဆုိးတစ္ခုသာ ျဖစ္ေစရမည္။
အိပ္မက္မွ ႏုိးထလာေသာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အိပ္မက္သည္ ဆုိးသည္၊ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ သူ၏ဘ၀ကုိ မည္သုိ႔မွ် အက်ိဳးမသက္ေရာက္ေစသကဲ႔သုိ႔ အန္နီျပဳမူရမည္။
အိပ္မက္မွ ႏုိးထလာသည္ႏွင္႔ တျပိဳင္နက္ အိပ္မက္ႏွင္႔ သက္ဆုိင္ေသာ အရာအားလုံး လြင္႔ျပယ္သြားသကဲ႔သုိ႔ ဤအျဖစ္အပ်က္အားလုံး အန္နီ႔ဘ၀ထဲမွ လြင္႔ျပယ္ေပ်ာက္ပ်က္သြားေစရမည္။
အတိတ္ကုိ အိပ္မက္လုိ ထားခဲ႔ျပီး အန္နီ ေရွ႔ဆက္ရမည္။
ခ်ာလီကဲ႔သုိ႔ေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အတြက္၊ ယခုလုိမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုအတြက္ေလာက္ႏွင္႔ အန္နီ႔ဘ၀တြင္ အတားအဆီးမျဖစ္ေစရ၊ အတားအဆီးအျဖစ္မခံႏုိင္။
ဤအျဖစ္ဆုိးကုိ ဘာမွမဟုတ္သလုိ ေမ႔ေဖ်ာက္ပစ္ႏုိင္ရမည္။
အန္နီ႔ဘ၀ကုိ ယခင္လုိ ပုံမွန္အတုိင္း ဆက္လက္လည္ပတ္ေနဖုိ႔ အန္နီ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။
ယခင္လုိပင္ ေက်ာင္းတက္ေနမည္၊ စာက်က္ေနမည္၊ အားကစားလုပ္ေနမည္၊ ေဘာလီေဘာပုတ္ေနမည္၊ မိသားစုႏွင္႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးျပန္ေနမည္။
ဘ၀သည္ သူ႔အလုိလုိ အဆင္ေျပသြားပါလိမ္႔မည္။
အန္နီစဥ္းစားေနစဥ္ တစ္ဖက္ရွိ ေကတီေလးအခန္းထဲမွ ေကတီေလးကုိ အန္နီ႔ေမေမလင္းက အ၀တ္အစားလဲေပးေနေသာ အသံမ်ား ႀကားေနရသည္။
မႀကာခင္ မနက္စာစားရန္ အန္နီ႔ကုိ အန္နီ႔ေမေမလင္းက လာႏႈိးေတာ႔မည္။
အန္နီ ကုတင္ထက္မွ ၀ုန္းကနဲ ထလုိက္သည္။
ေရခ်ိဳးမည္။ မနက္စာ စားမည္။ ျပီးလွ်င္ ေက်ာင္းသြားမည္။
အန္နီတုိ႔မိသားစုတြင္ အလုပ္တက္ခ်ိန္၊ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္တုိ႔ တူညီႀကသည္မဟုတ္ရာ မနက္စာစားခ်ိန္လဲ မတူညီႀကေပ။
ေကတီေလးကုိ မနက္စာစားရန္ လင္းက ထမင္းစားခန္းထဲ ေခၚလာေသာအခါ မနက္စာစားႏွင္႔ေနေသာ အန္နီ႔ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသျဖင္႔ လင္း အံ႔ႀသသြားသည္။
" သမီး.. သမီးေလး ႏုိးေနျပီလား..."
လင္းက အန္နီ႔ကုိ မရဲတရဲေမးလုိက္သည္။
" ဟုတ္.."
အန္နီက လင္းကုိ ျပန္မႀကည္႔ဘဲ မနက္စာ စားေနရင္းက ေျဖလုိက္သည္။
လင္းက ေကတီေလးအတြက္ မနက္စာျပင္ေပးေနရင္းက အန္နီ႔ကုိ ဂရုစုိက္ႀကည္႔ေနမိသည္။
အန္နီ ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားတာမွ ဟုတ္ရဲ႔လား။
ျမန္ဆန္လြန္းလွပါလား..။
" အန္နီ ဒီေန႔ ေက်ာင္းတက္မယ္ေနာ္ ေမေမ.."
လင္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားသည္။
" တကယ္.. တကယ္ေျပာတာလားသမီး.."
လင္းက တအံ႔တႀသေမးသည္။
" အင္းေလ.. ဒီေန႔ ေက်ာင္းဖြင္႔ရက္ပဲ ဥစၥာ..."
လင္းမွာ အံ႔ႀသသလုိ ႀကည္ႏူး၀မ္းသာသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။
" ေက်ာင္းတက္ရတာ ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္.. ေက်ာင္းေျပးရင္ ဆရာမက ဆူမွာေပါ႔..."
ေကတီေလးက ဘာမွ မသိဘဲ ၀င္ေျပာသည္။
" ဒါေပါ႔ ေကတီရဲ႔.."
အန္နီက ေကတီ႔ကုိ ျပဳံးျပီး ျပန္ေျပာသည္။
အန္နီ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပဳံးကုိ ေတြ႔လုိက္ရေသာအခါ လင္း၏ ရင္ထဲတြင္ အတုိင္းမသိ ပီတိျဖစ္လုိက္မိေလသည္။
ထုိေန႔မွစ၍ အန္နီသည္ မိမိကုိယ္ကုိ ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္ရန္ ႀကိဳးစားေတာ႔သည္။
ေက်ာင္း ပုံမွန္သြားသည္။
ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ားကုိ အာရုံစုိက္သည္။
အားကစားခ်ိန္တြင္ အားကစားမွန္မွန္လုပ္သည္။
ေလ႔က်င္႔ခ်ိန္ အားထည္႔ေလ႔က်င္႔သည္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိေတာ႔ ေရွာင္ေနမိေနတုန္းျဖစ္သည္။
ယခင္လုိ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာစကားေျပာႀကဖုိ႔ထိ အန္နီအားမတင္းႏုိင္ေသး။
ဘရစ္တနီ႔ကုိလည္း ျပန္ေခၚခ်င္သည္။
ဘရစ္တနီက အန္နီေျပာထားေသာ စကားေႀကာင္႔လားေတာ႔ မသိ။
အန္နီ႔ကုိ ေရွာင္ေနသည္။
သုိ႔ေသာ္ သိပ္မႀကာလုိက္ပါ။ အန္နီ႔ေမေမလင္းက ဖုန္းႏွင္႔ဘရစ္တနီကုိ ခ်ိတ္ျပီး ရွင္းျပလုိက္ေတာ႔ ဘရစ္တနီက စကားစ ေျပာလာသည္။
စကားေတြ အမ်ားႀကီးမေျပာျဖစ္ေသးေသာ္လည္း ယခင္လုိ စိမ္းစိမ္းကားကားႀကီး မဟုတ္ေတာ႔သည္ကုိပဲ အန္နီ ၀မ္းသာမိပါသည္။
အိမ္တြင္ ပုံမွနျ္ပန္ျဖစ္ေစရန္ ႀကိဳးစားသည္။
မိဘမ်ားက သူမကုိ ဂရုစိုက္ႀကည္႔ေနသလုိခံစားရေသာ္လည္း အန္နီက ပုံမွန္ျဖစ္ေနျပီျဖစ္ေႀကာင္း ျပသရန္ ႀကိဳးစားပါသည္။
အန္နီ႔ေဖေဖ၀ီလ္ႏွင္႔ စကားေျပာရသည္ေတာ႔ အစပုိင္းတြင္ အနည္းငယ္ ခပ္အမ္းအမ္း ျဖစ္ေနေသးသည္။
စကားတစ္ခြန္းေျပာလုိက္၊ စကားစ ျပတ္သြားလုိက္၊ ေနာက္တစ္ခြန္းရွာေျပာလုိက္ႏွင္႔ စကားသံသရာ လည္ေနႀကသည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ အိမ္တြင္းအေျခအေနသည္ ပုံမွန္အေနအထားသုိ႔ တျဖည္းျဖည္း ခ်ဥ္းကပ္လာျပီျဖစ္ရာ မိဘမ်ားမွာ ပီတိျဖစ္ေနႀကပါသည္။
အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ား ေဘာလီေဘာပြဲရာသီက စတင္ေတာ႔မည္ျဖစ္သျဖင္႔ အန္နီတုိ႔ ေက်ာင္းလက္ေရြးစင္တစ္သင္းလုံး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေလ႔က်င္႔ေနႀကရျခင္းကလည္း အန္နီ၏ စိတ္ဒဏ္ရာကုိ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ သက္သာေစသည္။
အန္နီက ပြဲထြက္ေျခာက္ေယာက္စာရင္းထဲ မပါေသာ္လည္း ကုိယ္႔ကုိကုိယ္ ေက်နပ္မိပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ ပထမဆုံးပြဲစဥ္မစခင္မွာပင္ ပြဲထြက္လက္ေရြးစင္ျဖစ္ေသာ စီနီယာေက်ာင္းသူ ဗစ္ကီ ရုတ္တရက္ ဖ်ားေလသည္။
သုိ႔ျဖစ္ရာ လက္ေရြးစင္အသင္းနည္းျပဆရာက အန္နီ႔ကုိ ပြဲထြက္စာရင္းထဲထည္႔ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
စစခ်င္း အန္နီက ျငင္းဆန္ရန္ စဥ္းစားမိေသာ္လည္း ဆရာ၏ စည္းရုံးမႈေႀကာင္႔ေရာ၊ ကစားျဖစ္ပါက ပတ္၀န္းက်င္ႏွင္႔ ပိုမိုသဟဇာတျဖစ္လာမည္ဟု အန္နီယူဆမိျခင္းေႀကာင္႔ပါ ပထမဆုံးပြဲစဥ္တြင္ ပထမဆုံး ပြဲအေတြ႔အႀကဳံကုိ ရယူရန္ အန္နီ ဆုံးျဖတ္လုိက္ေလသည္။
" ျပင္းျပင္းရုိက္.. ျပင္းျပင္းရုိက္.."
" ကာပါဟ..."
" ေထာင္႔ကုိ.. ေထာင္႔ကုိ.."
" တစ္ခ်က္ပဲေဟ႔..."
အားကစားရုံႀကီးထဲတြင္ အားေပးသံမ်ားက ဟိန္းညံလွ်က္ ရွိသည္။
" မမေဟ႔.. မမေဟ႔.."
ထုိအထဲတြင္ ေကတီေလး၏ အသံက အက်ယ္ေလာင္ဆုံးျဖစ္သည္။
အန္နီ၏ ပထမဆုံးပြဲစဥ္သုိ႔ တစ္မိသားစုလုံး လာေရာက္အားေပးႀကသည္။
ေကာလိပ္တက္ေနေသာ ပီတာမွအပ ၀ီလ္၊ လင္းႏွင္႔ ေကတီေလးတုိ႔ လာအားေပးႀကသည္။
အန္နီႏွင္႔ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း ျပန္ျဖစ္သြားျပီျဖစ္ေသာ ဘရစ္တနီလည္း လာေရာက္ အားေပးသည္။
အန္နီကေတာ႔ အရာအားလုံးကုိ ေမ႔ေဖ်ာက္ကာ ကစားပြဲ၌ ႏွစ္ျမုပ္လုိက္ေလသည္။
အမွတ္အေနအထားအရလည္း တစ္ဖက္အသင္းကုိ ဦးေဆာင္ထားႏုိင္သည္မုိ႔ အန္နီတုိ႔ အသင္းသားအားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ေနႀကသည္။
အန္နီ၏ ရုိက္ခ်က္တုိ႔က အားအလြန္ပါလွသည္မဟုတ္ေသာ္လည္း ေနရာလြတ္ကုိ ရွာကာ ထုိေနရာသုိ႔ ရုိက္ခ်တတ္သည္မုိ႔ အားသာခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။
ေပ်ာ္ရႊင္စြာအားေပးေနေသာ ၀ီ္လ္သည္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ပြဲႀကည္႔စင္ေပၚမွ လူတစ္ေယာက္ကုိ သတိထားမိလုိက္သည္။
ဒီဂ်စ္တယ္ကင္မရာငယ္ေလးတစ္လုံးကုိင္ကာ မွတ္တမ္းတင္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
မ်က္ႏွာက ျပဳံးေနျပီး သူ႔မ်က္လုံးမ်ားကုိ မရုိးသားဟု ၀ီလ္ယူဆလုိက္သည္။
ေရႊေရာင္ဆံပင္၊ သပ္ရပ္စြာ ပင္႔တင္ထားသည္႔ အလယ္ခြဲ၊ အရပ္ျမင္႔ျမင္႔၊ ဗလေတာင္႔ေတာင္႔...။
၀ီလ္႔မ်က္လုံးထဲ အေမွာင္ထဲမွ ေရာ႔ဘ္မာ႔စ္ကုမ္း၏ ပုံပန္းသ႑ာန္က ျဗဳန္းကနဲ ေပၚလာသည္။
ဟင္.. မုဒိမ္းေကာင္.. သည္ မုဒိမ္းေကာင္..။
သည္ေက်ာင္းထဲ ဘာလာလုပ္သလဲ။
ျဖဴစင္ႏုနယ္ေသာ မိန္းကေလးမ်ား၏ ေဘာလီေဘာပြဲကုိ မွတ္တမ္းတင္ေနသည္။
သည္လုိေကာင္မ်ိဳး သည္ေနရာ ေရာက္လာစရာအေႀကာင္းမရွိ။
သားေကာင္လာရွာတာပဲ ျဖစ္ရမည္။
၀ီလ္က ျဗဳန္းကနဲ ထုိင္ေနရာမွ ထကာ ထုိလူဆီ ဦးတည္သြားလုိက္သည္။
ယွဥ္ျပိဳင္ေနေသာ ေဘာလီေဘာကြင္းထဲ တည္႔ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္။
ပြဲက ရပ္သြားျပီး လူအားလုံး၏ အာရုံက ၀ီလ္႔ထံ ေရာက္သြားသည္။
၀ီလ္႔မ်က္လုံးထဲ ဘာမွ် မျမင္ေတာ႔။
ထုိလူ႔ကုိ ထုိးရုိက္ခ်င္စိတ္မ်ားသာ ရွိေတာ႔သည္။
ထုိလူ ခ်ာလီဟုတ္သည္၊ မဟုတ္သည္ အဓိကမဟုတ္။
သည္လုိေနရာမွာ သည္လုိေကာင္မ်ိဳး ရွိကုိ မရွိသင္႔။
ေနာက္ထပ္ျဖဴစင္ေသာ ကေလးငယ္မ်ား သားေကာင္ထပ္မျဖစ္ေစရ။
သည္လုိမုိက္ရုိင္းေသာ ေကာင္မ်ိဳးကုိ အေသသတ္ရမည္။
" ေဟ႔.. ေရာ႔ဘ္မာ႔စ္ကုမ္း.."
၀ီလ္က ပြဲႀကည္႔စင္ဒုတိယတန္းတြင္ ထုိင္ေနေသာ ထုိလူ႔ကုိ ေခၚလုိက္သည္။
ေရႊေရာင္ဆံပင္ႏွင္႔လူက ေႀကာင္ေတာင္ေတာင္ျပန္ႀကည္႔သည္။
" ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနတယ္ ဟုတ္လား.."
" ဗ်ာ.."
" မင္းက ဒီကေလးေတြကုိ မေကာင္းႀကံဦးမလုိ႔လား..."
" ဘာျဖစ္တယ္..."
ေႀကာင္ေတာင္ေတာင္လုပ္ေနသျဖင္႔ ၀ီလ္ စိတ္မထိန္းႏုိင္ေတာ႔ဘဲ ထုိလူကုိ ပြဲႀကည္႔စင္မွ ဆြဲခ်လုိက္သည္။
ႀကမ္းျပင္ေပၚလဲက်သြားေသာအခါ ၀ီလ္က ထုိလူ႔ကုိ ဖိထုိးေလေတာ႔သည္။
ေရႊေရာင္ဆံပင္ႏွင္႔လူလည္း ဘာမွ ျပန္မလုပ္ႏုိင္ဘဲ အတင္းကာေနသည္။
ပြဲကစားေနေသာ ေက်ာင္းသူေလးမ်ားေရာ၊ ပြဲႀကည္႔ပရိသတ္ေရာ ရုတ္တရက္မုိ႔ ျငိမ္က်သြားသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားႀကသည္။
၀ီလ္ ေလးငါးခ်က္ခန္႔ ထုိးျပီးေသာအခါမွ ေဘးလူမ်ားက ၀င္ဆြဲႀကသည္။
ႏွစ္ဘက္ေက်ာင္းအသင္းမ်ားမွ နည္းျပဆရာႏွစ္ဦး ေျပးလာႀကသည္။
" ဘာျဖစ္တာလဲ... ဘာျဖစ္တာလဲ..."
တစ္ဖက္ေက်ာင္းမွ နည္းျပဆရာက ေျပးလာျပီး ေရႊေရာင္ဆံပင္ႏွင္႔လူကုိ ဆြဲထူလုိက္သည္။
" တုိင္လာ.. ဘာျဖစ္တာလဲ..."
လင္းလဲ ၀ီလ္႔အနား အေျပးေရာက္လာသည္။
ထုိစဥ္ တစ္ဖက္အသင္းမွ အားကစား၀တ္စုံႏွင္႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေရႊေရာင္ဆံပင္ႏွင္႔ တုိင္လာဆုိေသာသူနား ေျပးျပီး ေရာက္လာျပန္သည္။
" ေဖေဖ.. ေဖေဖ.. ဘာျဖစ္တာလဲ..."
" ရတယ္ သမီး... ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး.."
" ကြ်န္ေတာ္ ရဲကုိ ေခၚလုိက္မယ္.."
တစ္ဖက္နည္းျပဆရာက ေျပာသည္။
" ဟာ... မလုပ္နဲ႔.. မလုပ္နဲ႔.. မလုိပါဘူး.. အထင္လြဲမႈတစ္ခုပါဗ်ာ..."
ေရႊေရာင္ဆံပင္ႏွင္႔ တုိင္လာဆုိေသာသူက ပ်ာပ်ာသလဲ တားသည္။
" ေဖေဖ.. ေတာ္ေတာ္ထိသြားလား..."
" အာ... မမ်ားပါဘူးသမီးရယ္... စိတ္ပူသြားတာလား.. ေဆာရီး.. ေဆာရီး.. အထင္လြဲျပီး ျဖစ္တာပါ..."
" ခင္ဗ်ား ျဖစ္ရဲ႔လား..."
" လုံး၀ ေသခ်ာတာေပါ႔... ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး... အထင္လြဲတာပါ.. ဒါပါပဲ..."
ေဘးမွ လူမ်ား ခ်ဳပ္ထားသည္႔ႀကားမွ ၀ီလ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္စဥ္ကုိ ေႀကာင္ျပီး ေငးႀကည္႔ေနမိသည္။
ယခုမွ ၀ီလ္ အသိ ျပန္၀င္လာသည္။
ေရႊေရာင္ဆံပင္ႏွင္႔ တုိင္လာဆုိေသာသူကုိ ေရာ႔ဘ္မာ႔စ္ကုမ္းထင္ျပီး ၀ီလ္ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ထုိးႀကိတ္ေနမိခဲ႔တာပါလား...။
" ေဖေဖ ဘယ္လိုလုပ္လုိက္တာလဲ..."
အန္နီက ေဒါသျဖင္႔ ေျပာသည္။
အန္နီ ရွက္လြန္းသျဖင္႔ ပြဲဆက္မေဆာ႔ေတာ႔ဘဲ မိဘမ်ားကုိေခၚကာ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။
သားအဖႏွစ္ေယာက္ ျပႆနာတက္ေနျပီမုိ႔ လင္းက ေကတီေလးကုိ အေပၚထပ္သုိ႔ ဆြဲေခၚသြားသည္။
ဧည္႔ခန္းထဲ၌ အန္နီႏွင္႔ ၀ီလ္သာ က်န္ခဲ႔သည္။
" ေဖေဖ.. ေဖေဖ ေတာင္းပန္ပါတယ္ သမီးရယ္.."
၀ီလ္က တရားခံတစ္ေယာက္လုိ အန္နီ႔ေရွ႔တြင္ မလုံမလဲရပ္ေနရင္း ေတာင္းပန္သည္။
" ခုမွ ေတာင္းပန္ေနတယ္.. ရွက္ဖုိ႔ ေကာင္းလုိက္တာ ေဖေဖရယ္... သမီးမွာေတာ႔ ပုံမွန္ဘ၀ေလး ျပန္ျဖစ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနရတာ..."
" ေဖေဖ.. ေဖေဖ အသိစိတ္လြတ္သြားလုိ႔ပါ... ဘယ္လုိေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ႔ပါဘူး.. ေဖေဖ ေတာင္းပန္ပါတယ္ သမီးရယ္..."
" ေဖေဖ မသိဘူးလား... သမီးဘ၀ ပ်က္စီးသြားတာ.."
" မဟုတ္.. မဟုတ္ပါဘူးသမီးရယ္.. ေဖေဖတုိ႔ ခက္ခဲတဲ႔အခ်ိန္ေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ေနႀကရတာ မွန္ပါတယ္.. ဒါေပမယ္႔ သမီးဘ၀ မပ်က္စီးေသးပါဘူး..."
" ေဖေဖတုိ႔ ခက္ခဲတဲ႔အခ်ိန္ေတြ ျဖတ္သန္းေနတာမဟုတ္ဘူး... ေဖေဖတုိ႔ မုဒိမ္းက်င္႔ခံခဲ႔ရတာလဲ မဟုတ္ဘူး... အန္နီ.. အန္နီပါ.."
အန္နီက ေပါက္ကြဲစြာျဖင္႔ ေအာ္ဟစ္ေလသည္။
" အဲဒါ အန္နီ ... ေဖေဖ မဟုတ္ဘူး..."
" ေဖေဖ သိပါတယ္... ဒါေပမယ္႔..."
" ဟုတ္တယ္.. အန္နီသိတယ္.. အရာရာတုိင္း အရင္အတုိင္း ျပန္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ႔ပါဘူး..."
အန္နီ႔ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္မ်ား က်ဆင္းလာသည္။
" ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖရယ္... အခ်ိန္တုိင္း အဲဒါႀကီးကုိ ျပန္အမွတ္ရေနေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ႔... အန္နီ ေတာင္းပန္ပါတယ္..."
အန္နီသည္ ငုိေႀကြးရင္းႏွင္႔ သူမအခန္းရွိရာ အေပၚထပ္သုိ႔ ေျပးတက္သြားေလသည္။
၀ီလ္လည္း ယူက်ဳံးမရျဖစ္ကာ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိ အျပစ္တင္ေနမိေတာ႔၏။
ေနာက္ေန႔ ေဘာလီေဘာအသင္းသားမ်ားကုိေရာ၊ နည္းျပဆရာကုိေရာ၊ လာေရာက္အားေပးသည္႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုပါ ရင္မဆုိင္ခ်င္ေသးေသာ္လည္း အန္နီ ေက်ာင္းသုိ႔ ထြက္လာခဲ႔သည္။
ေက်ာင္းထဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ႀကိဳတင္ေရာက္ေနဟန္ရွိေသာ ဘရစ္တနီက အန္နီ႔ထံ ေျပးလာသည္။
" အန္နီ... ငါ... ငါ တကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူးဟာ..."
" ဘာအတြက္လဲ... အဲဒါ နင္႔အျပစ္မွ မဟုတ္တာ... ငါ႔အေဖ ဆုိက္ကုိ ၀င္ေနလုိ႔ ျဖစ္တာပဲ..."
အန္နီက ျပန္ေျပာလုိက္ေတာ႔ ဘရစ္တနီက နားမလည္သလုိ ျပန္ႀကည္႔သည္။
" ဟာ... မဟုတ္ပါဘူး.. ငါ အဲဒီကိစၥကုိ ေျပာေနတာ မဟုတ္ရုိးအမွန္ပါ..."
" ဟမ္.. ဒါျဖင္႔ နင္က ဘာအေႀကာင္းေျပာတာလဲ..."
" ဟုိ.. ဟုိေလ.. အင္တာနက္ေပၚမွာ..."
အန္နီ႔ရင္ထဲ ဒိန္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
အင္တာနက္ေပၚမွာ... အင္တာနက္ေပၚမွာ ဘာေတြ ေရာက္ေနျပီလဲ..။
ဘုရား.. ဘုရား..။
အန္နီသည္ ဘရစ္တနီ႔စကားကုိ ဆုံးေအာင္ နားမေထာင္ေတာ႔ဘဲ စာႀကည္႔တုိက္ရွိရာသုိ႔ ေျပးထြက္ခဲ႔ေတာ႔၏။
" အန္နီ.. အန္နီ..."
ဘရစ္တနီေအာ္ေခၚေသာ္လည္း လုံး၀ မႀကားေတာ႔ေပ။
အင္တာနက္ေပၚမွာ.. အင္တာနက္ေပၚမွာ..။
ဘုရား.. ဘုရား.. မဟုတ္ပါေစႏွင္႔..။
စာႀကည္႔တုိက္ထဲရွိ e-library သုိ႔ ေျပးသည္။
စာႀကည္႔တုိက္ထဲတြင္ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႔ ေရာက္ေနႀကျပီ ျဖစ္သည္။
လြတ္ေနေသာ ကြန္ျပဴတာတစ္လုံးေရွ႔တြင္ထုိင္ကာ ကီးဘုတ္တြင္ အေလာတႀကီး ရုိက္လုိက္သည္။
အန္နီကင္မရြန္း.....
internet search engine တစ္ခုမွ က်လာေသာ အရာကုိ အန္နီျမင္လုိက္ရေသာအခါ အန္နီ ႀကက္ေသေသသြားမိေတာ႔သည္။
ညစ္ညမ္းဇာတ္ကားမ်ားကုိ တင္ေလ႔ရွိသည္႔ဆုိက္တခ်ိဳ႔တြင္ အန္နီႏွင္႔ ခ်ာလီတုိ႔၏ ဗီဒီယုိဖုိင္က ေရာက္ေနေလျပီ။
နည္းပညာျဖင္႔ ျပဳျပင္ထားသျဖင္႔ ခ်ာလီ၏မ်က္ႏွာကုိ လုံး၀ မျမင္ရေသာ္လည္း အန္နီ႔မ်က္ႏွာကား ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေတြ႔ေနရေလသည္။
ဆက္သြယ္ရန္ဟုဆုိကာ အန္နီ႔နာမည္၊ ဖုန္းနံပါတ္ႏွင္႔ ေနရပ္လိပ္စာတုိ႔ပါ အတိအက် ေရးထားေလသည္။
သြားျပီ.. သြားျပီ.. ငါ႔ဘ၀..။
အန္နီသည္ ကြန္ျပဴတာကုိပင္ မပိတ္မိေတာ႔ဘဲ စာႀကည္႔တုိက္ထဲမွ ခ်က္ခ်င္း ထြက္ေျပးခဲ႔မိေလသည္။
၀ီလ္ ရုံးမသြားခင္ နံနက္စာစားရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္။
၀ီလ္၏ ရုံးတက္ခ်ိန္က ေနာက္က်သျဖင္႔ အိမ္တြင္ ေနာက္ဆုံးမွ ထြက္သည္။
၀ီလ္ အိပ္ရာထျပီဆုိလွ်င္ တစ္အိမ္လုံး မည္သူမွ် မရွိႀကေတာ႔ေပ။
၀ီလ္ နံနက္စာ စားရန္ ငွက္ေပ်ာသီးေဖ်ာ္ရည္ ေဖ်ာ္ေနစဥ္ အိမ္ထဲမွ ေျခသံအခ်ိဳ႔ ႀကားလုိက္သည္။
" လင္းလား.."
၀ီလ္က မီးဖုိေခ်ာင္မွ ေခါင္းျပဴႀကည္႔လုိက္ေတာ႔ မည္သူမွ် ရွိမေနပါ။
ထုိ႔ေနာက္ ၀ီလ္ နံနက္စာစားရန္ ႀကက္ဥ ေႀကာ္ေနလုိက္သည္။
ႀကက္ဥေႀကာ္ မက်က္ခင္မွာပင္ ၀ီလ္႔ထံသုိ႔ ဖုန္း၀င္လာသည္။
၀ီလ္က ဟမ္းဖုန္းကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္သည္။
" ဟယ္လုိ.."
" ၀ီလ္.. ရွင္ဘယ္မွာလဲ.. ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ.."
လင္းထံမွ ျဖစ္သည္။ လင္းအသံတုိ႔က စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနသလုိရွိသည္။
" ကုိယ္ အိမ္မွာေလကြာ.. ရုံးမသြားရေသးဘူး.. လင္းေရာ.."
" အခု လမ္းမွာ.. အန္နီ.. အန္နီ အဲဒီမွာရွိလား..."
" ဟင္.. ကုိယ္.. ကုိယ္ မသိဘူး.. ဘာ.. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ.."
၀ီလ္လည္း စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔သြားသည္။
" ဘရစ္တနီ ခုနက ဖုန္းဆက္တယ္... တစ္ခုခု.. တစ္ခုခုေတာ႔ ျဖစ္ေနျပီရွင္.. အန္နီ အဲဒီမွာရွိလား.."
" ဘယ္လုိ... အန္နီ.."
ဖုန္းကုိ ကုိင္ထားရင္း ၀ီလ္က အန္နီႀကားႏုိင္ေစရန္ ေအာ္ေခၚလုိက္သည္။
မည္သည္႔တုန္႔ျပန္မႈမွ မရွိ။
" ဘာ.. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ.. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ.."
" မသိဘူး.. သြား.. သြားႀကည္႔ႀကည္႔ပါဦး.. ျမန္ျမန္.. ျမန္ျမန္.."
" အန္နီ.. အန္နီ.."
၀ီလ္က ဖုန္းကုိ စားပြဲေပၚ ပစ္ခ်လုိက္ျပီး အိမ္ေပၚထပ္သုိ႔ သမီးနာမည္ ေအာ္ေခၚရင္း ေျပးတက္သြားသည္။
" အန္နီ.. သမီး ရွိလား.."
၀ီလ္ အိမ္ေပၚထပ္ေရာက္ေတာ႔ အန္နီ႔အခန္းက ပြင္႔ေနျပီး အခန္းထဲတြင္ မည္သူမွ် မရွိ။
ေရခ်ိဳးခန္းပိတ္ထားသည္ကုိ ျမင္လုိက္ရရာ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကုိ တြန္းဖြင္႔လုိက္သည္။
မရ.. အတြင္းမွ ဂ်က္ ခ်ထားသည္။
" အန္နီ.. သမီး အထဲမွာလား.."
ေျဖသံ မႀကားရ။
" အန္နီ.. တံခါးဖြင္႔စမ္း.."
တုန္႔ျပန္မႈမရွိ။
၀ီလ္ မေစာင္႔ႏုိင္ေတာ႔ဘဲ တံခါးကုိ ပြင္႔သြားေစရန္ ေျခေထာက္ႏွင္႔ အားကုန္ ေဆာင္႔ကန္၏။
ငါးခ်က္ခန္႔ ရွိေသာအခါမွ တံခါးက ဂ်က္ျပဳတ္ျပီး ပြင္႔သြားသည္။
ေရခ်ိဳးကန္ထဲ၌ အန္နီလဲေနသည္။
" ဘုရားေရ.."
ေရခ်ိဳးကန္ေဘးတြင္ ဖရုိဖရဲ လဲျပိဳေနေသာ အိပ္ေဆးဗူးကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။
၀ီလ္က အန္နီ႔ကုိ စုိးရိမ္စြာ ေပြ႔ထူလုိက္သည္။
" အန္နီ.. သမီး.. သမီး.."
" အန္နီ.. အန္နီ.. အသက္ မ ရွင္ ခ်င္ ေတာ႔ လုိ႔ ပါ..."
အန္နီက မပီမသ တစ္လုံးခ်င္း ေျပာသည္။
သူမ၏ မ်က္စိမ်ား မပြင္႔ေတာ႔..။
" ၀ီလ္..."
အိမ္ေအာက္ထပ္မွ လင္းအသံႀကားလုိက္သည္။
" ေဆးရုံကား အျမန္ေခၚ.."
၀ီလ္က ေအာ္ေျပာလုိက္ျပီး အန္နီ႔ကုိ လက္တစ္ဖက္မွ ေပြ႔ထားကာ လက္တစ္ဖက္ျဖင္႔ ပါးစပ္ထဲ ထုိးႏႈိက္လုိက္သည္။
" သမီးေလး.. ပါးစပ္ဖြင္႔ပါ သမီးေလးရယ္.."
လင္းက ေဆးရုံကားကုိ ဖုန္းေခၚေနရင္း အခန္းထဲ အေျပးေရာက္လာသည္။
၀ီလ္က အန္နီ႔ပါးစပ္ထဲ ႏႈိက္ကာ အာေခါင္ေရာက္သည္အထိ လက္ေခ်ာင္းျဖင္႔ ထုိးလုိက္သည္။
ထုိအခါ အန္နီ႔ပါးစပ္ထဲမွ ၀ါ၀ါအရည္ပ်စ္ပ်စ္မ်ား ေ၀ါကနဲ အန္ထြက္လာသည္။
" အန္ပါသမီးရယ္.. အကုန္အန္ထုတ္လုိက္ပါ သမီးေလးရယ္.."
အန္နီ အန္ထုတ္ေနသည္။
အခ်ိန္မီမည္ဟု ေမွ်ာ္လင္႔ရပါသည္။
ျပည္သူ႔ေဆးရုံ အေရးေပၚလူနာမ်ားဧည္႔ခန္းအတြင္း၌ ၀ီလ္ႏွင္႔လင္းတုိ႔ စုိးရိမ္ပူပန္စြာ ထုိင္ေနႀကသည္။
အန္နီ႔အား အခ်ိန္မီေတြ႔ရွိခဲ႔ျခင္း၊ အိပ္ေဆးမ်ားကုိ အန္ထုတ္ေစခဲ႔ျခင္၊ ေဆးရုံကား အျမန္ေရာက္လာျပီး ေဆးရုံသုိ႔ အခ်ိန္မီ ပုိ႔ေဆာင္ႏုိင္ခဲ႔ျခင္းတုိ႔ေႀကာင္႔ အန္နီ႔အသက္ကုိ မီခဲ႔ပါသည္။
အန္နီသည္ အိပ္ေဆးဒဏ္ေႀကာင္႔ ေမ႔ေမ်ာလ်က္ရွိေနျပီး စိတ္ခ်ရေစရန္ ေဆးရုံတြင္ ဆက္လက္ထားကာ ကုသေပးျပီးမွ သတိျပန္လည္လာျပီး အသက္အတြက္ စိတ္ခ်ရမွသာ အိမ္သုိ႔ ျပန္ေခၚခြင္႔ျပဳမည္ဆုိသျဖင္႔ ၀ီလ္ႏွင္႔လင္းတုိ႔ ထုိင္ေစာင္႔ေနႀကျခင္းျဖစ္သည္။
ညရွစ္နာရီခန္႔တြင္ အန္နီသတိျပန္ရလာျပီး အသက္အတြက္ စိတ္ခ်ရျပီျဖစ္သျဖင္႔ ေဆးရုံမွ ၀ီလ္တုိ႔အား ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ခြင္႔ ျပဳလုိက္ေလသည္။
၀ီလ္တုိ႔ အန္နီ႔ကုိ အိမ္သုိ႔ ျပန္ေခၚလာေသာအခါ အိမ္တြင္ ဘရစ္တနီ၊ အန္တီနီကုိးႏွင္႔ ေကတီေလးတုိ႔ ရွိေနႀကသည္။
အန္တီနီကုိးက အက်ိဳးအေႀကာင္းေမးျပီးေနာက္ ေကတီေလးကုိ သူမအိမ္သုိ႔ ေခၚသြားေလသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး ခဏအႀကာတြင္ အန္နီ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
လင္းႏွင္႔ ဘရစ္တနီတုိ႔ိကုိ ေစာင္႔ႀကည္႔ေနေစျပီး ၀ီလ္ ေအာက္ထပ္ဆင္းလာခဲ႔ကာ ဧည္႔ခန္းထဲ၌ ထုိင္ေန၏။
ည ဆယ္႔တစ္နာရီခန္႔တြင္ လင္း ေအာက္ထပ္ျပန္ဆင္းလာသည္။
" သမီးေလး အိပ္ေနတုန္းပဲမဟုတ္လား လင္း.."
လင္းက စကားပင္ ျပန္မေျပာႏုိင္ဘဲ ေခါင္းသာ ညိတ္ျပသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ေရခဲေသတၱာထဲမွ ၀ီစကီပုလင္းကုိ ထုတ္ယူကာ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ထဲ ငွဲ႔လုိက္သည္။
" ဘရစ္တနီက အန္နီ႔ကုိ ေစာင္႔အိပ္ေပးလိမ္႔မယ္.."
လင္းသည္ စကားတစ္ခြန္းေျပာျပီး ၀ီစကီခြက္ကုိ ယူကာ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္သြားေလသည္။
အန္နီ အိပ္ရာမွ ႏိုးလာေတာ႔ နံနက္ေလးနာရီေက်ာ္ခန္႔ ရွိမည္ထင္သည္။
အျပင္ဘက္တြင္ လင္းစပ်ိဳးေနျပီျဖစ္၏။
သူမနံေဘးတြင္ အိပ္ေပ်ာ္လ်က္ရွိေသာ ဘရစ္တနီ႔ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသျဖင္႔ အိပ္ရာထဲမွ ျဖည္းညင္းစြာ ထြက္ခဲ႔သည္။
ဦးေခါင္းမွာ အနည္းငယ္မူးေ၀ေနေသးသလုိ ရွိေသာ္လည္း ျပန္မအိပ္ခ်င္ေတာ႔သျဖင္႔ အိမ္ေအာက္ထပ္ဆင္းခဲ႔သည္။
တစ္အိမ္လုံး တိတ္ဆိတ္ေနျပီး မီးမ်ားလည္း ပိတ္ထားသည္။
အန္နီ အိမ္ေရွ႔ကုိ လွမ္းႀကည္႔လုိက္ေသာအခါ အိမ္ေရွ႔ျခံ၀င္းထဲ၌ ပက္လက္ကုလားထုိင္တစ္လုံးေပၚတြင္ ေစာင္တစ္ထည္ႏွင္႔ ထုိင္ေနေသာ ၀ီလ္႔ကုိ ေတြ႔လုိက္ရေလသည္။
အန္နီက သူမေဖေဖ၀ီလ္႔ထံ သြားလုိက္ကာ ေဘးတြင္ ရွိေသာ ခုံေလးတစ္လုံးေပၚ ထုိင္လုိက္သည္။
" ေဖေဖ.. အဆင္ေျပရဲ႔လားဟင္.."
၀ီလ္က အန္နီ႔ကုိ ေမာ႔ႀကည္႔သည္။
" ေရကူးကန္ထဲမွာ သမီး ပထမဆုံးေရာက္ဖူးတဲ႔အခ်ိန္ကုိ မွတ္မိလား.."
၀ီလ္က ေမးသည္။
" ရွင္.."
" အင္း.. သမီး ဘယ္မွတ္မိမလဲ.. သမီးအသက္က အဲဒီတုန္းက ၂ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာေလ.."
၀ီလ္က ဆက္ေျပာေနသည္။
" သမီးကုိႀကီးပီတာ ေရကူးကန္ထဲ ပထမဆုံး စဆင္းေတာ႔ သူတအားေႀကာက္ခဲ႔တာ.. တအားလဲ ေအာ္တယ္.. ငုိလဲငိုတယ္.. လုံး၀ကုိ အငုိမရပ္ေတာ႔ဘူး... သူက ေရခ်ိဳးဇလုံထဲ အဆင္ေျပေပမယ္႔.. ေရကူးကန္ထဲမွာ မရဘူး.."
၀ီလ္က အန္နီ႔ကုိ ႀကည္႔လုိက္သည္။
" သမီးက အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး.. သမီးက လုံး၀ အေႀကာက္အလန္႔ မရွိဘူး..."
" ဟုတ္.. အန္နီ မွတ္မိျပီ..."
" သမီးက တကယ္႔ကုိ အံ႔ႀသဖုိ႔ေကာင္းတယ္... ေရကူးကန္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနတာ.. ရယ္လုိက္္.. ေရေဆာ႔လုိက္နဲ႔ေပါ႔..."
၀ီလ္က ဂုဏ္ယူဟန္ျဖင္႔ ေျပာသည္။
" သမီးက အဲဒီတုန္းကတည္းက ကုိယ္႔ကုိကုိယ္ ယုံႀကည္မႈအျပည္႔ရွိတယ္.. ေနာက္ျပီး သမီးက ယုံႀကည္တယ္.. တျခားအရာေတြကုိ.. တျခားလူေတြကုိ.. ကမၻာႀကီးကုိေရာေပါ႔.. အဲဒါ သမီးရဲ႔ ပုံစံပဲေလ.. အေႀကာက္တရားလုံးလုံးမရွိတာ..."
၀ီလ္က ေျပာေနရင္း ေခတၱရပ္သြားသည္။
" ေဖေဖ အဲဒါကုိ တအားသေဘာက်တယ္.. တအားဂုဏ္ယူတယ္.. သိလား အားလဲ အားက်တယ္.."
အန္နီက သူ႔ေဖေဖကုိ စုိက္ႀကည္႔ေနသည္။
" ေနာက္ျပီး ေဖေဖစုိးရိမ္ခဲ႔တယ္.. သမီးႀကီးလာရင္ အဲဒီအရာေတြကုိ ဆုံးရွဳံးသြားမွာကုိေလ.. ဒါေပမယ္႔ သမီး မဆုံးရွဳံးခဲ႔ပါဘူး.."
၀ီလ္က ေျပာေနရင္းက အသံမ်ား တုန္ယင္လာသည္။
" ေဖေဖပဲ ဆုံးရွဳံးခဲ႔တာပါ.. ေဖေဖက သမီး အဲဒီအရာေတြ မဆုံးရွဳံးဖုိ႔ လုပ္ရင္း ကုိယ္႔ရဲ႔ ယုံႀကည္မႈေရာ သမီးရဲ႔ ယုံႀကည္မႈကုိပါ ပ်က္စီးသြားေအာင္ လုပ္သလုိ ျဖစ္ေနခဲ႔တာ.. သမီးကုိ ေစာင္႔ေရွာက္ေပးရမယ္႔ အစားေလ.. ကုိယ္႔သမီးကုိမွ မေစာင္႔ေရွာက္နုိင္တဲ႔ အေဖဟာ ဘယ္လုိအေဖမ်ိဳး ျဖစ္မွာလဲ..."
၀ီလ္႔ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္မ်ား က်ဆင္းလာေလျပီ။
" သမီး အဲဒီ ယုံႀကည္မႈေတြ ဆုံးရွဳံးေနတာကုိ ေဖေဖ ႀကည္႔ေနခဲ႔ရတယ္.. သမီး ကုိယ္႔ကုိကုိယ္ အျပစ္တင္ေနတာ၊ ေမးခြန္းထုတ္ေနတာေတြကုိ ေဖေဖ ႀကည္႔ေနခဲ႔ရတယ္.. ေနာက္ဆုံး သမီးေလး ကုိယ္႔ကုိကုိယ္ အႏၱရာယ္ေပးဖုိ႔ ႀကံစည္တာေတာင္မွ ခြင္႔ျပဳခဲ႔ရတယ္.."
၀ီလ္ ေျပာေနရင္းက ငုိေႀကြးေနမိေလသည္။
" ေဖေဖ.."
" ေဖေဖ႔ကုိ သမီး ခြင္႔လႊတ္ခ်င္မွ ခြင္႔လႊတ္ပါ သမီးရယ္.. ေဖေဖ ေတာင္းပန္ပါတယ္.. တကယ္႔ကုိ ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြယ္... သမီးကုိ ေဖေဖ.. ေဖေဖ အရမ္းခ်စ္ပါတယ္ကြယ္..."
" ေဖေဖ.. ေဖေဖရယ္.."
အန္နီလည္း မ်က္ရည္မ်ားကုိ မထိန္းႏုိင္ေတာ႔ဘဲ က်ဆင္းလာျပီး သူမေဖေဖကုိ ေပြ႔ဖက္လုိက္သည္။
သားအဖႏွစ္ေယာက္သည္ မ်က္ရည္မ်ားႀကားမွ တစ္ဦးႏွင္႔တစ္ဦး တင္းႀကပ္စြာ ေပြ႔ဖက္ထားမိႀကေလသည္။
အန္နီ႔အေနျဖင္႔ကား မည္သည္႔အခါမွ် ေျပာင္းလဲသြားမည္မဟုတ္ေသာ မိဘႏွင္႔ သားသမီးႀကားမွ အခ်စ္စစ္၊ အခ်စ္မွန္ကုိ ထာ၀ရအတြက္ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။
တစ္ခ်ိန္က သူမ အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔ေသာအရာသည္ကား အတုအေယာင္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
(ထုိသုိ႔ျဖင္႔ အန္နီတုိ႔ မိသားစုေလးသည္ ယခင္ကကဲ႔သို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ မိသားစုဘ၀ေလးကုိ ျပန္လည္ထူေထာင္ခဲ႔ႀကျပီးေနာက္ လအနည္းငယ္အႀကာတြင္ FBIေအးဂ်င္႔မ်ားသည္ အန္နီ႔အမႈအပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ အမႈေလးမႈတုိ႔၏ မုဒိမ္းေကာင္ ခ်ာလီ (ေခၚ) ဂြ်န္ဒုိး (ေခၚ) (အမည္အရင္း) ၀က္စတင္ဆုိသူအား အင္ဒီယားနားပုိလစ္စ္တြင္ ဖမ္းဆီးရမိခဲ႔သည္။ ထုိသူသည္ ဇနီးတစ္ဦးႏွင္႔ သားတစ္ဦးလည္းရွိျပီး အင္ဒီယားနားပုိလစ္စ္ျမိဳ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ ရူပေဗဒဘာသာရပ္ သင္ႀကားေပးေနေသာ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ေလသည္။ သားသမီးခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းမစာနာစြာ ျပစ္မႈမ်ား က်ဴးလြန္ခဲ႔ေသာ ၀က္စတင္သည္ ပတ္၀န္းက်င္၌လည္း မိသားစုပါ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းျဖစ္ရသည္႔အျပင္ တရားဥပေဒ၏ အဆုံးအမကုိလည္း ခံယူရေတာ႔မည္ ျဖစ္ေပသည္။)
(ျပီးပါျပီ)
No comments:
Post a Comment