မခုန္ေတာ႔တဲ႔ ႏွလုံးသားေလးေတာ႔ ယူသြားပါ

မျဖစ္ႏုိင္မွန္းေတာ႔
အစကတည္းက သိခဲ႔သားေပါ႔
မင္းနဲ႔ငါရဲ႔ ဘ၀ေတြဟာ
ကြာျခားလြန္းရဲ႔

မင္းတုိ႔အသို္င္းအ၀ုိင္းမွာ
၀င္ဆန္႔ႏုိင္တဲ႔အေနအထားလည္း မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး
မင္းအထင္ႀကီးေလာက္တဲ႔ အရည္အခ်င္းလဲ
ငါ႔မွာ မရွိခဲ႔ပါဘူး
မင္းလုိလားတဲ႔ ဘ၀မ်ိဳးလည္း
ငါမပုိင္ဆုိင္ပါဘူး

ဒီဘ၀က ငါ႔ကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တာလား
ငါက ဒီဘ၀ကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တာလားတဲ႔
တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး
အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါဆုိတာက
ငါ႔ကုိ ဒီဘ၀လမ္းေႀကာင္းေပၚ ခ်ေပးခဲ႔တာ

ဘ၀ဆုိတာ
ႀကိဳးစားခြင္႔မရွိရင္ ပ်င္းဖုိ႔ေကာင္းတယ္
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မရွိရင္ အဓိပၸါယ္မဲ႔မယ္
ငါ႔ကို ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္နဲ႔ႀကိဳးစားခြင္႔ေလးေတာ႔ ေပးသင္႔တာေပါ႔

က်ည္ဆန္တစ္ေတာင္႔ဟာ
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလုံးခုန္ရပ္တန္႔သြားေအာင္
ခ်က္ေကာင္းကုိထိမွ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မယ္
မင္းရဲ႕ No ဆုိတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းကေတာ႔
ငါ႔ႏွလုံးေသြးစီးဆင္းမႈကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ရပ္တန္႔ေစခဲ႔တယ္

အခ်စ္ႏွင္႔ခ်စ္သူအေပၚ တန္ဖုိးထားသူ ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈတရားခံ

ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈတြင္ ပါ၀င္ခဲ႔ႀကသည္႔ ခင္ေမာင္ရင္၊ သုခ၊ စိန္ႀကီး၊ ရန္ႀကီးေအာင္

၁၉၄၇ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ၊ ၁၇ရက္ေန႔၊ နံနက္၁၀နာရီ ၃၇မိနစ္တြင္ ျမန္မာ႔သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္အႀကီးက်ယ္ဆုံးေသာ ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈႀကီးျဖစ္ပြားခဲ႔သည္။ ျမန္မာ႔လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအပါအ၀င္ မုိင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးစ၀္စံထြန္း၊ သခင္ျမ၊ ဦးရာဇတ္၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ မန္းဘခုိင္၊ ဦးဘ၀င္း၊ ဦးအုန္းေမာင္ႏွင္႔ ရဲေဘာ္ကုိေထြးတုိ႔ ႏုိင္ငံအာဇာနည္ကုိးဦး လုပ္ႀကံမႈေႀကာင္႔ အသက္ဆုံးရွဴံးခဲ႔ႀကရေလသည္။
လုပ္ႀကံသူမ်ားမွာ ဂဠဳန္ဦးေစာ ဦးေဆာင္ျပီး ေမာင္စုိး၊ ေမာင္နီ(ခ)ဂနီ၊ စိန္ႀကီး(ခ)ေမာင္စိန္(ခ)လွေအာင္၊ မႈံႀကီး(ခ)ေမာင္မႈံ၊ ဘညြန္႔(ခ)လွမင္း၊ ခင္ေမာင္ရင္၊ သုခႏွင္႔ ရန္ႀကီးေအာင္တုိ႔ ကုိးဦးျဖစ္ႀကသည္။
ဘညြန္႔(ခ)လွမင္းမွာ အစုိးရသက္ေသ(ေဖာ္ေကာင္)ျဖစ္ေသာေႀကာင္႔ ျပစ္ဒဏ္မ်ားမွ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင္႔ရရွိျပီး က်န္သူအားလုံးမွာ ပုဒ္မအသီးသီးျဖင္႔ ေသဒဏ္ကုိယ္စီ က်ခံႀကရသည္။
သုိ႔ေသာ္ ေသဒဏ္မစီရင္မီတြင္ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးစ၀္ေရႊသုိက္မွ ခင္ေမာင္ရင္၊ ေမာင္နီႏွင္႔ သုခတုိ႔ကုိ ေသဒဏ္မွ တစ္သက္တစ္ကြ်န္းသုိ႔ ေျပာင္းလဲေလွ်ာ႔ေပါ႔ေပးခဲ႔ရာ ေသဒဏ္စီရင္ခံခဲ႔ရသူမ်ားမွာ ငါးဦးသာ ျဖစ္ေလသည္။
ထုိသုိ႔ ေသဒဏ္စီရင္ခံခဲ႔ရသူ ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈတရားခံမ်ားအနက္မွ စိန္ႀကီး(ခ)ေမာင္စိန္(ခ)လွေအာင္သည္ ပဲခူးတုိင္း၊ ႀကိဳ႔ပင္ေကာက္ျမိဳ႔တြင္ လူသိထင္ရွားေသာ ဦးေမာင္ႀကီး၏တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္ျပီး အဂၤလိပ္ေခတ္က ဆယ္တန္းအထိ ေက်ာင္းေနခဲ႔ဖူးသည္။ ဦးေမာင္ႀကီးႏွင္႔ ဂဠဳန္ဦးေစာတုိ႔သည္ အလြန္ရင္းႏွီးႀကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးေမာင္ႀကီးမွာ လူသတ္ခံရျပီးေနာက္ မိခင္ျဖစ္သူက သားျဖစ္သူစိန္ႀကီးကုိ တစ္ခ်ိန္က ဦးေစာ၏ေက်းဇူးရွိခဲ႔ဖူးေသာေႀကာင္႔ သားျဖစ္သူအား အစစအရာရာလိမၼာေရးျခားရွိေစရန္ႏွင္႔ လုိအပ္သလုိ ခုိင္းေစပါရန္ ဦးေစာထံ အပ္ႏွံခဲ႔သည္။ ဦးေစာက ၄င္း၏အိမ္၀င္းသုိ႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စိန္ႀကီးကုိ သစၥာေရေသာက္ခုိင္းျပီး လုပ္ႀကံမႈထဲတြင္ ပါ၀င္ခုိင္းသည္။
လူငယ္ဘာသာဘာ၀ စိန္ႀကီးမွာ မိမိဇာတိ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ျမိဳ႕၌ ငယ္ရည္းစားရွိသည္။
စိန္ႀကီးသည္ ေသဒဏ္ခ်မွတ္ခံရျပီးေနာက္တြင္ အယူခံတင္ခဲ႔ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ အယူခံပယ္ခ်ခံခဲ႔ရသည္။
ထုိသုိ႔ အယူခံပယ္ခ်ခံရျပီးေနာက္ ႀကိဳးေပးရန္ရက္နီးလာခါနီး၌ သက္ဆုိင္ရာအက်ဥ္းဦးစီး၀န္ထမ္းမ်ားကုိ ၄င္း၏ငယ္ရည္းစားႏွင္႔ ေတြ႔ဆုံလုိေႀကာင္း ေျပာျပသည္။ သက္ဆုိင္ရာက ေနာက္ဆုံးအခြင္႔အေရးေပးသည္႔အေနျဖင္႔ အထက္အာဏာပုိင္မ်ားထံ ခြင္႔ပန္၍ ေတြ႔ဆုံခြင္႔ေပးခဲ႔သည္။ ဤသုိ႔ျဖင္႔ စိန္ႀကီး၏ရည္းစားသည္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးသုိ႔ ေရာက္လာေသာအခါ ေထာင္ပုိင္ႀကီးႏွင္႔ အက်ဥ္း၀န္ထမ္းမ်ားေရွ႔တြင္ ၄င္းတုိ႔ႏွစ္ဦးအား စကားေျပာခြင္႔ ျပဳခဲ႔သည္။
စိန္ႀကီး၏ငယ္ရည္းစားမွာ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္သူ မထူး ဆုိသူျဖစ္၏။
စိန္ႀကီးသည္ မထူးႏွင္႔ ေတြ႔ဆုံစဥ္ ေထာင္ပုိင္ႀကီးႏွင္႔ ၀န္ထမ္းမ်ားေရွ႔၌ စကားေျပာႀကားရာတြင္ မထူးအား လင္မရွိလွ်င္ လူေစာ္ကားလိမ္႔မည္ျဖစ္ရာ ၄င္းႀကိဳးေပးခံရျပီးေနာက္ သင္႔ေတာ္သည္႔တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ အျမန္ဆုံးလက္ထပ္ယူရန္လဲ ေျပာႀကားသည္။ သူက ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈတရားခံတစ္ဦးျဖစ္ေနသည္႔ အခ်က္ေႀကာင္႔ ဤသုိ႔အေလးေပးေျပာျခင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ မထူးက သူ႔ဘ၀တစ္သက္တြင္ ေယာက်္ားမယူလုိေတာ႔ေႀကာင္း ေျပာႀကားခဲ႔ရာ စိန္ႀကီးကလည္း ၄င္း၏စကားကုိ နားေထာင္ရန္တြင္တြင္မွာႀကားခဲ႔သည္။
ထုိ႔ေနာက္ စိန္ႀကီးက မိမိသည္ သူႏွင္႔သမီးရည္းစားျဖစ္ခဲ႔သည္မွာ (၄)ႏွစ္တုိင္ ရွိခဲ႔ျပီျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိရည္းစားကုိ တစ္ခါမွ် မနမ္းခဲ႔ဖူးေႀကာင္းႏွင္႔ ႀကိဳးေပးခါနီး၌ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ပါးကုိ နမ္းသြားလုိေႀကာင္း ေျပာျပရာ သက္ဆုိင္ရာအက်ဥ္း၀န္ထမ္းတုိ႔က မိန္းကေလးသေဘာတူလွ်င္ နမ္းႏုိင္ေႀကာင္း ေျပာျပသည္။ မထူးကလည္း ခြင္႔ျပဳသျဖင္႔ စိန္ႀကီးသည္ ပါးႏွစ္ဖက္စလုံးကုိ မနမ္းဘဲ သစၥာရွိစြာျဖင္႔ ၁၅၀၀ေမတၱာျဖင္႔ ပါးတစ္ဖက္သာနမ္းျပီး က်န္ပါးတစ္ဖက္ကုိ မထူးလက္ထပ္ယူမည္႔ ခင္ပြန္းေလာင္းအတြက္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းထားခဲ႔ေႀကာင္း ေထာင္ပုိင္ႀကီးႏွင္႔ အက်ဥ္း၀န္ထမ္းမ်ားေရွ႔တြင္ အခ်စ္သက္ေသထူသြားခဲ႔ေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ၁၉၄၈ခုႏွစ္၊ ေမလ၊ ရွစ္ရက္ေန႔၊ နံနက္ ၅း၃၀မိနစ္တြင္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီး၌ စိန္ႀကီးႏွင္႔ ရန္ႀကီးေအာင္တုိ႔အား ႀကိဳးေပးရာ ႀကိဳးမေပးမီအခ်ိန္ကေလး၌ စိန္ႀကီးက မိမိႏွင္႔ အေပါင္းပါတုိ႔ ဦးေစာ၏စကားကုိ နားေထာင္မိ၍ ယခုကဲ႔သုိ႔ မလုပ္သင္႔ မလုပ္ထုိက္သည္ကုို လုပ္ခဲ႔မိေႀကာင္း၊ ၄င္းအေနႏွင္႔ ဘ၀ဆက္တုိင္း ဦးေစာလုိလူမ်ိဳးႏွင္႔ မေတြ႔ရ၊ မဆုံရပါေစႏွင္႔ဟု တုိင္တည္သြားျပီး လုပ္ရဲလွ်င္ ခံရဲရမည္ဟု ဆုိကာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင္႔ ၀န္ႀကီးမ်ားအား သတ္ခဲ႔သည္မွာ မွန္ေႀကာင္း၊ ထုိသုိ႔ သတ္ရျခင္းမွာလည္း ဂဠဳန္ဦးေစာ၏ ေစခုိင္းခ်က္အရ သတ္ခဲ႔ရေႀကာင္း သက္ဆုိင္ရာပုဂၢဳိလ္မ်ားကုိ ေျပာဆုိျပီးေနာက္ " အသက္ေရ၊ ငါေျပာတဲ႔အတုိင္း လုပ္ထားေဟ႔၊ ငါလာခဲ႔ျပီ " ဟု ေအာ္ဟစ္သြားေလသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ မထူးသည္ ရန္ကုန္ေထာင္အတြင္းရွိ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာတစ္ေနရာ၌ အရက္တစ္ခြက္ႏွင္႔ မီးညိွထားေသာ စီးကရက္တစ္လိပ္ကုိ ပန္းကန္ျပား၌ စိန္ႀကီးမွာထားခဲ႔သည္႔အတုိင္း ျပဳလုပ္ထားေလသည္။ (စိန္ႀကီးသည္ အရက္ကုိလည္းႀကိဳက္၊ ေဆးလိပ္ကုိလည္း မီးခုိးမျပတ္ေအာင္ ေသာက္တတ္သူျဖစ္သည္။) စိန္ႀကီးသည္ ႀကိဳးစင္ေပၚ၌ ေဒါက္မျဖဳတ္ခင္ေလးအတြင္းတြင္  " အသက္ေရ၊ ငါေျပာတဲ႔အတုိင္း လုပ္ထားေဟ႔၊ ငါလာခဲ႔ျပီ " ဟု ေအာ္ဟစ္သြားျပီးေနာက္ အရက္ခြက္ထဲမွ လႈိင္းမ်ားထသကဲ႔သုိ႔ သိသိသာသာ လႈပ္ခတ္လာျပီး စီးကရက္မွာလည္း လူတစ္ေယာက္ ၀င္ဖြာေနသည္႔အလား မီးခုိးမ်ား တေထာင္းေထာင္းထေနသည္ကုိ ေတြ႔ႀကရေလသည္။
ဤသုိျဖင္႔ အျပစ္ႀကီးလွေသာ ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈတရားခံတစ္ဦး၏ဘ၀သည္ ဇာတ္သိမ္းသြားခဲ႔ရေပသည္။
သမုိင္းဟူသည္ အမွန္တရားကုိ ေဖာ္ျပရန္ျဖစ္ေပသည္။ သမုိင္းဘာသာရပ္ကုိ သင္ႀကားႀကရျခင္းမွာ အတိတ္မွ လူပုဂၢဳိလ္တုိ႔၏ ျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ ေလ႔လာမွတ္သားကာ အတုယူသင္႔သည္ကုိ ယူ၍ ရႈံ႕ခ်ျပစ္တင္အပ္သည္တုိ႔ကုိ မလုပ္မိေစဖုိ႔ သင္ခန္းစာယူရန္ျဖစ္သည္။
စိန္ႀကီးသည္ လြတ္လပ္ေရးဖခင္၊ ႏုိင္ငံ႔ေခါင္းေဆာင္ႀကီးျဖစ္ေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအပါအ၀င္ အာဇာနည္ကုိးဦးတုိ႔ကုိ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခဲ႔သျဖင္႔ ထုိလုပ္ရပ္မွာ ႏွလုံးနာဖြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ၏ ခ်စ္သူအေပၚထားရွိခဲ႔ေသာ ေမတၱာတရား၊ သန္႔ရွင္းစင္ႀကယ္ေသာ အခ်စ္ႏွင္႔ ခ်စ္သူကုိ တန္ဖုိးထားခဲ႔ပုံတုိ႔မွာ ေလးစားဖြယ္ျဖစ္ကာ ေႏွာင္းေခတ္လူငယ္တုိ႔ သိထား၊မွတ္သားသင္႔လွေပသည္။
ထုိ႔အတူ မထူး၏ ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈတရားခံခ်စ္သူအေပၚ ထားရွိေသာ အခ်စ္မွာလည္း ေလးစားဖြယ္ပင္တည္း။

(မွတ္ခ်က္။   ။ စိန္ႀကီး၏ ငယ္ရည္းစားျဖစ္သူ မထူးသည္ ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ အခ်မ္းသာဆုံးစာရင္း၀င္ ဦးေတဇ၏ ေယာကၡမျဖစ္ေလသည္။ ဦးေတဇသည္ ဦးေဇာ္ႏွင္႔ေဒၚထူးတုိ႔၏သမီး ေဒၚသီတာေဇာ္ႏွင္႔ လက္ထပ္ခဲ႔သည္။ ဦးေတဇ၏ ထူးကုမၸဏီဟူသည္မွာ ေယာကၡမနာမည္ကုိ ဂုဏ္ျပဳမွည္႔ေခၚထားျခင္းျဖစ္ေႀကာင္း အခ်ိဳ႕က ေျပာႀကပါသည္။)

မွီျငမ္းလင္႔ခ္
http://moemaka.com/archives/36365

မြန္-ဗမာႏွစ္(၄၀)စစ္အတြင္းမွ မင္းရဲေက်ာ္စြာ၏ ငယ္ကြ်န္ေတာ္ သူရဲေကာင္းႏွစ္ဦး

(သုံးစြဲထားေသာ ပန္းခ်ီပုံမွာ ေဖ႔စ္ဘုတ္ခ္ေပၚတြင္ ဆရာဦးသန္းျမင္႔တင္ေပးထားေသာ ပုံမ်ားအနက္မွ တစ္ပုံျဖစ္ပါသည္။)

ငနတ္ေတာ္

။ ။ မင္းရဲေက်ာ္စြာ ဆင္ထိ၍ ဥႏွဲပင္ေအာက္တြင္ ေနရစဥ္က မြန္တို႔သည္ မင္းရဲေက်ာ္စြာကို မျမင္ၾက၍ ၎၏ ဆင္ေတာ္ ေနာက္ထိုင္ ငနတ္ေတာ္ကို စစ္ေမးေသာ္ မသိဟု ဆို၏။ ရာဇာဓိရာဇ္က " ငါ့တူေတာ္ကို အျပစ္မျပဳပါ ၊ သားျပဳပါမည္ " ဟု ဆိုမွ မင္းရဲေက်ာ္စြာ ရွိရာသို့ ညႊန္ေလသည္။

ငျမတ္ေတာ္

။ ။ ဘုရင္မင္းေခါင္သည္ ဒလမွ ပုသိမ္သို႔ခ်ီ၍ မြန္သူရဲေကာင္း သမိန္အင္းဝနိုင္ (သမိန္အဝနံနိုင္) ေက်ာ္ေစာလွသည္ ၊ ငါၾကည့္လိုသည္ ၊ ထြက္ပါေစဟု ေစ၏။ ထြက္လာ၍ ေျပာေဟာေနၾကစဥ္ မင္းရဲေက်ာ္စြာသား မင္းငယ္ေက်ာ္ထင္၏ ကြ်န္ ငျမတ္ေတာ္သည္ သမိန္အင္းဝနိုင္ (သမိန္အဝနံနိုင္) ကို လွံႏွင့္လွမ္း၍ ထိုးလိုက္၏။ ေဝးေသာေၾကာင့္ မထိုးမိ။ ေရွ႔တြင္ က်ေလ၏။ သမိန္အင္းဝနိုင္ (သမိန္အဝနံနိုင္) လည္း သတ္ရေအာင္ ဥပါယ္ျဖင့္ ေခၚသည္ထင္၍ ရုတ္ျခည္းထ၍ ျပန္ခဲ့၏။ ၿမိဳ႔တြင္းသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ " ေရွ႔ေတာ္တြင္ လူဆိုး ၊ သူဆိုးတို႔ လွံႏွင့္ထိုး၍ အရွည္အၾကာ ဦးမခိုက္ခဲ့ရပါ "ဟု မင္းေခါင္သို႔ ေလ်ွာက္လိုက္၏။

မင္းေခါင္သည္ ေျမးေတာ္ မင္းငယ္ေက်ာ္ထင္ကို “ ထိုးေစသေလာ " ဟု စစ္ေမးရာ " သူ႔အလိုအေလ်ာက္ ထိုးပါသည္ " ေလ်ွာက္မွ ငျမတ္ေတာ္ ကို ေႏွာင္ႀကိဳးတည္း၍ ႀကိဳက္ရာတြင္ ကြပ္ေလဟု သမိန္အင္းဝနိုင္ (သမိန္အဝနံနိုင္)သို႔ အပ္ေတာ္မူ၏။

သမိန္အင္းဝနိုင္ (သမိန္အဝနံနိုင္)က စစ္ေမးေသာ္ " မည္သူမ်ွ ငါ့ကို မတိုက္တြန္း ၊ ငါ့အရွင္ မင္းရဲေက်ာ္စြာ ဆံုးရသည္ကို စိတ္နာ၍ ငါ ထိုးေပသည္ ၊ ငါ့ကို သတ္လိုလ်ွင္ သတ္ပါ ၊ ငါမေၾကာက္ " ဟု ဆို၏။

သမိန္အင္းဝနိုင္ (သမိန္အဝနံနိုင္)လည္း " အရွင္ကိုခ်စ္ေသာ သူရဲေကာင္းကို ငါမသတ္လို " ဟုဆို၍ ဘုရင္မင္းေခါင္သို႔ ဤသို႔ ေလ်ွာက္၏။ " အရွင္မင္းႀကီးက ေစ၍ထိုးသည္ဟု ထင္မွားမိပါသည္ ၊ သည္းခံေတာ္မူပါ။ ထိုသူ၏ အသက္ကို က်ြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါ၏ " ဟု ေလ်ွာက္လိုက္၏။ မင္းေခါင္လည္း စိတ္ေျပ၍ လႊတ္ေတာ္မူ၏။

(ဦးဖုိးက်ားေရးသားေသာ ျမန္မာ႔ဂုဏ္ရည္ရာဇ၀င္ဖတ္စာ စာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပပါသည္။)

မင္း၊ ငါ၊ သူ

ဖန္တစ္ရာေတေနတဲ႔ စကားေတြခ်ည္း ႀကားေနရတာ
ျငီးေငြ႔လြန္းလွျပီ
လူေတြရဲ႔အေ၀းကုိ ေျပးထြက္သြားခ်င္မိရဲ႔
စကားလုံးေတြက ဓားသြားေတြထက္ ထက္တယ္
လႈိင္းလုံးေတြထက္ အားႀကီးတယ္
တပါးသူကုိ တုိက္ခုိက္ရင္း
ကုိယ္႔ကုိကုိယ္ ကာကြယ္ေနႀက
တပါးသူကုိ ႏွိမ္႔ခ်ရင္း
ကုိယ္႔ကိုကုိယ္ ျမွင္႔တင္ေနႀက
တပါးသူကုိ စြပ္စြဲရင္း
ကုိယ္႔ကုိကုိယ္ ဟန္ေဆာင္ေနႀက
မွန္ေရွ႔မွာ ရပ္ေနႀကရင္း
ပုံရိပ္ေယာင္ေတြကုိပဲ အမွန္ထင္ေနႀက
ငါေရာက္ေနတာ လက္ေ၀ွ႔ႀကိဳး၀ုိင္းထဲမွာ
ငါေရာက္ေနတာ အေျပးျပိဳင္ပြဲတစ္ခုမွာ
ငါေရာက္ေနတာ ေတာရုိင္းေကာင္ေတြႀကားထဲမွာ
မွန္ထဲ ႀကည္႔မိတဲ႔အခါ
ငါ႔ကုိယ္ငါေတာ႔ လူလုိ႔ ျမင္ရတာပါပဲ
ေတာဥပေဒသရွိတယ္
အားႀကီးသူသာ အႏုိင္ရစတမ္း
အဲဒါဟာလဲ
ေလာကရဲ႔ ဥပေဒတစ္ခုပဲ ျဖစ္တယ္

သူေတာင္းစားအားေပးတဲ႔တုိင္းျပည္

ခင္ဗ်ားႀကားဖူးလားဗ်။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေပါ႔ဗ်ာ။

ေျခအေကာင္း၊လက္အေကာင္းသူေတာင္းစားမ်ားကုိ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ေပၚေပါက္ေစရန္အတြက္ ပုိက္ဆံမေပးျခင္းျဖင္႔ ကူညီႀကပါဆုိတာေလ။

ကြ်န္ေတာ္လဲ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ႀကားဖူးတာေပါ႔။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက အင္မတန္သနားတတ္ႀကတယ္၊ ႀကင္နာတတ္ႀကတယ္၊ သုိ႔ေသာ္ သူေတာင္းစားေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ေတာ႔ ပုိက္ဆံမထည္႔ျဖစ္တာမ်ားမယ္ထင္တယ္၊ လူေကာင္းပကတိ သူေတာင္းစားေတြကုိေလ။

တစ္ခါတုန္းကေပါ႔။

ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာႏုိင္ငံအလယ္ပုိင္းက ျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔ကို စ ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း ကြ်န္ေတာ္႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သြားထုိင္ႀကတယ္၊ ည ရွစ္နာရီေလာက္ေပါ႔၊ ေဘာလုံးပြဲလဲ ႀကည္႔ရင္း၊ လက္ဖက္ရည္လဲ ေသာက္ရင္းေပါ႔ဗ်ာ။

ဒီလုိထုိင္ေနရင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔မိတ္ေဆြက ေကာက္ခါငင္ခါႀကီးေျပာတယ္ဗ်။

ညီေလးတဲ႔၊ တစ္ခါတစ္ေလ ဒီဆုိင္ကုိ သူေတာင္းစားေလးေတြ ေရာက္လာတတ္တယ္၊ ကေလးေလးေတြေပါ႔ကြာ၊ ပုိက္ဆံသြားမေပးနဲ႔ကြတဲ႔။

ကြ်န္ေတာ္က ဘာျဖစ္လုိ႔လဲလုိ႔ ျပန္ေမးေတာ႔ ဒီေကာင္ေတြကြာ၊ ေျခအေကာင္း၊ လက္အေကာင္း၊ ဒုကၡိတလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ လြယ္လုိ႔ ေတာင္းစားေနႀကတာကြ၊ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ မရွိတာ၊ ဒီဆုိင္မွာ ႀကည္႔စမ္း၊ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ ကေလးေတြအမ်ားႀကီး၊ ပုိက္ဆံေပးခ်င္ရင္ေတာင္ အဲဒီလုိ သူေတာင္းစားေတြထက္ လခနည္းနည္းေလးနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ႔ ကေလးေတြကုိ ေပးတာ ပုိတန္တယ္ကြတဲ႔။

အင္း၊ ဟုတ္သလုိလုိပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ျငိမ္႔မိတယ္။

သူ ေျပာတာ မွန္ပါတယ္၊ ကေလးေတြ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေတာင္းစားရင္ ေငြရလြယ္မွန္းသိတဲ႔အခါ ႀကီးလာရင္ ဘယ္အလုပ္လုပ္ခ်င္ေတာ႔မလဲ၊ အလြယ္လုိက္တတ္သြားျပီ၊ ပညာသင္ဖုိ႔လဲ စိတ္ကူးမွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူးေလ။

တကယ္တမ္းလဲ သူေတာင္းစားေလးေတြ ေရာက္လာတဲ႔အခါ ကြ်န္ေတာ္႔အသိက ပုိက္ဆံမေပးတဲ႔အျပင္ ေခၚျပီး ရစ္လုိက္ပါေသးတယ္။

မင္း ဘယ္မွာေနလဲကြ၊ မင္း မိဘမရွိဘူးလား၊ ေက်ာင္းတက္လား၊ ဘာညာေပါ႔။

ကေလးကလဲ ျပန္ေျဖပါတယ္၊ (ပုိက္ဆံေလးမ်ား ရမလားေပါ႔)၊ ဘယ္ရြာကပါ၊ အိမ္မွာ စားစရာလုံး၀မရွိလုိ႔ပါ၊ ပုိက္ဆံေလး နည္းနည္းေလာက္ေပးပါေပါ႔။

ကြ်န္ေတာ္႔မိတ္ေဆြက လုံး၀ မေပးပါဘူး၊ သူေတာင္းစားေလးေျပာတာကုိလဲ ယုံႀကည္ဟန္မတူပါဘူး။ တစ္က်ပ္ေတာင္ မထုတ္ပါဘူး၊ မင္းတုိ႔ လက္အေကာင္း၊ ေျခအေကာင္း၊ အလုပ္လုပ္လုိ႔ ရရဲ႔သားနဲ႔ ဘာလုိ႔လုိက္ေတာင္းစားေနတာလဲ၊ မင္းမရွက္ဘူးလား စသျဖင္႔ ႀသ၀ါဒေတာင္ ေျခြလုိက္ပါေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ႔လဲ သူေတာင္းစားေလးချမာ ေလကုန္တာနဲ႔ မကာမိဘဲ လက္ဗလာျပန္ထြက္သြားပါေတာ႔တယ္။

ဒီျဖစ္ရပ္မွာ ကြ်န္ေတာ္႔မိတ္ေဆြရဲ႔ ေတြးေခၚယူဆခ်က္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္မႈဟာ မွားသလားဆုိေတာ႔ မမွားပါဘူး။

ဒါျဖင္႔ မွန္သလားလုိ႔ ေမးရင္ေရာ မွန္တယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါသလား။

ကြ်န္ေတာ္ မေျဖတတ္ပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္႔အေတြးထဲမွာေတာ႔ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြ၊ ဒုကၡိတေတြကလြဲလုိ႔ တျခားသူေတာင္းစားေတြကုိ ပုိက္ဆံေပးတာဟာ သူတုိ႔အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ကုိ ခ်ိဳးႏွိမ္လုိက္တာပဲဆုိတဲ႔ အေတြးေလးတစ္ခုေတာ႔ ရသြားခဲ႔ပါတယ္။

ဒီယူဆခ်က္ဟာ မွန္လား၊ မွားလား သုံးသပ္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္မစဥ္းစားမိေသးခင္မွာဘဲ ကံတရားရဲ႔ ပုိ႔ေဆာင္မႈေႀကာင္႔ ဥေရာပႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။

အေနာက္ႏုိင္ငံတစ္ခုမွာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထုိင္ျပီးေနာက္ သူေတာင္းစားနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ေခါင္းထဲက အထက္ပါအေတြးေလးဟာ မွန္သလား၊ မွားသလား သုံးသပ္ႀကည္႔ဖုိ႔ အေျခအေနေတြ ဖန္လာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။

အေနာက္ႏုိင္ငံေတြဆုိတာ အားလုံး သိတဲ႔အတုိင္းပဲ ကုိယ္႔အားကုိယ္ကုိးဖုိ႔ အင္မတန္အားေပးတဲ႔ ႏုိင္ငံေတြပါ။

ပညာေရးမျပီးဆုံးေသးတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြေတာင္ အသက္၁၈ႏွစ္ျပည္႔ရင္ ကုိယ္႔ေက်ာင္းစရိတ္ ကုိယ္ရွာျပီး ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားႀကတဲ႔ ႏုိင္ငံျဖစ္ပါတယ္။

အစက ကြ်န္ေတာ္ထင္ခဲ႔တာေတာ႔ ဒီလုိႏုိင္ငံမ်ိဳးေတြမွာ သူေတာင္းစားအင္မတန္ရွားလိမ္႔မယ္လုိ႔ေပါ႔။

တကယ္တမ္းေတာ႔ သူေတာင္းစားေတြဟာ မေပါေပမယ္႔ ရွားေတာ႔ မရွားပါဘူး။

အဖုိးႀကီး၊ အဖြားႀကီးေတြလဲ ေတာင္းေနတာ ေတြ႔ဖူးတယ္၊ ကေလးကုိ လက္ဆြဲလုိ႔ အေမက လုိက္ေတာင္းေနတာလဲ ေတြ႔ဖူးတယ္၊ ဒုကၡိတေတြ လုိက္ေတာင္းေနတာလဲ ေတြ႔ဖူးတယ္၊

အဲ ေျခအေကာင္း လက္အေကာင္း အလုပ္လုပ္ႏုိင္တဲ႔ သန္သန္မာမာ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ ေယာက်္ား၊ မိန္းမ ေတြ ေတာင္းစားေနႀကတာေတာင္ ေတြ႔ရရဲ႔။

အဲဒီလုိ လူေတြရဲ႔ အ၀တ္အစားဟာ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ခါတစ္ေလ ကြ်န္ေတာ္၀တ္ထားထက္ေတာင္ ဖက္ရွင္က်ရင္ က်ေနမယ္၊ စတုိင္မိရင္ မိေနမယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔နံေဘးမွာ သူေမြးထားတဲ႔ ေခြးလွလွတစ္ေကာင္ ရွိခ်င္ရွိမယ္၊ ေႀကာင္ေလး ႏွစ္ေကာင္၊သုံးေကာင္ ရွိခ်င္ရွိမယ္။

ဆုိင္းဘုတ္စာရြက္ေလးေတြေတာ႔ သူတုိ႔ေဘးနားမွာ ရွိတယ္၊ သူဟာ အိမ္ေျခယာမဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္လက္မဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ေရာဂါတစ္ခုခုကုိ ေဆးကုဖုိ႔ စသျဖင္႔ေပါ႔။

ျမန္မာႏုိင္ငံက သူေတာင္းစားေတြနဲ႔ ကြာတာကေတာ႔ သူတုိ႔က အတင္းလုိက္မေတာင္းဘူး။ ကားဂိတ္၊ ရထားဂိတ္နဲ႔ လူစည္ကားရာအရပ္ေတြမွာ ကုိယ္႔ဘာသာ ဆုိင္းဘုတ္ေလးေထာင္ျပီး ထုိင္ေနႀကတာပါပဲ။ တခ်ိဳ႔ကေတာ႔ လက္၀ါးေလးျဖန္႔ရင္းေပါ႔။ အခ်ိဳ႔ကေတာ႔ သက္ဆုိင္ရာဘုရားစာေလးေတြ ရြတ္ရင္းေပါ႔။

ေျမေအာက္ရထားတြဲေတြမွာ ဆုိရင္ေတာ႔ သူေတာင္းစားေတြဟာ သူ႔အခက္အခဲေတြကုိ ပါးစပ္က ေျပာရင္း အိတ္တစ္လုံးကုိင္ျပီး ထုိင္ေန၊ ရပ္ေနႀကသူေတြ အလယ္ကေန ဒီတုိင္းျဖတ္သြားတာပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေျပာခ်င္တာက သူတုိ႔ဆီက လူစည္ကားရာအရပ္ေတြမွာ သူေတာင္းစားေတြအျပင္ တူရိယာတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သီခ်င္းဆုိေနသူေတြလဲ ရွိတယ္၊ အဖြဲ႔လုိက္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ သီခ်င္းဆုိတာ မဟုတ္လဲ ကုိယ္တတ္ကြ်မ္းရာ အႏုပညာတစ္ခုခုကုိ ေဖာ္က်ဴးျပသေနႀကသူေတြလည္း ရွိတယ္။

သူတုိ႔အနီးမွာ သူေတာင္းစားမ်ားနည္းတူ ဦးထုပ္ေလးတစ္လုံးျဖစ္ေစ၊ ခြက္ကေလးတစ္ခြက္ျဖစ္ေစ၊ အိတ္ကေလးတစ္လုံးျဖစ္ေစ ခ်ထားေလ႔ရွိတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ဒီလူေတြဟာ သူေတာင္းစားေတြမဟုတ္ပါဘူး၊ လမ္းသြားလမ္းလာျပည္သူလူထုကုိ သူတုိ႔တတ္ကြ်မ္းတဲ႔ အႏုပညာနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေနႀကတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားကလဲ အဆင္ေျပရင္ ရပ္ႀကည္႔ေနမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ နားေသာတဆင္မယ္ေပါ႔။ ေနာက္ျပီးေတာ႔ ဦးထုပ္ထဲကုိျဖစ္ေစ၊ ခြက္ထဲကုိျဖစ္ေစ၊ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ပုိက္ဆံေလးေတြ ထည္႔သြားႀကတယ္။

ဒါဟာ ဒီလူေတြ ေတာင္းစားေနတာပဲ ဆုိတဲ႔သေဘာနဲ႔ ပုိက္ဆံကုိ စြန္႔ႀကဲသြားတာမဟုတ္ပါဘူး။

အႏုပညာတစ္ရပ္ရပ္ကုိ အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး ေလ႔လာလုိက္စားထားႀကတဲ႔သူေတြကုိ ေလးစားအားေပးတဲ႔အေနနဲ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေပးဆပ္ခဲ႔တဲ႔ သူတို႔ရဲ႔ အခ်ိန္ေတြ၊ သူတုိ႔ရဲ႔ လုပ္အားေတြအတြက္ေပါ႔။

ဒီလူေတြရတဲ႔ပုိက္ဆံဟာ ေတာင္းစားတဲ႔ပုိက္ဆံမဟုတ္ပါဘူး၊ အႏုပညာေႀကးပါ၊ သူတုိ႔ဟာ ေတာင္းစားေနႀကတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အႏုပညာအလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးေနတာလုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။

လမ္းေပၚမွာ အႏုပညာတစ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖလုိ႔ လမ္းသြားလမ္းလာေတြက ပုိက္ဆံလွဴဒါန္းသြားတာေတာ႔ ဟုတ္ပါျပီ။ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ လမ္းေဘးမွာ ထုိင္ျပီး ေတာင္းစားေနႀကတဲ႔ သူေတာင္းစားအစစ္ေတြကုိေရာ လမ္းသြားလမ္းလာ ခရီးသြားေတြက စြန္႔ႀကဲႀကရဲ႔လား။

ကုိယ္႔အားကုိယ္ကုိးဖုိ႔ အင္မတန္အားေပးတဲ႔ အေနာက္ႏုိင္ငံမွာ ဘာမွမလုပ္ဘဲ လမ္းေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနတဲ႔ သူေတာင္းစားကုိ သူတုိ႔ စြန္႔ႀကဲႀကပါ႔မလား။

ဟင္႔အင္း၊ သူတုိ႔ စြန္႔ႀကဲႀကပါတယ္၊ ေငြအေႀကြပါသူေတြ ဒါမွမဟုတ္ စြန္႔ႀကဲဖုိ႔ အဆင္ေျပတယ္ဆုိရင္ စြန္႔ႀကဲသြားႀကတာပါပဲ။

အဖုိးႀကီး၊ အဖြားႀကီးေတြ၊ ဒုကၡိတေတြကုိ စြန္႔ႀကဲတာ ထားပါေတာ႔၊ အားကုိးရာမဲ႔ေတြကုိး။

ေျပာက္က်ား၀တ္စုံ၀တ္ထားျပီး ေျချပတ္၊လက္ျပတ္ စစ္ထြက္ေတြမ်ားဆုိ ကူညီႀကပါလုိ႔ေတာင္ ေအာ္စရာမလုိ၊ ေျမေအာက္ရထားတြဲထဲ တစ္ေခါက္ျဖတ္ေလွ်ာက္လုိက္ရုံနဲ႔ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ ပုိက္ဆံေတြ ထည္႔ႀကတာ ေတြ႔ရမယ္။ တေလးတစားနဲ႔ေပါ႔။

ထားပါေတာ႔။

ဒီလုိလူေတြအျပင္ ကူညီႀကပါဆုိတဲ႔ ဆုိင္းဘုတ္ေတြေထာင္ျပီး လမ္းေဘးထုိင္ေနသူ လူေကာင္းပကတိ လူလတ္ပုိင္းေတြ၊ ကုိယ္က စားမရွိလုိ႔ ေတာင္းစားေနတာေတာင္ ေခြးေတြ၊ ေႀကာင္ေတြ ေမြးထားတဲ႔ လူေကာင္းပကတိ လူလတ္ပုိင္းသူေတာင္းစားေတြေရာ ပုိက္ဆံထည္႔တဲ႔သူ ရွိမွ ရွိပါ႔မလား။

အဲဒီလုိေတြးမိရင္ေတာ႔ ခင္ဗ်ား မွားသြားမယ္၊ သိပ္ရွိတာေပါ႔ဗ်ာ၊ ဒီႏုိင္ငံမွာ ေတာင္းတဲ႔သူရွိရင္ ပုိက္ဆံထည္႔တဲ႔သူလဲ ရွိကုိရွိတယ္ဗ်။ နာရီအနည္းငယ္ေလာက္ ေတာင္းရုံနဲ႔ မက္ေဒါနယ္က ဘာဂါေလာက္ေတာ႔ သြား၀ါးလုိ႔ ရႏုိင္ပါတယ္။

ဟာ ဒါအေနာက္ႏုိင္ငံေလ၊ ကုိယ္႔အားကိုယ္ကုိးဖုိ႔ အင္မတန္အားေပးတဲ႔ ႏုိင္ငံေလ၊ ဘယ္႔ႏွယ္ ခုေတာ႔ သူေတာင္းစားအားေပးတဲ႔တုိင္းျပည္ျဖစ္ေနပါေပါ႔လား။

ဟုတ္ကဲ႔၊ ကြ်န္ေတာ္လဲ အဲဒီအတုိင္း ေတြးခဲ႔ဖူးပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လုိ သူမ်ားကုိ သနားတတ္တဲ႔ အေရွ႔တုိင္းႏုိင္ငံေတြဆုိ ထားပါေတာ႔၊ ဒါ ကုိယ္႔ကုိကုိယ္ကလြဲလုိ႔ သူမ်ားကုိ ဂရုမစုိက္တတ္တဲ႔ အေနာက္တုိင္းႏုိင္ငံေလဗ်ာ၊ ဘာေႀကာင္႔ သူေတာင္းစားေတြကုိ ဒီေလာက္ေတာင္ အားေပးႀကပါလိမ္႔။

ဒီလုိအရာေတြကုိ ျမင္ရတာမ်ားလာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔မွာလဲ ေတြးစရာ ျဖစ္လာေတာ႔တာေပါ႔။

ဒီႏုိင္ငံကလူေတြက အင္မတန္ သနားတတ္လုိ႔မ်ားလား၊

မုိးလင္းကေန မုိးခ်ဳပ္ထိ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနမွ စား၀တ္ေနေရးေျပလည္ႏုိင္မယ္႔ ဒီလုိႏုိင္ငံမ်ိဳးမွာ အလုပ္လုပ္ေနႀကတဲ႔သူေတြအေနနဲ႔ အလုပ္လုပ္ႏုိင္လ်က္နဲ႔ မလုပ္ဘဲ ေအးေအးလူလူေတာင္းစားေနႀကတဲ႔ ဒီလူေတြအေပၚ သဒၶါတရားထားဖုိ႔ဆုိတာ လြယ္ႏုိင္ပါ႔မလား။

ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ ပုစ ၦာတစ္ပုဒ္လုိေပါ႔၊ ေတြးရခက္ေနျပီ။

ကုိယ္သိကြ်မ္းသူ ဒီႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေဟ႔ မင္းတုိ႔ ႏုိင္ငံသားေတြ ဘာလုိ႔ သူေတာင္းစားအားေပးႀကတာတုန္းလုိ႔ ေမးရင္လဲ အထုိးခံရဖုိ႔ပဲ ရွိတယ္မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွလဲ မေမးရဲဘူးဗ်။

ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အိမ္ေျခယာမဲ႔တစ္ေယာက္ပါ၊ ကြ်န္မဟာ အလုပ္လက္မဲ႔ပါ စတဲ႔ ဆုိင္းဘုတ္ေလးေတြကုိ ျမင္ရပါမ်ားလာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ႔ သေဘာေပါက္သလုိ ရွိလာခဲ႔တယ္။

ခင္ဗ်ားေရာ။

ကြ်န္ေတာ္ဟာ အိမ္ေျခယာမဲ႔ပါ၊ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အလုပ္လက္မဲ႔ပါ၊ ကြ်န္ေတာ္႔မွာ ရွိသမွ်အရာအားလုံးကုိ ဆုံးရႈံးခဲ႔ပါျပီ။

အဲဒီစာသားေလးကုိ ေလး၊ငါး၊ဆယ္ေခါက္ေလာက္ ခင္ဗ်ားဖတ္ႀကည္႔စမ္းဗ်ာ။

ခင္ဗ်ား ဘာေတြ ေတြးမိလဲ။ ဘာခံစားမိလဲ။

ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိတာေတာ႔ ဒီလုိဗ်။

သူေတာင္းစားေတြ ဘာလုိ႔ ေတာင္းစားလဲ၊ စားစရာမရွိလုိ႔ေပါ႔။

စားစရာ ဘာလုိ႔ မရွိလဲ၊ ပုိက္ဆံမရွိလုိ႔ေပါ႔။

ပုိက္ဆံ ဘာလုိ႔ မရွိလဲ၊ အလုပ္မလုပ္လုိ႔ေပါ႔။

အလုပ္ ဘာလုိ႔ မလုပ္လဲ၊ အလုပ္မရွိလုိ႔ေပါ႔။

အလုပ္ဘာလုိ႔မရွိလဲ၊ ေအာ္ မရွိပါဘူးဆုိမွ ရွာမရလုိ႔ေပါ႔။

ဒီမွာ အေျဖေပၚျပီလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ထင္မိပါရဲ႔။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ ကမၻာေလာကႀကီးဟာ လူတုိင္းကုိ ပုိက္ဆံရမယ္႔အလုပ္၊ ထမင္းေကြ်းေပးမယ္႔အလုပ္ မေပးႏုိင္ဘူးဗ်၊ အလုပ္ဆုိတာမ်ား ရွာလုပ္လဲ ရပါတယ္တဲ႔၊ ေကာင္းျပီေလ၊ သုိ႔ေသာ္ သမၼာအာဇီ၀အလုပ္ကေတာ႔ ရွားပါလိမ္႔မယ္ဗ်ာ။

ဒီေတာ႔ ဒီလုိေျဖရွင္းခ်က္ေလး ထုတ္ႀကည္႔ရေအာင္။

လူတစ္ေယာက္ အလုပ္လက္မဲ႔ျဖစ္သြားျပီ၊ ဒီအခါ သူ႔မွာ ၀င္ေငြမရွိေတာ႔ဘူး၊

အလုပ္သစ္ရွာရင္းနဲ႔ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ရွိတာေလးေတြ ေရာင္းစားရေတာ႔မယ္၊ အဓိက ကေတာ႔ စားေရးပါပဲ၊ မေသေအာင္ေတာ႔ ၀မ္းဗုိက္ကုိ ျဖည္႔ကုိ ျဖည္႔ေပးရမယ္၊

ငါေတာ႔ ေသခ်င္တာပဲလုိ႔ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ လူဆုိတာ ေသရမွာ ေႀကာက္ႀကတဲ႔အမ်ိဳးပါပဲ။

ဒီလုိနဲ႔ အလုပ္ကလည္း ရွာမရတဲ႔အျပင္ ပုိင္ဆုိင္သမွ်ေလးေတြလဲ ကုန္၊ အိမ္ေျခယာမဲ႔လဲ ျဖစ္သြားပါေလေရာ၊ (အစကတည္းက မရွိတာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္)

ကဲ ၀င္ေငြလဲ မရွိဘူး၊ ေရာင္းစရာလဲ ဘာမွ မရွိေတာ႔ဘူး၊ ဒါေပမယ္႔ ဗုိက္က ဆာေနျပီ၊ ဘာလုပ္မလဲ။

ေတာင္းစားရေတာ႔မွာေပါ႔ဗ်ာ။

ေတာင္းစားတဲ႔အခါ အိမ္ျပန္မ၀ယ္ႏုိင္ေပမယ္႔ အစာမစားရလုိ႔ မေသဖုိ႔အတြက္ေတာ႔ စိတ္ခ်သြားရျပီေပါ႔။

ေကာင္းျပီ။ ဒီေနရာမွာ ေတာင္းစားတဲ႔သူဟာ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ပါလ်က္နဲ႔ မလုပ္ဘဲ ေတာင္းစားေနတာ၊ တစ္ျပားမွ မထည္႔ဘူးဟာဆုိတဲ႔ လူေတြခ်ည္းပဲ ရွိမယ္ ဆုိပါစုိ႔။

ဒီ အိမ္ေျခယာမဲ႔၊ အလုပ္လက္မဲ႔လူဟာ ေတာင္းစားပါေသာ္လည္း တစ္ျပားမွ မရ၊ ဗုိက္ကလဲ အင္မတန္ဆာေနျပီ၊ ဘယ္လုိမွ ထိန္းမထားႏုိင္ေတာ႔ဘူး၊ ဒီလူ ဘာလုပ္မလဲ။

အင္း၊ ေတာင္းစားလုိ႔ မရမွေတာ႔ ခုိးစားျပီေပါ႔ဗ်ာ၊ ခုိးမယ္၊ ၀ွက္မယ္၊ လုမယ္၊ ၀မ္းေရးအတြက္ကေတာ႔ လုပ္ရမွာပဲကုိယ္႔လူေရ၊ ေျခလက္ေတြရွိေနပါလ်က္ အဆာလြန္ျပီးေတာ႔ အေသခံမယ္႔သူေတာ႔ အင္မတန္ရွားလိမ္႔မယ္ဗ်။

ကဲ အခုေတာ႔ သူေတာင္းစားအားေပးရျခင္းရဲ႔ အေျဖကုိ အျပည္႔အစုံမဟုတ္ေတာင္ တစ္ခ်ိဳ႔တစ္၀က္ေတာ႔ ေဖၚႏုိင္ျပီထင္တာပါပဲ။

တကယ္ေတာ႔ သူေတာင္းစားအားေပးျခင္းဟာ သူခုိးအားမေပးျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခါးပုိက္ႏႈိက္အားမေပးျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဓားျပအားမေပးျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေဟ႔ ေဟ႔၊ ခုိးခ်င္တဲ႔သူကေတာ႔ ခုိးမွာပဲ၊ ဓားျပတုိက္ခ်င္တဲ႔သူက တုိက္မွာပဲလုိ႔ ခင္ဗ်ားေျပာခ်င္လား။

ဟုတ္ေတာ႔ ဟုတ္ပါတယ္၊ သူခုိးေတြကေတာ႔ ခုိးေနမွာပဲ၊

ဒါေပမယ္႔ ဗုိက္၀ေနတဲ႔ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ဟာ သူခုိး ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္လာလိမ္႔မယ္၊ ေနာက္ျပီး စားစရာလုံး၀မရွိတဲ႔ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ေႀကာင္႔ သူခုိးစာရင္းထဲမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္ တုိးလာႏုိင္တယ္မဟုတ္လား။

ကြ်န္ေတာ္ ေတြးမိသေလာက္ေပါ႔ေလ၊ ဒီလုိလဲ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္၊ ဒါထက္လဲ အဓိပၸါယ္ ပုိက်ယ္ျပန္႔ခ်င္ က်ယ္ျပန္႔မယ္ေပါ႔။

ဘာပဲေျပာေျပာ အေျဖေလးတစ္ခု ရွာေတြ႔တဲ႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ေတာ႔ ေက်နပ္သြားျပီ။

ခင္ဗ်ားေတာ႔ ေက်နပ္လားမသိဘူး။

မေက်နပ္လဲ ကြ်န္ေတာ္ေတာ႔ ထပ္မေတြးခ်င္ေတာ႔ဘူးဗ်။

ဒီေတာ႔ ျမန္မာျပည္က လူေတြေျပာေျပာေနႀကတဲ႔ စကားေလးနဲ႔ပဲ ပိတ္လုိက္ရေအာင္။

ေျခအေကာင္း၊လက္အေကာင္းသူေတာင္းစားမ်ားကုိ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ေပၚေပါက္ေစရန္အတြက္ ပုိက္ဆံမေပးျခင္းျဖင္႔ ကူညီႀကပါဆုိတာေလ။

ဟဲ..ဟဲ.. ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိဆုံးျဖတ္မလဲဗ်။

သူေတာင္းစားကုိ ပုိက္ဆံေပးျခင္းျဖင္႔ အားေပးမလား။

သူေတာင္းစားကုိ ပုိက္ဆံမေပးျခင္းျဖင္႔ သူခုိးေတြကုိပဲ အားေပးမလား။

ႀကိဳက္ရာေရြးေပေတာ႔ဗ်ိဳ႔။