ည

ညကုိ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တယ္

ေန႔အလင္းရဲ႕ ပ်ိျမစ္ျခင္းေတြ ကုန္ဆုံးျပီးတဲ႔ေနာက္

သူက ရင္႔က်က္စြာ ေရာက္လာတယ္

တုိးတုိးေလးပါပဲ

တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ေပါ႔

ခ်က္ခ်င္းေတာ႔ မသိလုိက္ဘူး

အခ်ိန္နည္းနည္းႀကာမွ သတိထားမိတယ္

ေႀကကြဲမႈေတြ ႀကီးစုိးတဲ႔အခါ

သူက ေဘးမွာ တိတ္တိတ္ေလး ထုိင္ေနတတ္တယ္

ေပ်ာ္ျမဴးလုိ႔ ေအာ္ဟစ္မိတဲ႔အခါ

သူလဲ သံျပိဳင္ဟစ္ေႀကြး အေပ်ာ္ကုိ ခံစားေပးတယ္

အလုိမက်မႈေတြ ေပါက္ကြဲလွ်ံက်ပစ္ရင္လည္း

ဘာအျပစ္မွမဆုိ

ေဖးေဖးမမနဲ႔ ေဘးက ရပ္ေနတတ္တယ္

ငယ္စဥ္က အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ေတြမွာလည္း

ကဗ်ာဆုိ ပုံျပင္ေျပာ ေခ်ာ႔သိပ္

လွပတဲ႔ အိပ္မက္ေလးတခ်ိဳ႕ေတာင္ ဖန္ဆင္းေပးေသးရဲ႕

သူက

တခါတေလ ေအးျမမႈနဲ႔ အလင္းဓာတ္ကုိ ေဆာင္ႀကဥ္းလာတတ္တယ္

တခါတေလ တိတ္ဆိတ္ျခင္းနဲ႔ သႏၱရသကုိ ေပးတယ္

သူ ေဒါသထြက္တဲ႔အခါမ်ား

တစ္ေလာကလုံး အေမွာင္ဖုံးသလုိ စုိးရြံ႕ထိတ္လန္႔မႈတုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ခံစားရတယ္

ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္တယ္

ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကုိ ခ်စ္တယ္

ထုတ္ေဖာ္ဖြင္႔ဟ မေျပာျဖစ္ႀကသည္႔တုိင္

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ႀကတာေပါ႔

(ဒီတုိင္း ခ်ေရးလုိက္တာေတာ႔ မဟုတ္ပါ၊ တင္စားျပီး ေရးထားတာျဖစ္ပါတယ္။)