အန္နီ ရင္ေတြခုန္ေနသည္။
ခ်ာလီႏွင္႔ ေတြ႔ရေတာ႔မည္ေလ။
အန္နီ သည္shopping mall ႀကီးဆီ ထြက္လာဖုိ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ယူလုိက္ရသည္။
သူမကုိယ္သူမ အလွဆုံးျဖစ္ေအာင္ ျပင္သည္။
ေမြးေန႔တုန္းက အစ္ကုိႀကီးပီတာ လက္ေဆာင္ေပးထားေသာ အက်ၤ ီအနက္ေလးကုိ ၀တ္သည္။
အန္နီ တစ္ခါမွ် ထုတ္မ၀တ္ရေသး။
အန္နီ တန္ဖုိးထားေသာ သည္အက်ၤ ီေလးကို အန္နီတန္ဖုိးထားရေသာသူႏွင္႔ ေတြ႔ရမည္႔အခ်ိန္မို႔သာ ထုတ္၀တ္ျခင္းျဖစ္သည္။
အက်ၤ ီက လည္ပင္း ေတာ္ေတာ္ဟုိက္သည္။
သုိ႔ေသာ္ ျပႆနာမရွိပါ။
အက်ၤ ီႏွင္႔ လုိက္ဖက္မည္ထင္ေသာ စကပ္တုိေလးကုိ ထုတ္၀တ္သည္။
ယေန႔ အန္နီ အလွဆုံးျဖစ္ခ်င္ပါသည္။
ျဖစ္လိမ္႔မည္ဟုလည္း ထင္ပါသည္။
အန္နီ shopping mall ကုိ ေရာက္ေသာအခါ ခ်ာလီႏွင္႔ ခ်ိန္းထားေသာ hallႀကီးထဲကုိ ၀င္လုိက္သည္။
ခ်ာလီက အေ၀းမွ လာမည္႔သူမုိ႔ မေရာက္ေလာက္ေသးပါ။
ေဟာခန္းထဲမွ ဆုိဖာခုံရွည္တစ္ခုံထက္၀ယ္ ထုိင္ခ်လုိက္ျပီးေနာက္ ခ်ာလီထံ ဖုန္းေခၚလုိက္သည္။
" ဟုိင္း..အစ္ကုိ...အန္နီပါ..."
ခ်ာလီ႔ဖုန္း ပိတ္ထားသည္မုိ႔ voice mail ပဲ ေပးလုိက္သည္။
" အစ္ကုိ..ခုဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ...အန္နီက အခုေဟာထဲက ခုံေပၚမွာ ထုိင္ေနတယ္..."
" အန္နီ..."
ဖုန္းထဲမွ အသံမဟုတ္...။
မလွမ္းမကမ္းမွ လူကုိယ္တုိင္ေခၚလုိက္ေသာ အသံ...။
အန္နီေမာ႔ႀကည္႔လုိက္သည္။
သူမထုိင္ေနရာမွ ေျခလွမ္းသုံးလွမ္းခန္႔အကြာတြင္ ရပ္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ထံမွ ျဖစ္သည္။
အသက္၃၀ ပတ္၀န္းက်င္ခန္႔ ရွိမည္ျဖစ္ေသာ လူတစ္ေယာက္။
" ဟုတ္ကဲ႔ရွင္႔...အန္နီပါ..."
အန္နီက ဖုန္းကုိင္ထားရင္းက ေျဖလုိက္သည္။
" အန္နီ...ကုိယ္ေလ...ခ်ာလီပါ..."
" ရွင္..."
အန္နီ အံ႔ႀသမင္သက္သြားသည္။
မျဖစ္ႏုိင္ပါ...။
" ကုိယ္ အန္နီ႔ကုိ ေတြ႔ရလိမ္႔မယ္လုိ႔ ကုိယ္႔ကုိကုိယ္ေတာင္ မယုံေတာ႔ဘူးကြာ...ႀကည္႔စမ္းပါဦး...အန္နီ႔ကုိ ႀကည္႔ရတာ က်က္သေရရွိလုိက္တာ....လွလုိက္တာ..."
အန္နီကေတာ႔ မယုံမရဲျဖစ္သြားသည္။
ခ်ာလီက အသက္၂၅ႏွစ္အရြယ္ ျဖစ္ရမည္ေလ။
ယခု အန္နီ႔နားမွာ ရပ္ေနေသာသူက ဓာတ္ပုံထဲက ခ်ာလီႏွင္႔ ဆင္တူေသာ္လည္း ခ်ာလီမဟုတ္ႏုိင္ပါ။
ခ်ာလီ႔အစ္ကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားလား..။
ခ်ာလီက အန္နီ႔ကုိ ေပ်ာ္ေစခ်င္၍ ေနာက္ေျပာင္ေနသည္လား...။
" ဟုိ...ေနာက္ေနတာလား..."
အန္နီ မယုံရဲ...မယုံခ်င္..။
အေစာက ရင္ခုန္ေနေသာ ခံစားခ်က္မ်ားအားလုံး လြင္႔စင္ေပ်ာက္ျပယ္ကာ စုိးရြံ႔တုန္လႈပ္မႈတုိ႔က အန္နီ႔ရင္ထဲ အစား၀င္လာသည္။
" ဘယ္လုိ...ေနာက္စရာလားကြာ...ကုိယ္ပါ...ခ်ာလီအစစ္ပါ..."
ခ်ာလီဆုိသူက ေျပာရင္းႏွင္႔ အန္နီ႔ေဘးတြင္ ၀င္ထုိင္လုိက္သည္။
အန္နီမယုံခ်င္ပါ။
သူ...သူက ခ်ာလီ...။
ဟင္႔အင္း...မျဖစ္ႏုိင္...မျဖစ္ႏုိင္ပါ...။
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ အန္နီ..."
ခ်ာလီက အန္နီ႔မ်က္လုံးမ်ားကုိ ႏွစ္လုိစြာ စုိက္ႀကည္႔ရင္း ခပ္ျပဳံးျပဳံးေမးသည္။
" ရွင္...ရွင္က ၂၅ႏွစ္အရြယ္မွ မဟုတ္တာ..."
အန္နီက တုန္လႈပ္စြာ ေျပာလုိက္သည္။
အန္နီေျပာရင္း ၀မ္းနည္းလာသည္။
အန္နီ ငိုခ်ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။
" ေအာ္...ဒါလား...၀မ္းမနည္းပါနဲ႔ အန္နီရယ္...ကုိယ္ ရွင္းျပပါရေစဦး...ကုိယ္က ခ်ာလီအစစ္ပါ..."
" ဟင္႔အင္း...ဟင္႔အင္း..."
အန္နီ ငိုခ်င္စိတ္ကုိ မနည္းထိန္းထားရသည္။
" ဟုတ္ပါျပီကြာ...ဟုတ္ပါျပီ...ဘယ္လုိရွင္းျပရမယ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ႔ဘူး...ကုိယ္႔ကုိ ယုံပါကြာ..ေနာ္..."
ခ်ာလီက ေတာင္းပန္တုိးလွ်ဳိးသည္။
" ေနာ္...အန္နီ...ငုိေတာ႔ မငိုမပါနဲ႔ကြာ...အန္နီငုိတာ ကုိယ္ကုိ သတ္ေနသလုိပဲ..."
အန္နီ႔ထံမွ ရႈိက္သံအခ်ိဳ႔ ထြက္ေပၚလာသည္။
မ်က္ရည္တုိ႔ေတာ႔ မက်ေသးပါ။
သုိ႔ေသာ္ သူမ အလြန္၀မ္းနည္းတုန္လႈပ္ေနပါသည္။
" အန္နီ...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ဟာ ကုိယ္ပါပဲ...ခ်ာလီပါပဲ...ေနာ္..."
ခ်ာလီက အန္နီ႔ကုိ စုိက္ႀကည္႔ရင္း ေတာင္းပန္သည္။
အန္နီကေတာ႔ က်လုဆဲဆဲမ်က္ရည္တုိ႔ကုိ ထိန္းရင္း ႀကမ္းျပင္ကုိသာ ႀကည္႔ေနမိသည္။
" အသက္အရြယ္ဆုိတာကုိ ေမ႔လုိက္ပါကြာ...ေမ႔ပစ္ႀကမယ္လုိ႔ ကုိယ္တုိ႔ တစ္ခ်ိန္လုံး ေျပာခဲ႔တာပဲေလ...မဟုတ္ဘူးလား..."
ခ်ာလီက ခံစားခ်က္အျပည္႔ျဖင္႔ ေျပာသည္။
" ကုိယ္တုိ႔မွာ ရွိတဲ႔ အရာအားလုံးကုိ ကုိယ္တုိ႔ေတြ မွ်ေ၀ခံစားခဲ႔ႀကျပီးျပီေလ...အဲဒါကုိယ္ပါ...အန္နီ႔ေဘးမွာ အခုထုိင္ေနတဲ႔ ခ်ာလီပါ အန္နီ..."
" ဘာျဖစ္လုိ႔ လိမ္ေနတာလဲ..."
အန္နီက ငုိခ်လုိက္ေတာ႔မည္ကဲ႔သုိ႔ေသာ အသံျဖင္႔ ေမးသည္။
အန္နီ႔မ်က္၀န္းႀကည္ႀကည္ေလးမွာ မ်က္ရည္စမ်ားတြဲခုိေနေလျပီ...။
" အဲဒါေႀကာင္႔ပဲေလ...အသက္အရြယ္ဆုိတဲ႔ အရာေႀကာင္႔ပဲေပါ႔...
ကုိယ္ေလ...ကုိယ္ေလ...တစ္ခ်ိန္လုံး ေႀကာက္ေနခဲ႔တာ ကုိယ္႔ကုိ အသက္ႀကီးလုိ႔ဆုိျပီး အန္နီက ျငင္းပယ္မွာ စုိးလုိ႔ပါ..."
အန္နီက က်ေတာ႔မည္႔ မ်က္ရည္မ်ားကုိ သုတ္ျပီး ရႈိက္ေနသည္။
" အန္နီ...ကုိယ္တုိ႔ေတြက တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ ရွာေဖြေနခဲ႔ႀကတာ...ကုိယ္တုိ႔ေတြက ကုိယ္႔စိတ္၀ဥာဥ္ရဲ႔ လက္တြဲေဖာ္၊ ထပ္တူညီႏုိင္မယ္႔ လက္တြဲေဖာ္ကုိ ရွာခဲ႔ႀကတာ...ကုိယ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္းကုိ ေတြ႔ခဲ႔ႀကတယ္ေလ...အဲဒါအျပင္ အရာအားလုံးက ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး...အေရးမပါပါဘူး..."
အန္နီ ငုိခ်င္စိတ္ကုိ ထိန္းကာ ခ်ာလီ႔ကုိ ႀကည္႔လုိက္သည္။
ခ်ာလီက အန္နီ႔မ်က္လုံးထဲ စုိက္ႀကည္႔ကာ ဆက္ေျပာေနသည္။
" အန္နီနားလည္မယ္လုိ႔ ကုိယ္ေမွ်ာ္လင္႔ပါတယ္အန္နီ...ဆုိလုိတာက အန္နီ သေဘာေပါက္တယ္မဟုတ္လား...အန္နီက ရင္႔က်က္ေနပါျပီ...ေနာ္..."
ခ်ာလီ႔စကားလုံးမ်ားေအာက္၀ယ္ အန္နီ၏ ၀မ္းနည္းစိတ္မ်ား နည္းနည္းေလ်ာ႔က်သြားသေယာင္ရွိသည္။
" ဟုတ္ပါတယ္...ခုလုိမ်ိဳးအေျခအေနမွာ ရူးေလာက္ေအာင္ကုိ ျဖစ္သြားႏုိင္တာပဲ...ဒါေပမယ္႔ ကုိယ္ဟာ တစ္ေယာက္တည္းပါ...လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္လေလာက္ကတည္းက ေန႔တုိင္း၊ ညတုိင္း အန္နီနဲ႔ မေမာမပန္း စကားေျပာေနခဲ႔တဲ႔ သူဟာလည္း ကုိယ္ပါပဲအန္နီ..."
အမွန္တကယ္လည္း ခ်ာလီက တစ္ေယာက္တည္းပါ။
အန္နီ စဥ္းစားေနသည္။
တကယ္ေတာ႔ အသက္အရြယ္ဆုိတာကလည္း ေလာကႀကီးမွ သတ္မွတ္ေပးထားေသာ ပညတ္ခ်က္မ်ားသာ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
" ကုိယ္ မင္းကုိ ခ်စ္တယ္အန္နီ..."
အန္နီ ခ်ာလီ႔ကုိ ဖ်တ္ခနဲ႔ ေမာ႔ႀကည္႔လုိက္မိသည္။
ထုိစကားသည္ ယခုလုိ အခ်ိန္မ်ိဳးထိ အန္နီ႔ကုိ ကုိင္လႈပ္ႏုိင္ေနဆဲပါလား..။
" ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီ အသက္အရြယ္ဆုိတာႀကီးကုိ ေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ခ်င္တယ္..."
ခ်ာလီက ေျပာရင္း သက္ျပင္းခ်လုိက္သည္။
" ကုိယ္တုိ႔ လမ္းနည္းနည္းေလာက္ ေလွ်ာက္ရေအာင္... စကားနည္းနည္းေလာက္ေျပာႀကမယ္ေလ... ခဏေလာက္ပါပဲ... ကုိယ္မျပန္ခင္ေလးပါ..."
အန္နီထံမွ စကားျပန္ မရေသးပါ။
အန္နီက ခ်ာလီ႔ကုိသာ ႀကည္႔ေနသည္။
" လာပါအန္နီရယ္... ကုိယ္တုိ႔ မိတ္ေဆြအျဖစ္ေတာ႔ အနည္းဆုံး ရွိေနႏုိင္ေသးတယ္ မဟုတ္လားဟင္..."
ခ်ာလီ၏ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲေတာင္းဆုိမႈကုိ အန္နီျငင္းႏုိင္မည္ မထင္ပါ။
အန္နီတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား ထုိင္ေနရာမွ ထကာ shopping mallအတြင္း လွည္႔ပတ္ႀကည္႔ႀကသည္။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ စကားေျပာရင္း အန္နီ စိတ္ေျပသြားသည္မုိ႔ ခ်ာလီ စိတ္သက္သာရာ ရသြားပါသည္။
ထုိ႔ေနာက္ လမ္းေလွ်ာက္၍ အနည္းငယ္ ေညာင္းလာေသာအခါ အန္နီတုိ႔ ႏွစ္ဦး မုန္႔ဆုိင္တစ္ဆုိင္တြင္ ေရခဲမုန္႔ ထုိင္စားႀကသည္။
မစားခင္ ျငင္းလုိက္ႀကေသးသည္။ သည္ေရခဲမုန္႔က ဘာနဲ႔လုပ္ထားသလဲဆုိတာ...။
ခ်ာလီက စားႀကည္႔လုိက္သည္။
" အုိး...အန္နီႏုိင္သြားျပီကြာ...Pistachio အေစ႔နဲ႔ လုပ္တာႀကီးပဲ...။"
အန္နီက ျမိဳ႔ခံပဲ..၊ စားဖူးေနက်မုိ႔ သူမ သိေနျပီးသားပါ...။
အန္နီက ေအာင္ႏုိင္သူအျပဳံးကုိ ျပဳံးလုိက္သည္။
" ဒါနဲ႔ ပီတာ ေကာလိပ္ကုိ ထြက္သြားျပီေပါ႔...ဟုတ္လား..အန္နီ သူ႔အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမွာေပါ႔..."
" အင္း...ကုိႀကီးအတြက္ ဂုဏ္ယူတယ္...ေပ်ာ္တယ္...ေနာက္ျပီး နည္းနည္းေတာ႔ လြမ္းတယ္...ဒါပါပဲ...ဓ
" အင္းေပါ႔..."
" သူ ဟုိမွာ အသားက်ႏုိင္ပါ႔မလား နည္းနည္းေတာ႔ စိတ္ပူတာေပါ႔..."
" ဒါေပါ႔...ဒါေပမယ္႔ ကုိယ္လဲ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚမွာ ေမြးတဲ႔ ေတာသားတစ္ေယာက္ပါပဲ.. တကၠသုိလ္ေရာက္ေတာ႔လဲ အဆင္ေျပသြားတာပါပဲ.."
ခ်ာလီက ရာဇူး(Yazoo) ႏွင္႔ မစၥစၥပီျမစ္ႏွစ္သြယ္ႀကား ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
" တကၠသုိလ္မွာပဲ အရမ္းေတာ္တဲ႔၊ အရမ္းေကာင္းတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔နဲ႔ စေတြ႔ခဲ႔ရတာေလ၊ ဘ၀အတြက္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြေပါ႔.."
" ဟုတ္လား...အင္း...ကုိႀကီးက အရက္မူးရင္ လြတ္လြတ္သြားတတ္တယ္... တစ္ခါတုန္းက သူမူးျပီး အန္တယ္..ျပီးေတာ႔ စကားေျပာတာကလဲ က်ိန္ဆဲေနသလုိပဲ..."
" ဟားဟား...အဲဒီလုိလား..."
" အင္း...ဘာေျပာမွန္းကုိ မသိတာ...အခု ကုိႀကီးက ေကာလိပ္မွာဆုိေတာပ ပါတီေတြ ဘာေတြ တက္ရမယ္... ေပ်ာ္ႀကမယ္ေပါ႔... သူစိမ္းေတြႀကားထဲမွာဆိုေတာ႔ ခုနေျပာသလုိ မျဖစ္ေစခ်င္တာေလ..."
" အင္းေပါ႔..."
" တကယ္ေတာ႔ ေကာလိပ္ဆုိတာလဲ အဲဒီလုိပဲ မဟုတ္လား... အန္နီထင္တာကေတာ႔ ေကာလိပ္ဆုိတာ ကုိယ္ဘာလဲဆုိတာ ကုိယ္႔ကုိကုိယ္ျပန္ရွာတဲ႔ေနရာပါပဲ.."
အန္နီ႔စကားကုိ ႀကားလုိက္ရေသာအခါ ခ်ာလီက ဘာမွမေျပာေတာ႔ဘဲ အန္နီ႔ကုိသာ ျပဳံးျပီးစုိက္ႀကည္႔ေနသည္။
" ဘာလဲ..ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ.."
" ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး.."
ခ်ာလီက အန္နီ႔ကုိ စုိက္ႀကည္႔ရင္း ျပဳံးျပီး ေျပာသည္။
" အန္နီ႔စကား ႀကားလုိက္ရေတာ႔ အံ႔ႀသသြားလုိ႔ပါ..."
" ဘာအံ႔ႀသစရာပါလုိ႔လဲ..."
" အန္နီက အရြယ္နဲ႔ မလုိက္ေအာင္ကုိ ေတြးေခၚႏုိင္တယ္ေနာ္...ေလးစားပါတယ္ကြာ..."
" အာ...အစ္ကုိကလဲ လုပ္ျပီ..."
အန္နီက ရွက္ျပဳံးေလးျပဳးကာ ေျပာသည္။
" ဒါနဲ႔ အန္နီ... ကုိယ္ အန္နီ႔ကုိ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚသားေတြ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တဲ႔နည္း သင္ေပးရမလား..."
" အင္း...ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ...သိခ်င္တယ္..."
" ဘယ္သူမွ မေျပာရဘူးေနာ္..."
" အင္းပါ..."
ခ်ာလီက လန္နီ႔ကုိ ဘယ္လုိဘယ္ပုံ လုပ္ရသည္ကုိ လက္ကုိ ကုိင္ကာ ျပေပးသည္။
ရယ္သံလြင္လြင္မ်ားက စားပြဲ၀ုိင္းကုိ ေက်ာ္လြန္ကာ ေပၚထြက္လာေလသည္။
စားေသာက္ျပီးႀကေသာအခါ ခ်ာလီ႔ကားရွိရာသုိ႔ ျပန္လာခဲ႔ႀကသည္။
ႏွစ္ဦးသား ကားထဲ ၀င္လုိက္ႀကသည္။
" ကဲ...ဒီေတာ႔..."
ခ်ာလီက စကားစ သည္။
" အင္း...ဘာျဖစ္လဲ..."
" အန္နီ..ကုိယ္႔ကုိ စိတ္မဆုိးေတာ႔ဘူးေပါ႔..."
" အင္း... မဆုိးေတာ႔ပါဘူး..."
" ကုိယ္ အန္နီ႔အတြက္ ဘာလက္ေဆာင္ယူလာလဲ... မသိခ်င္ဘူးလား..."
" အင္း... သိခ်င္တာေပါ႔..."
အေစာကတည္းက ခ်ာလီေပးထားေသာ အိတ္ကုိ အန္နီက ယူျပီး ဘာပါလဲ ဖြင္႔ႀကည္႔လုိက္သည္။
ဟင္...။
အနီေရာင္ အေပၚ၊ ေအာက္ အတြင္းခံအ၀တ္အထည္တစ္စုံရယ္ပါ...။
အန္နီ႔စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။
" အန္နီ ေျပာဖူးတယ္ေလ ဟိုတစ္ေခါက္က... အနီေရာင္ေလးလုိခ်င္တယ္ဆုိတာ... အဲဒါေႀကာင္႔ ကုိယ္၀ယ္လာတာ... လွတယ္မဟုတ္လား..."
အန္နီ အိတ္ကုိ ျပန္ပိတ္လုိက္သည္။
" အန္နီ႔ေမေမနဲ႔ဆုိ သူက ၀ယ္ခုိင္းမွာကုိ မဟုတ္ဘူးေလ..."
အန္နီ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္..။
" အန္နီနဲ႔ အဲဒါေလးေတြနဲ႔ လုိက္မလိုက္ ႀကည္႔ခ်င္လုိက္တာကြာ..."
ခ်ာလီက ေျပာျပီး ေလပူတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္လုိက္သည္။
" ကုိယ္ေတာ႔ ရင္ေတြ တအားခုန္ျပီး ရူးေတာ႔မွာပဲ... လာကြာ... သြားႀကရေအာင္... ကုိယ္ ျမိဳ႔ထဲက တည္းခုိခန္းတစ္ခုမွာ အခန္းငွားထားခဲ႔တာ ရွိတယ္..."
အန္နီက ခ်ာလီ႔ကုိ ႀကည္႔လုိက္သည္။
သူမက ျငင္းဆန္လုိက္ရမည္လား၊ လက္ခံလုိက္ရမည္လား မဆုံးျဖတ္ႏုိင္ေသး။
" ကဲ...သြားရေအာင္ေနာ္..."
ခ်ာလီက အန္နီ႔မ်က္လုံးထဲ တစ္ခ်က္စုိက္ႀကည္႔လုိက္ကာ ျပဳံးျပလုိက္ျပီးေနာက္ ခ်ီကာဂုိျမိဳ႔ကုိ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ႀကိဳတင္ငွားထားခဲ႔ေသာ တည္းခုိခန္းရွိရာသုိ႔ ကားကုိ ဦးတည္ ေမာင္းထြက္သြားေလသည္။
ျဖဴစင္လွပေသာ ပန္းကေလးတစ္ပြင္႔၏ ကံႀကမၼာသည္ကား ..............။
(ဆက္ရန္)
ေရွ႔မွ အပိုင္းမ်ားကုိ ျပန္ႀကည္႔ရန္
TRUST (သုိ႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၁)
TRUST (သုိ႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၂)
TRUST (သုိ႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၃)
TRUST (သုိ႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၄)
TRUST (သုိ႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၅)
TRUST (သုိ႔မဟုတ္) အခ်စ္ဟု ယုံႀကည္ခဲ႔သည္ - အပုိင္း(၆)
အားေပးသြားပါတယ္..
ReplyDelete