ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ အန္နီက လင္းကုိ ေက်ာင္းျပန္တက္ခ်င္သည္ဟု ေျပာသျဖင္႔ လင္းက ကားျဖင္႔ လုိက္ပုိ႔ေပးသည္။
အန္နီ႔အေနျဖင္႔ အိမ္မွာ တစ္ခ်ိန္လုံး လွဲေနရသည္က ဘယ္လုိမွ အဆင္မေျပပါ။
အားလပ္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္အား အေတြးမ်ားက အစဥ္ေျခာက္လွန္႔ေနတတ္သည္မုိ႔ အန္နီက ေက်ာင္းသုိ႔ ျပန္သြားလုိျခင္းျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းတြင္ ရင္ဆုိင္ရမည္႔ လူတုိင္း၊ အရာတိုင္း သူမအတြက္ ခက္ခဲေနမည္မွန္း သိေသာ္လည္း အန္နီ ရင္ဆုိင္ႀကည္႔ခ်င္ပါသည္။
" သမီး... ခုခ်ိန္က ေက်ာင္းမတက္လုိ႔ ၇တယ္ဆုိတာ သိပါတယ္ေနာ္..."
လင္းက အန္နီ ကားေပၚမွ မဆင္းခင္ ေမးလုိက္သည္။
" ဟုတ္ .. သိပါတယ္..."
အန္နီက ကားတံခါးဖြင္႔ရန္ ျပင္လုိက္သည္။
" ေကာင္းျပီ သမီးရယ္... တစ္ခုခုလုိတာနဲ႔ ေမေမ႔ဆီကုိ ဖုန္းဆက္လုိက္ေနာ္..."
အန္နီ ဘာမွျပန္ေျပာမေနေတာ႔ဘဲ ကားေပၚမွ ဆင္းလုိက္သည္။
ေက်ာင္းမွာ ရွိသမွ်လူတုိင္း သူမကုိပဲ ဂရုစုိက္ႀကည္႔ေနႀကတာ အန္နီသိသည္။
လူစုစုႏွင္႔ စကားေျပာႀကျပီဆုိတုိင္း သူမအေႀကာင္းမ်ား ေျပာေနႀကမည္ကုိ သူမသိသည္။
ထုိ႔ေႀကာင္႔ စာသင္ခန္းထဲတြင္လည္း မည္သူႏွင္႔မွ် မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရန္ မစဥ္းစားဘဲ သင္ေနေသာ ဘာသာရပ္မ်ားကုိ အာရုံစုိက္ႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားေနမိသည္။
ေန႔လည္ခင္း ထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္၌လည္း စားရိပ္သာသုိ႔ သြားမေနေတာ႔ဘဲ စာႀကည္႔တုိက္ထဲသို႔သာ သြားျပီး လြတ္သြားခဲ႔သည္႔ သင္ခန္းစာမ်ားကုိ ျပန္ဖတ္ေနလုိက္သည္။
အန္နီစာဖတ္ေနစဥ္ အန္နီရွိရာ စားပြဲသုိ႔ ဘရစ္တနီေရာက္လာသည္။
ဘရစ္တနီက အန္နီ႔ေဘးတြင္ ထုိင္လုိက္သည္။
" ငါ႔ကုိ စကားျပန္ေျပာပါဟာ အန္နီရယ္..."
အန္နီက ဂရုမစုိက္ဘဲ စာဆက္ဖတ္ေနလုိက္သည္။
" ငါ တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ ေနာ္... အဲဒီတုန္းက ငါဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိေတာ႔တာနဲ႔ မစ္(စ)၀ုိလီကုိ ေျပာလုိက္မိတာပါ..."
အန္နီ ဘာမွ ျပန္မေျပာ။
" အန္နီ..."
" နင္က ေတာင္းပန္တယ္ေပါ႔...ဟုတ္လား..."
အန္နီက ဘရစ္တနီ႔ကုိ မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေတာ႔မည္ကဲ႔သုိ႔ ႀကည္႔ကာ ေျပာသည္။
" အင္း..."
" နင္ ဘာေတြလုပ္ခဲ႔တယ္ဆုိတာ နင္ ေသခ်ာ စဥ္းစားမိရဲ႔လား..."
အန္နီက အံကုိ ႀကိတ္ကာ ေျပာသည္။
" နင္က အားလုံးကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ႔တာ... ငါ၊ ခ်ာလီ၊ ငါ႔မိဘေတြ အားလုံး... အားလုံးပဲ... နင္သိရဲ႔လား..."
" ငါ.. ငါ.. အဲဒီတုန္းက ထိတ္လန္႔ေနခဲ႔လုိ႔ပါဟာ..."
" ေအာ္... ဟုတ္လား... ငါကေတာ႔ နင္နဲ႔ ပတ္သက္သမွ် လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ေတြအကုန္ ထိန္းသိမ္းထားခဲ႔တယ္ေလ..."
" အန္နီ... နင္က ငါ႔ရဲ႔ အေကာင္းဆုံးသူငယ္ခ်င္းပါဟာ... ငါ နင္႔အတြက္ အစုိးရိမ္လြန္သြားလုိ႔ပါ..."
" အင္း... အေကာင္းဆုံးသူငယ္ခ်င္း... ဟုတ္ခဲ႔တယ္... အရင္တုန္းက ဟုတ္ခဲ႔တယ္.. ခုေတာ႔ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး..."
အန္နီက စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ စာအုပ္မ်ားကုိ ခ်က္ခ်င္း ေကာက္သိမ္းလုိက္သည္။
" နင္ ငါ႔ကုိ နည္းနည္းေလးငဲ႔ညွာမယ္ဆုိရင္ ေနာက္ ငါ႔ကုိ ဘယ္ေတာ႔မွ စကားလာမေျပာပါနဲ႔ေတာ႔..."
" အန္နီ... အန္နီ..."
အန္နီ လုံး၀ ေနာက္လွည္႔မႀကည္႔ေတာ႔ဘဲ ထထြက္သြားေလသည္။
" ပါတီပြဲမွာ မင္းဘယ္လုိလုပ္သြားတာလဲ ၀ီလ္..."
အယ္လ္က ၀ီလ္႔ရုံးခန္းထဲ ေရာက္လာျပီး ထုိင္ေတာင္မထုိင္ႏုိင္ဘဲ ၀ီလ္႔ကုိ အျပစ္တင္စကားဆုိသည္။
" ေဆာရီးပါကြာ... ငါေတာင္းပန္ပါတယ္...အဲဒီတုန္းက ငါ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥေလးေပၚလာလုိ႔ပါ... "
" ေသခ်ာလား... မင္းကုိ အလုပ္ကုိ လာခ်င္တဲ႔အခ်ိန္လာမယ္.. ျပန္ခ်င္ရင္ ျပန္မယ္.. ငါက အခုကိစၥကုိ မင္းကုိ ဦးစီးျပီး လုပ္ေစခ်င္တာကြ..."
" ငါလဲ ၁၀၀ရာခုိင္ႏႈန္း လုပ္ေနတာပါပဲ..."
" ေအး.. ဟုတ္ျပီ... မင္း ဒီလုိေျပာတယ္ေနာ္... ငါ ဒီဖုိင္ကုိ မင္းစားပြဲေပၚ လြန္ခဲ႔တဲ႔ တစ္ပတ္ကတည္းက တင္ထားတာ... မဲလ္က ဒါကုိ ရုိက္ကူးေရးစဖုိ႔ ေစာင္႔ေနတာ တနလၤာေန႔ကတည္းက... မင္းက ခုထိ လက္မွတ္မထုိးရေသးဘူး..."
" ေျပာလုိက္ေပါ႔ကြာ...စ ေတာ႔လုိ႔... ငါ လက္မွတ္မထုိးလဲ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး... ရုိက္ကူးေရးက စလုိ႔ ရေနတာပဲ... ျဖစ္ပါတယ္..."
" မင္း ဒါကုိ ဖြင္႔ေတာင္ မႀကည္႔ခဲ႔ဘူးမဟုတ္လား... ဟမ္... မင္းဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ..."
၀ီလ္ ႏႈတ္ဆိတ္သြားသည္။
ကုိယ္ေရးကုိယ္တာကိစၥမုိ႔ ၀ီလ္ ထုတ္မေျပာခ်င္။
သုိ႔ေသာ္ ယခုမူ ထုတ္မေျပာလွ်င္ မျဖစ္ေတာ႔သည္႔ အေျခအေနသုိ႔ ေရာက္လာေပျပီ။
" အန္နီ... အန္နီကိစၥေႀကာင္႔ပါကြာ..."
" ဘယ္လုိ... အန္နီ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ..."
" သူ ဟုိတေလာက လိင္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိက္ခုိက္ခံခဲ႔ရတယ္..."
" ဘာ.. ဘယ္လုိ..ဘယ္လုိ..."
အယ္လ္ ဘာမွ မေျပာႏုိင္ေတာ႔ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ၀ီလ္႔နားရွိ ခုံတစ္ခုံကုိ ဆြဲယူထုိင္လုိက္သည္။
" ဘယ္လုိ ေျပာရမယ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ႔ပါဘူး ၀ီလ္ရာ..."
" အင္း... သူအဆင္ေျပပါတယ္.. ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ အဆင္ေျပတယ္လုိ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔.. ဒါေပမယ္႔ ေျပပါတယ္..."
" ရဲေတြ တရားခံကုိ ဖမ္းမိျပီလား..."
" စုံစမ္းတုန္းပဲ ရွိေသးတယ္... စုံစမ္းတာကလဲ မုိတယ္အဆင္႔ကကုိ မတက္ေသးပါဘူး..."
" ဘယ္လုိ... ျပန္ေပးဆြဲခံရတာလား..."
" မဟုတ္ဘူး... အန္နီက အဲဒီလူနဲ႔ သိတယ္.."
" ငါ ငါ သိပ္မရွင္းဘူးကြာ.."
" အြန္လုိင္းမွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ႀကာထဲက အန္နီနဲ႔ အဲဒီလူနဲ႔က သိေနတာ..."
" ေအာ္.. အဲဒီလုိလား.. ငါသေဘာေပါက္ျပီ... မုဒိမ္းမႈမ်ားလားလုိ႔... လန္႔သြားတာပဲကြာ..."
" ဘာကြ... ဒါ မုဒိမ္းမႈပဲကြ... ငါ႔သမီးက ၁၄ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္.. ဟိုေကာင္က သုံးဆယ္ေက်ာ္ေနျပီ..."
" ေအး... ငါသိပါတယ္... ငါသိပါတယ္... မုဒိမ္းမႈလုိ႔ ယူဆလုိ႔လဲ ရပါတယ္... တစ္ခ်ိန္တုန္းက ငါဓာတ္ပုံရုိက္ေပးခဲ႔ရတာမ်ိဳးေပါ႔... ငါဒီလုပ္ငန္းမလုပ္ခင္ ဓာတ္ပုံဆရာလက္သင္ဘ၀မွာ အဲဒီလိုမ်ိဳး ဦးနဲ႔သမီး ဇာတ္လမ္းေတြ ဓာတ္ပုံရုိက္ေပးခဲ႔ရတာပဲေလ... ထားပါေတာ႔... မေျပာေတာ႔ပါဘူး... မင္သိခ်င္မွာလဲ မဟုတ္ပါဘူး..."
၀ီလ္က အယ္႔ကုိ နားမလည္စြာ ႀကည္႔လုိက္မိသည္။
အယ္လ္ေျပာလုိတာက ခ်ာလီလုပ္ခဲ႔ေသာအမႈကုိ အန္နီက ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး လက္ခံသေဘာတူခဲ႔တာလုိ႔ ဆုိလုိတာမ်ားလား...။
၀ီလ္၏ အိမ္အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး အယ္လ္ေျပာလုိက္ေသာ စကားမ်ားက ႀကီးစုိးထားသည္။
အယ္လ္ေျပာတာ ျဖစ္ႏုိင္သလား။
အန္နီက အလုိတူအလုိပါလား။
အန္နီက ဆယ္႔ေလးႏွစ္ပဲ ရွိေသးသည္ေလ။
ဤသုိ႔ေသာ အရာမ်ားႏွင္႔ မအပ္စပ္ေသးပါ။
အန္နီ မုိတယ္ခန္းထဲမွာ ေအာ္ဟစ္အကူအညီမေတာင္းခဲ႔တာ ဘာေႀကာင္႔လဲ။
ဘာေႀကာင္႔လဲ..။
ဘာေႀကာင္႔လဲ..။
သမီးတစ္ေယာက္ဖခင္၏အေတြးမ်ားကုိ ထုိေမးခြန္းမ်ားက ေထြျပားေနေစသည္။
ထုိ႔ေႀကာင္႔ ၀ီလ္သည္ အန္နီ႔အခန္းကုိ တက္သြားလုိက္သည္။
အန္နီက ကုတင္ေပၚတြင္ လွဲေနရင္း စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ စာေရးေနသည္။
" သမီး... ေဖေဖ ၀င္ခဲ႔လုိ႔ရမလား..."
" ရပါတယ္... ဘာကိစၥရွိလုိ႔လဲ..."
အန္နီက စာအုပ္ကုိ ပိတ္ျပီး ေဘးမွာ ခ်ထားလုိက္သည္။
" ေက်ာင္းမွာ အဆင္ေျပလားသမီး.."
၀ီလ္က အန္နီ႔ကုတင္မွာ ထုိင္လုိက္ရင္း ေမးလုိက္သည္။
" ေျပပါတယ္..."
" သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေရာ အဆင္ေျပလား..."
" ေျပပါတယ္..."
" ေဂးလ္နဲ႔ေရာ ဒီေန႔ ေတြ႔ျဖစ္ေသးလား..."
" ဟင္႔အင္း... နက္ျဖန္မွ..."
" အဲဒီမွာေရာ... အေျခအေန ဘယ္လုိလဲ..."
" ေကာင္းပါတယ္... ကုသခံေနရတဲ႔ သေဘာေပါ႔..."
ေခတၱမွ် စကားစ ျပတ္သြားသည္။
" ဟုိ... ခ်ာလီဆုိတဲ႔ေကာင္ဆီက အဆက္အသြယ္တစ္ခုခု ရေသးလား..."
" အဲဒီလုိလုပ္တာ အန္နီ မႀကိဳက္ဘူး... သူ႔နာမည္ကုိ အဲဒီလုိ ေခၚတာကုိေပါ႔.."
" အဲဒါ သူ႔နာမည္အရင္းလဲ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးသမီးရယ္..."
" ဘာေျပာခ်င္လုိ႔ လာတာလဲ..."
" ဆက္သြယ္မႈ တစ္ခုခု လာေသးလား..."
" မလာဘူး..."
" လုံး၀ကုိ မလာဘူးေပါ႔... ဟုတ္လား..."
၀ီလ္က မယုံသကၤာသံျဖင္႔ ေမးသျဖင္႔ အန္နီက ေဒါသသံေလးအနည္းငယ္ျဖင္႔ သူမဖုန္းကုိ ထုတ္ျပီးကမ္းေပးသည္။
" သမီးပုံစံက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ..."
" ဟုတ္တယ္... ဒီလုိပဲ ျဖစ္ေနတာေလ..."
" အဲဒီဖုန္းမွာ တစ္ခုခုဆုိရင္ ဖြက္ထားစရာေနရာေတာ႔ မရွိေလာက္ပါဘူးေနာ္..."
အန္နီက သူ႔အေဖကုိ အံ႔ႀသစြာျဖင္႔ ႀကည္႔လုိက္သည္။
သူမ၏အေဖက သူမကုိ မယုံႀကည္စြာ ေျပာေနျခင္းအတြက္ ခံစားသြားရပုံ ရသည္။
အန္နီက ဖုန္းကုိ အခန္း၀သုိ႔ လႊင္႔ပစ္လုိက္သည္။
" ယူသြားေတာ႔... မလုိခ်င္ေတာ႔ဘူး... ဘာျဖစ္ေနတာလဲ..."
" ဘာျဖစ္ေနတာလဲ... ဟုတ္လား.. ေဖေဖျဖစ္ေနတာက သမီး လိမ္ေနခဲ႔လုိ႔ပဲ.."
၀ီလ္က အန္နီ႔ကုိ စုိက္ႀကည္႔ျပီး ျပန္ေျပာသည္။
" ဒီေကာင္ ၁၅ႏွစ္မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိသိခ်င္း သမီးက ေဖေဖ႔ကုိ ေျပာရမယ္... ေျပာသင္႔တယ္... သမီး မေျပာခဲ႔ဘူး... လိမ္ညာေနခဲ႔တယ္.. ဟုတ္လား.. ဘာျဖစ္လုိ႔ ေဖေဖ႔ကုိျဖစ္ျဖစ္ သမီးအေမကုိ ျဖစ္ျဖစ္ မေျပာခဲ႔တာလဲ... လာေျပာလုိ႔ ဘာျဖစ္သြားမွာမုိ႔လုိ႔လဲ.. ဟင္.."
အန္နီ ဘာမွ ျပန္မေျပာ။
သူမ လိမ္ညာခဲ႔သည္မွန္ေသာ္လည္း ဖခင္ျဖစ္သူက ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေသာအခါ ရင္ထဲ၌ ၀မ္းနည္းမႈတုိ႔က လွိမ္႔တက္လာသည္။
" ပထမဆုံးသိလုိက္တာနဲ႔ တစ္ခုခုမွားေနျပီဆိုတာ သိသင္႔တာေပါ႔.. အဲဒီတုန္းက နင္ဘာေတြေတြးေနလုိ႔လဲ.. အဲဒီေကာင္နဲ႔ mallထဲမွာ ေတြ႔တဲ႔အခါ ပထမဆုံးေတြ႔တဲ႔အခါ နင္ ဘာလုပ္ေနခဲ႔လဲ... ငါ႔ဆီ ဖုန္းေခၚပါလား.. ဒါမွမဟုတ္ ထြက္ေျပးခဲ႔ပါလား.. အဲဒီလုိေကာင္မ်ိဳးနဲ႔ ကားတစ္စီးထဲမွာ အတူစီးျပီး လုိက္သြားလုိက္ေသးတယ္.. အဲဒါက တအားအေရးႀကီးေနလုိ႔လား.. ဟုတ္လား..."
၀ီလ္သည္ ေျပာရင္းႏွင္႔ မိမိကုိယ္ကုိ မထိန္းႏုိင္ေတာ႔ေပ။
ဖခင္၏ စကားလုံးမ်ားေအာက္တြင္ အန္နီ႔ချမာ ရင္ထဲ တလိႈ္က္လိႈ္က္ျဖစ္လာသည္။
မ်က္၀န္းမ်ားထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ား ျပည္႔ႏွက္လာသည္။
" ေဖေဖ နားလည္ေပးဖုိ႔ ႀကိဳးစားတယ္... ဒါေပမယ္႔..."
" သမီးကုိ တစ္ေယာက္ထဲ ေနခြင္႔ေပးပါ..."
အန္နီ႔မ်က္ရည္မ်ား ပါးျပင္ေပၚသို႔ လွိမ္႔ဆင္းက်လာသည္။
မ်က္ရည္တုိ႔ထက္ ရင္ထဲမွာ ပိုျပီး နာက်င္ေနသည္။
" ေဖေဖ႔ကုိ ေျပာျပစမ္းပါ... သမီး ဘာျဖစ္လုိ႔..."
" ေျပာျပရင္ေကာ နားလည္ေပးမွာမုိ႔လုိ႔လား..."
အန္နီက ေခါင္းအုံးကုိ လႊင္႔ပစ္လုိက္ရင္ ျပန္ေအာ္သည္။
" မဟုတ္ဘူး... ဒါမ်ိဳးက.."
" ဟုတ္တယ္... ဒါမ်ိဳးက တစ္ေယာက္ေယာက္က အစမေဖာ္ခဲ႔ရင္ အရာအားလုံး အဆင္ေျပေနမွာ..."
" ဘာ... ဘယ္လုိေျပာလုိက္တယ္..."
" ဟုတ္တယ္... သမီးနဲ႔ ခ်ာလီေလ.."
" ဘာ... နင္ ရူးေနျပီလား..."
" ရူးေနတာက ေဖေဖေလ... ဖုန္းကုိလည္း ခုိးစစ္တယ္.. အင္တာနက္မွာ ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္လုပ္တယ္.."
အန္နီက ျပန္ေအာ္သည္။
" ငါက ဟုိမုဒိမ္းေကာင္ကုိ ဖမ္းမိဖို႔ လုပ္ေနတာ... နင္မသိဘူးလား.."
" သူက မုဒိမ္းေကာင္ မဟုတ္ဘူး.. ေဖေဖ သူ႔အေႀကာင္း ဘာသိလုိ႔လဲ..."
" ဘာ.. နင္က ဒီေကာင္႔ကုိ အကာအကြယ္ေပးေနေသးတယ္... အဲဒီေကာင္က နင္႔ကုိ မုဒိမ္းက်င္႔ခဲ႔တာ.. မုဒိမ္းက်င္႔ခဲ႔တာ..."
" မဟုတ္ဘူး... မဟုတ္ဘူး.. သူ အန္နီ႔ကုိ မုဒိမ္းက်င္႔ခဲ႔တာ မဟုတ္ဘူး..."
၀ီလ္ႏွင္႔ အန္နီတုိ႔ ရန္သူႀကီးႏွစ္ေယာက္အလား အျပန္အလွန္ ေအာ္ဟစ္ေနႀကေလသည္။
" သြား... ထြက္သြား... ဒီအခန္းထဲက ထြက္သြား... ေဖေဖ႔ကုိ မုနး္တယ္.. မုန္းတယ္...."
အန္နီက မ်က္ရည္မ်ားႀကားမွာ ၀ီ္လ္႔ကုိ ေအာ္ဟစ္ေလသည္။
မ်က္ရည္မ်ားလဲ တလေဟာ က်ဆင္းေနျပီျဖစ္သလုိ သူမ၏ႏွလုံးသားလည္း နာက်င္စူးနစ္ေနျပီျဖစ္သည္။
၀ီလ္က အန္နီ႔ကုိ နားမလည္စြာ ႀကည္႔ကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္ျပီး အခန္းအျပင္သုိ႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ထြက္သြားေလသည္။
အန္နီကေတာ႔ အခန္းတြင္း၌ တရႈံ႔ရႈံ႔ငိုေႀကြးရင္း က်န္ရစ္ေနခဲ႔သည္။
၀ီလ္ကား ထုိအခ်ိန္ထိ မတည္ျငိမ္နုိင္ေသး။
သူ သိခ်င္ေနဆဲ... အေျဖတစ္ခုကုိ လုိက္ရွာခ်င္ေနဆဲ.. အေျဖတစ္ခုကုိ လုိအပ္ေနဆဲျဖစ္သည္။
ထုိသုိ႔ျဖင္႔ ၀ီလ္သည္ ေဂးလ္၏ ရုံးခန္းသုိ႔ ေရာက္သြားေလေတာ႔သည္။
ေဂးလ္၏ရုံးခန္းထဲေရာက္ေတာ႔ ၀ီလ္က ေဂးလ္ႏွင္႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ ၀င္ထိုင္ရင္း စကားစေျပာသည္။
" ခင္ဗ်ားကုိ ကြ်န္ေတာ္႔သမီး ဘာေတြေျပာခဲ႔တယ္ဆုိတာ သိခ်င္တယ္ဗ်ာ..."
" ကြ်န္မရဲ႔ ဘယ္လူနာနဲ႔မဆုိ ေဆြးေႏြးခဲ႔တဲ႔ အေႀကာင္းေတြကုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ျပန္မေျပာျပပါဘူး.. ဒါ ၀တၱရားပါ..."
ေဂးလ္က ျပန္ေျပာသည္။
" ကြ်န္ေတာ္သိတယ္... ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္တာက ကြ်န္ေတာ္႔သမီးအေႀကာင္းေလ... သိခြင္႔ရွိရမွာေပါ႔... သူ႔ကုိ ခြဲစိတ္ကုသဖုိ႔ လုိအပ္လာရင္ ကြ်န္ေတာ္႔လက္မွတ္မပါလုိ႔ မရသလုိ သူနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္႔မွာ အရာရာ တာ၀န္ရွိတယ္..."
" အခု ကြ်န္မသုံးတဲ႔ ေရာဂါကုထုံးမွာေတာ႔ လက္မွတ္မလုိပါဘူး၀ီလ္..."
" ဒါေပမယ္႔.. ဒါေပမယ္႔... ဒါေတြက ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိဘူး... ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္... ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္... သိဖုိ႔ လုိအပ္ေနတယ္ဗ်ာ..."
" ဘာျဖစ္ေနလုိ႔လဲ ၀ီလ္..."
စကၠန္႔အနည္းငယ္ႀကာသည္အထိ အေျဖ ျပန္မလာ။
၀ီလ္က ႀကမ္းျပင္ကုိသာ ငူငူႀကီး စုိက္ႀကည္႔ေနသည္။
" ကြ်န္ေတာ္... ကြ်န္ေတာ္.. ကြ်န္ေတာ္႔အေတြးေတြကုိ ရပ္လုိ႔ မရဘူးဗ်ာ... ကားေမာင္းေနတုန္းပဲျဖစ္ျဖစ္.. ရုံးမွာ၊ အစည္းအေ၀းမွာ၊ ေနရာတုိင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ေယာင္ေနတယ္... ကုတင္... ကုတင္ေပၚက ကြ်န္ေတာ္႔သမီးေလးနဲ႔ အဲဒီေကာင္ကုိ..."
၀ီလ္႔အသံတုိ႔က တုန္ယင္ေနသည္။
" ကြ်န္ေတာ္ ဟုိတစ္ေန႔က အိပ္မက္မက္တယ္.. ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီေကာင္ကုိ ဖမ္းမိသြားတယ္.. ဒီေကာင္ အသက္ထြက္တဲ႔အထိ ကြ်န္ေတာ္ထုိးရုိက္ပစ္လုိက္တယ္... ကြ်န္ေတာ္ ဒီေကာင္႔ကုိ အေပၚက ဖိထားျပီး ဘယ္ျပန္၊ ညာျပန္ မ်က္ႏွာကုိ ထုိးတယ္၊ ထုိးတယ္.."
၀ီလ္႔အသံတုိ႔က ေဒါသသံအခ်ိဳ႔လည္း ပါသည္။
" ဒီေကာင္႔ မ်က္ခြက္ကုိ စုတ္ျပတ္သတ္ေနေအာင္ ထုိးပစ္လုိက္တယ္.. ဒီေကာင္႔မ်က္ႏွာက ေသြးေတြ ပန္းထြက္လာတာ ကြ်န္ေတာ္႔ပါးစပ္ေတာင္ ေသြးေတြ လာစင္တယ္.. ပါးစပ္ထဲမွာ ေသြးအရသာ ခံစားေနရတယ္... တကယ္တမ္းႏုိးလာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ ကုိယ္႔ပါးေစာင္ကုိယ္ ကိုက္ေနမိတာ.."
ေဂးလ္က သက္ျပင္းခ်လုိက္သည္။
" ဟုတ္ပါျပီ.. ရဲေတြက အဲဒီလူကုိ ဖမ္းမိလုိ႔ ေထာင္ထဲထည္႔လုိက္ရင္ ရွင္ ဘယ္လုိ ခံစားရမလဲ..."
" ေကာင္းတယ္... ေပ်ာ္မိမွာပဲ.. ေနာက္ျပီး ေဒါသလဲ ထြက္ေနဦးမွာပဲ..."
" ဘာလုိ႔ ေဒါသထြက္ေနဦးမလဲ..."
" ကြ်န္ေတာ္က ဒီေကာင္႔ေခါင္းကုိ ျဖတ္ပစ္ခ်င္တာ.. ဒီေကာင္႔ကုိ သတ္ပစ္ခ်င္တာ... တကယ္တမ္းက် ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ လုပ္လုိ႔ မရဘူးေလ..."
" ဘာေတြက ရွင္႔ကုိ အဲဒီလုိ လုပ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေစတာလဲ..."
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ဘာေတြျဖစ္ခဲ႔တယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မသိရလုိ႔ပဲ.. အန္နီက ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ တစ္ခ်ိန္လုံး လိမ္ညာေနခဲ႔လုိ႔ပဲ... အေဖတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္..ကြ်န္ေတာ္.. ကြ်န္ေတာ္႔သမီး ဒီေကာင္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ထိ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ေနခဲ႔တယ္ဆုိတာ မသိခဲ႔ဘူး... ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ႏုိ္င္ခဲ႔တာ.. ဘာဆုိ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ခဲ႔တာ.."
၀ီလ္က ေျပာေနရင္းႏွင္႔ မ်က္ရည္မ်ားက်ေတာ႔မည္ကဲ႔သုိ႔ ျဖစ္လာသည္။
" ေတာ္ပါေတာ႔ရွင္.. ကုိယ္႔ကုိကုိယ္မႏွိပ္စက္ပါနဲ႔ေတာ႔..."
" ကြ်န္ေတာ္.. ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကုိယ္႔သားသမီးကုိ မကာကြယ္ႏုိင္ခဲ႔တဲ႔၊ လုံး၀အသုံးမက်ခဲ႔တဲ႔ အေဖတစ္ေယာက္ပါဗ်ာ..."
၀ီလ္က မ်က္လုံးစုံမွိတ္ကာ မ်က္ရည္မ်ားကုိ က်မလာေစရန္ ထိန္းလုိက္သည္။
ေဂးလ္က ၀ီလ္႔ကုိ စာနာစြာ ႀကည္႔ေနေလသည္။
" ဒီမွာ ၀ီလ္..၊ ကြ်န္မတုိ႔ဟာ ကုိယ္႔ကုိကုိယ္ေရာ၊ ကုိယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြအေပၚမွာေရာ ျဖစ္လာတဲ႔ အေျခအေနေတြကုိ ဘယ္သူမွ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္စြမ္းမရွိႀကပါဘူး... အန္နီသာ ေကာလိပ္သြားရေတာ႔မယ္႔အခ်ိန္မွာဆုိ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ... ဘာေတြျဖစ္လာမလဲ..."
" ဘာ.. ဘာေျပာတာလဲဗ်ာ..."
" လူဆုိတာ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု နာက်င္ခံစားႀကရတာခ်ည္းပါပဲရွင္... ကြ်န္မတုိ႔ဟာ ကုိယ္႔ကုိကုိယ္ေစာင္႔ေရွာက္ဖုိ႔၊ ကုိယ္႔သားသမီးေတြကုိ ေစာင္႔ေရွာက္ႏုိင္ဖုိ႔ တစ္နည္းပဲရွိပါတယ္... အဲဒါကေတာ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္လဲက်တဲ႔အခါ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ ထိခုိ္က္နာက်င္ရတဲ႔အခါ ကြ်န္မတုိ႔က သူတုိ႔အနားမွာ ရွိေပးဖုိ႔၊ သူတို႔ကုိ ဆြဲကူထူေပးဖုိ႔ပါပဲ..."
ေဂးလ္၏ ေလးနက္ေသာစကားသည္ အဓိပၸါယ္ျပည္႔၀ပါသည္။
လူတုိင္း၊လူတုိင္းသည္ က်ေရာက္လာမည္႔ အႏၱရာယ္မ်ားကုိ မျဖစ္ေပၚေစရန္ တားဆီးႏုိင္လိမ္႔မည္ မဟုတ္ပါ။
လူတုိင္း ထိခုိက္အနာတရ ျဖစ္ရႏုိင္ပါသည္။
လုိအပ္သည္မွာ ၎တုိ႔ကုိ အားေပးႏွစ္သိမ္႔ေပးမည္႔၊ ေဖးကူထူမေပးမည္႔သူသာ ျဖစ္ပါသည္။
(ဆက္ရန္)
ေရွ႔မွ အပုိင္းမ်ားကုိ ျပန္ဖတ္ရန္
TRUST (သို႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၁)
TRUST (သို႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၂)
TRUST (သို႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၃)
TRUST (သုိ႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၄)
TRUST (သုိ႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၅)
TRUST (သို႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၆)
TRUST (သို႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၇)
TRUST (သုိ႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၈)
TRUST (သို႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၉)
TRUST (သုိ႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၁၀)
TRUST (သုိ႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၁၁)
TRUST (သို႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၁၂)
No comments:
Post a Comment