မုိးရြာတဲ႔ ေႏြနံနက္ခင္း

ေႏြဦးနံနက္ခင္းတစ္ခု။
ထုိေန႔က မွတ္မွတ္ရရပင္ ရာသီဥတုက အလြန္သာယာေနခဲ႔သည္။
ေႏြဦးမုိ႔ အပူဒဏ္က ႀကီးစုိးမႈမရွိေသးသလုိ ေဆာင္းအကုန္လည္းျဖစ္သည္မုိ႔ နံနက္ခင္းအစတြင္ ျမဴႏွင္းတုိ႔ပင္ မျပယ္ခ်င္ေသး။ ႏွင္းမႈန္မ်ားပက္ဖ်န္းထားေသာ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးမ်ား၊ ပန္းရုံေလးမ်ား၊ အပင္စိမ္းေလးမ်ားေပၚတြင္ ေနေရာင္ျခည္ႏုႏုျဖန္႔က်က္ထားပုံမွာ အလြန္လွပေသာ သဘာ၀ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ႏွယ္။
ထိုေန႔နံနက္က ကြ်န္ေတာ္သည္ အိမ္ေရွ႔ျမက္ခင္းျပင္ေပၚရွိ ခုံတန္းရွည္ေပၚ၀ယ္ သတင္းစာထုိင္ဖတ္ေနခဲ႔သည္။ တစ္ပတ္တြင္ သည္တစ္ရက္သာ ကြ်န္ေတာ္႔အားလပ္ရက္ျဖစ္သည္။ သည္တစ္ရက္မွာသာ သတင္းစာေတြ မဖတ္လွ်င္ တစ္ပတ္စာသတင္းႏွင္႔ ေ၀းသြားလိမ္႔မည္။ ထုိ႔ေႀကာင္႔ ယခုလုိ တနဂၤေႏြရုံးပိတ္ရက္မနက္ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္ သတင္းစာဖတ္ျခင္းမွလြဲ၍ ဘာမွ်မလုပ္။ ဖတ္ျပီးသြားမွသာ လုပ္စရာရွိတာ စလုပ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ပထမဦးဆုံးသတင္းစာကုိ စဖတ္၍ တတိယစာမ်က္ႏွာအေရာက္မွာပင္ အိမ္ထဲမွာ အေဖထြက္လာသည္။
ေအာ္... သူႏုိးလာျပီ ထင္သည္။
ကြ်န္ေတာ္႔အေဖသည္ အသက္၆၅ႏွစ္ ေက်ာ္ပါျပီ။ အေဖ႔အသက္အရြယ္အတိအက်ကုိ ကြ်န္ေတာ္မေျပာႏုိင္ေတာ႔၊ အမွတ္မထားမိပါ။
အေဖသည္ အုိမင္းေနျပီျဖစ္ေသာ္လည္း မနာေသးပါ။ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ခပ္ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ရသည္မွ လြဲ၍ မည္သည္႔အေထာက္အကူမွ် မလုိေသးပါ။
အေဖသည္ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာရင္း ကြ်န္ေတာ္ထုိင္ေနရာ ခုံတန္းရွည္နားသို႔ ေရာက္လာပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္စကားပင္ မေျပာမိသလုိ ေမာ္ပင္ မႀကည္႔မိ။
ခါတုိင္းလည္း သည္လုိပါပဲေလ။
အေဖက ကြ်န္ေတာ္႔နားမွာ ကပ္ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ သတင္းစာကုိင္ထားေသာ ကြ်န္ေတာ္႔လက္ႏွင္႔ သူ၏လက္တုိ႔ ထိမိသြားသည္မုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဖ်တ္ခနဲ ႀကည္႔လုိက္မိသည္။
ခုံဒီေလာက္အက်ယ္ႀကီးကုိ ဘာလုိ႔ ကပ္ထုိင္ရတာလဲ။
ကြ်န္ေတာ္႔ဘာသာ ေတြးလုိက္ျပီး သူႏွင္႔ကုိယ္လုံးခ်င္းမထိေအာင္ ေနရာေရႊ႔ထုိင္လုိက္သည္။ ျပီးေတာ႔ သတင္းစာမွာ အာရုံျပန္စုိက္သည္။
အေဖက ကြ်န္ေတာ္႔နား ထပ္ေရႊ႔ထုိင္ျပန္သည္။ ကုိယ္လုံးခ်င္း ထပ္ထိသြားျပန္သည္။
ကြ်န္ေတာ္႔ထံမွ ဟင္း ခနဲ အသံထြက္ေပၚလာျပီး အေဖ႔ကုိ မ်က္ေစာင္းခဲႀကည္႔လုိက္သည္။
အလုိက္ကုိ မသိပါလား...
သို႔ေသာ္ ဘာမွေျပာမေနေတာ႔ဘဲ သတင္းစာကုိသာ ဆက္ဖတ္ေနလုိက္သည္။
ထုိအခိုက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရွ႔ရွိ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ဆင္းလာနားကာ ဟုိေျပး၊ သည္ေျပးလုပ္ေနသည္။
" အဲဒါ ဘာငွက္လဲဟင္ သား..."
ဟာ... ဒီငွက္ကုိေတာင္ မသိေတာ႔ဘူးလား....
" စာကေလး..."
ကြ်န္ေတာ္က ငွက္ကုိ တစ္ခ်က္ႀကည္႔ျပီး ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာလိုက္ကာ သတင္းစာ ျပန္ဖတ္ေနလုိက္သည္။
ငွက္ကေလး ရုတ္တရက္ ထပ်ံသြားသည္။
ခဏအႀကာမွာပင္ မလွမ္းမကမ္းမွ စံပယ္ရုံေပၚ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ လာနားျပန္သည္။
" အဲဒါ ဘာငွက္လဲ..."
ကြ်န္ေတာ္႔စိတ္ထဲ တင္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။
" အဲဒါ စာကေလးေလဗ်ာ..."
ကြ်န္ေတာ္ ခပ္ထန္ထန္ ေျပာပစ္လုိက္သည္။
သည္ေန႔ သတင္းစာေရာ ေကာင္းေကာင္းဖတ္ရဦးမွာလား...
စိတ္ထဲ မေက်မနပ္သလုိ ျဖစ္လာသည္။ သတင္းစာထဲလည္း အာရုံမရေတာ႔..။
ထုိအခုိက္ အိမ္ေရွ႔သနပ္ခါးပန္းပင္ေပၚမွာ ငွက္မ်ား တကြ်ိကြ်ိအသံျပဳလုိက္ရာ....
" အဲဒါေရာ ဘာငွက္ေတြလဲဟင္..."
ကြ်န္ေတာ္႔စိတ္ထဲ ေထာင္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။
ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မထိန္းႏုိင္ေတာ႔....
" အဲဒါ စာကေလးေတြဗ်... စာကေလးေတြ...။ ဒီအရြယ္ေရာက္ေနျပီ... ဒါေတာင္ မသိေတာ႔ဘူးလား...။ ကြ်န္ေတာ္သတင္းစာဖတ္ေနတာကုိ တမင္လာေႏွာင္႔ယွက္တာလား..."
ကြ်န္ေတာ္ ေဒါသထြက္ထြက္ႏွင္႔ ေအာ္ေျပာပစ္လုိက္သည္။
အေဖက ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ ေတြေတြႀကီးတစ္ခ်က္ႀကည္႔ကာ ထုိင္ေနရာမွ ထရပ္သည္။
" ဒါက ဘယ္သြားဦးမလုိ႔လဲ..."
အေဖ ဘာမွမေျပာဘဲ အိမ္ဘက္သုိ႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ထြက္သြားသည္။
တေရြ႔ေရြ႔လွမ္းေနေသာ အေဖ႔ေျခလွမ္းမ်ားကုိ ႀကည္႔ကာ ကြ်န္ေတာ္႔ရင္ထဲ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္လာသည္။
ရင္ထဲမွာ တႏုံ႔ႏုံ႔...။
ေဒါသထြက္သလုိလုိ၊ ငိုခ်င္သလုိလို...။
ေဒါသအရွိန္မေသေသးတာလား...
ဘာလဲ...
တစ္စုံတစ္ခုကုိ ကုိင္ေပါက္ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။
အားရပါးရ ဟစ္ေအာ္ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။
လက္ထဲမွ သတင္းစာကုိ လႊတ္ခ်ပစ္လုိက္မိသည္။ 
ထုိအခိုက္မွာပင္ အေဖသည္ ကြ်န္ေတာ္႔အနား ျပန္ေရာက္လာျပန္သည္။
သူ ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ အသင္႔လွန္ထားေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ကမ္းေပးသည္။
အေဖ႔ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ပါလား...။
ေဟာင္းႏြမ္းလြန္း၍ ၀ါႀကင္ေနေသာ စာအုပ္သည္ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ခန္႔မွ ရက္စြဲတုိ႔ႏွင္႔ ျဖစ္ေပသည္။
အေဖ ကြ်န္ေတာ္႔အနားထုိင္ခ်လုိက္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ အသင္႔လွန္ထားေသာ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ အေဖ႔လက္ေရးမ်ားကုိ အသံထြက္ဖတ္ေနမိသည္။
" ဒီေန႔ ရုံးပိတ္ရက္။
ဒီေန႔မနက္ သားေလးနဲ႔ငါ အိမ္ေရွ႔က ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ရွိေနႀကတယ္။
ငါကေတာ႔ သတင္းစာဖတ္ေနတာ၊ သားေလးကေတာ႔ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးေအာ္ျပီး ဟုိေျပးဒီေျပးေပါ႔။
သားေလးက တအားကုိ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းေနျပီ။
သူေမာလာေတာ႔ ငါ႔ရင္ခြဲထဲ လာနားတယ္။
ျပီးေတာ႔ ျမက္ခင္းေပၚက ငွက္ကေလးေတြကုိ လက္ညႈိးထုိးတယ္။
ေဖေဖ.. ေဖေဖ.. အဲဒါ ဘာငွက္ကေလးေတြလဲ...တဲ႔။
ငါကလည္း အဲဒါ စာကေလးေတြေပါ႔ သားရဲ႔... လုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။
သားေလးက အဲဒီေမးခြန္းကုိပဲ ထပ္ခါထပ္ခါေမးတယ္။
ငါလဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ျပန္ေျဖတာပဲ။
ငါ မပ်င္းပါဘူး။ ငါ မျငီးေငြ႔မိပါဘူး။
သားေလးရဲ႔ ေမးသံေလးတုိင္းဟာ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းသလုိ ျပန္ေျဖေနရတာကလည္း ႀကည္ႏူးဖုိ႔ ေကာင္းတယ္ေလ..."
စာဖတ္ေနရင္းႏွင္႔ ကြ်န္ေတာ္႔ရင္ထဲ ဆုိ႔တက္လာသည္။
စာအုပ္ေပၚမွာ စာလုံးေလးမ်ား ေမွးမွိန္သြားကာ ကြ်န္ေတာ္႔အျမင္ေတြ ေ၀၀ါးလာသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ဆက္မဖတ္ႏုိင္ေတာ႔ပါ။
ကြ်န္ေတာ္ မတားဆီးႏုိင္ခင္မွာပင္ ကြ်န္ေတာ္႔ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္ပူတုိ႔ က်ဆင္းေနျပီျဖစ္သည္။
မ်က္ရည္မ်ားႀကားမွ အေဖ႔ကုိ ငဲ႔ႀကည္႔လုိက္ေတာ႔...
အုိ... အေဖလည္း မ်က္ရည္ေတြ က်ေနပါလား..။
အေဖလည္း ငိုေနပါေရာ႔လား...။
" အေဖရယ္..."
ကြ်န္ေတာ္ အေဖ႔ကုိ ဖက္လုိက္မိျပီး အေဖ႔ပါးကုိ မ်က္ႏွာအပ္လုိက္မိသည္။
အေဖကလည္း ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ တင္းတင္းႀကပ္ႀကပ္ ျပန္ဖက္သည္။
ျပီး... ကြ်န္ေတာ္ အားရပါးရ ငုိေႀကြးမိေတာ႔သည္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဖက္ကာ ငုိမိႀကသည္။
ထုိေန႔နံနက္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ငုိခဲ႔ႀကသည္။
ထုိေန႔ ေႏြနံနက္ခင္းေလးတြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သားအဖမ်က္၀န္းေတြထဲ မုိးေတြ ရြာခ်ခဲ႔ပါသည္။


(ငါးမိနစ္စာ ဥေရာပဇာတ္လမ္းတုိေလးအား ခံစား၍ မွီျငမ္းေရးဖြဲ႔ပါသည္။)