ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းေသာ
အေျခခံစစ္သင္တန္း(၃)လကိုေက်ာ္ျဖတ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ပင္ပန္းလွသည္မဆိုသာေသာ္လည္း
ကိုယ္မွာမခ်ိေပ။ မနက္မိုးလင္း မ်က္လံုးဖြင့္စကပင္ ၾကားေနရေသာ ဘယ္ညာ တိုင္ပင္ခ်ီတက္သံ၊
စစ္မိန္႔သံ၊ စစ္ဖိနပ္သံ၊သီခ်င္းဆိုသံ မ်ားက ညအိပ္ရာ၀င္မွပင္ ရပ္စဲေလသည္။ ကင္းတာ၀န္က်ေသာ
လသာသည့္ညမ်ဳိးတြင္ ျပင္ဦးလြင္ေခၚ ပန္းျမိဳ႕ေတာ္၏ ညအလွမွာ တုႏႈိင္းယွဥ္စရာရွိမည္မထင္ေခ်။
ႏွင္းျမဴမ်ားေ၀့ဆိုင္းေနေသာရွမ္းေသလာေတာင္မင္း တို႔ပတ္လည္၀န္းရံခကာ သစ္ရြက္မ်ားေပၚသို႔
ႏွင္းေပါက္မ်ားက်သံ၊ တခါတရံ စူးရွစြာထြက္ေပၚလာေသာ ညည့္ငွက္သံ တို႔က အလြမ္းဓာတ္ခံရွိသူအဖို႔
လြမ္းစရာပင္ျဖစ္သည္။
အေဆာင္ေရွ႕ရွိ ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ကာ ကင္းခ်ိန္ျပီးကာနီးသျဖင့္ ေနာက္ကင္းသမားလာလဲမည္ကိုေစာင့္ေနမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္နွင့္အတူကင္းေစာင့္ေနေသာ ၀က္ၾကီး(နာမည္ေျပာင္) ကပုခံုးကိုပုတ္ရင္းေျပာလိုက္သည္။
" ေဟ့ေကာင္ေဇၾကီး၊ ဘာေတြက်ိတ္ေဆြးေနတာလဲဟ...."
" ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကြာ ဒီလိုခ်မ္းတယ့္အခ်ိန္ အိမ္မွာသာဆို အိပ္ရာထဲဘယ္ေလာက္ေကြးလို႔ေကာင္းမလဲ
စဥ္းစားေနတာပါ.."
" သိပါဘူးကြာ မင္းေကာင္မေလးကိုမ်ား သတိရေနလားလို႔ ေၾသာ္ ေရာ့...စားဦးေလကြာ...."
သူ႕ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲမွ ေပါင္မုန္႔ရွည္ကိုထုတ္ရင္း တ၀က္ခဲြကာေပးေလသည္။ မရွိအတူ ရွိအတူေနရသည့္ဘ၀
စားစရာေတာင္ တစ္ေယာက္တည္း မစားရက္ဘဲ တစ္၀က္ခဲြကာ ကမ္းေပးေလသည္။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ႔
သူငယ္ခ်င္းလဲ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူကမ္းေပးေသာ ေပါင္မုန္႔ကို တစ္ကိုက္ေလာက္သာကိုက္ျပီး ျပန္ေပးလိုက္သည္။
သူကတစ္၀က္ထဲနဲ႔ဘယ္၀မွာလဲ။ ၀က္ၾကီးက ေပါင္မုန္႔ကိုကိုက္ရင္း သတိရေသာအသံၾကီးျဖင့္ ျမည္တမ္းလိုက္သည္။
" ေအးကြာ၊ အိမ္မွာသာဆို အခုခ်ိန္ ထမင္းကို ဟင္းေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ အားရပါးရစားေနေလာက္ျပီ"
................................................................................................................................................................
ဒီေန႕ကၽြန္ေတာ္တို႔ပထမႏွစ္ဗိုလ္ေလာင္းမ်ား၏ ေဒါက္တင္ပဲြ(သို႔မဟုတ္) ဗိုလ္ေလာင္းအေဆာင္အေယာင္အပ္ႏွင္းပဲြ
က်င္းပေနေလသည္။ ဒိန္း၊ဒိန္း၊ဒိန္း ဟူေသာ ဘင္စည္းခ်က္ႏွင့္အညီ စစ္ေရးျပကြင္းၾကီးထဲတြင္
ႏုနယ္ထြားက်ဳိင္းေသာ လူငယ္မ်ား တပ္ခဲြလိုက္ အားမာန္အျပည့္ျဖင့္ ညီညာစြာ၀င္လာသည္ကို
ပဲြၾကည့္ေဆာင္မွ မိဘမ်ားက ဂုဏ္ယူပီတိပြားေနသည္။
ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး၏ၾသ၀ါဒ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားျပီးေနာက္ အခ်င္းခ်င္းအေဆာင္အေယာင္ ပခံုးေဒါက္မ်ား
တပ္ဆင္ ကာ ျပန္လွည့္ လိုက္ခ်ိန္တြင္ မိဘမ်ားဆီမွ လက္ခုပ္သံတခဲနက္ထြက္ေပၚလာသည္။ ဗိုလ္ေလာင္းအေဆာင္အေယာင္အပ္ႏွင္းပဲြ
ဆိုသည္မွာ အေျခခ့စစ္သင္တန္း(၃)လကို ျပီးဆံုးျပီးေနာက္ ပထမႏွစ္ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားကို
DSTA ၏ ဗိုလ္ေလာင္းေက်ာင္းသားမ်ားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေသာ အခမ္းအနားပင္ျဖစ္သည္။ သံုးလတာ
စမ္းသပ္မႈ၊အခက္အခဲမ်ား၊ က်ခဲ့ေသာ ေသြးေခၽြးမ်ား အတြက္ ေယာက်ာ္းေကာင္းအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ
မွတ္ေက်ာက္တင္ေသာပဲြျဖစ္သည္။ ထိုပဲြျပီးသည္ႏွင့္ ပထမႏွစ္ဗိုလ္ေလာင္းမ်ား သည္ ေနာင္ေတာ္မ်ားလို
တပ္ျပင္ထြက္ခြင့္၊ စာေပသင္ၾကားခြင့္ စသည္တို႔ကိုခံစားႏိုင္ေပမည္။
ကၽြန္တာ့္အဖို႔ေတာ့ သံုးလတာ ခဲြခြာခဲ့ရေသာ မိဘညီကိုေမာင္ႏုမမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခြင့္သာမက
သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ စာမ်ားကို ဖတ္၇သျဖင့္ေပ်ာ္ရႊင္မူမွာ အတိုင္းမသိျဖစ္ေနေလသည္။ မေန႔ညက
စာမ်ားဖတ္ေနရင္း ဇင့္ဆီက စာပါလာသျဖင့္ ၀မ္းသာစြာ ဖြင့္ဖတ္လိုက္သည္။ အေၾကာင္းအရာထူးထူးဆန္းဆန္း
မပါ၀င္ဘဲ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ရန္ သူ႕ကိုေပးထားေသာကတိကို တည္ရန္ ေရးထားေသာ စာတိုေလးမွာ
မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ခ်င္စရာေကာင္းလွသည္။
.................................................................................................................................................................
တစ္ႏွစ္ဆိုေသာရာသီစက္၀န္းမွာ တပတ္လည္လာေခ်သည္။ ေက်ာင္းဆင္းပဲြကာလနီးလာသျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ္လည္း
ဗိုလ္ေလာင္းမ်ား စိတ္တြင္း၀ယ္ မၾကာခင္ ခြင့္ျပန္ရေတာ့မည္ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ သြက္လက္ဖ်တ္လတ္ေနၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္
ဇင္တို႔မွာ အစပိုင္းတြင္ တစ္လတစ္ခါ စာတစ္ေစာင္မွန္မွန္ေရးေသာ္လည္း ၾကာလာေသာအခါ ဇင့္ဘက္မွ
တစ္လ စာတစ္ေစာင္ပင္မမွန္ခ်င္ေတာ့ေပ။ လြန္ခဲ့ေသာလက ဇင့္ဆီက စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာခဲ့သည္။
" ေဇယ်
နင့္ကိုငါေမးစရာ၇ွိတယ္၊ နင္တို႔စစ္သားဘ၀က မပင္ပန္းဘူးလား၊ အျပင္မွာပဲ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပီး
ႏိုင္ငံျခားသြား မယ္ဆိုအဆင္ေျပမွာေပါ့။ ငါလဲႏွစ္ကုန္ရင္ ေဆးေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ဘဲ
စင္ကာပူမွာေက်ာင္းသြားတက္မယ္ စီစဥ္ထားတယ္၊
ဒါကလုပ္သင့္တယ္လို႔ထင္တယ္ေလ။
နင္ျပန္လာရင္ ငါနဲ႔ေတြ႕မွာပါ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွပဲ ငါတို႔ေျပာရေအာင္၊ ျပီးေတာ့ေလ ငါခ်ယ္ရီပန္းလိုခ်င္တယ္ဟာ
နင္ျပန္လာရင္နဲနဲယူလာခဲ့ေပးေနာ္
ဇင္"
ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္တစ္ခ်က္ရႈိက္လိုက္သည္။ ခ်ယ္၇ီပန္းလိုခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုယူသြားရမလဲပါစဥ္းစားေနမိသည္။
..................................................................................................................................................
အင္းလ်ားကန္ေရျပင္သည္ မိန္းမပ်ဳိ၏ မ်က္ႏွာအလား ၾကည္လင္ျငိမ္သက္ေနသည္။ ကန္ေစာင္းရွိ
ပိေတာက္ပင္ၾကီးေအာက္တြင္
လူႏွစ္ဦး
ျငိမ္သက္လ်က္ရွိသည္။
" နင္အသားေတြေတာ္ေတာ္မည္းသြားတယ္ ပိန္လဲပိုပိန္သြားတယ္ေနာ္"
ဇင္က ဂရုဏာသက္ဟန္မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနေလသည္။
" ဒါကေတာ့ဟာ စစ္သင္တန္းတက္တာပဲ ဇင္တို႔လို အရိပ္ထဲမွာ စာသင္ေနတာမွမဟုတ္တာ
"
" နင္ကေလ ေျပာလိုက္ရင္ ေထ့သလို ေငါ့သလိုနဲ႔ ငါကတကယ္သနားလို႔ေျပာတာကို"
ဇင္က ႏႈတ္ခမ္းနီေစြးေစြးေလး ကိုစူလ်က္ စကားဆိုေလသည္။ ျပီးမွ ခဏျငိမ္သက္ကာ စကားျပန္ဆက္သည္။
" နင့္ေက်ာင္းကထြက္ျပီး ငါနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားလိုက္ခဲ့ပါလား နင့္အိမ္ကလဲပို႔ေပးႏိုင္တာပဲဟာ"
" ဇင္ ကိုယ္တစ္ခုေျပာမယ္ ႏိုင္ငံျခားသြားတယ္ဆိုေပမယ့္ ဇင္အဲဒီမွာပညာေတြ သင္ျပီးရင္ျမန္မာႏိုင္ငံကိုျပန္လာမွာလား......"
" ျပန္ေတာ့လာမွာပါ ဒါေပမယ့္ ဟိုမွာအလုပ္လုပ္ရတာေရာ ေန၇ထိုင္ရတာေရာ ပိုသာတယ္ေလ"
" အဲဒါကို ကိုယ္ေျပာခ်င္တာပဲဇင္ ကိုယ္တို႕က ျမန္မာျပည္မွာေမြးလာတာ ဒီႏိုင္ငံက
အခုထိပညာသင္ေပး ေကၽြးေမြးေပးတာေတြ က သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကၽြန္သြားခံဖို႕မဟုတ္ဘူးေလ"
'" နင္စကားေျပာတာ ရိုင္းလွခ်ည္လား"
ဇင္၏ ၀င္းပေသာ မ်က္ႏွာေလးတြင္ေဒါသေသြးမ်ား နီေစြးလာသည္။
" မဟုတ္ဘူးဇင္ရဲ႕ ဇင္စဥ္းစားၾကည့္ေလ အခုဆို ကိုယ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ အသိပညာရွင္ အတတ္ပညာရွင္ေတြ
အရမ္းလိုအပ္ေနတယ့္ အခ်ိန္ ဇင္ဆိုရင္လည္း ဆရာ၀န္ေလာင္းတစ္ေယာက္ပဲ ......ကိုယ္တို႔ႏိုင္ငံ
ရဲ႕ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ ဆရာ၀န္ေတြ ဘယ္ေလာက္လိုအပ္တယ္ဆိုတာ ဇင္တို႕သိျပီးသားပါ သိသိၾကီးနဲ႔
ဒီလိုမလုပ္ရက္ပါဘူးေနာ္"
ကၽြန္ေတာ္စကားကိုေအးေအးေဆးေဆးေလးေျပာလိုက္သည္။
" နင္တို႔က စစ္သားဆိုေတာ့ ဒီလိုေလသံပဲ ထြက္လာမွာေပါ့..."
ဇင္၏ အသံေလးမ်ားပင္တုန္ေနေအာင္ေဒါသထြက္ေနသည္။
" စိတ္ကိုနဲနဲေလး ေလ်ာ့ျပီးနားေထာင္ပါ ဇင္ ကိုယ္က တပ္ထဲေရာက္ေနလို႕ဒီလိုစကားေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး
ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုလဲ တပ္ကထြက္ခိုင္းဖို႔ မၾကိဳးစားပါနဲ႔ ကိုယ္က ဒီႏိုင္ငံက လူေတြေကၽြးတဲ႔
ထမင္းကိုစားေန၇တယ့္လူပါ ဒီေက်းဇူးကိုပစ္ျပီး ကိုယ္လုပ္ရက္မလား စဥ္းစားၾကည့္ေလ တကယ္လို႔
လိုအပ္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္အသက္ကိုေပးလိုက္တာေတာင္ ေက်းဇူးေက် ခ်င္မွ ေက်မွာ "
" ေတာ္စမ္းပါေဇယ်ရယ္ နင့္ကိုငါရွင္းရွင္းပဲေမးမယ္ နင္ငါ့ကို ခ်စ္ေသးလား
"
" ခ်စ္ပါေသးတယ္ ဒါေပမယ့္....."
ကၽြန္ေတာ့္စကားပင္မဆံုးလိုက္ေပ။ ဇင္ကဆက္ေျပာသည္။
" ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ငါစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားေလ.....မဟုတ္ရင္ နင္ငါ့ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာကို
ငါဘယ္လိုယံုရမွာလဲ နင္အေျဖတစ္ခုကို ေသခ်ာအခုေရြး ငါ့ကိုေရြးမလား နင့္အလုပ္ကိုေရြးမလား
"
ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးမ်ားေယာက္ယက္ခတ္သြားသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္ေက်းဇူးတရား ဘာကိုေရြးရပါမည္နည္း၊
ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္ႏိုင္စြာ ခ်လိုက္သည္။
" ကိုယ္ ျမန္မာျပည္ကိုပဲ ခ်စ္ေတာ့မယ္ ဇင္"
" ေတာက္ "
ဇင့္ ဆီမွ တက္ေခါက္သံ ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ ထြက္ေပၚလာျပီး ခ်ာခနဲ လွည့္ကာေျပးထြက္သြားေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ေနာက္မွ လိုက္ေခၚပါေသာ္လည္းတစ္ခ်က္ေလးမွ် ေစာင္းငဲ့မၾကည့္ေတာ့ေခ်။
.............................................................................................................................................................
ေႏြမိုးေဆာင္း
ဥတုသံံုးလီသည္ ေလးၾကိမ္တိုင္ေအာင္ လည္ပတ္ခဲ့ေပသည္။ အေဆာင္ထဲတြင္ စာၾကည့္ေနရင္း သၾကၤန္ဒိုးသံ
မ်ားက အေ၀း ေရကစားရာေနရာဆီမွ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေလသင့္သလိုၾကားေနရသည္။ တစ္ခါက ပိေတာက္ရိပ္၀ယ္
ဆံုေတြ႕ ခဲ့ရသည့္ ပိေတာက္ကိုမခ်စ္ မိမိ၏အယူအဆ ႏုိင္ငံေတာ္တြင္ တျပည္သူသက္သက္သာ ျဖစ္ေနေလသည့္
ခ်စ္လွစြာေသာ လူတစ္ေယာက္ကို မုန္းေမ့ရန္ အေထာက္အထား အေၾကာင္းျပခ်က္ခိုင္လံုလ်က္ႏွင့္
မမုန္းႏိုင္ မေမ့ႏိုင္၇က္ေသာ မိမိကိုယ္ကိုလဲအျပစ္မတင္လို...........။
သၾကၤန္ေရာက္တိုင္း ပင့္သက္ကို၇ႈိက္ရင္းပိေတာက္ကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ရစျမဲပင္ျဖစ္သည္။
ျမင္မိေလတိုင္း အသည္းျပင္ကိုစဲြထင္ေအာင္ တေျမ႕ေျမ႕ ကၽြမ္းေလာင္ေစေသာ သည္ပန္းကိုမွ ျမတ္ပန္းေတာ္၀င္
ျဖစ္ေနမိသည့္ ကိုယ္ကိုကိုယ္လဲနားမလည္မိေခ်။ ရာသီပန္းျဖစ္၍ ဆန္းသစ္သည့္ဂုဏ္ကို တန္ဖိုးထားမိေလသလားမသိ၊
သၾကၤန္ေရာက္တိုင္း
ပိေတာက္ပင္ေအာက္၊ သူနဲ႔ေပ်ာ္ခဲ့
တစ္ခ်ိန္ခါက
တန္ခူးရဲ႕ သၾကၤန္ကို၊ မွန္းေမွ်ာ္တမ္းတ
ခ်ယ္ရီေျမမွ ၊ ပန္းပိေတာက္ကို
လြမ္းေနဆဲပါေလ..........
အပိုင္း(၅)ကို
ဆက္လက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
(ကြ်န္ေတာ္႔
သူငယ္ခ်င္းလုိ၊ ညီငယ္လုိ ခင္မင္ရသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ရာေလးပါ)
No comments:
Post a Comment