အရွိတရား

လြင္႔ေမ်ာေနတယ္...
ေမ်ာလြင္႔ေနတယ္...
အဆုံးအစမဲ႔ေပါ႔...

လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႔ အရသာ
အေႏွာင္႔အယွက္ကင္းျခင္းရဲ႔ အရသာ
ေအးခ်မ္းျခင္းရဲ႔ အရသာ
ဆိတ္ျငိမ္ျခင္းရဲ႔ အရသာ

ဘယ္သူမွမရွိ...
တစ္ေယာက္တည္းဆုိမွ တစ္ေယာက္တည္း...

ကမၻာႀကီးနဲ႔ ေ၀းကြာရာ
လူေတြနဲ႔ ေ၀းကြာရာ

သီးျခား သုခဘုံေလး တစ္ခုေလလား...

ထူးျခားလွတဲ႔ ခံစားမႈ
ခ်ိဳျမလွတဲ႔ ခံစားမႈ
သာယာလွတဲ႔ ခံစားမႈ

မွန္းစမ္း...
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးရေအာင္...

ဟင္...
ကဗ်ာေတြ...
ကဗ်ာေတြ မရွိေတာ႔ဘူး...

ငါ႔ကဗ်ာေတြ...
မင္းကဗ်ာေတြ...
သူတုိ႔ကဗ်ာေတြ...
ေဟာဟုိက ကမၻာႀကီးေပၚမွာ က်န္ခဲ႔ပါပေကာ...

ကဗ်ာေရးခ်င္တယ္
ကဗ်ာေရးခ်င္တယ္

ရွဴး... တုိးတုိး...
နားေထာင္...
အသံေလး သဲ႔သဲ႔ ႀကားေနရတယ္...

ခ်စ္သား...
ကဗ်ာဆုိတာ ကမၻာႀကီးမွာပဲ ရွိတယ္...
ကဗ်ာဆုိတာ ႏွလုံးသားနဲ႔ ေရးရတယ္...တဲ႔

သဲ႔သဲ႔ေလး ႀကားရတယ္

ဘယ္သူလဲ...
ငါ မသိဘူး...
လမ္းမွန္ညႊန္ျပမယ္႔ အရွင္သခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္မွာေပါ႔...

ငါ ကဗ်ာေရးခ်င္တယ္
ကဗ်ာဆုိတာ ကမၻာႀကီးမွာပဲ ရွိသတဲ႔
ကဗ်ာေရးဖုိ႔ ႏွလုံးသားလုိသတဲ႔

ကဗ်ာေရးဖုိ႔ ကမၻာႀကီးရွိရာ ျပန္ရမယ္

လူေတြ ရႈပ္ေထြးေနတဲ႔
အေႏွာင္႔အယွက္မ်ိဳးစုံတဲ႔
မလြတ္လပ္တဲ႔
မေအးခ်မ္းတဲ႔ ကမၻာႀကီးရွိရာကုိေပါ႔...

ေနဦး...
ရွိေသးတယ္...

ငါ႔ရဲ႔ ကမၻာကုိ အေရာက္ျပန္သြားဖုိ႔ဆုိတာလဲ
ႏွလုံးသားရွိဖုိ႔ လုိအပ္တယ္ ။     ။