သူ႔အႀကည္႔ကုိ ကုိယ္သိသည္ (၁)

ေဟာ… သူမသည္ သူ႔ကုိ လွမ္းႀကည္႔ေနျပန္ျပီ။

သူမအႀကည္႔ေတြကုိ သူ သိသည္။

သူမအႀကည္႔ေတြကုိ သူ နားလည္သလုိလုိရွိသည္။

သူ႔အေတြးထဲ၌လည္း ေတာ္ေတာ္ရဲတဲ႔ ေကာင္မေလးပဲဟု ေတြးလုိက္မိသည္။

အတန္းထဲက ေနာက္ဆုံးခုံမွာ ထုိင္ေနရင္း သူ၏အေတြးမ်ားက မေ၀းေသးေသာ ရက္သတၱပတ္မ်ားဆီ ကူးလူးေရာက္ရွိသြားေလသည္။

ထုိေန႔က သူ ေက်ာင္းသုိ႔ အေစာႀကီးေရာက္လာခဲ႔သည္။ အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္းမ်ား သင္ႀကားမႈ၊ သင္ယူမႈ စြမ္းရည္ျပိဳင္ပြဲအတြက္ အစမ္းေလ႔က်င္႔ရန္ သူတုိ႔တစ္ဖြဲ႔လုံး ေက်ာင္းသုိ႔ ေစာလာရမည္ျဖစ္ျပီး သူက အေစာဆုံး ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

ဓာတုေဗဒလက္ေတြ႔စမ္းသပ္မႈတစ္ခုကုိ သူတုိ႔ ေလ႔က်င္႔ႀကမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ ေက်ာင္းကုိ ေရာက္ေသာအခါ လက္ေတြ႔ခန္းမ်ား တံခါးမဖြင္႔ေသးေပ။

ထုိ႔ေႀကာင္႔ ေက်ာင္းေဆာင္ ဆင္၀င္ေအာက္ ေလွကားထစ္တြင္ ထုိင္ရင္း သူ ေတြးခ်င္ရာ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိသည္။

မႀကာခင္မွာပင္ သူ႔အနားသုိ႔ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္၊ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။

ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ထဲမွ တစ္ဦးမွာ သူမ ပင္ျဖစ္ေလသည္။

သူတုိ႔အားလုံးက ျပိဳင္ပြဲ၀င္ရန္ ေရြးခ်ယ္ခံထားရေသာ တစ္ဖြဲ႔တည္းသားမ်ား ျဖစ္ႀကသည္႔အျပင္ စာသင္ခန္းတစ္ခန္းတည္းသားမ်ားလည္း ျဖစ္ႀကသည္။

“ တံခါးလဲ မဖြင္႔ေသးဘူး...”

ထုိသုံးေယာက္က ေျပာေျပာဆုိဆုိႏွင္႔ သူ နံေဘးတြင္ အသီးသီး၀င္ထုိင္ႀကသည္။

“ ေရာက္ေနတာ ႀကာျပီလား…”

သူမက သူ႔ကုိ ေမးသည္။

“ မႀကာေသးပါဘူးဟာ…”

သူက အျပဳံးႏွင္႔ ျပန္ေျဖလုိက္သည္။

စကားနည္းေသာ သူ သည္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခပ္တည္တည္ေနတတ္ေသာ္လည္း တျခားသူႏွင္႔ စကားေျပာသည္႔အခါ ျပဳံးျပီး ျပန္ေျပာေလ႔ရွိသည္မွာ သူ႔ပုံစံပင္ျဖစ္သည္။

ေနာက္မွေရာက္လာေသာ ထုိသုံးေယာက္သည္ စကားတတြတ္တြတ္ေျပာေနႀကသည္။

သူ ကေတာ႔ စကား၀င္မေျပာဘဲ ေဘးမွသာ နားေထာင္ေနမိသည္။

ခဏအႀကာတြင္ေတာ႔ သူတုိ႔အဖြဲ႔ထဲမွ အျမြာညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ လာေနသည္ကုိ လွမ္းျမင္လုိက္ရသည္။

ေက်ာင္းဂိတ္ေပါက္မွာကတည္းက အျမြာညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္တြန္းထုိးရင္း စကားတေျပာေျပာ ေလွ်ာက္လာႀကသည္။

ေလွကားထစ္မွာ ထုိင္ေနေသာ သူတုိ႔အားလုံး၏အႀကည္႔က မတုိင္ပင္ရဘဲ အျမြာႏွစ္ေယာက္ကုိ ႀကည္႔ေနမိႀကသည္။

အျမြာႏွစ္ေယာက္သည္ သူတုိ႔ႏွင္႔ ျပိဳင္ပြဲ၀င္ရမည္႔ တစ္ဖြဲ႔တည္းသားမ်ားျဖစ္ႀကေသာ္လည္း သူတုိ႔ႏွင္႔ တစ္ခန္းတည္းသားမ်ားေတာ႔ မဟုတ္ႀကေပ။

“ အဲဒီအျမြာႏွစ္ေယာက္က ခ်စ္စရာေလးေတြေနာ္…”

သူမ ထံမွ စကားလုံးတခ်ိဳ႔ ထြက္လာသည္။

သူမကုိ လွည္႔မႀကည္႔ဘဲ သူ ျပဳံးလုိက္ပါသည္။ ေထြေထြထူးထူး ခံစားမိသည္ေတာ႔ မရွိ။

သူမ၏သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးက သူမကုိ ပီတီတီႏွင္႔ ႀကည္႔ျပီး ေနာက္လုိက္သည္။

“ ဘာလဲ… နင္က သူတုိ႔ကုိ ႀကိဳက္လုိ႔လား…”

သူမက ေခါင္းကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခါယမ္းရင္း…

“ ႀကိဳက္စရာလားဟ… ႀကိဳက္ခ်င္းႀကိဳက္  * * * ကုိပဲ ႀကိဳက္မွာေပါ႔…”

သူမ၏ စကားအဆုံး၌ ေလးေယာက္လုံး တဒဂၤမွ် တိတ္ဆိတ္သြားႀကေလသည္။

သူသည္လည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသား…။

သူမ ႏႈတ္ခမ္းအစုံမွ ထြက္လာေသာ နာမည္သည္ သူ႔နာမည္ ျဖစ္ေနပါေရာလား။

ဘာျပန္ေျပာလုိ႔ ေျပာရမည္မွန္းမသိသလုိ ဘာလုပ္လုိ႔ လုပ္ရမည္မွန္းလဲ မသိ။

စကၠန္႔အနည္းငယ္အႀကာမွ ဟန္ကုိယ္႔ဖုိ႔ႏွင္႔ သူ ဟန္ေဆာင္ျပဳံးလုိက္ကာ သူမကုိ ႀကည္႔လုိက္သည္။

သူမကေတာ႔ သူ႔ကုိ မႀကည္႔။ ေျမျပင္မွ သူမေျခအစုံကုိသာ သူမႀကည္႔ေနသေယာင္ရွိသည္။

ရုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္သြားေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ သူမ၏ သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးက အလုိက္သိစြာ ေဖာက္ခြဲပစ္လုိက္သည္။

“ နင္ကလဲ ေျပာလုိက္ရင္ ဇြတ္… ဟုိမွာ ရွက္ေနျပီ… မ်က္ႏွာႀကီးကုိ ရဲလုိ႔…”

ရယ္ရယ္ျပဳံးျပဳံးႏွင္႔ သူမသူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးက သူမပခုံးကုိ ပုတ္ရင္း ဟာသလုပ္ပစ္လုိက္သည္။

သူ ကေတာ႔ ျပဳံးရုံကလြဲ၍ ဘာမွ မေျပာတတ္၊ မလုပ္တတ္ေတာ႔ပါ။

“ နင္က ေပါက္ကရေတြ လာေမးတာကုိးဟဲ႔…”

သူမက သူမသူငယ္ခ်င္းကုိ ျပန္ေငါက္သည္။ ရွက္ရမ္းရမ္းျခင္းဆုိတာ သည္လုိမ်ိဳးလား သူမသိပါ။

“ နင္ကလဲ အေစာက ေျပာေရာေပါ႔… ငါေျပာေပးမွာေပါ႔… မဟုတ္ဘူးလား ေယာက္ဖ…”

သူမႏွင္႔ ပါလာေသာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးက သူ႔ကုိ လွမ္းေျပာသည္။ ထုိေကာင္ေလးက သူမႏွင္႔ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတာ္စပ္သလုိ သူ ႏွင္႔လဲ ရင္းႏီွးပါသည္။

“ ေအးပါကြာ… ငါ စဥ္းစားေပးရမွာေပါ႔…”

သူ က အလုိက္တသိ ျပန္ေျဖလုိက္ရင္း အျပဳံးႏွင္႔အတူ သူတုိ႔ထံမွ မ်က္ႏွာလႊဲလုိက္သည္။

ထုိအခိုက္ အျမြာႏွစ္ေယာက္ သူတုိ႔နား ေရာက္လာသျဖင္႔ ႏႈတ္ဆက္သံ၊ စကားေျပာသံမ်ား ဆူညံသြားႀကသည္။

သူ႔အေတြးထဲ၌ေတာ႔ အေတြးေပါင္းစုံ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနေတာ႔သည္။

အေတြးမ်ားတတ္ေသာ သူ သည္ သူမေႀကာင္႔ ပုိ၍ပင္ အေတြးမ်ားရျပီ။

သည္လုိ စကားမ်ိဳးကုိ သူမ ဘာလုိ႔ ေျပာရသလဲ။

အတည္သေဘာလား။ စေနာက္သည္႔ သေဘာလား။

သူ သည္ စာသင္ခန္းထဲ၌ေရာ၊ မည္သည္႔ေနရာတြင္မဆုိ ေနာက္ေျပာင္တတ္သည္႔သူမ်ိဳး မဟုတ္သလုိ သူမသည္လည္း စေနာက္တတ္သည္႔ မိန္းကေလးမ်ိဳး မဟုတ္မွန္း သူသိသည္။

ေနာက္ျပီး သူက မိန္းကေလးမ်ားႏွင္႔ တရင္းတႏွီး စေနာက္ ေနထုိင္တတ္သူမဟုတ္သလုိ စကားနည္းသူ၊ အရွက္အေႀကာက္ႀကီးသူလည္း ျဖစ္သည္။

သည္လုိဆုိလွ်င္ အတည္မ်ားလား။

သုိ႔ေသာ္ ခ်စ္စကား၊ ႀကိဳက္စကားေျပာျခင္းဟူသည္ ေယာက်္ားေလးကသာ မိန္းကေလးကုိ ေျပာရုိးထုံးစံရွိသည္ မဟုတ္ေလာ။

သည္အရာေတြ ထားဦး။

မိမိမွာေရာ သူမ တက္မက္ေလာက္စရာ ဘာအရည္အခ်င္းမ်ား ရွိေနသလဲဟု သူ ျပန္ဆန္းစစ္ႀကည္႔သည္။

သူ႔အေနႏွင္႔ေတာ႔ ဘာမွ်ရွိသည္မထင္ပါ။

သူသည္ ရုပ္ဆုိးလြန္းသူမဟုတ္ေသာ္လည္း ေခ်ာေမာခန္႔ညားသည္႔ ေယာက္်ားေလးစာရင္းထဲတြင္ မပါသည္ကေတာ႔ေသခ်ာသည္။ ျဖဴ၀င္းေသာ အသားအရည္ေႀကာင္႔သာ သူ ရုပ္ဆုိးလြန္းသူ စာရင္းထဲ မေရာက္ခဲ႔ျခင္းျဖစ္ႏုိင္သည္။

ဤအရာႏွင္႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ သူမကေတာ႔ သူတုိ႔အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေခ်ာေမာလွပသည္႔ စာရင္းထဲ အပါအ၀င္ျဖစ္ေႀကာင္း သူ သိသည္။

သည္လုိဆုိ ေက်ာင္းစာအရာမွာေရာ…။

သူသည္ ေက်ာင္းစာအရာမွာ ေတာ္လြန္း၊ ထက္လြန္းသည္မဟုတ္ေႀကာင္း သူ႔ကုိယ္သူ သိသည္။

အေတာ္မ်ားမ်ား၏ အထက္တြင္ ေနေလ႔ရွိေသာ္လည္း ထိပ္ထိပ္ႀကဲအဆင္႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါ။

သူမကေတာ႔ နိမ္႔က်သည္႔အဆင္႔ထဲမွာ မပါသလုိ စာေတာ္သည္႔ အဆင္႔ထဲတြင္လည္း မပါေပ။

သူ၏မိဘမ်ားသည္ ႏွစ္ဦးလုံး ၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္ႀကသည္မုိ႔ တန္ဖုိးႀကီးသည္႔ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားလည္း သူ မသုံးစြဲနုိင္ေပ။

တစ္ခုရွိသည္က သူ သည္ သူ၏ အေနအထုိင္ေသ၀ပ္မႈေႀကာင္႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏ ယုံႀကည္မႈကုိ ရယူႏုိင္ေႀကာင္းေတာ႔ သူသိသည္။

သူသည္ ထင္ထင္ေပၚေပၚမေနတတ္သလုိ စကားနည္းေသာ္လည္း သူႏွင္႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံဖူးသူတုိင္း သူ႔ကုိ ခင္မင္သြားေလ႔ရွိသည္ေတာ႔ မွန္ပါသည္။

ေနာက္ဆုံးေတာ႔ သူမ ႏွစ္သက္ေလာက္စရာ အရည္အခ်င္းမ်ိဳး သူ႔တြင္ မရွိဟု သူ႔ကုိယ္သူ သုံးသပ္လုိက္သည္။

ထုိေန႔တစ္ေန႔လုံး ထုိသတင္းစကား ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားမလား သူ စုိးရိမ္ေနမိေသးသည္။

သုိ႔ေသာ္ ေလးေယာက္သာ သိေသာ ထုိကိစၥသည္ ကာယကံရွင္မ်ား ၀မ္းတြင္း၌သာ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္ေပ်ာက္သြားဟန္ ရွိေပသည္။

ထုိေန႔က အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဗီရုိထဲမွ အမွတ္တရပစၥည္းတစ္ခုကုိ သူ ရွာေဖြထုတ္ႀကည္႔မိေသးသည္။

မႏွစ္တုန္းက ေႏြရာသီေက်ာင္းမပိတ္ခင္ အတန္းပုိင္ဆရာမက သူတုိ႔အားလုံးကုိ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲတစ္ပြဲ က်င္းပေပးခဲ႔သည္။

ပါဆယ္ဂိမ္းကစားႀကသလုိ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား အခ်င္းခ်င္း လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးေတြ လဲလွယ္သည္႔ ပြဲလည္းပါသည္။

ထုိေန႔က ထူးဆန္းစြာပင္ သူ လက္ေဆာင္ေပးရမည္႔ ေက်ာင္းသူမွာ သူမ ျဖစ္ေနခဲ႔သလုိ သူမ လက္ေဆာင္ေပးရမည္႔ ေက်ာင္းသားမွာလည္း သူ ျဖစ္ေနခဲ႔သည္။

မဲႏွစ္ခါ ႏႈိက္ရသည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာေႀကာင္႔ တုိက္ဆုိင္စြာပင္ သူႏွင္႔ သူမတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သာ အျပန္အလွန္ျဖစ္ေနခဲ႔သလဲ သူ သေဘာမေပါက္ခဲ႔ပါ။

ကံတရား၏ ထူးဆန္းေသာ ဖန္တီးေစစားမႈတစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။

သူက သူမကုိ လက္ေဆာင္ေပးခဲ႔သည္မွာ ရုိးရုိးဗလာစာအုပ္တစ္အုပ္သာျဖစ္ျပီး သူမထံမွ သူရရွိခဲ႔သည္ကေတာ႔ Writing Padလွလွေလးတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။

Writing Pad ၏ ကာဗာတြင္ေတာ႔ ခ်စ္သူစုံတြဲတစ္တြဲ၏ ႀကည္ႏူးဖြယ္ ပုံလွလွေလးတစ္ပုံႏွင္႔အတူ စာသားအခ်ိဳ႔ရွိသည္။

“ To My First Love “ “ ခ်စ္ဦးသူသုိ႔ “ ဟူ၍ျဖစ္သည္။

စာရြက္လွလွေလးေတြပါ၀င္ေသာ ထုိWriting Padသည္ ရည္းစားစာေရးရန္သာ အသုံး၀င္ေႀကာင္း သူ သေဘာေပါက္သည္မုိ႔ သုံးစရာမလုိသျဖင္႔ ဗီရုိထဲ သည္တုိင္းထည္႔ကာ သိမ္းထားျဖစ္လုိက္သည္။

ယခုေတာ႔ သူ ထုတ္ႀကည္႔ေနမိေလျပီ။

“ ခ်စ္ဦးသူသုိ႔ ဆုိပါလား “

သူ တိတ္တဆိတ္ေရရြတ္ရင္း Writing Pad ေလးကုိ အသာအယာကုိင္ကာ ကာဗာမွ ပုံကုိ စုိက္ႀကည္႔ေနမိသည္။

သူ႔အေတြးထဲ နက္ျဖန္ ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲဟု စဥ္းစားေနမိသည္။

ေကာင္မေလးက အတည္သေဘာႏွင္႔ ေရလာေျမာင္းေပးလုပ္ျခင္းလား။

သည္လုိဆုိ သူကေရာ ေကာင္မေလးကုိ ရည္းစားစကားေျပာလုိက္ရေတာ႔မွာလား။

ေျပာလုိက္ကာမွ အဟီး ငါက ေနာက္လုိက္တာ ဟု ျပန္ေျပာရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။

အတည္ျဖစ္ဖုိ႔ ရာခုိင္ႏႈန္းမ်ားေသာ္လည္း သူမကုိ ရည္းစားစကားေျပာလုိက္၍ သူႏွင္႔ ခ်စ္သူရည္းစားမ်ား ျဖစ္သြားသည္ ထားဦး သူ႔ေခါင္းထဲ ေမးခြန္းမ်ားစြာ ရွိေနသည္။

သည္လုိ ခပ္ေခ်ာေခ်ာလွလွ ေကာင္မေလးမွာ တျခားရည္းစား ရွိေနႏုိင္သလား။

ခ်စ္တယ္ဆုိတာကေရာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ။

ခ်စ္သူရည္းစားဆုိတာကေရာ ဘာကုိ ဆုိလုိသလဲ။

ခ်စ္သူရည္းစားျဖစ္ေတာ႔ေရာ ရုိးရုိးသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနတာထက္ ဘာမ်ား ထူးျခားသြားမွာလဲ။

ထုိေန႔ညက ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင္႔သာ သူ အိပ္ရာ၀င္ျဖစ္ခဲ႔ေလသည္။