သူ႔အႀကည္႔ကုိ ကုိယ္သိသည္ (ဇာတ္သိမ္း)

ေနာက္ပုိင္းရက္မ်ား၌ သူသည္ ယခင္လုိ ပုံမွန္အတုိင္းသာ သြားလာလႈပ္ရွားႏုိင္ေစရန္ ဂရုစုိက္ခဲ႔ေသာ္လည္း သူမႏွင္႔မူကား တျဖည္းျဖည္းေ၀းကြာလာသေယာင္ ခံစားေနရ၏။

သူ၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက သူမကုိ ရည္းစားစာေပးျဖစ္သည္၊ မေပးျဖစ္သည္ကုိ စိတ္မစား၍ သူမသိေသာ္လည္း ေက်ာင္းစာသင္ခန္းမွာ၊ က်ဴရွင္ခ်ိန္ေတြမွာ သူမသည္ သူႏွင္႔ နီးနီးကပ္ကပ္ရွိမေနေတာ႔ေပ။

ဘာေႀကာင္႔၊ ဘာအတြက္ စသျဖင္႔ေတာ႔ သူ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းစဥ္းစားမေနမိပါ။

သည္လုိႏွင္႔ တကၠသုိလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲမ်ား ေျဖဆုိရန္ နီးကပ္လာေသာအခါ သူႏွင္႔သူမသည္ ပုိ၍ ေ၀းကြာသြားဖုိ႔ အေႀကာင္းဖန္လာျပန္သည္။

အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားမွ Private Study လုပ္ရန္ တရား၀င္ခြင္႔ျပဳေပးလုိက္ျပီျဖစ္သျဖင္႔ သူႏွင္႔ သူမသည္ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းမ်ားတြင္ ေတြ႔ရန္ အခြင္႔မရွိေတာ႔။

ထုိ႔ျပင္ က်ဴရွင္မ်ား၌လည္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအား ထိထိေရာက္ေရာက္သင္ႀကားေပးႏုိင္ရန္ အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔ခြဲလုိက္ျပီး လူနည္းနည္းခ်င္းစီ အခ်ိန္ခြဲကာ သီးျခားသင္ႀကားေပးေသာေႀကာင္႔ သူႏွင္႔ သူမသည္ တစ္ဖြဲ႔စီျဖစ္သြားျပီး ထုိအခ်ိန္မွစကာ ေတြ႔ဆုံႏုိင္ျခင္းမရွိႀကေေတာ႔ေပ။

သည္လုိႏွင္႔ အခ်ိန္ႀကာလာေသာအခါ သူသည္လည္း သူမ၏အေႀကာင္းမ်ားကုိ မစဥ္းစားမိေတာ႔ဘဲ ထုိအရာမ်ားသည္ သူ႔ေခါင္းထဲမွ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလေတာ႔သည္။

အခ်ိန္မ်ားက တျဖည္းျဖည္းကုန္ဆုံးသြားျပီးေနာက္ တကၠသုိလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲမ်ားေျဖဆုိျပီးသည္အထိ သူႏွင္႔ သူမ လုံး၀ မေတြ႔ဆုံျဖစ္ခဲ႔ႀကေပ။

စာေမးပြဲမ်ားေျဖဆုိျပီးသြားေသာအခါ၌လည္း သူ၏မိဘမ်ားသည္ အားလပ္ခ်ိန္မ်ား၌ ပညာရေစရန္ သူ႔အား ကြန္ျပဴတာသင္တန္းတစ္ခု တက္ေရာက္သင္ႀကားေစေလရာ သူ႔တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ သြားေရာက္လည္ပတ္ရန္ အခ်ိန္မရွိခဲ႔ေတာ႔။

ညေနအားလပ္ခ်ိန္မ်ား၌မူ ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၌ စုစည္းကာ ေတြ႔ဆုံႀကျခင္း၊ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မ်ား၌ ခ်ိန္းခ်က္ျပီး ေဘာလုံးကန္၊ ျခင္းခတ္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ႀကသျဖင္႔ အဆက္မျပတ္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ကား ရပ္ကြက္နီးသူအခ်ိဳ႔ႏွင္႔သာ ေတြ႔ဆုံျဖစ္ေတာ႔သည္။

ထုိသုိ႔ေသာ ရက္မ်ားကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးေနာက္ သူ၏ စိတ္ထဲ၌ သူမသည္ ေနရာယူႏုိင္ျခင္းမရွိေတာ႔ဘဲ တျဖည္းျဖည္း မႈန္၀ါးေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ႔သည္။

သည္လုိႏွင္႔ တကၠသုိလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲေအာင္စာရင္းထြက္ေသာအခါ၌ ေမွ်ာ္လင္႔ထားသည္႔အတုိင္း သူသည္ ဂုဏ္ထူးအခ်ိဳ႔ႏွင္႔ ေအာင္ျမင္ခဲ႔သလုိ သူမသည္ကား ရိုးရုိးတန္းတန္းအဆင္႔ျဖင္႔သာ ေအာင္ျမင္ခဲ႔ေလသည္။

ေအာင္စာရင္းထြက္ျပီးေနာက္ သူတုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ေက်ာင္း၌ ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲလုပ္ျဖစ္သျဖင္႔ သူႏွင္႔ သူမ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ႔ေသးသည္။

သူမႏွင္႔ ရုိးရုိးသားသား စကားေျပာဆုိႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ႔ျပီး သူမထံမွ ယခင္လုိ ထူးျခားေသာ အႀကည္႔မ်ား မရရွိေတာ႔သျဖင္႔ သူမအေနျဖင္႔ ငယ္စဥ္က စိတ္ကစားခဲ႔ျခင္းမ်ားကုိ ေမ႔ေပ်ာက္သြားေလာက္ျပီဟုေတြးရင္း သူသည္ ျပဳံးပင္ျပဳံးမိေလသည္။

သည္လုိႏွင္႔ တကၠသိုလ္မ်ား တက္ေရာက္ရန္ အခ်ိန္က်ေရာက္လာေသာအခါ၌ သူသည္ အမွတ္မီေသာ အသက္ေမြး၀မ္းေႀကာင္းတကၠသုိလ္တစ္ခုအား တက္ေရာက္ရန္ ျမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးရွိရာသုိ႔ ထြက္လာခဲ႔ရျပီး သူမသည္ကား ဇာတိေျမ၌ရွိေသာ တကၠသုိလ္တြင္သာ စာေပးစာယူတက္ရင္း က်န္ခဲ႔ေတာ႔သည္။

သူတစ္ေယာက္ ေခတ္မီတုိးတက္လြန္းေသာ ျမိဳ႔ျပသုိ႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အရာအားလုံးကုိ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင္႔သာ ေငးေနရသည္။

အေရာင္စုံ၊ အေသြးစုံ ျမိဳ႔ျပသည္ ၂၄နာရီ လႈပ္ရွားအသက္၀င္လ်က္ရွိျပီး သူ႔လုိ ေတာသားတစ္ေယာက္အတြက္ အထူးအဆန္းေတြခ်ည္း ျဖစ္ေလသည္။

ထုိ႔ထက္ပုိ၍ အေရာင္စုံ၊ ဒီဇုိင္းစုံ ျမိဳ႔ျပသူမ်ားကား သူ႔အျမင္၌ အေခ်ာအလွေတြခ်ည္းလုိ ျဖစ္ေနေတာ႔သည္။

ျမိဳ႔ျပႀကီး၏ တကၠသုိလ္ႀကီး၌ အသက္ေမြး၀မ္းေႀကာင္းပညာရပ္ကုိ သူသင္ႀကားျဖစ္ခဲ႔သလုိ ႏွလုံးသားေရးရာ ပညာရပ္ကုိလည္း မသင္ရဘဲႏွင္႔ အလုိလုိ တတ္ေျမာက္လာခဲ႔ေလ၏။

တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေသာ အလွမ်ားကုိ ေမြးရပ္ေျမ၌ ေတြ႔ႀကဳံခဲ႔ျပီးျဖစ္သျဖင္႔ ျမိဳ႔ျပ၌မူကား သူသည္ ပူေလာင္စူးရွေသာ အလွတုိ႔၌ စိတ္၀င္စားတတ္ခဲ႔ေခ်ျပီ။

သည္လုိႏွင္႔ ႏွလုံးသားေရးရာပညာ၌ အဆင္႔တစ္ဆင္႔တက္ျပီး သင္ယူဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္း တကၠသုိလ္မတူေသာ္လည္း သူေနထုိင္ရာ အေဆာင္အနီးရွိ ရပ္ကြက္ထဲမွ ခပ္သြက္သြက္ ျမိဳ႔ျပဖြား တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူတစ္ဦးကုိ စိတ္၀င္စားသေယာင္ျဖစ္လာ၏။

ရင္ခုန္ျခင္းကုိ အခ်စ္ဟု အဓိပၸါယ္ဖြင္႔တတ္ခဲ႔ျပီျဖစ္ေသာ သူသည္ ထုိမိန္းကေလးအား ခ်စ္မိျပီလားဟု သူ႔ကုိယ္သူ သုံးသပ္ေနခ်ိန္မွာပင္ မဆြတ္ခင္က ညြတ္ခ်င္ေနေသာ ကာလာစုံပန္းကေလးႏွင္႔ ခ်စ္သူရည္းစားျဖစ္ခဲ႔ရေတာ႔သည္။

ျမိဳ႔ျပ၏ မာယာသည္ ရုိးသားသူမ်ားအေပၚ ပုိ၍ ရက္စက္တတ္ေႀကာင္း သူမသိေသးခင္မွာေတာ႔ သူ႔ဘ၀သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အတိပင္ျဖစ္ေလသည္။ အရာအားလုံး ျပည္႔စုံသေယာင္ ရွိေလသည္။

သုိ႔ေသာ္ သူ၏ အေပ်ာ္တုိ႔သည္ အခ်ိန္ႀကာႀကာမခံလုိက္ေခ်။

လအနည္းငယ္အႀကာမွာပင္ ပန္းကေလး၏ မေမႊးေသာ သတင္းမ်ားက သူ႔ထံ ေရာက္ရွိလာသည္။

ပန္းကေလးမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကတည္းက သူ႔အရင္ ခ်စ္သူရည္းစားေတြ ရွိခဲ႔သည္။

သည္ေလာက္ကုိ သူမမႈပါ။

သူ ထိခုိက္ခံစားရသည္က ယခုလည္း ပန္းကေလး၏ ခ်စ္သူရည္းစားမ်ားမွာ တကၠသုိလ္တစ္ခုကုိ တစ္ေယာက္ႏႈန္းေလာက္ရွိသည္ ဆုိေသာ သတင္းျဖစ္ေလသည္။

ထုိ႔ထက္ပုိ၍ဆုိးသည္က ပန္းကေလးသည္ သူႏွင္႔ တြဲေနသည္မွာ တကယ္ခ်စ္၍ မဟုတ္၊ သူက မလည္မ၀ယ္ႏွင္႔မုိ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္း၍၊ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ ကစား၍ေကာင္းေသာေႀကာင္႔ဟူေသာ သတင္းစကားမ်ားသည္ ပန္းကေလး၏ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းအသုိင္းအ၀ိုင္းထဲမွ သူ႔ထံ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္ေလသည္။

ရုိးသားေသာ ေတာသားတစ္ေယာက္အား ေစတနာထား၍ သတိေပးလာသည္႔ ျမိဳ႔ႀကီးသူ၊ ျမိဳ႔ႀကီးသား တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၏ သတင္းစကားမ်ားႀကား၌ သူသည္ ရင္နာနာႏွင္႔ သင္ခန္းစာတစ္ခု ရရွိလုိက္ေပျပီ။

ေႀသာ္… ျမိဳ႔ျပမွာ အခ်စ္ဆုိတာ ကစားစရာ တစ္ခုလုိပါလားဟု သူေတြးမိေလသည္။

သည္သတင္းေတြကုိ စ စခ်င္း သူႀကားသိရစဥ္က ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ေသာ္ျငား မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ လွည္႔စားခံခဲ႔ရျခင္းကုိ ရွက္မိေသာေႀကာင္႔ အေဆာင္ထဲမွပင္ သူအျပင္မထြက္ျဖစ္ေတာ႔။

ပန္းကေလးႏွင္႔လဲ အဆက္အသြယ္လုပ္ရန္ မႀကိဳးစားေတာ႔ဘဲ မေတြ႔ေအာင္သာ ေနေတာ႔သည္။

သူ႔ကုိ စာနာေသာ အေဆာင္ေနသူငယ္ခ်င္းမ်ားက အားေပးစကားမ်ား ေျပာႀကရွာပါသည္။

“ ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း… မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ဘာမွ အရႈံးေပးစရာ အေႀကာင္းမရွိဘူး…” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊

“ မင္းရုပ္ မင္းရည္ မင္းအရည္အခ်င္းနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ရည္းစားတစ္ေယာက္ ထပ္ထားျပလုိက္စမ္းပါကြာ…”

ဟူ၍လည္းေကာင္း၊

“ တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး၊ သုံး၊ ေလးေယာက္ေလာက္ ထားျပလုိက္စမ္းကြာ၊ သူ႔ေလာက္ေတာ႔ မင္းလဲ စြမ္းေႀကာင္း ျပရမယ္…” ဟူ၍လည္းေကာင္း အားေပးႀကရွာ၏။

တျဖည္းျဖည္းႏွင္႔ သူ၏ အခ်စ္အေပၚ ထားရွိေသာ ရုိးသားသည္႔ စိတ္ထားတုိ႔သည္ အေရာင္ေျပာင္းသေယာင္ရွိလာခဲ႔ေတာ႔၏။

သူတုိ႔ေတာင္ မေႀကာက္မရြ႔ံ အေပ်ာ္ရည္းစားေတြ ရွာထားႀကေသးတာပဲ၊ ငါ ေယာက်္ားေလး၊ ဘာေႀကာက္စရာရွိလုိ႔လဲ ဟူေသာ အေတြးမ်ားက သူ႔ေခါင္းထဲ ေရာက္ရွိလာႀကသည္။

မင္းထက္လွတဲ႔  မင္းထက္သာတဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ ငါ ရွာျပီး တြဲျပဦးမယ္ ဟူ၍လည္း သူ၏ စိတ္ထဲ၌ ႀကဳံး၀ါးေနမိေလ၏။

ထုိသုိ႔ႏွင္႔ သူ မယွဥ္ျပိဳင္ခဲ႔ေသာ အခ်စ္ျပိဳင္ပြဲ၌ ရႈံးနိမ္႔ခဲ႔မႈအား လက္စားေခ်ရန္ တအုံ႔ေႏြးေႏြးျဖစ္ေနခုိက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္မနက္တြင္ သူရွိရာ အေဆာင္သုိ႔ ဧည္႔သည္တစ္ေယာက္ေရာက္လာေလသည္။
ထုိသူကား သူ၏ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း၊  သူမ၏ ေမာင္၀မ္းကြဲပင္ ျဖစ္ပါ၏။

“ သူငယ္ခ်င္း၊ ဘယ္တုန္းက ေရာက္လဲ…”

“ ဒီေန႔ပဲ ေရာက္တယ္ကြ… အဘုိးဆုံးသြားလုိ႔ တက္လာတာ…”

“ ေအာ္… စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာ… မင္းတုိ႔အဘုိးက ဒီျမိဳ႔ေပၚမွာလား…”

“ မဟုတ္ဘူး… နယ္မွာဆုံးတာ… ဒီကတဆင္႔ အေ၀းေျပးကားနဲ႔ ဆက္သြားရမွာ…”

“ ေအာ္… ေအး…ေအး… ကားက ဘယ္အခ်ိန္လဲ…”

“ ညေနမွ သူငယ္ခ်င္း… အခု ဒီက အသိတစ္ေယာက္အိမ္မွာ ခဏ၀င္နားေနတယ္… ညေနမွ သြားမွာဆုိေတာ႔ေလ…ဒါနဲ႔* * * *လည္းပါတယ္ကြ…”

ရုတ္တရက္ သူငယ္ခ်င္းက သူမ၏ နာမည္ကုိ ထုတ္ေျပာ၏။

သူမလည္း လုိက္ပါလာသည္ ဆုိပါလား။ အင္းေပါ႔။ သူငယ္ခ်င္း၏ အဘုိးကလည္း သူမ၏ အဘုိးပင္ မဟုတ္လား။

“ သူက ေျမးဦးမိန္းကေလးဆုိေတာ႔ အဘုိးက သူ႔ကုိ တအားခ်စ္တာကြ။ သူကလည္း အဘုိးကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာ။ ခုလဲ အဘုိးမဆုံးခင္က အဘိုးအနားမွာ သူ မရွိလုိက္ရဘူးဆုိျပီး ငုိငိုရယ္ရယ္ျဖစ္ေနေလရဲ႔။ ရုတ္တရက္ႀကီးဆုိေတာ႔လဲကြာ… ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ႔မလဲ…”

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက သူ႔ကုိ ရွည္လ်ားစြာ ရွင္းျပေနေလသည္။

မိန္းကေလးဆုိေတာ႔လည္း သည္လုိပဲ ခံစားရရွာမွာေပါ႔ဟု သူ ေတြးလုိက္သည္။

“ ဒါနဲ႔ မင္းအခ်ိန္ရရင္ သူနဲ႔ လုိက္ေတြ႔ျပီး စကားေလးဘာေလး ေျပာေပးပါလား။ မေတြ႔တာႀကာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေတြ႔ရမွာဆုိေတာ႔ သူလဲ နည္းနည္း စိတ္သက္သာရာ ရႏုိင္တာေပါ႔…”
သူ႔ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ကုိ ေျပာသည္။ သူလည္း  သေဘာတူလုိက္သည္။

“ ေအး… လုိက္ခဲ႔မယ္ေလ… ခဏေစာင္႔… အ၀တ္အစားလဲလုိက္ဦးမယ္…”

သူလည္း အေဆာင္ေပၚတက္ အ၀တ္အစားကပ်ာကယာလဲကာ သူငယ္ခ်င္းႏွင္႔အတူ လုိက္ခဲ႔ေလသည္။

သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ ေခတၱတည္းခုိလ်က္ရွိေသာ အိမ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ မ်က္ရည္ျပည္႔ေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင္႔အတူ သူမကုိ ေတြ႔ရေလ၏။

သူမသည္ မ်က္ရည္မ်ားႀကားမွပင္ ကာလာစုံမျခယ္သထားပါဘဲ ေခ်ာေမာလွပလ်က္ ရွိေနေပသည္။

သာမန္အခ်ိန္မ်ား၌ နင္ ပုိလွလာပါလားဟု သူႏႈတ္ဆက္မိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုေတာ႔ ထုိသုိ႔ မေျပာျဖစ္ေတာ႔ဘဲ ျပဳံးရုံသာ ျပဳံးျပလုိက္မိသည္။

“ ႀကီးႀကီး… ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အျပင္ခဏသြားလုိက္ဦးမယ္ေနာ္… သူငယ္ခ်င္းလဲ ပါလာေတာ႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာခ်င္လုိ႔…”

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက အတူပါလာေသာ သူမ၏ မိခင္အား ခြင္႔ေတာင္း၏။

“ ေအး… ေအး… သူငယ္ခ်င္းေတြ စကားေျပာႀကဦးေပါ႔… ကားခ်ိန္မီေအာင္ေတာ႔ ျပန္လာႀကဦးေနာ္ ကေလးေတြ…”

“ ဟုတ္ကဲ႔ႀကီးႀကီး…”

ခြင္႔ျပဳခ်က္ရျပီးေနာက္ သူမတုိ႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္အား အေအးဆုိင္တစ္ဆုိင္သုိ႔ သူဦးေဆာင္ကာ ေခၚလာခဲ႔၏။

ထုိဆုိင္ကေလးက အခင္းအက်င္းေကာင္းျပီး ဆိတ္ျငိမ္ေသာ ေနရာေလးလည္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ျပီး သူႏွင္႔ သူ၏ပန္းကေလးတုိ႔ ထုိင္ေနက် ဆုိင္လည္း ျဖစ္သည္ေလ။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူႏွင္႔ သူငယ္ခ်င္းသာ စကားေျပာလာခဲ႔ေသာ္လည္း သူမကေတာ႔ တစ္ခြန္းမွ် ၀င္မေျပာေပ။

က်လုဆဲဆဲ မ်က္ရည္မ်ားကုိသာ ထိန္းသိမ္းေနရင္း သူမ လုိက္လာခဲ႔သည္။

ဆုိင္ေရာက္ေသာအခါ သူသည္ စကားကုိ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေျပာေသာ္လည္း စကားမႀကြယ္သျဖင္႔ သူမ၏ ငိုခ်င္စိတ္မ်ားကုိ ေလ်ာ႔ပါးသြားေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ႔ေပ။

သူမကုိပါ စကား၀ုိင္းထဲ ပါလာေအာင္ ေခၚရင္းက ေျပာေနမိႀကေသာ စကားမ်ားသည္ သူမ၏အဘုိးျဖစ္သူအေႀကာင္း ေရာက္သြားျပီးေနာက္ သူမ၏ ပါးျပင္ေပၚ၌ မ်က္ရည္မ်ား က်ဆင္းလာေတာ႔သည္။

သူလဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားကာ ပ်ာပ်ာသလဲႏွင္႔ အိတ္ကပ္ထဲမွ အသင္႔ေဆာင္ထားေသာ တစ္ရွဴးအိတ္ထဲမွ တစ္ရွဴးတစ္ရြက္ထုတ္ကာ သူမကုိ ကမ္းေပးလုိက္မိ၏။

“ မငိုပါနဲ႔ဟာ… ဒီလုိပါပဲ… ေျပာမယ္႔သာ ေျပာရတာ… ငါ႔အဘုိးဆုံးတုန္းကလဲ ငါငိုတာပါပဲ… ေရာ႔… ေရာ႔… မ်က္ရည္သုတ္လုိက္ေနာ္…”

မိန္းကေလးမ်ားအား လုိအပ္ခ်ိန္တြင္ မည္သုိ႔ဂရုစုိက္သင္႔ေႀကာင္းကုိ ျမိဳ႔ျပႀကီးထံမွ သူသင္ႀကားျပီးသား ျဖစ္ေလရာ ရည္ရြယ္ျပဳလုပ္စရာမလုိဘဲ သူ႔အမူအရာမ်ားက သူမကုိ ဂရုစုိက္ေႀကာင္း အလုိလုိျပသမိေတာ႔၏။

သူမက သူကမ္းေပးေသာ တစ္ရွဴးကုိ လွမ္းယူရင္း သူ႔ကုိ ေမာ္ႀကည္႔သည္။

သူမ၏ မ်က္၀န္းမ်ားထဲ၌ ေက်းဇူးတင္ေႀကာင္းအဓိပၸါယ္ႏွင္႔တကြ အျခားခံစားမႈအရိပ္အေယာင္တစ္ခုကိုလည္း သူျမင္ေတြ႔လုိက္မိသည္။

သူမကုိ သူ ဘာေႀကာင္႔ရယ္မသိ၊ ဂရုဏာသက္စြာ စုိက္ႀကည္႔ေနမိေတာ႔သည္။

သူမက မ်က္ရည္မ်ားကုိ သုတ္ျပီး တစ္ရွဴးစအား စားပြဲေပၚ တင္လုိက္ခ်ိန္တြင္ သူသည္ တစ္ရွဴးအိတ္အား သူမကုိ ကမ္းေပးလုိက္ျပန္သည္။

“ ေနာက္ငိုတဲ႔အခါ သုတ္ရေအာင္ ယူထားလုိက္ေနာ္…”

“ ေက်းဇူးပဲေနာ္…”

သူမက ေက်းဇူးစကားဆုိရင္း တစ္ရွဴးအိတ္အား လွမ္းယူလုိက္သည္။

ထုိသုိ႔ႏွင္႔ စကားေျပာႀကရင္း အခ်ိန္အနည္းငယ္ႀကာသြားေသာအခါ သူတုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စု အေအးဆုိင္မွ ထြက္ခြာခဲ႔ႀကျပီး တည္းခုိရာအိမ္ရွိရာသုိ႔ ျပန္လာခဲ႔ႀကသည္။

လမ္း၌ အေတြးကုိယ္စီျဖင္႔ သူတုိ႔အားလုံး စကားမေျပာျဖစ္ႀက။

သူ၏ အေတြးထဲ၌လည္း သူမသည္ ယခုအခ်ိန္ထိ သူ႔အေပၚခံစားခ်က္မ်ားကုိ မေမ႔ေလာက္ေသးေႀကာင္း ေတြးေနမိေလသည္။

လမ္းေလွ်ာက္လာႀကရင္း စတုိးဆုိင္တစ္ဆုိင္ကုိ ေတြ႔ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ကားစီးရင္း မူးေမာ္ျခင္းမျဖစ္ေစရန္ လုိအပ္သည္မ်ား ၀ယ္ဦးမည္ဆုိကာ ဆုိင္ထဲ ၀င္သြား၏။

လမ္းမေပၚ၌ သူႏွင္႔ သူမ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ႔သည္။

သူသည္ အရိပ္ရွိရာ ေနရာကုိ လုိက္ရွာရင္း အပင္တစ္ပင္ေအာက္သုိ႔ သူမကုိ ေခၚလာခဲ႔၏။

 “ ဒီမွာက ငါတုိ႔ျမိဳ႔ထက္ ပုိပူတယ္ဟ… သိလား…”

သူမက ေခါင္းျငိမ္႔သည္။

“ ေနာက္ဆုိ အျပင္လာရင္ ထီးေလးဘာေလး ေဆာင္ေနာ္… ေနပူတယ္… နင္႔အသားျဖဴျဖဴေလးေတြ မည္းကုန္ဦးမယ္…”

သူက ျပဳံးျပီး သူမကုိ စုိက္ႀကည္႔ကာ ေျပာလုိက္ေသာအခါ သူမကလည္း ျပဳံးရင္း သူ႔ကုိ ျပန္ႀကည္႔သည္။

ျဖဴ၀င္းေသာ အသားအရည္ႏွင္႔ လုိက္ဖက္ညီစြာ လွပေနေသာသူမသည္ မ်က္ရည္မ်ားႀကားမွပင္ အေရာင္တစ္စုံတစ္ရာ မျခယ္သထားပါဘဲ သူ၏ ကာလာစုံပန္းကေလးထက္ အဆမ်ားစြာ ေခ်ာေမာသိမ္ေမြ႔ေႀကာင္း သူ သတိထားမိလုိက္သည္။

သူမသည္ ပန္းကေလးထက္သာေသာ၊ လွေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူမႏွင္႔ ခ်စ္သူျဖစ္ခြင္႔ရခဲ႔လွ်င္…

အေတြးႀကားမွ သူမ၏ မ်က္၀န္းကုိ ႀကည္႔လုိက္ေသာအခါ သူ႔ရင္ထဲ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားေတာ႔၏။

မ်က္၀န္းမ်ား၏ အဓိပၸါယ္တုိ႔ကုိ ဖတ္တတ္ေနျပီျဖစ္ေသာ သူသည္ သူမ၏ မ်က္၀န္းထဲမွာ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းအရိပ္အေယာင္မ်ားကုိ ေတြ႔လုိက္ရေလသည္။

မရည္ရြယ္ပါဘဲ ဂရုစုိက္မႈမ်ားစြာကုိ ျပသမိခဲ႔ေသာသူသည္ မလုံမလဲခံစားလုိက္ရ၏။

ျဖစ္သင္႔၊ မျဖစ္သင္႔ အေတြးမ်ား လြန္ဆြဲရင္း သူ႔စိတ္ထဲ ရႈပ္ယွက္သြား၏။

ထုိ႔ေနာက္ အေတြးဆုိး၊ အေတြးရုိင္းမ်ားကုိ သူ႔စိတ္ထဲမွ မနည္းေမာင္းထုတ္လုိက္ရေတာ႔၏။

အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး သူ စကားမေျပာျဖစ္ေတာ႔ပါ။

သူမက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ဂရုတစုိက္ လွမ္းလွမ္းႀကည္႔ေနမည္လား သူ သတိမထားမိေတာ႔ပါ။

သူ႔ကုိယ္သူ အျပစ္တင္ေနသည္။ သူ႔ဘာသာ ေနာင္တရမိေနသည္။

သူမတုိ႔ တည္းခုိရာအိမ္သုိ႔ ေရာက္ျပီး အားလုံးကုိ ႏႈတ္ဆက္ကာ အေဆာင္သုိ႔ ျပန္လာခဲ႔သည္႔ အခ်ိန္အထိ သူ႔စိတ္အေတြးေတြ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတုန္းျဖစ္သည္။

မွားခဲ႔ျပီ… မွားခဲ႔ျပီဟု သူ ထပ္တလဲလဲ ေတြးေနမိေလသည္။

ရုိးသားေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အား မျဖစ္ႏုိင္သည္႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ားကုိ သူ ေပးခဲ႔မိေလျပီလား… သူ မေျပာတတ္ေပ။

သုိ႔ေသာ္ အလြန္တရာ ဂရုစုိက္ျခင္းမ်ားကို ျပသခဲ႔မိေသာ သူ႔အမူအရာမ်ား မွားယြင္းခဲ႔ေႀကာင္းကုိေတာ႔ သူသိသည္။

ကာလရွည္ႀကာ တည္ျငိမ္ေနခဲ႔ျပီျဖစ္ေသာ ေရျပင္အား ဂယက္ထေအာင္ သူ ခဲလုံးေတြ ပစ္ခ်မိခဲ႔သလုိ ျဖစ္ေခ်ျပီ။

မလုပ္သင္႔… မလုပ္ေကာင္းေသာ အရာမ်ားကုိ ေတြးခဲ႔၊ လုပ္ခဲ႔မိေပျပီ။

တကယ္ေတာ႔ အေပ်ာ္ရည္းစားရွာရန္ သူေတြးခဲ႔ေသာ အေတြးတုိ႔သည္ပင္ ႏွမခ်င္းစာနာရမည္႔ သူတုိ႔ေယာက်္ားေလးမ်ား မစဥ္းစားသင္႔ေသာ ယုတ္ညံ႔သည္႔ အေတြးမ်ားျဖစ္သည္မဟုတ္ပါေလာ။

ငါ ဘာလုိ႔ အေတြးဆုိး၊ အေတြးရုိင္းေတြ ေတြးခဲ႔မိပါလိမ္႔။

သူ သက္ျပင္းေမာႀကီးတစ္ခု ခ်လုိက္မိသည္။

သက္ျပင္းေမာႏွင္႔အတူ ယခင္က စဥ္းစားခဲ႔ဖူးေသာ အေတြးရုိင္းမ်ား အားလုံးကုိ ေမာင္းထုတ္လုိက္ေလေတာ႔သည္။

အခ်စ္စစ္ႏွင္႔ မခ်စ္ႏုိင္သမွ် ကာလပတ္လုံး မည္သည္႔မိန္းကေလးကုိမွ် ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မေပးမိဖုိ႔ သူ ဆုံးျဖတ္လုိက္ေလသည္။

သူမႏွင္႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ျပန္ေတြ႔လွ်င္ သူမ၏ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ား ျပန္လည္ရုတ္သိမ္းသြားေစရန္ သူ သရုပ္ေဆာင္ရေပလိမ္႔ဦးမည္။

ဤဆုံးျဖတ္ခ်က္သည္ မွန္သလား၊ မွားသလားေတာ႔  သူ မသိပါ။

သူမကေရာ သူ႔ကုိ မည္သည္႔ ထင္ျမင္သြားေလမည္နည္း… သူ မေတြးတတ္ပါ။

မီးပြိဳင္႔၌ ရပ္ေစာင္႔ေနေသာ သူတစ္ေယာက္သည္ မီးပြိဳင္႔တြင္ မီးနီေနရာမွ ၀ါလာေသာအခါ ရည္ရြယ္ရာ တစ္ဖက္လမ္းသုိ႔ ေရာက္ႏုိင္ေတာ႔မည္ဟု ေတြးကာ ေမွ်ာ္လင္႔ေနမည္။ သုိ႔ေသာ မီးပြိဳင္႔သည္ ၀ါေနရာမွ စိမ္းမလာဘဲ တစ္ဖန္ ျပန္နီသြားေလေသာ္ ေစာင္႔ေနေသာသူသည္ မည္မွ် ေဒါသထြက္ေလမည္နည္း။ အခန္႔မသင္႔လွ်င္ က်ိန္ဆဲေကာင္း က်ိန္ဆဲေပလိမ္႔မည္။

သူမကေရာ မည္သုိ႔ ခံစားရေလမည္နည္း။

သူ႔ကုိ ႏွလုံးသားမရွိသူ၊ တစ္ဖက္သား၏ ခံစားခ်က္ကုိ လ်စ္လ်ဴရႈသူ၊ တစ္ဖက္သားကုိ အေလးမထားသူ၊ ေဘာလီေဘာပုတ္သလုိ ေျမွာက္တင္ျပီးမွ အက်နာေအာင္ ရုိက္ခ်တတ္သူဟု ထင္ျမင္ယူဆသြားေလမည္ေလာ။

သူ မသိပါ။

တဒဂၤေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားကုိ မေပးဘဲ ခဏတာ ရက္စက္ျပလုိက္ျခင္းသည္ သူမဘ၀တာတြင္ ႏွလုံးသားဒဏ္ရာ မရေစေရးအတြက္သာ ျဖစ္ေႀကာင္း သူမ သိႏုိင္ပါေစဟုသာ သူေတြးေနမိေလေတာ႔သည္။

(ျပီးပါျပီ)