တြင္က်ယ္လာေတာ႔မည္႔ ျမန္မာ႔ေရဓါတ္ေငြ႔ေလာင္စာစက္

From : Myit Makha  

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေရဓာတ္ေငြ႕ကို ေလာင္စာဆီႏွင့္ တြဲဖက္ကာ မီးစက္ ၊ ကား ၊ ရထား ၊ သေဘာၤႏွင့္ စက္ယႏၱရားမ်ားအား ဆီစားသက္သာစြာျဖင္႔ ေမာင္းႏွင္ႏုိင္ရန္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ကတည္းက စမ္းသပ္ တီထြင္ေနေသာ သုေတသီ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ၄င္း၏ စမ္းသပ္မႈရလာဒ္ အေၾကာင္း ျမန္မာ႔စြမ္းအင္သစ္အဖြဲ႕အေၾကာင္း၊ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခဲ့သည္မ်ားကို စုစည္းတင္ျပအပ္ပါသည္။

ေမး ။            ။  ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေရဓာတ္ေငြ႕နဲ႕ ေလာင္စာဆီပူးတြဲၿပီးေတာ့ စက္ယႏၱရားေတြကို အသံုးျပဳႏိုင္ဖို႕ ဘယ္လိုစိတ္ကူး ခဲ့တယ္ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းအရင္းကို အရင္ေျပာေပးပါခင္ဗ်ာ။

ေျဖ ။             ။ သုေတသီအင္ဂ်င္နီယာ ဦးစိုးျမင့္က အေမရိကားက ျပန္လာေတာ့ အေမရိကားမွာ ေရကို ဓာတ္ခဲြၿပီးထြက္လာတဲ့ ဓာတ္ေငြ႕နဲ႕ အင္ဂ်င္ေတြ လည္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေျပာဆိုျဖစ္ၾကတယ္။ အေမရိကားက ပညာရွင္ေတြက မွတ္ပံုတင္ၿပီး ကားေတြမွာ တန္းေမာင္းတယ္ ဒါေပမဲ့ အေမရိကားမွာ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ကေန ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ အထိေလာက္ပဲ အဲ့လို ေရဓာတ္ေငြနဲ႕ ပူးတြဲၿပီး အသံုးျပဳတယ္ဆိုတာ ၾကားလိုက္တာ ေနာက္ပိုင္း မၾကားေတာ့ဘူး။ သူတို႕အဲ့လို အသံုးျပဳေနတာ ႏွစ္ေပါင္း (၉၀)ေက်ာ္ေနၿပီ၊ ဒါက နည္းပညာအသစ္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အဓိကကေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးစိုးျမင့္ ျပတဲ့ ဗြီဒီယိုကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ စၿပီး ၂၀၀၈ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက  ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေရဓာတ္ေငြ႕နဲ႕ ေလာင္စာဆီ ပူးတြဲၿပီး သံုးႏိုင္ဖို႕ စတီထြင္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

ေမး။              ။ ေရဓာတ္ေငြ႔ စမ္းသပ္ လုပ္ေဆာင္မႈမွာ ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြၾကံဳေတြခဲ႔ပါသလဲ။

ေျဖ။              ။ ပထမဆံုး စမ္းသပ္ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ ပစၥည္းကို ရွမ္းစတားဂ်စ္မွာ တပ္ဆင္ၿပီး ေမာင္းတယ္ ၊ အဲ႔ဒီမွာ မေအာင္ျမင္ဘူး သူကို ကြန္ထရု္း(control)မလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ အပူ(Heat) ေတြတက္ ေတာ့ ဘက္ထရီကို ထိခိုက္တယ္ ။ ေရကို ဓာတ္ခြဲလိုက္ေတာ႔ရွိတဲ့ ေရေတြက ဆူကုန္ေတာ့ မေအာင္ျမင္ဘူး။ အဲ႔ဒီမွာ အင္တာနက္ကေန စာေတြ ျပန္ဖတ္တယ္ ၊ ႏုိင္ငံျခားကေန အင္တာနက္ ကေန ေပးထားတဲ့ ရက္တိုသင္တန္းေလးေတြ တက္တယ္၊ ထူးျခားတာက ဂ်ာမနီကပညာ သင္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ စက္မူတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေနဖက္ အီလက္ထေရာနစ္ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးစိုင္းစိုးလိူင္က ဒီဟာက ကြန္ထရုိးမပါရင္ မေအာင္ျမင္ဘူး ဂ်ာမနီမွာတုန္းကလည္း ဒါကို ေလ႔လာ ျပီးခဲ႔ၿပီ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ လွ်ပ္စစ္ႀကိမ္ႏူန္း လႊတ္တာကို ထိမ္းၿပီး လႊတ္ရမယ္ ၊ အဲ႔ဒီစနစ္ကို တပ္ရမယ္၊ သူက အဲ႔ဒီကိရိယာေလးကို ထြင္ေပးလိုက္တယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေမာ္ေတာ္ကားကို ကြန္ထရုိး ႏုိင္သြားတယ္၊ နည္းပညာပိုင္းမွာ ဒီအခက္အခဲေတြ ႀကံဳေတြ႔ခဲ႔ရသလို ေငြေၾကးဘက္မွာလည္း အခက္အခဲ ရွိတယ္၊ အိမ္က ကားႏွစ္စီးေရာင္းၿပီး ရတဲ႔ေငြနဲ႔ စမ္းသပ္မႈေတြ လုပ္ခဲ႔တယ္။

ေမး။          ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လက္ေတြက်က်အသံုးခ်ႏိုင္ဖို႔နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ထိ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသံုးျပဳလာႏိုင္မလဲ။

ေျဖ။           ။ ဘယ္ေလာက္ တြင္က်ယ္လာမလဲဆိုတာ စလုပ္တာကလည္း ဒီအင္ဂ်င္နီယာ ႏွစ္ေယာက္ထဲ လုပ္တာေဘးက ၀ိုင္းကူတဲ႔ ပညာရွင္ကေလး ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ ဦးစိုးလိူင္က အျမင္က်ယ္ေတာ့ စမ္းသပ္လုပ္ကိုင္ေနရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ကားမွာ တပ္ဆင္ၿပီး ေမာင္းတယ္။ မိတ္ေဆြ အင္ဂ်င္နီယာကားေတြ ေရဓာတ္ေငြ႔နဲ႔ ပူးတြဲေမာင္းႏွင္တယ္။ ဒီလိုစမ္းသပ္ေမာင္းႏွင္တာ (၁၄)စိီး ရွိသြားပါၿပီ။ အျပင္ကို ေရာင္းေပးမလား၊ မေရာင္းေပးဘူးလားဆိုတာ တျဖည္းျဖည္းေပၚလာၿပီ။ႏုိင္ငံ ေတာ္အပိုင္းကလည္း အရင္ကျပပြဲေတြမွာစက္မူ(၂)၀န္ႀကီးဦးစိုးသိန္းကိုယ္တိုင္ ဒါႀကီးက နည္းပညာ ေကာင္းလြန္းတယ္၊ အဆင္႔ျမင္႔ပါတယ္ ဆက္လုပ္ပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္ အဆင့္ က စိတ္၀င္ စားပါတယ္၊ အေကာင္အတည္ေဖာ္ဖို႔ က်ေတာာ႔ ဒီဘက္ကအင္ဂ်င္နီယာႏွစ္ေယာက္ထဲ ေငြရွင္ ေၾကးရွင္မပါဘူး။ တြင္က်ယ္လာမလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းက အရမ္းစိတ္၀င္စားစ ရာ ေကာင္းတယ္၊ သံုးျပလိုက္လို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ႀကိဳက္သြားရင္ေတာ့ တြင္က်ယ္လာမယ္၊ တြင္က်ယ္လာတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကုန္ၾကမ္းထုတ္လုပ္ဖို႔အတြက္ လုပ္ငန္းရွင္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ႏုိင္ငံေတာ္ ကေသာ္  လည္းေကာင္း ပူးေပါင္းပါ၀င္မယ္ဆိုရင္္ေတာ့ တြင္က်ယ္ လာႏိုင္မယ္။

ေမး။            ။ ေရဓာတ္ေငြ႔နဲ႔ ပူးတြဲေမာင္းႏွင္တဲ့အတြက္ ေလာင္စာဆီေလွ်ာ႔ခ်ႏိုင္မူနဲ႔ ေဈးႏူန္းကြဟမႈကို သိခ်င္ပါတယ္။

ေျဖ။        ။ ၁၉၈၀ ပတ္၀န္းက်င္ထုတ္ ကားအိုကားေဟာင္းေတြမွာ ေရဓာတ္ေငြ႔နဲ႔ ပူးတြဲေမာင္းရင္ ေလာင္စာဆီစားႏူန္း သက္သာမယ္၊ ဥပမာသေဘၤာေတြမွာ တစ္လကိုေပပါအလံုး တစ္ရာသံုးတယ္ ဆိုရင္အဲ႔ဒီေပပါအလံုးတစ္ရာမွာတစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏူန္း သက္သာမယ္ဆိုရင္အဲ႔ဒီတစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏူန္းကိုေငြနဲ႔ ေျမွာက္လိုက္ရင္ အမ်ားႀကီးသက္သာသြားၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ၇ ရာခုိင္ႏူန္း၊ တခ်ိဳ႕က ၈ရာခိုင္ႏူန္း သက္သာမယ္။ ဒါကေတာ႔ကို႔ရဲ႔အင္ဂ်င္ သက္တမ္းနဲ႔အင္ဂ်င္ကို ကိုင္တြယ္တဲ႔သူ အေပၚမွာ မူတည္ တယ္။ သူမ်ားႏွိင္ငံေတြမွာ ၈၀ ရာခိုင္ႏူန္းသက္သာတယ္၊ ၆၀ ရာခိုင္ႏူန္သက္သာ တယ္၊ ၅၀ရာခိုင္ႏူန္း သက္သာမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ႔   အင္ဂ်င္ေတြရဲ႔သက္တမ္းက တစ္သိန္းေတာင္မလည္ရေသးဘူး၊ ျမန္မာျပည္က မီးစက္၊ အင္ဂ်င္ေတြက အပတ္ေရ ဘယ္ႏွစ္သိန္းေလာက္ လည္ပတ္ၿပီးသြားၿပီလည္း မသိရဘူး ။ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘယ္ေလာက္သက္သာမလဲ ဒါကိုေမးတယ္၊ အေမရိကန္ လည္း ဒီအဂ်င္ဘယ္ေလာက္သက္သာမလဲ အာမမခံဘူး ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုေတာ့ အင္ဂ်င္ရဲ႕ အေျခ အေနေပၚမွာဘဲ မူတည္ပါတယ္။

ေမး။            ။ ေရဓာတ္ေငြ႔ကိုဘယ္ႏုိင္ငံေတြမွာအသံုးျပဳေအာင္ျမင္ေနၿပီလဲဆိုတာသိခ်င္ပါတယ္။

ေျဖ။            ။ ေရဓာတ္ေငြနဲ႕ ေအာင္ျမင္တဲ့ အမ်ားဆံုးႏိုင္ငံေတြကေတာ့ အာရွႏွိင္ငံေတြပါ၊ မေလးရွားႏိုင္ငံ ေရဓာတ္ေငြ႔အဖြဲ႕ ကေန    အႏိၵယႏိုင္ငံ ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ မီးထြန္းဖို႔ မီးစက္ ေတြကို ဒီဇယ္နဲ႔ ေရဓာတ္ေငြ႕ ပူးတြဲၿပီး တစ္ႏွစ္ကို အင္ဂ်င္ ၂၀၀၀ ကေန ၃၀၀၀ အထိ ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ်ေပးေနတယ္၊ ထိုင္း၊စကၤာပူ၊ဂ်ာမနီ၊အေမရိကန္၊ ရုရွား၊တရုတ္ နဲ႕ ဥေရာပ ႏိုင္ငံေတြမွာ   ေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသံုးျပဳေနၾကပါၿပီ။

ေမး။            ။ ျမန္မာ႔စြမ္းအင္သစ္(MAES)အဖြဲ႔မွာ အဖဲြ႔၀င္ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ရွိပါသလဲ။

ေျဖ။            ။ ဒီမွာအင္ဂ်င္နီယာ ႏွစ္ေယာက္ပါတယ္၊ ၁၉၈၀ ရန္ကုန္စက္မူတကၠသိုလ္ ဘြဲ႕ရ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးတစ္ဦးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္၊ အႀကံေပးအေနနဲ႔ ဒီေရဓာတ္ေငြ႔နည္းပညာကို သယ္လာေပးတဲ့ ဆရာႀကီးဦးစိုးျမင့္ (ဆံုးသြားပါၿပီ  ) ေနာက္တစ္ေယာက္က ဆရာႀကီးဦးသိန္းလြင္၊ သူက စီနီယာအင္ဂ်င္နီယာႀကီးပါ အဂၤလန္က ဘြဲ႔ရခဲ႔တာပါ။ ျမန္မာစြမ္းအင္သစ္(MAES) အဖြဲ႔၀င္ ၈ ေယာက ္ေလာက္ ရွိပါတယ္။

ေမး။       ။ စက္ရုံေတြမွာ ေရဓာတ္ေငြ႔စက္ျပဳလုပ္ဖို႔အတြက္ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းေတြ အပ္ရတယ္လို႕ သိရပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေလး ေျပာျပေပးပါ။

ေျဖ။            ။ ဘာျဖစ္လို႔ စက္ရံုေတြမွာ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းေတြ အပ္ရသလဲဆိုေတာ့ ဓာတ္ေငြရဲ႕ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းေတြက နည္းနည္းမ်ားပါတယ္၊ အီလက္ထေရာနစ္ ဆားကစ္ဘုတ္ကိုေတာ့ ဆရာႀကီးဦးစိုးလိူင္က သူကိုယ္တိုင္ထုတ္ပါတယ္ ။ သူရဲ႕ ဦးေႏွာက္နဲ႕ပါဘဲ။ အဲ႔ဒီက ကုန္ၾကမ္း ပစၥည္းကေတာ့ ဂ်ပန္၊ ဂ်ာမနီ၊ အေမရိကန္ ၊ စကၤာပူနဲ႔ မေလးရွားႏွိ္င္ငံေတြက မွာပါတယ္၊ အီလက္ထေရာနစ္ ပစၥည္းေတြဆိုေတာ့ ဒီမွာ လုပ္လို႔မရဘူး၊ ဒီက စက္ရုံေတြမွာ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကေတာ့ စတီးအိုးေတြနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ ဆက္စပ္ပစၥည္း ကုန္ၾကမ္းေတြကို အပ္ရပါတယ္။ နည္းပညာပိုင္းနဲ႔ အေခ်ာထည္ ဆင္တာကေတာ႔ ကိုယ္တိုင္လုပ္တာပါ။

( အခုလိုေျဖၾကားေပးတဲ့ သုေတသီအင္ဂ်င္နီယာ ဦးေက်ာ္ေက်ာ္ကို ျမစ္မခမီဒီယာက ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)

(ဂုဏ္ျပဳစရာ သတင္းတစ္ပုဒ္ကုိ copy၊ paste လုပ္လုိက္ပါတယ္... ကုိယ္တုိင္ ပုိ႔စ္ေလးေတြ ေရးမတင္ႏုိင္ေသးတဲ႔အတြက္ ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္)

101 Romantic Ideas (5)

(18) ဒီအုိင္ဒီယာေလးအတြက္ေတာ႔ စာေရးသူက CD player သုံးဖုိ႔ လုိမယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။
ဒီေခတ္မွာေတာ႔ ဖုန္းတုိ႔၊ တက္ဘလက္တုိ႔ပဲ သုံးႀကမွာေပါ႔ဗ်ာ... ေနာ႔...

တစ္ခုေတာ႔ ရွိတာေပါ႔... သင္ ခ်စ္ေသာသူက ဘာသီခ်င္းကုိ အႀကိဳက္ဆုံးလဲ သင္ သိထားရမယ္။
ျပီးရင္ အဲဒီသီခ်င္းကုိ သင္ အသုံးျပဳမယ္႔ ဖုန္း၊ တက္ဘလက္၊ mp3 စသည္ထဲ ထည္႔ထားပါ။
တစ္ရက္ရက္ေပါ႔... သင္တုိ႔ႏွစ္ဦး ပန္းျခံတုိ႔၊ ဘာတုိ႔ သြားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေခတၱအပန္းေျဖေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔...
အခ်စ္ေရ... သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ေလာက္ နားမေထာင္ခ်င္ဘူးလား ဆုိျပီး သူ အႀကိဳက္ဆုံးသီခ်င္းကုိ ဖြင္႔ျပီး နားေထာင္ႀကရမွာပါ။
earphone တစ္ဖက္စီကုိ တစ္ေယာက္စီ ခြဲျပီး နားေထာင္ႀကေနာ္... ျငိမ္႔ျငိမ္႔ေလး မွ်ေ၀စီးေမ်ာႀကတာေပါ႔...
အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကေတာ႔ သင္ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ႔ ေနရာနဲ႔လဲ ဆုိင္ပါတယ္ေနာ္...

(19) သင္ ခ်စ္ေသာသူဟာ တိရိစၦာန္ေလးေတြကုိ ခ်စ္ျမတ္တႏုိးနဲ႔ ေမြးထားတတ္သလား...
ေႀကာင္ေလးျဖစ္ေစ၊ ေခြးေလးျဖစ္ေစ၊ ယုန္ေလးျဖစ္ေစ၊ ဟမ္းစတားေလးျဖစ္ျဖစ္ စသျဖင္႔ေပါ႔...

 ေမြးထားတယ္ဆုိရင္ေတာ႔ သင္ ခ်စ္ေသာသူကုိ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ေပးတဲ႔အခါ အဲဒီအေကာင္ေလးအတြက္လည္း တစ္ခုခု ၀ယ္သြားေပးလုိက္ေနာ္... တိရိစ ၦာန္အစာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔...

(20) ကမ္းေျခကုိ သြားလည္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ ရွိသလားဗ်။
ဒါဆုိရင္ေတာ႔ လုပ္စရာေလး တစ္ခု ေျပာျပလုိက္ဦးမယ္။

ေန၀င္ခါနီး အခ်ိန္ေလးမွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ပါ။
အရင္ဆုံး သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာ အသည္းပုံ အႀကီးႀကီးဆြဲလုိက္ဗ်ာ... လႈိင္းတက္လာရင္ ပ်က္မသြားေလာက္တဲ႔ ေနရာလည္း ေရြးဦးေနာ္...
ျပီးရင္ေတာ႔ သင္ ခ်စ္ေသာသူကုိ အနားကိုေခၚ၊ အသည္းပုံထဲမွာထုိင္၊ ျပီးရင္ ေႏြးေထြးစြာ ေပြ႔ဖက္ထားရင္ ေန၀င္သြားတာကို တစိမ္႔စိမ္႔ေလး ႀကည္႔ႀကေပေတာ႔...
ေန၀င္သြားတာကုိ ႀကည္႔ရတာကလဲ romanticပါပဲဗ်ာ...

ပ်ဴ ပင္လယ္ျမိဳ႔ေဟာင္း (ဗီဒီယုိ)

ကြ်န္ေတာ္လည္း ခုတေလာ ဟုိဟာ၊ ဒီဟာ၊ ဟုိဒင္း၊ ဒီဒင္း၊ ဟုိကိစၥ၊ ဒီကိစၥေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတာမုိ႔ ဘေလာ႔ေလးဘက္ မလွည္႔ႏုိင္ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီေန႔ေတာ႔ ဒီဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ ဗီဒီယုိဖုိင္ေလးပဲ ႀကည္႔ႀကည္႔ႀကပါလုိ႔ ေတာင္းပန္ပါရေစ။
ပ်ဴပင္လယ္ျမိဳ႔ေဟာင္းလုိ႔ေတာ႔ ေျပာပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္လဲ ေသခ်ာမသိေတာ႔ မျဖီးေတာ႔ပါဘူး... ဟီးးး... ဗီဒီယုိေလးပဲ ႀကည္႔လုိက္ႀကပါေနာ္။

သူ႔အႀကည္႔ကုိ ကုိယ္သိသည္ (ဇာတ္သိမ္း)

ေနာက္ပုိင္းရက္မ်ား၌ သူသည္ ယခင္လုိ ပုံမွန္အတုိင္းသာ သြားလာလႈပ္ရွားႏုိင္ေစရန္ ဂရုစုိက္ခဲ႔ေသာ္လည္း သူမႏွင္႔မူကား တျဖည္းျဖည္းေ၀းကြာလာသေယာင္ ခံစားေနရ၏။

သူ၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက သူမကုိ ရည္းစားစာေပးျဖစ္သည္၊ မေပးျဖစ္သည္ကုိ စိတ္မစား၍ သူမသိေသာ္လည္း ေက်ာင္းစာသင္ခန္းမွာ၊ က်ဴရွင္ခ်ိန္ေတြမွာ သူမသည္ သူႏွင္႔ နီးနီးကပ္ကပ္ရွိမေနေတာ႔ေပ။

ဘာေႀကာင္႔၊ ဘာအတြက္ စသျဖင္႔ေတာ႔ သူ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းစဥ္းစားမေနမိပါ။

သည္လုိႏွင္႔ တကၠသုိလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲမ်ား ေျဖဆုိရန္ နီးကပ္လာေသာအခါ သူႏွင္႔သူမသည္ ပုိ၍ ေ၀းကြာသြားဖုိ႔ အေႀကာင္းဖန္လာျပန္သည္။

အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားမွ Private Study လုပ္ရန္ တရား၀င္ခြင္႔ျပဳေပးလုိက္ျပီျဖစ္သျဖင္႔ သူႏွင္႔ သူမသည္ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းမ်ားတြင္ ေတြ႔ရန္ အခြင္႔မရွိေတာ႔။

ထုိ႔ျပင္ က်ဴရွင္မ်ား၌လည္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအား ထိထိေရာက္ေရာက္သင္ႀကားေပးႏုိင္ရန္ အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔ခြဲလုိက္ျပီး လူနည္းနည္းခ်င္းစီ အခ်ိန္ခြဲကာ သီးျခားသင္ႀကားေပးေသာေႀကာင္႔ သူႏွင္႔ သူမသည္ တစ္ဖြဲ႔စီျဖစ္သြားျပီး ထုိအခ်ိန္မွစကာ ေတြ႔ဆုံႏုိင္ျခင္းမရွိႀကေေတာ႔ေပ။

သည္လုိႏွင္႔ အခ်ိန္ႀကာလာေသာအခါ သူသည္လည္း သူမ၏အေႀကာင္းမ်ားကုိ မစဥ္းစားမိေတာ႔ဘဲ ထုိအရာမ်ားသည္ သူ႔ေခါင္းထဲမွ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလေတာ႔သည္။

အခ်ိန္မ်ားက တျဖည္းျဖည္းကုန္ဆုံးသြားျပီးေနာက္ တကၠသုိလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲမ်ားေျဖဆုိျပီးသည္အထိ သူႏွင္႔ သူမ လုံး၀ မေတြ႔ဆုံျဖစ္ခဲ႔ႀကေပ။

စာေမးပြဲမ်ားေျဖဆုိျပီးသြားေသာအခါ၌လည္း သူ၏မိဘမ်ားသည္ အားလပ္ခ်ိန္မ်ား၌ ပညာရေစရန္ သူ႔အား ကြန္ျပဴတာသင္တန္းတစ္ခု တက္ေရာက္သင္ႀကားေစေလရာ သူ႔တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ သြားေရာက္လည္ပတ္ရန္ အခ်ိန္မရွိခဲ႔ေတာ႔။

ညေနအားလပ္ခ်ိန္မ်ား၌မူ ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၌ စုစည္းကာ ေတြ႔ဆုံႀကျခင္း၊ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မ်ား၌ ခ်ိန္းခ်က္ျပီး ေဘာလုံးကန္၊ ျခင္းခတ္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ႀကသျဖင္႔ အဆက္မျပတ္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ကား ရပ္ကြက္နီးသူအခ်ိဳ႔ႏွင္႔သာ ေတြ႔ဆုံျဖစ္ေတာ႔သည္။

ထုိသုိ႔ေသာ ရက္မ်ားကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးေနာက္ သူ၏ စိတ္ထဲ၌ သူမသည္ ေနရာယူႏုိင္ျခင္းမရွိေတာ႔ဘဲ တျဖည္းျဖည္း မႈန္၀ါးေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ႔သည္။

သည္လုိႏွင္႔ တကၠသုိလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲေအာင္စာရင္းထြက္ေသာအခါ၌ ေမွ်ာ္လင္႔ထားသည္႔အတုိင္း သူသည္ ဂုဏ္ထူးအခ်ိဳ႔ႏွင္႔ ေအာင္ျမင္ခဲ႔သလုိ သူမသည္ကား ရိုးရုိးတန္းတန္းအဆင္႔ျဖင္႔သာ ေအာင္ျမင္ခဲ႔ေလသည္။

ေအာင္စာရင္းထြက္ျပီးေနာက္ သူတုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ေက်ာင္း၌ ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲလုပ္ျဖစ္သျဖင္႔ သူႏွင္႔ သူမ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ႔ေသးသည္။

သူမႏွင္႔ ရုိးရုိးသားသား စကားေျပာဆုိႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ႔ျပီး သူမထံမွ ယခင္လုိ ထူးျခားေသာ အႀကည္႔မ်ား မရရွိေတာ႔သျဖင္႔ သူမအေနျဖင္႔ ငယ္စဥ္က စိတ္ကစားခဲ႔ျခင္းမ်ားကုိ ေမ႔ေပ်ာက္သြားေလာက္ျပီဟုေတြးရင္း သူသည္ ျပဳံးပင္ျပဳံးမိေလသည္။

သည္လုိႏွင္႔ တကၠသိုလ္မ်ား တက္ေရာက္ရန္ အခ်ိန္က်ေရာက္လာေသာအခါ၌ သူသည္ အမွတ္မီေသာ အသက္ေမြး၀မ္းေႀကာင္းတကၠသုိလ္တစ္ခုအား တက္ေရာက္ရန္ ျမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးရွိရာသုိ႔ ထြက္လာခဲ႔ရျပီး သူမသည္ကား ဇာတိေျမ၌ရွိေသာ တကၠသုိလ္တြင္သာ စာေပးစာယူတက္ရင္း က်န္ခဲ႔ေတာ႔သည္။

သူတစ္ေယာက္ ေခတ္မီတုိးတက္လြန္းေသာ ျမိဳ႔ျပသုိ႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အရာအားလုံးကုိ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင္႔သာ ေငးေနရသည္။

အေရာင္စုံ၊ အေသြးစုံ ျမိဳ႔ျပသည္ ၂၄နာရီ လႈပ္ရွားအသက္၀င္လ်က္ရွိျပီး သူ႔လုိ ေတာသားတစ္ေယာက္အတြက္ အထူးအဆန္းေတြခ်ည္း ျဖစ္ေလသည္။

ထုိ႔ထက္ပုိ၍ အေရာင္စုံ၊ ဒီဇုိင္းစုံ ျမိဳ႔ျပသူမ်ားကား သူ႔အျမင္၌ အေခ်ာအလွေတြခ်ည္းလုိ ျဖစ္ေနေတာ႔သည္။

ျမိဳ႔ျပႀကီး၏ တကၠသုိလ္ႀကီး၌ အသက္ေမြး၀မ္းေႀကာင္းပညာရပ္ကုိ သူသင္ႀကားျဖစ္ခဲ႔သလုိ ႏွလုံးသားေရးရာ ပညာရပ္ကုိလည္း မသင္ရဘဲႏွင္႔ အလုိလုိ တတ္ေျမာက္လာခဲ႔ေလ၏။

တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေသာ အလွမ်ားကုိ ေမြးရပ္ေျမ၌ ေတြ႔ႀကဳံခဲ႔ျပီးျဖစ္သျဖင္႔ ျမိဳ႔ျပ၌မူကား သူသည္ ပူေလာင္စူးရွေသာ အလွတုိ႔၌ စိတ္၀င္စားတတ္ခဲ႔ေခ်ျပီ။

သည္လုိႏွင္႔ ႏွလုံးသားေရးရာပညာ၌ အဆင္႔တစ္ဆင္႔တက္ျပီး သင္ယူဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္း တကၠသုိလ္မတူေသာ္လည္း သူေနထုိင္ရာ အေဆာင္အနီးရွိ ရပ္ကြက္ထဲမွ ခပ္သြက္သြက္ ျမိဳ႔ျပဖြား တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူတစ္ဦးကုိ စိတ္၀င္စားသေယာင္ျဖစ္လာ၏။

ရင္ခုန္ျခင္းကုိ အခ်စ္ဟု အဓိပၸါယ္ဖြင္႔တတ္ခဲ႔ျပီျဖစ္ေသာ သူသည္ ထုိမိန္းကေလးအား ခ်စ္မိျပီလားဟု သူ႔ကုိယ္သူ သုံးသပ္ေနခ်ိန္မွာပင္ မဆြတ္ခင္က ညြတ္ခ်င္ေနေသာ ကာလာစုံပန္းကေလးႏွင္႔ ခ်စ္သူရည္းစားျဖစ္ခဲ႔ရေတာ႔သည္။

ျမိဳ႔ျပ၏ မာယာသည္ ရုိးသားသူမ်ားအေပၚ ပုိ၍ ရက္စက္တတ္ေႀကာင္း သူမသိေသးခင္မွာေတာ႔ သူ႔ဘ၀သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အတိပင္ျဖစ္ေလသည္။ အရာအားလုံး ျပည္႔စုံသေယာင္ ရွိေလသည္။

သုိ႔ေသာ္ သူ၏ အေပ်ာ္တုိ႔သည္ အခ်ိန္ႀကာႀကာမခံလုိက္ေခ်။

လအနည္းငယ္အႀကာမွာပင္ ပန္းကေလး၏ မေမႊးေသာ သတင္းမ်ားက သူ႔ထံ ေရာက္ရွိလာသည္။

ပန္းကေလးမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကတည္းက သူ႔အရင္ ခ်စ္သူရည္းစားေတြ ရွိခဲ႔သည္။

သည္ေလာက္ကုိ သူမမႈပါ။

သူ ထိခုိက္ခံစားရသည္က ယခုလည္း ပန္းကေလး၏ ခ်စ္သူရည္းစားမ်ားမွာ တကၠသုိလ္တစ္ခုကုိ တစ္ေယာက္ႏႈန္းေလာက္ရွိသည္ ဆုိေသာ သတင္းျဖစ္ေလသည္။

ထုိ႔ထက္ပုိ၍ဆုိးသည္က ပန္းကေလးသည္ သူႏွင္႔ တြဲေနသည္မွာ တကယ္ခ်စ္၍ မဟုတ္၊ သူက မလည္မ၀ယ္ႏွင္႔မုိ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္း၍၊ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ ကစား၍ေကာင္းေသာေႀကာင္႔ဟူေသာ သတင္းစကားမ်ားသည္ ပန္းကေလး၏ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းအသုိင္းအ၀ိုင္းထဲမွ သူ႔ထံ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္ေလသည္။

ရုိးသားေသာ ေတာသားတစ္ေယာက္အား ေစတနာထား၍ သတိေပးလာသည္႔ ျမိဳ႔ႀကီးသူ၊ ျမိဳ႔ႀကီးသား တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၏ သတင္းစကားမ်ားႀကား၌ သူသည္ ရင္နာနာႏွင္႔ သင္ခန္းစာတစ္ခု ရရွိလုိက္ေပျပီ။

ေႀသာ္… ျမိဳ႔ျပမွာ အခ်စ္ဆုိတာ ကစားစရာ တစ္ခုလုိပါလားဟု သူေတြးမိေလသည္။

သည္သတင္းေတြကုိ စ စခ်င္း သူႀကားသိရစဥ္က ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ေသာ္ျငား မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ လွည္႔စားခံခဲ႔ရျခင္းကုိ ရွက္မိေသာေႀကာင္႔ အေဆာင္ထဲမွပင္ သူအျပင္မထြက္ျဖစ္ေတာ႔။

ပန္းကေလးႏွင္႔လဲ အဆက္အသြယ္လုပ္ရန္ မႀကိဳးစားေတာ႔ဘဲ မေတြ႔ေအာင္သာ ေနေတာ႔သည္။

သူ႔ကုိ စာနာေသာ အေဆာင္ေနသူငယ္ခ်င္းမ်ားက အားေပးစကားမ်ား ေျပာႀကရွာပါသည္။

“ ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း… မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ဘာမွ အရႈံးေပးစရာ အေႀကာင္းမရွိဘူး…” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊

“ မင္းရုပ္ မင္းရည္ မင္းအရည္အခ်င္းနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ရည္းစားတစ္ေယာက္ ထပ္ထားျပလုိက္စမ္းပါကြာ…”

ဟူ၍လည္းေကာင္း၊

“ တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး၊ သုံး၊ ေလးေယာက္ေလာက္ ထားျပလုိက္စမ္းကြာ၊ သူ႔ေလာက္ေတာ႔ မင္းလဲ စြမ္းေႀကာင္း ျပရမယ္…” ဟူ၍လည္းေကာင္း အားေပးႀကရွာ၏။

တျဖည္းျဖည္းႏွင္႔ သူ၏ အခ်စ္အေပၚ ထားရွိေသာ ရုိးသားသည္႔ စိတ္ထားတုိ႔သည္ အေရာင္ေျပာင္းသေယာင္ရွိလာခဲ႔ေတာ႔၏။

သူတုိ႔ေတာင္ မေႀကာက္မရြ႔ံ အေပ်ာ္ရည္းစားေတြ ရွာထားႀကေသးတာပဲ၊ ငါ ေယာက်္ားေလး၊ ဘာေႀကာက္စရာရွိလုိ႔လဲ ဟူေသာ အေတြးမ်ားက သူ႔ေခါင္းထဲ ေရာက္ရွိလာႀကသည္။

မင္းထက္လွတဲ႔  မင္းထက္သာတဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ ငါ ရွာျပီး တြဲျပဦးမယ္ ဟူ၍လည္း သူ၏ စိတ္ထဲ၌ ႀကဳံး၀ါးေနမိေလ၏။

ထုိသုိ႔ႏွင္႔ သူ မယွဥ္ျပိဳင္ခဲ႔ေသာ အခ်စ္ျပိဳင္ပြဲ၌ ရႈံးနိမ္႔ခဲ႔မႈအား လက္စားေခ်ရန္ တအုံ႔ေႏြးေႏြးျဖစ္ေနခုိက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္မနက္တြင္ သူရွိရာ အေဆာင္သုိ႔ ဧည္႔သည္တစ္ေယာက္ေရာက္လာေလသည္။
ထုိသူကား သူ၏ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း၊  သူမ၏ ေမာင္၀မ္းကြဲပင္ ျဖစ္ပါ၏။

“ သူငယ္ခ်င္း၊ ဘယ္တုန္းက ေရာက္လဲ…”

“ ဒီေန႔ပဲ ေရာက္တယ္ကြ… အဘုိးဆုံးသြားလုိ႔ တက္လာတာ…”

“ ေအာ္… စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာ… မင္းတုိ႔အဘုိးက ဒီျမိဳ႔ေပၚမွာလား…”

“ မဟုတ္ဘူး… နယ္မွာဆုံးတာ… ဒီကတဆင္႔ အေ၀းေျပးကားနဲ႔ ဆက္သြားရမွာ…”

“ ေအာ္… ေအး…ေအး… ကားက ဘယ္အခ်ိန္လဲ…”

“ ညေနမွ သူငယ္ခ်င္း… အခု ဒီက အသိတစ္ေယာက္အိမ္မွာ ခဏ၀င္နားေနတယ္… ညေနမွ သြားမွာဆုိေတာ႔ေလ…ဒါနဲ႔* * * *လည္းပါတယ္ကြ…”

ရုတ္တရက္ သူငယ္ခ်င္းက သူမ၏ နာမည္ကုိ ထုတ္ေျပာ၏။

သူမလည္း လုိက္ပါလာသည္ ဆုိပါလား။ အင္းေပါ႔။ သူငယ္ခ်င္း၏ အဘုိးကလည္း သူမ၏ အဘုိးပင္ မဟုတ္လား။

“ သူက ေျမးဦးမိန္းကေလးဆုိေတာ႔ အဘုိးက သူ႔ကုိ တအားခ်စ္တာကြ။ သူကလည္း အဘုိးကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာ။ ခုလဲ အဘုိးမဆုံးခင္က အဘိုးအနားမွာ သူ မရွိလုိက္ရဘူးဆုိျပီး ငုိငိုရယ္ရယ္ျဖစ္ေနေလရဲ႔။ ရုတ္တရက္ႀကီးဆုိေတာ႔လဲကြာ… ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ႔မလဲ…”

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက သူ႔ကုိ ရွည္လ်ားစြာ ရွင္းျပေနေလသည္။

မိန္းကေလးဆုိေတာ႔လည္း သည္လုိပဲ ခံစားရရွာမွာေပါ႔ဟု သူ ေတြးလုိက္သည္။

“ ဒါနဲ႔ မင္းအခ်ိန္ရရင္ သူနဲ႔ လုိက္ေတြ႔ျပီး စကားေလးဘာေလး ေျပာေပးပါလား။ မေတြ႔တာႀကာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေတြ႔ရမွာဆုိေတာ႔ သူလဲ နည္းနည္း စိတ္သက္သာရာ ရႏုိင္တာေပါ႔…”
သူ႔ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ကုိ ေျပာသည္။ သူလည္း  သေဘာတူလုိက္သည္။

“ ေအး… လုိက္ခဲ႔မယ္ေလ… ခဏေစာင္႔… အ၀တ္အစားလဲလုိက္ဦးမယ္…”

သူလည္း အေဆာင္ေပၚတက္ အ၀တ္အစားကပ်ာကယာလဲကာ သူငယ္ခ်င္းႏွင္႔အတူ လုိက္ခဲ႔ေလသည္။

သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ ေခတၱတည္းခုိလ်က္ရွိေသာ အိမ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ မ်က္ရည္ျပည္႔ေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင္႔အတူ သူမကုိ ေတြ႔ရေလ၏။

သူမသည္ မ်က္ရည္မ်ားႀကားမွပင္ ကာလာစုံမျခယ္သထားပါဘဲ ေခ်ာေမာလွပလ်က္ ရွိေနေပသည္။

သာမန္အခ်ိန္မ်ား၌ နင္ ပုိလွလာပါလားဟု သူႏႈတ္ဆက္မိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုေတာ႔ ထုိသုိ႔ မေျပာျဖစ္ေတာ႔ဘဲ ျပဳံးရုံသာ ျပဳံးျပလုိက္မိသည္။

“ ႀကီးႀကီး… ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အျပင္ခဏသြားလုိက္ဦးမယ္ေနာ္… သူငယ္ခ်င္းလဲ ပါလာေတာ႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာခ်င္လုိ႔…”

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက အတူပါလာေသာ သူမ၏ မိခင္အား ခြင္႔ေတာင္း၏။

“ ေအး… ေအး… သူငယ္ခ်င္းေတြ စကားေျပာႀကဦးေပါ႔… ကားခ်ိန္မီေအာင္ေတာ႔ ျပန္လာႀကဦးေနာ္ ကေလးေတြ…”

“ ဟုတ္ကဲ႔ႀကီးႀကီး…”

ခြင္႔ျပဳခ်က္ရျပီးေနာက္ သူမတုိ႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္အား အေအးဆုိင္တစ္ဆုိင္သုိ႔ သူဦးေဆာင္ကာ ေခၚလာခဲ႔၏။

ထုိဆုိင္ကေလးက အခင္းအက်င္းေကာင္းျပီး ဆိတ္ျငိမ္ေသာ ေနရာေလးလည္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ျပီး သူႏွင္႔ သူ၏ပန္းကေလးတုိ႔ ထုိင္ေနက် ဆုိင္လည္း ျဖစ္သည္ေလ။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူႏွင္႔ သူငယ္ခ်င္းသာ စကားေျပာလာခဲ႔ေသာ္လည္း သူမကေတာ႔ တစ္ခြန္းမွ် ၀င္မေျပာေပ။

က်လုဆဲဆဲ မ်က္ရည္မ်ားကုိသာ ထိန္းသိမ္းေနရင္း သူမ လုိက္လာခဲ႔သည္။

ဆုိင္ေရာက္ေသာအခါ သူသည္ စကားကုိ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေျပာေသာ္လည္း စကားမႀကြယ္သျဖင္႔ သူမ၏ ငိုခ်င္စိတ္မ်ားကုိ ေလ်ာ႔ပါးသြားေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ႔ေပ။

သူမကုိပါ စကား၀ုိင္းထဲ ပါလာေအာင္ ေခၚရင္းက ေျပာေနမိႀကေသာ စကားမ်ားသည္ သူမ၏အဘုိးျဖစ္သူအေႀကာင္း ေရာက္သြားျပီးေနာက္ သူမ၏ ပါးျပင္ေပၚ၌ မ်က္ရည္မ်ား က်ဆင္းလာေတာ႔သည္။

သူလဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားကာ ပ်ာပ်ာသလဲႏွင္႔ အိတ္ကပ္ထဲမွ အသင္႔ေဆာင္ထားေသာ တစ္ရွဴးအိတ္ထဲမွ တစ္ရွဴးတစ္ရြက္ထုတ္ကာ သူမကုိ ကမ္းေပးလုိက္မိ၏။

“ မငိုပါနဲ႔ဟာ… ဒီလုိပါပဲ… ေျပာမယ္႔သာ ေျပာရတာ… ငါ႔အဘုိးဆုံးတုန္းကလဲ ငါငိုတာပါပဲ… ေရာ႔… ေရာ႔… မ်က္ရည္သုတ္လုိက္ေနာ္…”

မိန္းကေလးမ်ားအား လုိအပ္ခ်ိန္တြင္ မည္သုိ႔ဂရုစုိက္သင္႔ေႀကာင္းကုိ ျမိဳ႔ျပႀကီးထံမွ သူသင္ႀကားျပီးသား ျဖစ္ေလရာ ရည္ရြယ္ျပဳလုပ္စရာမလုိဘဲ သူ႔အမူအရာမ်ားက သူမကုိ ဂရုစုိက္ေႀကာင္း အလုိလုိျပသမိေတာ႔၏။

သူမက သူကမ္းေပးေသာ တစ္ရွဴးကုိ လွမ္းယူရင္း သူ႔ကုိ ေမာ္ႀကည္႔သည္။

သူမ၏ မ်က္၀န္းမ်ားထဲ၌ ေက်းဇူးတင္ေႀကာင္းအဓိပၸါယ္ႏွင္႔တကြ အျခားခံစားမႈအရိပ္အေယာင္တစ္ခုကိုလည္း သူျမင္ေတြ႔လုိက္မိသည္။

သူမကုိ သူ ဘာေႀကာင္႔ရယ္မသိ၊ ဂရုဏာသက္စြာ စုိက္ႀကည္႔ေနမိေတာ႔သည္။

သူမက မ်က္ရည္မ်ားကုိ သုတ္ျပီး တစ္ရွဴးစအား စားပြဲေပၚ တင္လုိက္ခ်ိန္တြင္ သူသည္ တစ္ရွဴးအိတ္အား သူမကုိ ကမ္းေပးလုိက္ျပန္သည္။

“ ေနာက္ငိုတဲ႔အခါ သုတ္ရေအာင္ ယူထားလုိက္ေနာ္…”

“ ေက်းဇူးပဲေနာ္…”

သူမက ေက်းဇူးစကားဆုိရင္း တစ္ရွဴးအိတ္အား လွမ္းယူလုိက္သည္။

ထုိသုိ႔ႏွင္႔ စကားေျပာႀကရင္း အခ်ိန္အနည္းငယ္ႀကာသြားေသာအခါ သူတုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စု အေအးဆုိင္မွ ထြက္ခြာခဲ႔ႀကျပီး တည္းခုိရာအိမ္ရွိရာသုိ႔ ျပန္လာခဲ႔ႀကသည္။

လမ္း၌ အေတြးကုိယ္စီျဖင္႔ သူတုိ႔အားလုံး စကားမေျပာျဖစ္ႀက။

သူ၏ အေတြးထဲ၌လည္း သူမသည္ ယခုအခ်ိန္ထိ သူ႔အေပၚခံစားခ်က္မ်ားကုိ မေမ႔ေလာက္ေသးေႀကာင္း ေတြးေနမိေလသည္။

လမ္းေလွ်ာက္လာႀကရင္း စတုိးဆုိင္တစ္ဆုိင္ကုိ ေတြ႔ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ကားစီးရင္း မူးေမာ္ျခင္းမျဖစ္ေစရန္ လုိအပ္သည္မ်ား ၀ယ္ဦးမည္ဆုိကာ ဆုိင္ထဲ ၀င္သြား၏။

လမ္းမေပၚ၌ သူႏွင္႔ သူမ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ႔သည္။

သူသည္ အရိပ္ရွိရာ ေနရာကုိ လုိက္ရွာရင္း အပင္တစ္ပင္ေအာက္သုိ႔ သူမကုိ ေခၚလာခဲ႔၏။

 “ ဒီမွာက ငါတုိ႔ျမိဳ႔ထက္ ပုိပူတယ္ဟ… သိလား…”

သူမက ေခါင္းျငိမ္႔သည္။

“ ေနာက္ဆုိ အျပင္လာရင္ ထီးေလးဘာေလး ေဆာင္ေနာ္… ေနပူတယ္… နင္႔အသားျဖဴျဖဴေလးေတြ မည္းကုန္ဦးမယ္…”

သူက ျပဳံးျပီး သူမကုိ စုိက္ႀကည္႔ကာ ေျပာလုိက္ေသာအခါ သူမကလည္း ျပဳံးရင္း သူ႔ကုိ ျပန္ႀကည္႔သည္။

ျဖဴ၀င္းေသာ အသားအရည္ႏွင္႔ လုိက္ဖက္ညီစြာ လွပေနေသာသူမသည္ မ်က္ရည္မ်ားႀကားမွပင္ အေရာင္တစ္စုံတစ္ရာ မျခယ္သထားပါဘဲ သူ၏ ကာလာစုံပန္းကေလးထက္ အဆမ်ားစြာ ေခ်ာေမာသိမ္ေမြ႔ေႀကာင္း သူ သတိထားမိလုိက္သည္။

သူမသည္ ပန္းကေလးထက္သာေသာ၊ လွေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူမႏွင္႔ ခ်စ္သူျဖစ္ခြင္႔ရခဲ႔လွ်င္…

အေတြးႀကားမွ သူမ၏ မ်က္၀န္းကုိ ႀကည္႔လုိက္ေသာအခါ သူ႔ရင္ထဲ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားေတာ႔၏။

မ်က္၀န္းမ်ား၏ အဓိပၸါယ္တုိ႔ကုိ ဖတ္တတ္ေနျပီျဖစ္ေသာ သူသည္ သူမ၏ မ်က္၀န္းထဲမွာ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းအရိပ္အေယာင္မ်ားကုိ ေတြ႔လုိက္ရေလသည္။

မရည္ရြယ္ပါဘဲ ဂရုစုိက္မႈမ်ားစြာကုိ ျပသမိခဲ႔ေသာသူသည္ မလုံမလဲခံစားလုိက္ရ၏။

ျဖစ္သင္႔၊ မျဖစ္သင္႔ အေတြးမ်ား လြန္ဆြဲရင္း သူ႔စိတ္ထဲ ရႈပ္ယွက္သြား၏။

ထုိ႔ေနာက္ အေတြးဆုိး၊ အေတြးရုိင္းမ်ားကုိ သူ႔စိတ္ထဲမွ မနည္းေမာင္းထုတ္လုိက္ရေတာ႔၏။

အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး သူ စကားမေျပာျဖစ္ေတာ႔ပါ။

သူမက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ဂရုတစုိက္ လွမ္းလွမ္းႀကည္႔ေနမည္လား သူ သတိမထားမိေတာ႔ပါ။

သူ႔ကုိယ္သူ အျပစ္တင္ေနသည္။ သူ႔ဘာသာ ေနာင္တရမိေနသည္။

သူမတုိ႔ တည္းခုိရာအိမ္သုိ႔ ေရာက္ျပီး အားလုံးကုိ ႏႈတ္ဆက္ကာ အေဆာင္သုိ႔ ျပန္လာခဲ႔သည္႔ အခ်ိန္အထိ သူ႔စိတ္အေတြးေတြ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတုန္းျဖစ္သည္။

မွားခဲ႔ျပီ… မွားခဲ႔ျပီဟု သူ ထပ္တလဲလဲ ေတြးေနမိေလသည္။

ရုိးသားေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အား မျဖစ္ႏုိင္သည္႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ားကုိ သူ ေပးခဲ႔မိေလျပီလား… သူ မေျပာတတ္ေပ။

သုိ႔ေသာ္ အလြန္တရာ ဂရုစုိက္ျခင္းမ်ားကို ျပသခဲ႔မိေသာ သူ႔အမူအရာမ်ား မွားယြင္းခဲ႔ေႀကာင္းကုိေတာ႔ သူသိသည္။

ကာလရွည္ႀကာ တည္ျငိမ္ေနခဲ႔ျပီျဖစ္ေသာ ေရျပင္အား ဂယက္ထေအာင္ သူ ခဲလုံးေတြ ပစ္ခ်မိခဲ႔သလုိ ျဖစ္ေခ်ျပီ။

မလုပ္သင္႔… မလုပ္ေကာင္းေသာ အရာမ်ားကုိ ေတြးခဲ႔၊ လုပ္ခဲ႔မိေပျပီ။

တကယ္ေတာ႔ အေပ်ာ္ရည္းစားရွာရန္ သူေတြးခဲ႔ေသာ အေတြးတုိ႔သည္ပင္ ႏွမခ်င္းစာနာရမည္႔ သူတုိ႔ေယာက်္ားေလးမ်ား မစဥ္းစားသင္႔ေသာ ယုတ္ညံ႔သည္႔ အေတြးမ်ားျဖစ္သည္မဟုတ္ပါေလာ။

ငါ ဘာလုိ႔ အေတြးဆုိး၊ အေတြးရုိင္းေတြ ေတြးခဲ႔မိပါလိမ္႔။

သူ သက္ျပင္းေမာႀကီးတစ္ခု ခ်လုိက္မိသည္။

သက္ျပင္းေမာႏွင္႔အတူ ယခင္က စဥ္းစားခဲ႔ဖူးေသာ အေတြးရုိင္းမ်ား အားလုံးကုိ ေမာင္းထုတ္လုိက္ေလေတာ႔သည္။

အခ်စ္စစ္ႏွင္႔ မခ်စ္ႏုိင္သမွ် ကာလပတ္လုံး မည္သည္႔မိန္းကေလးကုိမွ် ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မေပးမိဖုိ႔ သူ ဆုံးျဖတ္လုိက္ေလသည္။

သူမႏွင္႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ျပန္ေတြ႔လွ်င္ သူမ၏ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ား ျပန္လည္ရုတ္သိမ္းသြားေစရန္ သူ သရုပ္ေဆာင္ရေပလိမ္႔ဦးမည္။

ဤဆုံးျဖတ္ခ်က္သည္ မွန္သလား၊ မွားသလားေတာ႔  သူ မသိပါ။

သူမကေရာ သူ႔ကုိ မည္သည္႔ ထင္ျမင္သြားေလမည္နည္း… သူ မေတြးတတ္ပါ။

မီးပြိဳင္႔၌ ရပ္ေစာင္႔ေနေသာ သူတစ္ေယာက္သည္ မီးပြိဳင္႔တြင္ မီးနီေနရာမွ ၀ါလာေသာအခါ ရည္ရြယ္ရာ တစ္ဖက္လမ္းသုိ႔ ေရာက္ႏုိင္ေတာ႔မည္ဟု ေတြးကာ ေမွ်ာ္လင္႔ေနမည္။ သုိ႔ေသာ မီးပြိဳင္႔သည္ ၀ါေနရာမွ စိမ္းမလာဘဲ တစ္ဖန္ ျပန္နီသြားေလေသာ္ ေစာင္႔ေနေသာသူသည္ မည္မွ် ေဒါသထြက္ေလမည္နည္း။ အခန္႔မသင္႔လွ်င္ က်ိန္ဆဲေကာင္း က်ိန္ဆဲေပလိမ္႔မည္။

သူမကေရာ မည္သုိ႔ ခံစားရေလမည္နည္း။

သူ႔ကုိ ႏွလုံးသားမရွိသူ၊ တစ္ဖက္သား၏ ခံစားခ်က္ကုိ လ်စ္လ်ဴရႈသူ၊ တစ္ဖက္သားကုိ အေလးမထားသူ၊ ေဘာလီေဘာပုတ္သလုိ ေျမွာက္တင္ျပီးမွ အက်နာေအာင္ ရုိက္ခ်တတ္သူဟု ထင္ျမင္ယူဆသြားေလမည္ေလာ။

သူ မသိပါ။

တဒဂၤေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားကုိ မေပးဘဲ ခဏတာ ရက္စက္ျပလုိက္ျခင္းသည္ သူမဘ၀တာတြင္ ႏွလုံးသားဒဏ္ရာ မရေစေရးအတြက္သာ ျဖစ္ေႀကာင္း သူမ သိႏုိင္ပါေစဟုသာ သူေတြးေနမိေလေတာ႔သည္။

(ျပီးပါျပီ)

သူ႔အႀကည္႔ကုိ ကုိယ္သိသည္ (၂)

သူ၏ အေတြးတုိ႔သည္ ပစၥကၡအေျခအေနသုိ႔ ျပန္ေရာက္လာခဲ႔ျပန္သည္။

ေႀသာ္… ေရွ႔တုိးဖုိ႔ မလြယ္၊ ေနာက္ဆုတ္ဖုိ႔ ခက္ေနေသာ အေနအထားမ်ိဳးျဖင္႔ပင္ ယခုဆုိ ရက္သတၱတစ္ပတ္ပင္ ေက်ာ္ခဲ႔ျပီေကာ။

သူသည္ သက္ျပင္းကုိ မွ်င္းမွ်င္းကေလး ခ်လုိက္ကာ သူမကုိ မသိမသာ ခုိးႀကည္႔လုိက္၏။

ေတာ္ပါေသးရဲ႔… သူမက သူ႔ကုိ ႀကည္႔မေနပါ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ စကားေကာင္းေနပုံေပၚသည္။

ယခုတေလာ သူမသည္ သူႏွင္႔ ပုိ၍ နီးကပ္လာသေယာင္ ရွိသည္ဟု သူထင္သည္။

ေက်ာင္းခ်ိန္မ်ားတြင္ မသိသာေသာ္လည္း က်ဴရွင္ခ်ိန္မ်ားတြင္ သိသာေစသည္။ က်ဴရွင္ျဖစ္ေသာေႀကာင္႔ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းကဲ႔သို႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူဦးေရ မမ်ားသည္ေႀကာင္႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

သူေရာ သူမပါ အခ်ိန္ေစာျပီး ေရာက္ေနႏွင္႔သည္႔အခါမ်ိဳးမ်ားတြင္ သူမသည္ သူ႔ထံသုိ႔ လာကာ သခ်ၤာပုစၦာမ်ားကုိ ရွင္းခုိင္းျခင္းမ်ိဳး၊ ဇီ၀ေဗဒ ရုပ္ပုံမ်ားကုိ ကူညီေရးဆြဲခုိင္းျခင္းမ်ိဳးတုိ႔ လုပ္လာသည္။

သူမ၏ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႔က သူဆြဲတာ လွလဲ မလွဘူးဟု ေ၀ဖန္ႀကေသာ္လည္း၊ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း သူဆြဲေသာ ပုံမ်ားမွာ အျခားသူမ်ားဆြဲေသာ ပုံထက္ ထူးျခားျပီး လွပေနဟန္မရွိေႀကာင္း လက္ခံေသာ္လည္း သူမကုိ ကူညီေပးေနရသျဖင္႔ စိတ္ထဲ ပီတိတစ္ခုလုိ ခံစားမိေလသည္။

သုိ႔ေသာ္ သူႏွင္႔ သူမသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသာ ျဖစ္ႀကပါသည္။

သူ ဆက္၍ စဥ္းစားမိျပန္သည္က ခ်စ္သူရည္းစားျဖစ္သြားလွ်င္ေကာ ဘာမ်ား ပိုျပီး ထူးျခားသြားမွာလဲ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

သူႏွင္႔ သူမသည္ ခ်စ္သူမ်ား ျဖစ္သြားႀကသည္ျဖစ္ေစ၊ ယခုအတုိင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားပင္ ဆက္ျဖစ္ေနလွ်င္ျဖစ္ေစ မည္သည္႔အရာမွ် ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္လာလိမ္႔မည္ဟု သူ မထင္ေခ်။

စာသင္ခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ စာသင္ေနႀကဦးမည္၊ ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ က်ဴရွင္သုိ႔ အတူသြားႀကမည္၊ တစ္ခါတစ္ရံ ထုိင္ေနက် အေအးဆုိင္သုိ႔ သြားထုိင္ႀကမည္၊ သူမအကူအညီေတာင္းလွ်င္ ဇီ၀ေဗဒပုံမ်ား ေရးဆြဲေပးေနဦးမည္၊ မည္သည္႔အရာမွ် ေျပာင္းလဲသြားလိမ္႔မည္မဟုတ္ဟု သူ ထင္သည္။

သည္လုိဆုိလွ်င္ အခုအတုိင္း ဆက္ေနတာကသာ ပုိေကာင္းဦးမည္ဟုလည္း သူေတြးလုိက္သည္။

“ ဟိတ္ေကာင္… ဘာေတြ စဥ္းစားေနတာတုန္းဟ…”

ရုတ္တရက္ သူ၏ေက်ာျပင္ကုိ ပုတ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ သူ႔ေဘးနားမွာ ၀င္ထုိင္သည္။

ေက်ာင္းမုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ ကုန္ခါနီးျပီ ျဖစ္သျဖင္႔ သူ႔ေဘးနားမွာ ထုိင္ေနက် သူငယ္ခ်င္း ျပန္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။

ထုိတစ္ေယာက္သည္ သူ၏အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး အခင္မင္ဆုံး၊ အရင္းႏွီးဆုံး ေပါင္းသင္းလာခဲ႔သည္႔ သူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္သည္။

“ မုန္႔ဆုိင္သြားတာလား…”

သူက ေမးလုိက္သည္။

“ လူရွင္းတဲ႔ ေနရာ အႀကံသြားထုတ္ေနတာကြ…”

သူငယ္ခ်င္းက ျပန္ေျဖသည္။

“ ေဟ… ဘာအႀကံတုန္းဟ…”

“ ဘာအႀကံရမလဲ… ရည္းစားစာေရးဖုိ႔ေလ… အခု အႀကံရခဲ႔ျပီ… ခ်ေရးဖုိ႔ပဲ က်န္ေတာ႔တယ္… ဟဲ..ဟဲ…”

ရုတ္တရက္ႀကီး ဆုိလာေသာ သူငယ္ခ်င္း၏စကားေႀကာင္႔ ခဏတာမွ် သူ ေႀကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားသည္။

ထုိ႔ေနာက္မွ သိခ်င္စိတ္ျဖင္႔ ေမးလုိက္၏။

“ ဘယ္သူ႔ကုိ ေပးမလုိ႔တုန္း… မင္းက…”

“ မွန္းႀကည္႔ေလကြာ… ဘယ္သူျဖစ္ႏုိင္မလဲ…”

သူငယ္ခ်င္းက လြယ္အိတ္ထဲက ေဘာပင္ႏွင္႔စာအုပ္ကုိ ထုတ္ရင္း သူ႔ကုိ ျပန္မႀကည္႔ဘဲ ေျဖသည္။

သူ၏ ရင္ထဲ၌ တစ္စုံတစ္ခုကုိ ေတြးပူလုိက္မိသည္။

“ * * * *မ်ားလားကြ… ဟုတ္လား…”

သူသည္ စိုးရိမ္စိတ္တစ္၀က္ျဖင္႔ သူမ၏ နာမည္ကုိ တစ္လုံးခ်င္းေရရြတ္ရင္း ေမးလုိက္မိသည္။

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက သူ႔ကုိ ျပဳံးျပီး ႀကည္႔ကာ

“ ဟဲဟဲ… မင္း သိပ္ေတာ္တဲ႔ ေကာင္ဘဲကြ… ေဗဒင္ဆရာ လုပ္ပါလား…”

ဟု ျပန္ေျဖလုိက္ရာ သူ႔ရင္ထဲ၌ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ေ၀ဒနာတစ္ရပ္ ၀င္ေရာက္ လႈပ္ခတ္သြားေလေတာ႔၏။

မွားျပီ… မွားျပီ…

ဘာျဖစ္လုိ႔ သူမအမည္ကုိမွ ေရြးျပီး ေမးလုိက္မိပါလိမ္႔…။

တျခားနာမည္ကုိ ေမးခဲ႔ရမွာ… တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္နာမည္ကုိ ေမးခဲ႔ရမွာ… ခုေတာ႔…။

ယခုတစ္ခါတြင္ေတာ႔ သူ သည္ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းေသာ သက္ျပင္းေမာႀကီးကုိ သူငယ္ခ်င္းမသိေစရန္ ရင္ထဲ၌ပင္ သုိ၀ွက္ထားလုိက္ရေလေတာ႔၏။

“ ဟဲဟဲ… ေနာက္တာပါကြာ… ႀကိဳက္တာက ႀကိဳက္တာပဲ… ရည္းစားစာေပးရဲေသးဘူးကြ… ႀကိဳပဲ ေရးထားရမွာ…”

သူငယ္ခ်င္းက ရယ္ျဖဲျဖဲႏွင္႔ ထပ္ေျပာသည္။

သူကေတာ႔ ျပဳံးျပလုိက္မိသည္ထင္သည္။

မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစကာမူ သူ၏ အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းသည္ သူမကုိ ခ်စ္ႀကိဳက္ေနသည္ဟု ၀န္ခံလုိက္သည္မဟုတ္ပါေလာ။

ဤသည္လည္း ကံတရား၏ ဆန္းႀကယ္ေသာ လွည္႔စားခ်က္တစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။

သူ၏ ေရွ႔ဆက္မည္႔ ေျခလွမ္းမ်ားသည္လည္း ေနရာတြင္ပင္ တုံ႔ေႏွးေ၀၀ါးသြားေခ်ေလျပီ။

ထုိေန႔က စာသင္ခ်ိန္အားလုံးကုိ စိတ္မပါစြာျဖင္႔ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔မိသည္ ထင္သည္။

သည္လုိႏွင္႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ သူ ခ်က္ခ်င္း ထမျပန္ျဖစ္ပါ။

ယေန႔ သူ စာသင္ခန္းတံခါးကုိ ေသာ႔ခတ္ရမည္႔အလွည္႔ ျဖစ္ေသာေႀကာင္႔ ျဖစ္ပါသည္။

ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား တဖြဲဖြဲႏွင္႔ ထြက္ခြာသြားႀကေသာ္လည္း သူ ေနရာမွ မထဘဲ ထုိင္ေနလုိက္သည္။

အားလုံးရွင္းသြားႀကေသာအခါ သူ စားပြဲခုံမ်ားေအာက္ရွိ လြယ္အိတ္မ်ား ထည္႔ရာ အံမ်ားကုိ လုိက္ႀကည္႔သည္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေယာက္ တစ္စုံတစ္ခုခု က်န္ခဲ႔မည္စိုး၍ ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ က်န္ခဲ႔ပါက မိမိဘာသာ သိမ္းထားသင္႔လွ်င္ သိမ္းထားရမည္၊ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားထံ သြားအပ္ႏွံသင္႔လွ်င္ အပ္ႏွံရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ထုိသုိ႔ လုိက္ႀကည္႔ေနရင္း မိန္းကေလးမ်ား ထုိင္ေသာ အတန္းခုံတစ္ခုံ၏ အံထဲတြင္ လက္ကုိင္ပု၀ါတစ္ထည္ က်န္ခဲ႔ေႀကာင္း သူေတြ႔လုိက္သည္။

တစ္ေယာက္ေယာက္ က်န္ခဲ႔တာ ျဖစ္လိမ္႔မည္။

သူ သိမ္းထားေပးလွ်င္ ေကာင္းမလား၊ သည္အတုိင္း ထားခဲ႔လွ်င္ပဲ ေကာင္းမလား ခ်ီတုံခ်တုံ စဥ္းစားေနခုိက္ အခန္းတံခါး၀အနား ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ အေမာတေကာ ေရာက္လာသည္။

သူမ မဟုတ္ပါ။ အျခား အတန္းသူ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။

“ ေတာ္ေသးတာေပါ႔… အခန္းတံခါး မပိတ္ေသးလုိ႔…”

ေကာင္မေလးက ေရရြတ္ေျပာ ေျပာရင္း အခန္းထဲ ၀င္လာသည္။

သူက ျပဳံးျပရင္း စကားဆုိလုိက္သည္။

“ လက္ကုိင္ပု၀ါ က်န္ခဲ႔တာလား…”

“ ေအးဟယ္…”

 သူက စားပြဲခုံထဲမွ လက္ကုိင္ပု၀ါေလးကုိ လွမ္းယူလုိက္ျပီး သူ႔အနားေရာက္လာေသာ ေကာင္မေလးကုိ ကမ္းေပးလုိက္သည္။

“ ေက်းဇူးပဲဟယ္… နင္ ရွိေနလုိ႔ေပါ႔… သြားေတာ႔မယ္ေနာ္…”

ေကာင္မေလးက သူ႔ကုိ ျပဳံးျပ၊ ေက်းဇူးစကားဆုိျပီး ျပန္လွည္႔ထြက္သြားသည္။

သူ လည္း အခန္းတြင္း တစ္ခ်က္ ေ၀႔ႀကည္႔လုိက္ျပီး အျပင္သုိ႔ ထြက္ေတာ႔မည္အျပဳ အခန္းျပဴတင္းေပါက္မွ လွမ္းႀကည္႔ေနေသာ အတန္းပုိင္ဆရာမကို လွမ္းျမင္လုိက္ေလသည္။

သူ အျပင္သုိ႔ ထြက္ျပီး ဆရာမကုိ ျပဳံးျပႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။

“ ဆရာမ အခန္းလာစစ္တာလား…”

ဆရာမက သူ႔ကုိ ျပဳံးျပဳံးႀကီး ႀကည္႔ေနသည္။ ျပီးမွ…

“ ခုနက ဘာလုပ္ေနႀကတာလဲ…”

ေႀသာ္… ဆရာမက အေစာကတည္းက ေရာက္ေနတာကုိး။

“ ဟုိေကာင္မေလး လက္ကုိင္ပု၀ါက်န္ခဲ႔လုိ႔ ျပန္ေပးေနတာပါ ဆရာမရဲ႔…”

ဆရာမက သူႏွင္႔ ဟိုေကာင္မေလးကုိ တစ္မ်ိဳးထင္ေနပုံေပၚသည္။ သူ မလုံမလဲ ျဖစ္ေန၏။

ေနာက္ျပီး ဆရာမက သူ႔ကုိ အေတာ္ဂရုစုိက္သူလည္း ျဖစ္သည္။ သည္အတန္းထဲမွ ထူးခြ်န္ေက်ာင္းသားမ်ား ေပၚထြက္ဖုိ႔အေရး ဆရာမက သူ႔ကုိလည္း အားကိုးရမည္႔သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရႈျမင္သူျဖစ္သည္။

“ ေအးပါ… ထားပါေတာ႔… ဟုိဟုိဒီဒီ စိတ္၀င္စားမေနနဲ႔ေနာ္… ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေတြ နီးေနျပီ…”

ဆရာမက သူ႔ကုိ ျပဳံးရင္း သတိေပးသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအေတြ႔အႀကံဳေႀကာင္႔ သည္အရြယ္ေတြမွာ စိတ္ကစားျပီး အမွားႀကဳံတတ္ႀကသည္မ်ားကုိ ဆရာမက ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ေလသည္။

“ အာ… ဟုတ္ကဲ႔ပါဆရာမကလဲ… သား အဲဒါေတြ စိတ္မ၀င္စားေသးပါဘူး…”

“ ေအးပါ… ဟုတ္ပါျပီ… စိတ္မ၀င္စားလဲ ျပီးတာပါပဲကြယ္… စာပဲ စိတ္၀င္စား… ႀကားလား.. ကဲ..ကဲ.. တံခါးပိတ္ျပီးရင္ ျပန္ေတာ႔သား…”

“ ဟုတ္ ဆရာမ…”

ဆရာမ ထြက္သြားျပီးေနာက္ သူ စာသင္ခန္းတံခါးကုိ ေသာ႔ခတ္ေနရင္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ပုိင္ႏုိင္စြာ ခ်လုိက္ေလေတာ႔၏။

ထုိ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွာ သူမႏွင္႔ ပတ္သက္၍ မည္သည္႔ေျခလွမ္းကုိမွ် ေရွ႔ဆက္မတုိးေတာ႔ရန္ ျဖစ္ေလသည္။

(ဆက္ရန္)