တက္စ္ဟာ အသက္(၈)ႏွစ္အရြယ္သာ ရွိေသးတဲ႔ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ပါ။
တစ္ေန႔မွာ သူမရဲ႕ေမာင္ေလးအန္ဒရူးအေႀကာင္းကုိ
သူမရဲ႕ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမတုိ႔ တီးတုိးေျပာေနတာေလး ႀကားလုိက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေမာင္ေလးအန္ဒရူးဟာ
အျပင္းအထန္ဖ်ားေနျပီး သူမတုိ႔မိသားစုမွာ ပုိက္ ဆံလဲ ျပတ္ေနႀကတယ္။ ေနာက္လမွာ လက္ရွိေနေနတဲ႔
အိမ္ကေန ေစ်းေပါတဲ႔ တုိက္ခန္းတစ္ခန္းကုိ သူမတုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ႀကရေတာ႔မွာျဖစ္ျပီး ေမာင္ေလးေဆးကုစရိတ္ေရာ၊
အိမ္ငွားစရိတ္ပါ အကုန္အက်ခံႏုိင္ဖုိ႔ သူမရဲ႕ ေဖေဖထံမွာ ပုိက္ဆံမရွိေတာ႔ပါဘူး။ အန္ဒရူးအတြက္
အလြန္ေငြကုန္ေႀကးက်မ်ားတဲ႔ ခြဲစိတ္မႈလုပ္ဖုိ႔ လုိအပ္ ေနျပီး ဘယ္သူ႔ဆီကမွလဲ ပုိက္ဆံေခ်းႏုိင္ဖုိ႔
မျမင္ဘူး။ သူမရဲ႕ ေဖေဖက မ်က္ရည္လည္ရႊဲျဖစ္ေနတဲ႔ ေမေမ႔ကုိ တီးတုိးေျပာေနတာေလး တက္စ္
ႀကားလုိက္မိတယ္။
“ ကံတရားကပဲ ငါတုိ႔သားေလးကုိ ကယ္ႏုိင္ေတာ႔မယ္မိန္းမရယ္…
”တဲ႔။
အဲဒါကုိ ႀကားလုိက္ေတာ႔ တက္စ္ဟာ သူမအိပ္ခန္းေလးထဲ
၀င္သြားျပီး အ၀တ္ဗီရုိထဲမွာ ဖြက္ထားတဲ႔ ဖန္ဂ်ယ္လီဗူးခြံေလးကုိ ထုတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီဖန္ဗူးေလးဟာ
သူမရဲ႕ စုဘူးေလးပါ။ စုဘူးေလးထဲက အေႀကြ ေတြအားလုံးကုိ ႀကမ္းျပင္ေပၚ သြန္ခ်လုိက္ျပီး
ေသေသခ်ာခ်ာ ေရတြက္ႀကည္႔လုိက္တယ္။ မေသခ်ာမွာစုိးလုိ႔ သုံးႀကိမ္ေတာင္ ေရႀကည္႔တယ္။ ပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္ရွိလဲဆုိတာ
ေသခ်ာသြားတဲ႔အခါ တက္စ္ဟာ အေႀကြ ေလးေတြကုိ စုဘူးေလးထဲ ဂရုတစုိက္ထည္႔လုိက္ျပီး အဖုံးကုိ
ျပန္ပိတ္လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ စုဘူးေလးကုိ ပုိက္ လုိ႔ အိမ္ေနာက္ေဖးေပါက္ကေန ထြက္ျပီး
(၆)ဘေလာ႔ေလာက္ေ၀းတဲ႔ ရက္ဆဲစ္ေဆးဆုိင္ကုိ ထြက္လာခဲ႔ ပါတယ္။
တက္စ္ဟာ ေဆးဆုိင္ထဲ၀င္သြားျပီး ေဆးေရာင္းသူက
သူမကုိ ဂရုစုိက္လာဖုိ႔ စိတ္ရွည္စြာ ေစာင္႔ေနေပ မယ္႔ ေဆးေရာင္းသူဟာ သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ ရႈပ္ေနခဲ႔တယ္။
ဒါေႀကာင္႔ တက္စ္ဟာ ေျခဖ၀ါးကုိ ႀကမ္းျပင္နဲ႔ ပြတ္ျပီး ဖိနပ္ရွပ္တုိက္တဲ႔ အသံေတြ ေပၚေအာင္
လုပ္ေပမယ္႔ ေဆးေရာင္းသူက လွည္႔ေတာင္ မႀကည္႔ပါဘူး။ တက္စ္ဟာ ေခ်ာင္းဟန္႔၊ လည္ေခ်ာင္းရွင္းလုိက္ျပီး
သူမ,တတ္ႏုိင္သမွ် အသံေသး၊ အသံေႀကာင္ေတြ လုပ္လုိက္တယ္။ ဘာ မွ ထူးမလာျပန္ဘူး။
ေနာက္ဆုံးမွာ တက္စ္ဟာ သူမရဲ႕ စုဘူးထဲက အေႀကြေလးပုံတစ္ပုံေလာက္ထုတ္ျပီး
မွန္ေကာင္တာေပၚ ကုိ ပစ္တင္လုိက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ အလုပ္ျဖစ္သြားပါတယ္။
“ ဘာလုိခ်င္လုိ႔လဲ… ”
ေဆးေရာင္းသူက စိတ္ပ်က္တဲ႔ ေလသံနဲ႔ ေမးလုိက္တယ္။
“ မေတြ႔တာအရမ္းႀကာျပီျဖစ္တဲ႔ ခ်ီကာဂုိက ငါ႔ညီနဲ႔
ငါ စကားေျပာေနတာကြ… ”
တက္စ္ဆီက အေျဖကုိ မေစာင္႔ဘဲ ေဆးေရာင္းသူက
ေျပာျပန္တယ္။
“ ဟုတ္… သမီးကလဲ သမီးေမာင္ေလးအေႀကာင္းကုိ
ေျပာျပခ်င္တာပါ… ”
တက္စ္က ေရာင္းသူ၊ ၀ယ္သူ အသံတူဆုိသလုိ အသံမ်ိဳးနဲ႔
ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။
“ သူ အရမ္း… အရမ္းကုိ ဖ်ားေနတယ္။ အဲဒါေႀကာင္႔
သမီး ကံတရားဆုိတာကုိ ၀ယ္ခ်င္လုိ႔ပါ… ”
တက္စ္ရဲ႕စကားေႀကာင္႔ ေဆးေရာင္းတဲ႔သူ အံ႔ႀသတႀကီးျဖစ္သြားတယ္။
“ ဘယ္လုိ… ဘယ္လုိ… ျပန္ေျပာပါဦး”
“ သမီးေမာင္ေလးနာမည္က အန္ဒရူးပါ။ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ
မေကာင္းတဲ႔အရာတစ္ခုခုက ႀကီးထြားလာေန တယ္တဲ႔။ သမီးအေဖကေျပာတယ္။ ကံတရားကပဲ သူ႔ကုိ ကယ္ႏုိင္မွာတဲ႔။
ကံတရားက ဘယ္ေလာက္က်လဲဟင္ … ”
“ ဦးတုိ႔ဆုိင္မွာ ကံတရားမေရာင္းဘူးေကာင္မေလးရဲ႕။
ကံတရားကုိ ေရာင္းမေပးႏုိင္လုိ႔ စိတ္မေကာင္းပါ ဘူးကြယ္… ”
ဒီတစ္ခါမွာေတာ႔ ေဆးေရာင္းသူရဲ႕ ေလသံဟာ ခပ္ေပ်ာ႔ေပ်ာ႔ျဖစ္သြားပါျပီ။
“ ဒီမွာဦးရယ္… သမီးမွာ အဲဒါ၀ယ္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံရွိပါတယ္။
မေလာက္ဘူးဆုိရင္လဲ ထပ္ေပးပါ႔မယ္။ ဘယ္ ေလာက္က်မလဲသာ ေျပာပါေနာ္… ”
ေဆးေရာင္းသူရဲ႕ ညီျဖစ္သူဟာ ၀တ္ေကာင္းစားလွ၀တ္ထားတဲ႔
သူတစ္ေယာက္ပါ။ စကားသံမ်ားကုိ ႀကားျပီးေနာက္ သူေရွ႕ထြက္လာခဲ႔ျပီး ေကာင္မေလးကုိ ငု႔ံႀကည္႔ကာ
ေမးလုိက္တယ္။
“ ဘယ္လုိကံတရားမ်ိဳးကုိ သမီးေမာင္ေလးက လုိအပ္ေနတာလဲကြယ္႔…
”
“ ဒါေတာ႔ သမီးမသိဘူး… ”
တက္စ္က မ်က္ရည္၀ဲေနတဲ႔ မ်က္လုံးအစုံနဲ႔ ျပန္ေျဖရွာတယ္။
“ သမီးသိတာက သမီးေမာင္ေလး တကယ္ေနမေကာင္းဘူး။
ေမေမေျပာတာကေတာ႔ ခြဲစိတ္ဖုိ႔ လို မယ္တဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖ႔မွာ ေပးစရာပုိက္ဆံမရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ဒါေႀကာင္႔ သမီးပုိက္ဆံေတြ ထုတ္သုံးဖုိ႔ လုိ အပ္လာျပီေလ… ”
“ သမီးမွာ ပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္ရွိလုိ႔လဲ… ”
ေဆးေရာင္းသူရဲ႕ ညီ ခ်ီကာဂုိျမိဳ႕သားက ထပ္ေမးလုိက္တာပါ။
“ တစ္ေဒၚလာနဲ႔ ဆယ္႔တစ္ဆင္႔(ျပား)… ”
တက္စ္က ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ျပန္ေျဖတယ္။
“ အဲဒါ သမီးဆီမွာ ရွိတာ အကုန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔
လုိေသးရင္ ထပ္ရွာလုိ႔ ရႏုိင္ပါေသးတယ္… ”
“ အုိး… တုိက္ဆုိင္လုိက္တာ ”
ခ်ီကာဂုိျမိဳ႕သားက ျပဳံးျပီး ျပန္ေျပာလုိက္တာပါ။
“ တစ္ေဒၚလာနဲ႔ ဆယ္႔တစ္ျပား၊ အင္း… အဲဒါ သမီးေမာင္ေလး
လုိေနတဲ႔ ကံတရားအတြက္ ကုန္က်မယ္႔ ေငြ အတိအက်ပဲကြ… ”
ခ်ီကာဂုိသားဟာ တက္စ္ေပးတဲ႔ ပုိက္ဆံအေႀကြေလးေတြကုိ
သူ႔လက္ဖ၀ါးတစ္ဖက္ထဲ ထည္႔ယူလုိက္ျပီး ေနာက္လက္ဖ၀ါးတစ္ဖက္နဲ႔ တက္စ္ရဲ႕ လက္အိတ္၀တ္ထားတဲ႔
လက္ကေလးကုိ ဆုပ္ကုိင္လုိက္တယ္။
“ သမီးေနတဲ႔ ေနရာကုိ ဦးကုိ ေခၚသြားပါလား။
သမီးေမာင္ေလးကုိ ႀကည္႔ျပီး သမီးမိဘေတြနဲ႔လဲ ေတြ႔ ခ်င္တယ္။ ဦးမွာ ရွိတဲ႔ ကံတရားက သမီးလုိအပ္ေနတဲ႔
ကံတရားဟုတ္မဟုတ္ သိရတာေပါ႔ကြာ… ”
တကယ္ေတာ႔ အဲဒီခ်ီကာဂုိသားဟာ ဦးေႏွာက္နဲ႔
အာရုံေႀကာအထူးျပဳ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္တစ္ဦးျဖစ္တဲ႔ ေဒါက္တာကာလ္တန္အမ္းစထေရာင္းျဖစ္ပါတယ္။
ေဒါက္တာအမ္းစထေရာင္းတစ္ေယာက္ တက္စ္ရဲ႕ အိမ္ကုိ
လုိက္သြားျပီးတဲ႔ေနာက္မွာ အန္ဒရူးအတြက္ ေဆးရုံတစ္ရုံမွာ ခြဲစိတ္ကုသမႈတစ္ခု ျပဳလုပ္ေပးႏုိင္ခဲ႔ျပီး
အဲဒီအတြက္ ကုန္က်စရိတ္ကုိလည္း မေတာင္းခံခဲ႔ ပါဘူး။ သိပ္မႀကာခင္မွာပဲ အန္ဒရူးဟာ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္လာခဲ႔ျပီး
ေဆးရုံဆင္းႏုိင္ခဲ႔ပါတယ္။
တက္စ္ရဲ႕ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကေတာ႔ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ
ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုလုံးကုိ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ စျမဳ႕ံျပန္ ေျပာလုိ႔ကုိ မျပီးႏုိင္ႀကေတာ႔ပါဘူး။
“အဲဒီ ခြဲစိတ္ကုသမႈေလ… အရမ္းအံ႔ႀသဖုိ႔ေကာင္းတဲ႔
ကံတရားပဲေနာ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကုန္က် လိမ္႔မလဲဆုိတာ ကြ်န္မျဖင္႔ ေတြးလုိ႔ေတာင္ မရႏုိင္ဘူး…
”
တက္စ္ရဲ႕ ေမေမက အဲဒီလုိမ်ိဳး ေရရြတ္ေျပာဆုိတဲ႔အခါတုိင္း
တက္စ္ဟာ ဘာမွ မေျပာဘဲ ျပဳံးေနေလ႔ ရွိ ပါတယ္။
ဒီအံ႔ႀသဖြယ္ေကာင္းတဲ႔ ျပဇာတ္ဆန္ဆန္ျဖစ္ရပ္ဟာ
ဘယ္ေလာက္ကုန္က်သလဲဆုိတာ သူမ အတိ အက်သိေနတယ္ေလ။
သူမ ကုန္က်လုိက္တာကေတာ႔ တစ္ေဒၚလာ၊ ဆယ္႔တစ္ျပားရယ္…
ေနာက္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ႔ ယုံႀကည္မႈတစ္ခုရယ္ေပါ႔။
http://academictips.org/blogs/the-miracle-of-1-11-true-story/ ကုိ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆုိပါ သည္။
©
မင္းအရိပ္
No comments:
Post a Comment