ႏွစ္၄၀စစ္ပြဲေခတ္လြန္ အင္း၀ရဲ႔ ေနာက္ဆုံးဘုရင္ နရပတိစည္သူ (သုိ႔မဟုတ္) စစ္ကုိင္းစည္သူေက်ာ္ထင္ (ဇာတ္သိမ္း)

ဆင္ျဖဴမ်ားရွင္ ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီးဟာ နရပတိစည္သူရဲ႔ အင္း၀ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ သိမ္းပုိက္ႏုိင္ျပီးေနာက္မွာလည္း အင္ပါယာခ်ဲ႔ထြင္ေရးလုပ္ငန္းေတြအျပင္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လုပ္ငန္းမ်ားစြာနဲ႔ မအားမလပ္ႏုိင္ပါဘူး။

အင္ပါယာခ်ဲ႔ထြင္ေရးအတြက္ ရွမ္းကုိးျပည္ေထာင္၊ ဇင္းမယ္၊ တရုတ္ႏုိင္ငံ ယူနန္နယ္အခ်ိဳ႔၊ မဏိပူရ ကသည္းျပည္ စတဲ႔ တုိင္းႏုိင္ငံအမ်ားကုိ ခ်ီတက္သိမ္းယူတဲ႔အျပင္ သာသနာျပဳေရး၊ နတ္ကုိးကြယ္မႈနဲ႔ အယူမွားေတြ ျပဳျပင္ေရး၊ တုိင္းျပည္စီးပြားေရး စည္ကားေရး စတဲ႔ အလုပ္ေတြကုိ ဆက္တုိက္ဆုိသလုိ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ႔ပါတယ္။

သည္လုိ စီရင္လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ျပီးတဲ႔ေနာက္မွာ အင္ပါယာဆက္လက္ခ်ဲ႔ထြင္ဖုိ႔ ဆႏၵရွိတာေႀကာင္႔ ယုိးဒယားကုိ သိမ္းပုိက္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ျပီး ယုိးဒယားကုိ စစ္ခ်ီတက္ တုိက္ခုိက္ျပန္ပါတယ္။

တုိက္တုိင္းေအာင္တပ္ေတာ္ႀကီးေတြျဖစ္တဲ႔ ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတာ္ႀကီးေတြဟာ အခုအခံမ်ားလြန္းလွေပမယ္႔ ယုိးဒယားကုိ ရြပ္ရြပ္ခြ်ံခြ်ံတုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ခဲ႔ႀကျပီး ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီးရဲ႔ လက္ေအာက္မွာ အင္ပါယာနယ္ပယ္အျဖစ္ ထည္႔သြင္းႏုိင္ခဲ႔ပါတယ္။

သည္အခ်ိန္မွာေတာ႔ အင္း၀ကုိ သိမ္းႏုိင္ခဲ႔ျပီးတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ႔ျပီ ျဖစ္ပါတယ္။

သည္ဆယ္ႏွစ္အေတာအတြင္းမွာေတာ႔ နရပတိစည္သူဟာ ပဲခူးဟံသာ၀တီေနျပည္ေတာ္အတြင္းမွာပဲ ေနထုိင္ရင္း ဘ၀ရဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုိ ေအးခ်မ္းစြာျဖတ္သန္းေနခဲ႔တာပါ။

ေနျပည္ေတာ္တစ္ခုမွာ ဘုရင္တစ္ပါးအေနနဲ႔ အေျခြအရံအသင္းအပင္းေပါင္းမ်ားစြာ ခစားလ်က္ ၀င္႔၀င္႔ထည္ထည္ ခမ္းခမ္းနားနား ရွင္သန္ေနထုိင္ခဲ႔ဖူးေပမယ္႔ အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ နရပတိစည္သူေဘးမွာ မိသားစုအျပင္ အေျခြအရံဆုိလုိ႔ သုံးဆယ္မွ်ေလာက္သာ က်န္ေတာ႔တာပါ။

ဘာပဲေျပာေျပာ အေျခအေနခ်င္း အလြန္ကြာခဲ႔ျပီျဖစ္ေပမယ္႔ အလြန္ဆုိးရြားေနတာလဲ မဟုတ္တဲ႔အတြက္ နရပတိစည္သူဟာ ႀကဳံေတြ႔ေနရတဲ႔ ေလာကဓံကုိ တည္ျငိမ္စြာနဲ႔ပဲ အန္တုျဖတ္သန္းေနခဲ႔ရတဲ႔ ဆယ္ႏွစ္တာ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။

ရႈပ္ေထြးတဲ႔ နန္းတြင္းေရးမ်ားနဲ႔လဲ မပတ္သက္ေတာ႔၊ ေခါင္းပူရတဲ႔ ျပည္ထဲေရးကိစၥမ်ားလဲ စဥ္းစားစရာမလုိေတာ႔ဘဲ ဘုရား၊ တရားနဲ႔ပဲ ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္းေနပုံ ေပၚပါတယ္။

ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီးကေတာ႔ ယုိးဒယားတစ္ျပည္လုံးကုိ သိမ္းႏုိင္ျပီးျဖစ္ေပမယ္႔ အနားမရႏုိင္ေသးျပန္ပါဘူး။

ဇင္းမယ္က ထပ္မံပုန္ကန္ျပန္တာေႀကာင္႔ အင္အားရွစ္သိန္းနီးပါး ပါတဲ႔ တပ္ႀကီးနဲ႔ လက္ေအာက္ခံ ျပည္မင္း၊ ေတာင္ငူမင္း၊ အင္း၀မင္း၊ အိမ္ေရွ႔နႏၵမင္းသား တုိ႔အပါအ၀င္ ထက္ျမက္တဲ႔ စစ္သူႀကီး၊ မွဴးမတ္၊ တပ္မွဴး အေပါင္းနဲ႔တကြ စစ္ခ်ီရပါေတာ႔တယ္။

ပဲခူးဟံသာ၀တီေနျပည္ေတာ္မွာေတာ႔ ျမိဳ႔ေစာင္႔တပ္မွဴးမ်ားအျဖစ္ ဗညားဣႏၵ၊ ဗညားပရံ၊ တရဖ်ား၊ တာေနာ၊ ဘယသႀကၤ ံစတဲ႔ မွဴးမတ္ငယ္အခ်ိဳ႔ကုိသာ အင္အားအလုံအေလာက္နဲ႔ ခ်န္ထားရစ္ခဲ႔ပါတယ္။

သည္ပုဂၢဳိလ္ေတြဟာ ျမိဳ႔ေစာင္႔တပ္မွဴးေတြအျဖစ္ ယုံယုံႀကည္ႀကည္အပ္ႏွင္းထားျခင္း ခံႀကရတာမုိ႔ အစြမ္းအစေတာ႔ ထုိက္သင္႔သေလာက္ရွိမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ သူတုိ႔ဟာ ႏုိင္ငံေတာ္တစ္၀ွန္းမွာ ထင္ေပၚေက်ာ္ႀကားတဲ႔ သူရဲေကာင္းေတြေတာ႔ မဟုတ္ႀကပါဘူး။

ဒါျဖင္႔ နာမည္ေက်ာ္ႀကားျပီး လူထုေလးစားတဲ႔ သူရဲေကာင္းေတြ တစ္ေယာက္တစ္ေလေတာင္ မထားခဲ႔ဘဲ ဘာလုိ႔ သူတုိ႔ကုိသာ ထားခဲ႔ရတာပါလိမ္႔။

ျဖစ္ႏုိင္တာကေတာ႔ သည္လုိ သိပ္မထင္ရွားတဲ႔ သူေတြကုိ ျမိဳ႔ေစာင္႔ထားခဲ႔ျခင္းဟာ အရင္ခတ္အဆက္ဆက္ ေပၚေပါက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ နန္းသိမ္းမႈမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာစရာအေႀကာင္းမရွိလုိ႔ပါ။

ထင္ရွားေက်ာ္ႀကားျခင္း၊ လူထုေလးစားျခင္းဆုိတာ ေခါင္းေဆာင္မႈရဲ႔ အရည္အခ်င္းတစ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။

လက္ေအာက္မွာသာ အင္အားရွိရင္ အင္အားကုိ တုိးပြားလာေအာင္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ စည္းရုံးႏုိင္တဲ႔ အရည္အခ်င္းျဖစ္ပါတယ္။

သည္အရည္အခ်င္းရွိရင္ျဖင္႔ အင္အားႀကီးႀကီးမားမားကုိ စုရုံးဦးေဆာင္ႏုိင္စြမ္းရွိမွာ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ နန္းသိမ္းမႈကုိ စုိးရိမ္ရပါမယ္၊ အခု အေနအထားကေတာ႔ မစုိးရိမ္ရဘူးေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔ သည္လုိ မွဴးမတ္ငယ္အခ်ိဳ႔သာ ေနျပည္ေတာ္မွာ ျမိဳ႔ေစာင္႔ထားခဲ႔တဲ႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင္႔မထားတဲ႔ ျပႆနာႀကီးတစ္ရပ္ဟာ ပဲခူးဟံသာ၀တီအနီးမွာ ေပၚေပါက္လာပါေတာ႔တယ္။

ဘာလဲဆုိေတာ႔ ရွမ္းျပည္အရပ္ရပ္က ေခၚေဆာင္ျပီး ပဲခူးဟံသာ၀တီအနီးက နယ္ေတြမွာ ေနထုိင္ခြင္႔ျပဳထားတဲ႔ ရွမ္းသုံ႔ပန္းေတြဟာ တစ္ခါတည္း အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုအျဖစ္ စုစည္းလုိက္ႀကျပီး ဆင္ျမင္းလူသူလက္နက္ကိရိယာေတြကုိ သိမ္းယူျပီး ေနျပည္ေတာ္အနီးက ေက်းလက္ေတြကုိ ၀င္ေရာက္စီးနင္းႀကပါေတာ႔တယ္။

ရွမ္းဆုိတဲ႔ အထဲမွာ ယုိးဒယားေတြလဲ အေျမာက္အျမားပါ၀င္ႏုိင္ပါတယ္။ ရွမ္းဆုိတဲ႔ အမ်ိဳးအႏြယ္ထဲမွာ ယုိးဒယားေတြလဲ ပါပါတယ္။ ယုိးဒယားပါတဲ႔အတြက္ သည္အဖြဲ႔အစည္းမွာ မြန္အခ်ိဳ႔လဲ ပါ၀င္ႏုိင္ပါတယ္။

သည္အဖြဲ႔ရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ကုိေတာ႔ အဖြဲ႔ငယ္ေခါင္းေဆာင္အသီးသီးထဲမွ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ႔ ဗညားက်န္းေထာဆုိသူ ျဖစ္ပါတယ္။

သူပုန္အဖြဲ႔ႀကီးရဲ႔ အင္အားဟာ အေတာ္ႀကီးမားျပီး လူအင္အား သုံးေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

သူတုိ႔ဟာ ေနျပည္ေတာ္ကုိ သိမ္းပုိက္ဖုိ႔ ဦးတည္ခ်ီတက္လာႀကျပီး လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ရြာႀကီးရြာငယ္ေတြကုိလည္း တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ႀကတာေႀကာင္႔ အနီးအနားက ရွိသမွ် ေက်းလက္ေနလူထုအေပါင္းဟာ ပဲခူးဟံသာ၀တီျမိဳ႔ထဲကုိ ကုိယ္လြတ္ထြက္ေျပးလာႀကရတာမုိ႔ ပဲခူးဟံသာ၀တီတစ္ျမိဳ႔လုံးမွာ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြနဲ႔ ျပည္႔ႏွက္ေနပါေတာ႔တယ္။

ျမိဳ႔ေစာင္႔မွဴးမတ္ေတြျဖစ္တဲ႔ ဗညားပရံ၊ တာေနာ၊ တရဖ်ားတုိ႔ အမတ္တပ္မွဴးမ်ားလည္း တတ္ႏုိင္သေလာက္ အဆင္ေျပေအာင္ စီမံႀကေပမယ္႔ မႀကာခင္ကမွ တပ္ေတာ္ေတြ စစ္ထြက္သြားတာမုိ႔ ေနျပည္ေတာ္မွာ အရန္ရိကၡာမရွိသေလာက္ျဖစ္ေနပါတယ္။

အစားအေသာက္ေတြ ရွားပါးတဲ႔အျပင္ စစ္ေဘးဒုကၡသည္ေတြႀကားမွာ ကူးစက္ေရာဂါေတြကလည္း ျဖစ္ပြားျပန္ပါတယ္။

အင္အားႀကီးလြန္းတဲ႔ သူပုန္တပ္ေတြကလည္း ေနျပည္ေတာ္ကုိ သိမ္းဖုိ႔ ခ်ီတက္လာေနပါျပီ။

ဒါနဲ႔ ဗညားဣႏၵ၊ ဗညားပရံ၊ တရဖ်ား၊ တာေနာ၊ ဘယသႀကၤ ံတုိ႔ စုေ၀းျပီး ဘာလုပ္ႀကမလဲလုိ႔ တုိင္ပင္ႀကပါတယ္။

ေနျပည္ေတာ္မေရာက္ခင္ ျမိဳ႔တြင္းမွာ ရွိသမွ် အင္အားကုိ စုစည္းျပီး ထြက္တုိက္ရေကာင္းမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနျပည္ေတာ္မွာ က်န္ခဲ႔တဲ႔ ဘုရင္႔မိဖုရားေတြအပါအ၀င္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္၊ ေဆြေတာ္၊ မ်ိဳးေတာ္အေပါင္းကုိ လုံျခဳံမႈရွိမယ္႔ ေတာင္ငူကုိ ပုိ႔ေဆာင္ျပီးမွ ျမိဳ႔က ခံတုိက္ႀကမလား စသျဖင္႔ တုိင္ပင္ႀကပါတယ္။

မေတာ္လုိ႔ ေနျပည္ေတာ္ကုိ မခုခံႏုိင္ဘဲ က်ရႈံးခဲ႔ရင္ ဘုရင္႔ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ားအေရးက အင္မတန္စုိးရိမ္စရာေကာင္းလြန္းတယ္ မဟုတ္လား။ ဟုိက သူပုန္ဆုိေတာ႔ ငဲ႔ညွာတာ ဘာညာရွိမွာမဟုတ္ဘူးေလ။

သည္လုိ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ အျပင္းအထန္ေဆြးေႏြးႀကတဲ႔အခါ တာေနာက အခုလုိေျပာပါတယ္။

သည္အေရးက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လုိ ေခါင္းေသးေသးေလးေတြနဲ႔ စဥ္းစားလုိ႔ မေကာင္းလွဘူး၊ ေနျပည္ေတာ္ထဲမွာ အင္း၀ဘုရင္ေဟာင္း နရပတိစည္သူ ေနထုိင္လ်က္ရွိတယ္။ သည္မင္းဟာ လက္ရုံးရည္ေရာ၊ ႏွလုံးရည္ေရာ ေကာင္းလွလုိ႔ ေနျပည္ေတာ္မွာ ရွိတဲ႔ ဗမာေတြေရာ၊ ရွမ္းေတြကပါ ေလးစားယုံႀကည္ႀကသူလဲ ျဖစ္တယ္။ သည္မင္းကုိ အရင္တုိင္ပင္ျပီး အႀကံေတာင္းမွ ျဖစ္မယ္ထင္လုိ႔ ေျပာတာပါ။

ဒါနဲ႔ အားလုံးလဲ သေဘာတူႀကျပီး နရပတိစည္သူကုိ နန္းတြင္းက လႊတ္ေတာ္ထံ လာခဲ႔ဖုိ႔ ခ်ီပင္႔ ေခၚယူႀကပါတယ္။

နရပတိစည္သူ ေရာက္လာတဲ႔အခါ ဗညားပရံက အျဖစ္အပ်က္အစုံကုိ ေျပာပါတယ္။

ေနာက္ျပီး သည္ကိစၥေတြကုိ ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီးလည္း မသိေသးတဲ႔အေႀကာင္း၊ ဒါေႀကာင္႔ စစ္ကူေမွ်ာ္လုိ႔လဲ မလြယ္ေႀကာင္း၊ သူပုန္ေတြက အင္အားႀကီးတဲ႔အတြက္ အေႀကာင္းႀကားေစလႊတ္တာလည္း မထုိးေဖာက္ႏုိင္ေႀကာင္း၊ အခု အနီးအနားမွာ စခန္းခ်ေနျပီး နက္ျဖန္ကုိ ေနျပည္ေတာ္ကုိ သိမ္းမယ္လုိ႔ ျပင္ဆင္ထားတာ ႀကားသိရေႀကာင္းေျပာပါတယ္။

သည္႔ေနာက္ ေနျပည္ေတာ္ကတပ္ေတြကုိပဲ စုရုံးျပီး ထြက္တုိက္မလား၊ သူပုန္အင္အားက ပုိမ်ားေနတဲ႔အတြက္ ဘုရင္႔မိဖုရား၊ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္ အေပါင္းကုိပဲ ေတာင္ငူပုိ႔ျပီးမွ ခံတုိက္ႀကမလား အႀကံေတာင္းပါတယ္။

သည္အေႀကာင္းအလုံးစုံကုိ နရပတိစည္သူ သိရတဲ႔အခါ သည္ေလာက္ကိုမ်ား မင္းတုိ႔က ေႀကာက္ေနႀကသလားလုိ႔ ဦးဆုံး ေျပာပါတယ္။

ဆက္ျပီး ေျပာတာက မင္းတရားတပင္ေရႊထီးလက္ထက္တုန္းကလည္း သည္လုိပဲ သူပုန္ထျပီး ျဖစ္ခဲ႔ဖူးျပီးျပီ၊ အခုတစ္ႀကိမ္လဲ ထပ္ျဖစ္ျပန္တယ္၊ ဒါေပမယ္႔ အခု ထႀကြေသာင္းက်န္းႀကတာကုိ သူပုန္လုိ႔မ်ား မင္းတုိ႔ ေခၚသလား၊ သူပုန္အဆင္႔ေတာင္ မရွိတဲ႔ ဓားျပ၊ မုဒိန္းေကာင္သာသာေတြပဲလုိ႔ ဆက္ေျပာပါတယ္။

သူပုန္ဆုိတာက ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းလဲ ရွိရတယ္၊ ဆင္ကုိ ဆင္ခ်င္း၊ ျမင္းကုိ ျမင္းခ်င္း၊ လူကုိ လူခ်င္း အႏုိင္တုိက္ႏုိင္စြမ္းလဲ ရွိရတယ္။ အေျချပဳရာ ျမိဳ႔လဲ သိမ္းထားႏုိင္ရမယ္၊ တုိက္မယ္႔ျမိဳ႔ကိုလဲ ႏုိင္ေအာင္ တုိက္ႏုိင္ရတယ္၊ လုိအပ္လာရင္လဲ အသက္စြန္႔ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ထားႀကတယ္။ သည္လုိ လူေတြကုိမွ သူပုန္လုိ႔ သတ္မွတ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ေနာက္ျပီး ဘုရင္႔မိဖုရား၊ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္ စတာေတြကုိ ေတာင္ငူပုိ႔ျပီးမွ ျပန္တုိက္မယ္ဆုိတာကလည္း မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ရာဇ၀တ္မႈ မကင္းဘူး၊ မင္းတုိ႔လုိ မွဴးမတ္ေတြရဲ႔ အမိန္႔နဲ႔ ဘုရင္႔ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္အေပါင္းကုိ ေနရာေရႊ႔လုိ႔ မရဘူး၊ ေနာက္ျပီး ဘုရင္႔ေနျပည္ေတာ္မွာ ဘုရင္႔ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ေတြ မရွိဘဲ မင္းတုိ႔ခ်ည္းပဲ ေနႀကမယ္႔အေနအထားမ်ိဳးလဲ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ေထာက္ျပျပန္ပါတယ္။

သည္အခါမွ ဗညားပရံ၊ တာေနာတုိ႔ အမတ္အေပါင္းလဲ မင္းႀကီး သင္႔ေတာ္သလုိ စီစဥ္ေတာ္မူပါလုိ႔ ၀ုိင္း၀န္းေတာင္းပန္ႀကပါတယ္။

ေခါင္းေဆာင္တင္လုိက္တဲ႔ သေဘာပါပဲ။

နရပတိစည္သူကုိ ေခါင္းေဆာင္တင္လုိက္ျခင္းျဖင္႔ အက်ိဳးအျမတ္အမ်ားႀကီးရပါတယ္။

နရပတိစည္သူဟာ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေနထုိင္ႀကသူျပည္သူလူထုအေပါင္းရဲ႔ ေလးစားႀကည္ညိဳမႈကုိ ရထားသူမုိ႔ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ေႀကာင္႔ က်ဆင္းေနေသာ စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ ျမင္႔မားေစပါတယ္။

လက္ရုံးရည္ေကာင္းတဲ႔ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးအျဖစ္လဲ ေက်ာ္ႀကားခဲ႔သူမုိ႔ ျမိဳ႔ေစာင္႔တပ္အေပါင္းရဲ႔ ယုံႀကည္အားကုိးမႈကုိ ရရွိျပီး ရဲမက္စစ္သည္အေပါင္းကုိ စစ္ေသြးစစ္မာန္တက္ႀကြေစပါတယ္။

ေခါင္းေဆာင္မႈျပည္႔၀သူျဖစ္တဲ႔အတြက္လဲ အင္အားႀကီးမားတဲ႔ တပ္ေတြကုိ ဖြဲ႔စည္းျပီး ဦးေဆာင္တုိက္ပြဲ၀င္ႏုိင္တဲ႔သူလည္း ျဖစ္ျပန္တယ္။

အမတ္ငါးေယာက္ေခါင္းေဆာင္ရတဲ႔ တပ္ေတြကုိ သူတစ္ေယာက္တည္းလဲ ဦးေဆာင္ႏုိင္သူျဖစ္ပါတယ္။

ေနျပည္ေတာ္မွာ ေနထုိင္လ်က္ရွိႀကသူ ရွမ္း၊ ဗမာအေပါင္းရဲ႔ ယုံႀကည္ကုိးစားမႈကုိ ရထားသူမုိ႔ အင္အားပုိမ်ားလာေအာင္ စုရုံးႏုိင္စြမ္း ရွိသူလည္း ျဖစ္ျပန္တယ္။

အေတြ႔အႀကံဳမ်ားျပားသူ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ေသနဂၤဗ်ဴဟာကြ်မ္းက်င္သူတစ္ဦးလဲ ျဖစ္တာမုိ႔ နရပတိစည္သူဟာ သူပုန္ေတြကုိ တုိက္ဖုိ႔ နည္းဗ်ဴဟာ ခ်မွတ္ပါေတာ႔တယ္။

နရပတိစည္သူရဲ႔ နည္းဗ်ဴဟာက ခ်ဳံခုိတုိက္မယ္႔ နည္းဗ်ဴဟာပါ။ ဒါေႀကာင္႔ စစ္မ်က္ႏွာကုိ ေတာနဲ႔ နီးတဲ႔ အရပ္ကုိ ေရြးရပါတယ္။

စစ္အဂၤါစဥ္မွာေတာ႔ အေယာင္ျပတပ္နဲ႔ ေဘးဘယ္ညာက ညွပ္တုိက္မယ္႔ တပ္ႏွစ္တပ္ တပ္ေပါင္းသုံးတပ္ပါပါတယ္။

ေနျပည္ေတာ္မွာ ရွိသမွ် ဆင္၊ ျမင္းကုိ အသုံးျပဳဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ ေျခလက္မေကာင္းတဲ႔ ဆင္က အစ အသုံးျပဳဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေစပါတယ္။

ေနာက္ျပီး သူတုိ႔စစ္ထြက္တဲ႔အခါ ျမိဳ႔ကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔လည္း အေသအခ်ာ အက်အန စီစဥ္ရပါတယ္။

နက္ျဖန္ဆုိ သူပုန္ေတြ လာတုိက္မွာ ျဖစ္လုိ႔ အခ်ိန္ကပ္ေနေပမယ္႔ နရပတိစည္သူဟာ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ပဲ အားလုံးကုိ ျပည္႔စုံေအာင္ စီစဥ္ေပးႏုိင္ခဲ႔ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ ျဖစ္တဲ႔ တုိက္ပြဲကေတာ႔ နရပတိစည္သူရဲ႔ ေအာင္ပြဲရ တုိက္ပြဲပါပဲ။

အစီအစဥ္အတုိင္းပဲ တပ္မွဴးတရဖ်ားရဲ႔ တပ္ကုိ ေျခလက္မေကာင္း၊ အျပည္႔အ၀မသန္စြမ္းတဲ႔ ျမင္းေတြနဲ႔ ဆင္တစ္ေကာင္၊ ရဲမက္အခ်ိဳ႔ ေပးျပီး စစ္ဆင္လုိ႔ေကာင္းတဲ႔ ေျမျပန္႔လဲ ရွိရာ၊ ခ်ဳံခုိႏုိင္တဲ႔ ေတာအုပ္နဲ႔လဲ နီးရာ အရပ္တစ္ခုေရြးခ်ယ္ျပီး ခ်ီတက္လာတဲ႔ သူပုန္ေတြကုိ ခုခံဖုိ႔ အသင္႔ျပင္ထားဟန္ ေစာင္႔ေနေစပါတယ္။

နရပတိစည္သူဦးေဆာင္တဲ႔ တပ္နဲ႔ တပ္မွဴးတာေနာဦးေဆာင္တဲ႔ တပ္ႏွစ္တပ္ကေတာ႔ ဆင္ေကာင္းတစ္ေယာက္တစ္စီးစီ၊ ျမင္းေကာင္းေတြနဲ႔ ျမင္းသည္ေတာ္ေတြ၊ အားမာန္သန္စြမ္းတဲ႔ ရဲမက္ေကာင္းေတြကုိ ခြဲေ၀ရယူျပီး ရန္သူခ်ီတက္လာမယ္႔ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေဘးဘယ္ညာ ေတာအုပ္မွာ တိတ္တဆိတ္ေစာင္႔ဆုိင္းေနခဲ႔ႀကပါတယ္။

တရဖ်ားရဲ႔ တပ္ကုိ မေရာက္ခင္ ျဖတ္တုိက္ႏုိင္မယ္႔ ေနရာကုိ ေရြးထားရတာပါ။ သည္လိုမွ မဟုတ္ရင္ ေယာင္ျပတပ္ကုိ ရန္သူအရင္ေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔ အဆုံးအရႈံးမ်ားမယ္မဟုတ္လား။

မနက္ေရာက္ေတာ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔အတုိင္းပဲ သူပုန္တပ္ႀကီးဟာ တရဖ်ားရဲ႔ တပ္ကုိ ျပျပေလး လွမ္းျမင္လုိက္ရတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ တုိက္မယ္ဆုိျပီး ဂမူးရွဴးထုိး စစ္ထုိးလာပါေတာ႔တယ္။

သည္လုိ ဂမူးရွဴးထုိးေျပး၀င္လာတဲ႔ တပ္ေတြဟာ ပတ္၀န္းက်င္ကုိလဲ ဂရုမထားဘဲ ေရွ႔တည္႔တည္႔ကုိပဲ အာရုံစုိက္ေနခ်ိန္မွာ ေဘးဘယ္ညာကေန နရပတိစည္သူနဲ႔ တာေနာတုိ႔ရဲ႔ တပ္ႀကီးႏွစ္တပ္ ေပၚလာျပီး တစ္စုတစ္စည္းထဲ ခ်ီလာတဲ႔ သူပုန္တပ္ကုိ အစိတ္စိတ္ကြဲေအာင္ ၀င္ထုိးပါေတာ႔တယ္။

စနစ္တက်စုစည္းျပီး တုိက္ခုိက္လာတဲ႔ ဘုရင္႔တပ္မေတာ္ကုိ အင္အားကြာေပမယ္႔ သူပုန္တပ္က ဘယ္မွာ ယွဥ္ႏုိင္ပါ႔မလဲ။

အစုစုကြဲျပီး ေႀကာက္အားလန္႔အားထြက္ေျပးႀကရပါေတာ႔တယ္။

သည္တုိက္ပြဲမွာ သူပုန္ငါးရာေက်ာ္ က်ဆုံးျပီး တစ္ေထာင္ေက်ာ္ကုိလဲ သုံ႔ပန္းအျဖစ္ဖမ္းမိခဲ႔ပါတယ္။

သူပုန္ေတြချမာ ေႀကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ထြက္ေျပးသြားႀကတာ အစက တစ္စုတစ္စည္းတည္း လာတဲ႔ တပ္ႀကီးဟာ သုံးတပ္ကြဲျပီး သုံးေနရာေရာက္သြားပါေတာ႔တယ္။

သုံးေနရာမွာ စခန္းခ်ေနေႀကာင္း သိတဲ႔အခါ နရပတိစည္သူနဲ႔ တာေနာတုိ႔က တပ္ႏွစ္တပ္ဖြဲ႔ျပီး ထပ္လုိက္တုိက္တာေႀကာင္႔ စခန္းခ်ေနႀကရာကေန ထပ္ေျပးႀကရျပန္ပါတယ္။

ဟံသာ၀တီကုိ မသိမ္းႏုိင္ေႀကာင္း တြက္မိတဲ႔ သူပုန္ေတြဟာ ဟံသာ၀တီကေန ဇင္းမယ္ကုိ အေႀကာင္းမႀကားႏုိင္ေအာင္ ၀ုိင္းရံထားျပီးေနာက္ ေဒသအသီးသီးမွာ ျမိဳ႔ေတြကုိ သိမ္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားႀကပါေတာ႔တယ္။

သည္အခ်ိန္မွာ ပဲခူးဟံသာ၀တီအင္ပါယာရဲ႔ နယ္စပ္မဟုတ္တဲ႔ အတြင္းျမိဳ႔ေတြဟာ ဇင္းမယ္ကုိ စစ္ခ်ီသြားတဲ႔ တပ္ေတာ္ႀကီးအတြက္ အင္အားေတြ စုေဆာင္းျဖည္႔တင္းေပးလိုက္ရတာမုိ႔ အင္အားနည္းပါးေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္တာေႀကာင္႔ တစ္ျမိဳ႔ျပီး တစ္ျမိဳ႔ဆုိသလုိ သူပုန္ေတြကုိ မခုခံႏုိင္ဘဲ က်ဆုံးရပါေတာ႔တယ္။

အဲဒါေႀကာင္႔ သူပုန္တပ္ေတြ ထေနျပီျဖစ္ေႀကာင္း သိရတဲ႔ ျမိဳင္ျမိဳ႔စားဟာ ဇင္းမယ္ကုိ ထြက္ေျပးျပီး ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီးထံ အေျခအေနေတြကုိ အေရာက္ လူလႊတ္ျပီး ေလွ်ာက္ထားရပါေတာ႔တယ္။

ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီးလည္း သူပုန္အေႀကာင္း သိရတဲ႔အခါ မနီျမိဳ႔စား အေလာက္ငံ႔ကုိ တပ္မွဴးခန္႔ျပီး ဆင္ေျခာက္စီး၊ လူရွစ္ရာနဲ႔ စုံစမ္းဖုိ႔ လႊတ္လုိက္ပါတယ္။

အေလာက္ငံ႔လည္း စုံစမ္းဖုိ႔ လာတဲ႔အခါ တုိက္ကုလားျမိဳ႔အေရာက္မွာ တုိက္ကုလားျမိဳ႔ကုိ သိမ္းျပီးျဖစ္တဲ႔ သူပုန္တပ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ျပီး တုိက္ပြဲျဖစ္ကာ က်ဆုံးသြားရတဲ႔အျပင္ ဆင္ေတြေရာ၊ လူေတြကုိပါ သူပုန္တပ္ေတြက သိမ္းပုိက္လုိက္ႀကပါတယ္။

ဒီအခ်က္ကုိ ႀကည္႔ရင္ သူပုန္တပ္ေတြရဲ႔ အစြမ္းကလည္း မေသးဘူးဆုိတာ ျမင္သာပါတယ္။

ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီးလည္း လႊတ္လုိက္တဲ႔တပ္က အေျခအေနသတင္းမႀကားရတဲ႔အခါ သန္လ်င္ျမိဳ႔စား စစ္တုရဂၤသူကုိ ဆင္သုံးရာ၊ လူႏွစ္ေသာင္းပါတဲ႔ တပ္နဲ႔တကြ ထပ္မံေစလႊတ္လုိက္ပါတယ္။

အဓိက ကေတာ႔ ပဲခူးဟံသာ၀တီေနျပည္ေတာ္ႀကီးမ်ား သူပုန္ေတြလက္ထဲ က်ေလျပီလားလုိ႔ သိလုိတဲ႔အတြက္ လႊတ္တာပါ။

စစ္တုရဂၤသူလဲ တပ္ကုိ ဦးေဆာင္ျပီး ေနျပည္ေတာ္ကုိ အေရာက္ခ်ီတက္ေပမယ္႔ စစ္ေတာင္းျမစ္ကုိ ေရာက္တဲ႔အခါ သူပုန္ေတြက ပိတ္ဆုိ႔တုိက္ခုိက္ႀကတာမုိ႔ ျမစ္ကုိ မကူးႏုိင္ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။

စစ္တုရဂၤသူက ေနရာရွာျပီး တပ္နဲ႔ ျဖတ္ကူးတဲ႔အခါ သူပုန္ေခါင္းေဆာင္ ဗညားက်န္းေထာကုိယ္တုိင္ ဦးစီးျပီး သူပုန္တပ္ေတြက တုိက္ခုိက္ပါတယ္။

ဆင္တပ္အားကုိ အဓိကသုံးထားတဲ႔ စစ္တုရဂၤသူရဲ႔ ဘုရင္႔တပ္မေတာ္ကလည္း ရြပ္ရြပ္ခြ်ံခြ်ံျပန္လည္တုိက္ခိုက္တာေႀကာင္႔ ဗညားက်န္းေထာကုိယ္တုိင္က်ဆုံးျပီး သူပုန္တပ္ေတြ ပ်က္ပါတယ္။

အဲဒီအခါမွ စစ္တုရဂၤသူတပ္ဟာ ေနျပည္ေတာ္ကုိ အေရာက္သြားႏုိင္ပါေတာ႔တယ္။ ပဲခူးဟံသာ၀တီေနျပည္ေတာ္ကုိ ေရာက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ ေနျပည္ေတာ္ဟာ မက်ေသးတဲ႔အျပင္ စနစ္တက်နဲ႔ ခုိင္ခိုင္မာမာရပ္တည္ေနတာကုိ ေတြ႔ရလုိ႔ ျမိဳ႔ထဲကုိ တပ္နဲ႔တကြ၀င္ႏုိင္ပါတယ္။

ေနျပည္ေတာ္က ရိကၡာအခက္အခဲအတြက္လည္း တပ္နဲ႔ ပါလာတဲ႔ ရိကၡာေတြေႀကာင္႔ အတန္အသင္႔ ေျပလည္သြားပါတယ္။

ဗညားက်န္းေထာက်တဲ႔အခါ က်န္တဲ႔ သူပုန္ေခါင္းေဆာင္ငယ္ေတြဟာ တပ္ေတြကုိ စုစည္းျပီး ဟံသာ၀တီကုိ ခ်ီလာျပီး တုိက္ခုိက္ဖုိ႔ ျပင္ျပန္ပါတယ္။

ဒီသတင္းကုိႀကားရတဲ႔အခါ နရပတိစည္သူ၊ စစ္တုရဂၤသူ၊ တာေနာ တပ္မွဴးသုံးဦး တပ္သုံးတပ္ဖြဲ႔ျပီး သူပုန္ေတြ စခန္းကုိ သြားတုိက္ခုိက္တဲ႔အခါ သူပုန္ေတြလဲ တပ္ပ်က္ျပီး အလဲလဲ အကြဲကြဲနဲ႔ ဒလေရာက္တဲ႔ထိ ေျပးႀကရပါေတာ႔တယ္။

မ်ားမႀကာခင္မွာပဲ ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီးဟာ တပ္ေတာ္ႀကီးနဲ႔တကြ ပဲခူးဟံသာ၀တီကုိ ျပန္လာပါတယ္။

ျပန္လာတဲ႔ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သူပုန္ေတြ မီးတင္ရႈိ႔ထားတဲ႔ ဘုရားတန္ေဆာင္းေက်ာင္းကန္ေတြရဲ႔ ျပာပုံေတြကုိ ျမင္ျပီး ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီးဟာ ေနျပည္ေတာ္ထဲေတာင္ မ၀င္ေတာ႔ဘဲ ဒလကုိ တပ္ေတာ္နဲ႔တကြ ခ်ီတက္ျပီး သူပုန္ေတြကုိ အျပဳတ္တုိက္ပါေတာ႔တယ္။

သူပုန္မကုန္မခ်င္း ေနျပည္ေတာ္မျပန္ဘဲ ကုိယ္တုိင္ စစ္မ်က္ႏွာမွာ ဦးစီးပါတယ္။

သူပုန္ေတြကုိ ႏွိမ္နင္းႏုိင္ျပီး သူပုန္ခုနစ္ေထာင္ေက်ာ္ကုိလည္း လက္ရဖမ္းဆီးျပီးေတာ႔မွ ေနျပည္ေတာ္ကုိ ျပန္လာခဲ႔ပါတယ္။

ေနျပည္ေတာ္ကုိ ျပန္ေရာက္ျပီး မွဴးမတ္မ်ား ေလွ်ာက္တင္တာကုိ ႀကားရတဲ႔အခါ နရပတိစည္သူရဲ႔ လက္ရုံးရည္၊ ႏွလုံးရည္ေႀကာင္႔သာ ပဲခူးဟံသာ၀တီ မက်ရႈံးျခင္းျဖစ္တဲ႔အတြက္ နရပတိစည္သူကုိ ေခၚျပီး အစ္ကုိ ကတိသစၥာအလြန္ေစာင္႔လွပါတယ္လုိ႔ ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူပါတယ္။

ေသခ်ာစဥ္းစားႀကည္႔ရင္ နရပတိစည္သူဟာ ကတိသစၥာကုိ အလြန္ေစာင္႔ထိန္းခဲ႔တာ ေတြ႔ႏုိင္ပါတယ္။

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ သူဟာ တစ္ခ်ိန္က ဗမာ-ရွမ္းတပ္ေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ခဲ႔သူျဖစ္ျပီး အခု သူပုန္ထသူေတြကလည္း ရွမ္းေတြပဲမုိ႔ သူနဲ႔ မစိမ္းလွဘူးလုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ သူပုန္အင္အားက သာလြန္ျပီး ပဲခူးဟံသာ၀တီျမိဳ႔ေစာင္႔တပ္ေတြက အားနည္းေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူသာ သူပုန္ဘက္ကုိ ၀င္သြားရင္ ေခါင္းေဆာင္အလြယ္တကူျဖစ္မွာပါ။ ေနာက္ျပီး သူသာ သူပုန္ဘက္က ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ တုိက္ခဲ႔ရင္ ပဲခူးဟံသာ၀တီေနျပည္ေတာ္ရဲ႔ အနာဂတ္ဟာလဲ မေတြး၀ံ႔စရာျဖစ္လာမယ္မဟုတ္လား။

ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီးဟာ လာေရာက္ခစားတဲ႔ နရပတိစည္သူအေနနဲ႔ ဘုရင္ေဟာင္းျဖစ္ေပမယ္႔လုိ႔ ဘာအေဆာင္အေယာင္မွ မပါဘဲ လူက ၀င္႔ႀကြားကာ မညိႈးငယ္ေပမယ္႔ အ၀တ္အစားက မွဴးမတ္မ်ားအလည္ ညွဳိးညွဳိးငယ္ငယ္ျဖစ္ေနတာေႀကာင္႔ ဘုရင္တုိ႔ ၀တ္ဆင္တဲ႔ အေဆာင္အေယာင္ကုိ ေပးအပ္ခ်ီးျမွင္႔ပါတယ္။

ဒါ႔အျပင္ ဆင္ ေရႊႀကိဳးေရႊက တစ္စုံ၊ ျမင္း ေရႊႀကိဳးေရႊက တစ္စုံနဲ႔ ေငြပိႆာသုံးဆယ္ကုိလည္း ခ်ီးျမွင္႔ပါတယ္။

ဆင္က၊ ျမင္းက ေတြခ်ီးျမွင္႔လုိက္ျခင္းအားျဖင္႔ နရပတိစည္သူကုိ ပဲခူးဟံသာ၀တီမွာ ဆင္စီးခြင္႔၊ ျမင္းစီးခြင္႔ ေပးလုိက္တာျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ႔ နရပတိစည္သူဟာ နန္းက်ဘုရင္တစ္ပါးမုိ႔ ဆင္ကုိ လက္၀ယ္ထားခြင္႔မရွိပါဘူး။

ဆင္ဟာ ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွာ လက္နက္ႀကီးတစ္မ်ိဳးမုိ႔ ဆင္ရွိရင္ လက္နက္ႀကီးစုေဆာင္းမႈနဲ႔ အေရးယူခံရႏုိင္ပါတယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ နရပတိစည္သူဟာ ပြဲသြားပြဲလာအတြက္ေတာ႔ ဂုဏ္ငယ္ႏုိင္စရာအေႀကာင္း မရွိေတာ႔ဘူးေပါ႔ေလ။

ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီးဟာ ဇင္းမယ္ကုိ ခ်ီတဲ႔စစ္နဲ႔ သူပုန္ရန္ကုိ ႏွိမ္နင္းတဲ႔စစ္မွာ ထူးခြ်န္ေျပာင္ေျမာက္စြာ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ႔ႀကသူအေပါင္းကုိလည္း ဆုလာဘ္ေတြခ်ီးျမွင္႔ပါတယ္။

တခ်ိဳ႔ကုိလည္း ျမိဳ႔စား၊ ရြာစားမ်ားအျဖစ္ ခ်ီးျမွင္႔တင္ေျမွာက္ပါတယ္။

သည္အခ်ိန္မွာ ဘာေႀကာင္႔မ်ား လက္ရုံးရည္၊ ႏွလုံးရည္  ျပည္႔၀တဲ႔ နရပတိစည္သူကုိ ျမိဳ႔ေတြ ရြာေတြေပးျပီး လက္ေအာက္မွာ အမႈမထမ္းခုိင္းသလဲ ေမးခြန္းတစ္ခုေပၚလာပါတယ္။

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီးဟာ သူ႔အသက္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားဖူးတဲ႔ ဗညားဒလလုိ မြန္အမတ္ႀကီးကုိေတာင္ အရည္အခ်င္းရွိလုိ႔ ႏွေျမာတာေႀကာင္႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ခြင္႔လႊတ္ျပီး ျမိဳ႔ေတြ၊ နယ္ေတြ ခ်ီးျမွင္႔ေျမွာက္စားခဲ႔ေသးတယ္မဟုတ္လား။

နရပတိစည္သူလုိ ကတိသစၥာႀကီးမားတဲ႔ လူမ်ိဳးက် ဘာလုိ႔ မခ်ီးျမွင္႔ မေျမွာက္စားခဲ႔တာလဲ။

တကယ္ေတာ႔ နရပတိစည္သူဟာ လက္ရုံးရည္၊ ႏွလုံးရည္နဲ႔ ျပည္႔စုံတယ္ဆုိေပမယ္႔ သူဟာ နန္းက်ဘုရင္တစ္ပါးပါ။

ဘိသိက္ခံနန္းစံခဲ႔ဖူးတဲ႔ ဘုရင္တစ္ပါးအေနနဲ႔ အျခားေသာ ဘုရင္တစ္ပါးလက္ေအာက္မွာ ျမိဳ႔စားနယ္စားအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းရမယ္ဆုိတာ အရင္က ရွိခဲ႔တဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကုိ ႏွိမ္႔ခ်ေစာ္ကားသလုိမ်ိဳး ျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။

ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ႔ နရပတိစည္သူအေနနဲ႔ ျမိဳ႔ေစာင္႔၊ နယ္ေစာင္႔ သေဘာမ်ိဳးေလာက္နဲ႔ေတာ႔ ရာထူးကုိ လက္ခံမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေႀကာင္႔လဲ ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီးက ဂုဏ္သိကၡာကုိ ငဲ႔ခဲ႔တာလုိ႔ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ျပီး ဘုရင္ျဖစ္ဖူးတဲ႔ သူတစ္ေယာက္ဟာ အစြယ္ရွိခဲ႔ဖူးတာမုိ႔ သတိထားရမယ္႔လူမ်ိဳးလဲ ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။

ဘာပဲေျပာေျပာ နရပတိစည္သူဟာ သူ႔ရဲ႔ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတြကုိ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ျဖတ္သန္းသြားခဲ႔ပါတယ္။

ျမန္မာ႔သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ နန္းက်ဘုရင္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ရွိခဲ႔ပါတယ္။ နန္းက်ဘုရင္တုိင္းဟာ သူတုိ႔ရဲ႔ လက္က်န္ဘ၀အခ်ိန္ေတြမွာ ဆုိးရြားစြာနဲ႔ အဆုံးသတ္ခဲ႔ရတာေတြ ရွိသလုိပဲ ညွိဳးညွိဳးငယ္ငယ္နဲ႔ပဲ ျဖတ္သန္းကုန္လြန္ခဲ႔ရတာေတြလဲ ရွိခဲ႔ပါတယ္။

နရပတိစည္သူကေတာ႔ နန္းက်ဘုရင္ျဖစ္ေပမယ္႔ သူ႔ရဲ႔ နန္းက်ဘုရင္ဘ၀မွာေတာင္ ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ ျဖတ္သန္းႏုိင္ခဲ႔ျပီး ရာဇ၀င္အေစာင္ေစာင္မွာ ကတိသစၥာႀကီးမားျပီး အစြမ္းအစရွိတဲ႔ နန္းက်ဘုရင္တစ္ပါးအေနနဲ႔ မွတ္ေက်ာက္တင္ခံခဲ႔ရတာမုိ႔ ျမန္မာရာဇ၀င္မွာ အထူးျခားဆုံး နန္းက်ဘုရင္အျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္မိပါေတာ႔တယ္ခင္ဗ်ာ။

သမုိင္းမူကြဲ- နရပတိစည္သူနဲ႔ မုိးညွင္းစလုံဟာ ေသြးေသာက္ေတြလုိ႔ ဦးဖုိးက်ားက ေရးေပမယ္႔ wikipediaရဲ႔ အဂၤလိပ္လုိ ေရးထားတဲ႔ စာမ်က္ႏွာမွာေတာ႔ သားအဖေတြျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ သိုဟန္ဘြားဟာ နရပတိစည္သူရဲ႔ အစ္ကုိအႀကီးလုိ႔လဲ ဆုိပါတယ္။ wikipediaရဲ႔အဆိုသာ မွန္မယ္ဆုိရင္ျဖင္႔ နရပတိစည္သူဟာ ရွမ္းေသြးစစ္စစ္ အင္း၀မင္းတစ္ပါးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဖုိးက်ားကေတာ႔ သူ႔ရဲ႔ ျမန္မာ႔ဂုဏ္ရည္ရာဇ၀င္ဖတ္စာမွာေတာ႔ အင္း၀၌ ရွမ္းလူမ်ိဳး မုိးျဗဲနရပတိအုပ္စုိးလ်က္ရွိစဥ္ (ဗမာ) စည္သူေက်ာ္ထင္သည္ စစ္ကုိင္းကုိ အေျချပဳလ်က္ အင္း၀ကုိ လုပ္ႀကံမည္ဟု စီမံလ်က္ရွိ၏လုိ႔ ေရးသားထားပါတယ္။

ကုိးကား

-ျမန္မာ႔ဂုဏ္ရည္ရာဇ၀င္ဖတ္စာ-ဦးဖုိးက်ား

-ဦးကုလားမဟာရာဇ၀င္ႀကီး

-wikipedia

-ျမန္မာဘာသာျဖင္႔ ေရးသားႀကေသာ အင္တာနက္ဘေလာ႔စာမ်က္ႏွာအခ်ိဳ႔

အားလုံးကုိ ေလးစားစြာျဖင္႔

မင္းအရိပ္

ႏွစ္၄၀စစ္ပြဲေခတ္လြန္ အင္း၀ရဲ႔ ေနာက္ဆုံးဘုရင္ နရပတိစည္သူ (သုိ႔မဟုတ္) စစ္ကုိင္းစည္သူေက်ာ္ထင္ (၅)

ပဲခူးဟံသာ၀တီရဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္စစ္ခ်ီမႈမွာ အင္း၀ေနျပည္ေတာ္ဟာ စစ္ႏွစ္ဖက္ညွပ္ခံရေတာ႔မယ္႔ အေနအထားျဖစ္ေနပါျပီ။
အေရွ႔ေႀကာင္းနဲ႔ အလယ္ေႀကာင္းက ခ်ီတက္လာတဲ႔ ဘုရင္႔ေနာင္ရဲ႔ ညီေတာ္ႏွစ္ပါး ေတာင္ငူမင္းေခါင္နဲ႔ မင္းရဲေက်ာ္ထင္တုိ႔ ဦးေဆာင္တဲ႔ တပ္ေပါင္း၁၄တပ္ဟာ ခ်ီလာတဲ႔ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က နယ္ေျမေတြကုိသိမ္း၊ အင္အားေတြကုိ စုစည္းျပီး အင္း၀အနီး ပင္းယေတာင္အထိ ေရာက္လာစခန္းခ်လ်က္ရွိေနပါတယ္။
အေနာက္ေႀကာင္းက ခ်ီတက္လာတဲ႔ ဘုရင္႔ေနာင္ကုိယ္တုိင္ဦးေဆာင္တဲ႔ တပ္ေပါင္း၁၁တပ္ဟာလည္း ပုဂံအေရာက္မွာ ေရေႀကာင္းက ခ်ီတက္လာတဲ႔ ညီေတာ္ျပည္မင္းသတုိးဓမၼရာဇာတပ္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းျပီး အင္း၀ကုိ ဦးတည္လာေနျပီလဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သည္အခ်ိန္မွာ အင္း၀ေနျပည္ေတာ္ထဲမွာ နန္းစံေနတဲ႔ နရပတိစည္သူအပါအ၀င္ အင္း၀ရဲ႔ မွဴးမတ္ေသနာပတိေတြနဲ႔ စစ္ကူေရာက္ေနတဲ႔ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားတပ္ေတြက တပ္မွဴးအေပါင္းလဲ ဘယ္လုိဘယ္ပုံလုပ္ႀကမယ္ဆုိတာ အျပင္းအထန္အစည္းအေ၀းေတြ လုပ္ေနႀကမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
ဘုရင္႔ေနာင္ဦးေဆာင္တဲ႔ ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြရဲ႔ အေနာက္ဘက္စစ္ေႀကာင္းဟာ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ဆုိသလုိပဲ အင္း၀အနီးကုိ ေရာက္လာေတာ႔မွာ ေသခ်ာပါတယ္။
သည္အခ်ိန္မွာ ေတာင္ငူမင္းေခါင္တုိ႔ ၁၄တပ္ကုိ အင္း၀က အေျခအေနေစာင္႔ႀကည္႔တဲ႔အခါ အင္း၀ကုိ လာမတုိက္ဘဲ အနီးက ပင္းယေတာင္မွာပဲ အားေမြးေနႀကတာကုိ သိရတဲ႔အခါ နရပတိစည္သူဟာ နည္းဗ်ဴဟာတစ္ခုကုိ ခ်မွတ္လုိက္ပါတယ္။
အေနာက္ဘက္စစ္ေႀကာင္းက အင္အားပုိမ်ားတဲ႔ တပ္ေတြ အင္း၀အနီးေရာက္မလာခင္မွာ အနီးေရာက္ေနတဲ႔ တပ္ေတြကုိ အရင္ရွင္းဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
သည္လုိမွ မဟုတ္ဘဲ ျငိမ္ေနရင္ ႏွစ္ဘက္ညွပ္ခံရတဲ႔အခါ ပုိဆုိးမယ္မဟုတ္လား။
ဒါေႀကာင္႔ နရပတိစည္သူဟာ နည္းဗ်ဴဟာတစ္ခု ခ်မွတ္ျပီးတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ အင္း၀-ရွမ္း တပ္ေပါင္းစုက ဆင္တစ္ရာ၊ ျမင္းႏွစ္ေထာင္၊ ရဲမက္အင္အား ေလးေသာင္း ထုတ္ႏႈတ္ျပီး ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြ စခန္းခ်ေနရာကုိ ထြက္တုိက္ပါေတာ႔တယ္။
အင္အားအျပည္႔နဲ႔ေတာ႔ မထြက္ရဲပါဘူး။ အင္အားအျပည္႔နဲ႔ဆုိ အေနာက္ေႀကာင္းက ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲေရာက္လာရင္ဆုိတဲ႔အခ်က္ေႀကာင္႔ပါပဲ။
ျမင္းတပ္ေတြကုိ ေရွ႔မွာထားျပီး ဆင္တပ္ေတြ၊ ေျခလ်င္တပ္ေတြက ေနာက္ကလုိက္ျပီး စစ္အဂၤါကုိ ခင္းက်င္းပါတယ္။
အင္း၀တပ္ေတြ လာေနျပီဆုိတာ သိလုိက္ရတဲ႔အခါ စစ္ေသြးစစ္မာန္တက္ႀကြေနတဲ႔ မင္းရဲေက်ာ္ထင္က သူ႔ရဲ႔ ခုနစ္တပ္ကုိ ထုတ္ျပီး စစ္ေရာက္မလာခင္ ထြက္တုိက္ပါေတာ႔တယ္။
အင္း၀ရဲ႔ ေရွ႔ဆုံးက ႀကိဳေျပးလာတဲ႔ ျမင္းတပ္ဟာ ဟံသာ၀တီရဲ႔ ျမင္းနဲ႔ ဆင္ေတြကုိ မခံႏုိင္ပါဘူး။
စစ္ဦးႏွစ္ခု၀င္ေဆာင္႔တဲ႔အခါ အားနည္းတဲ႔ အင္း၀ျမင္းတပ္ ပ်က္ပါေတာ႔တယ္။
ျမင္းတပ္ေတြပ်က္ျပီး ကေသာင္းကနင္းျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ဟံသာ၀တီတပ္ေတြ အတင္းတုိး၀င္လာတာေႀကာင္႔ နရပတိစည္သူက ဆင္တပ္နဲ႔ ႀကိဳလင္႔ ခုခံေစပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ အတင္းတရႀကမ္း ထုိးစစ္ဆင္လာတဲ႔ ဟံသာ၀တီတပ္ေတြကုိ မခံႏုိင္တာေႀကာင္႔ တပ္မျပိဳကြဲခင္မွာပဲ အင္း၀တပ္ေတြ ဆုတ္ခြာႀကရပါေတာ႔တယ္။

သည္တုိက္ပြဲမွာ မုိးညွင္းရွမ္းတပ္က တပ္မွဴးတစ္ဦးျဖစ္တဲ႔ တပလုံနဲ႔ ျမင္းတပ္အခ်ိဳ႔ကုိ ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြက လက္ရဖမ္းဆီးႏုိင္ခဲ႔ပါတယ္။

အင္း၀တပ္ေတြ ဆုတ္ခြာႀကေပမယ္႔ မင္းရဲေက်ာ္ထင္တုိ႔တပ္ေတြ မလုိက္ရဲႀကပါဘူး။

ရန္သူရဲ႔ နည္းဗ်ဴဟာကုိ ေသခ်ာမသိတာေႀကာင္႔ အတင္းလုိက္မယ္ဆုိရင္ ရန္သူရဲ႔ အင္အားပုိႀကီးမားတဲ႔ တပ္ေတြနဲ႔ ညွပ္တုိက္မွာလဲ စုိးရိမ္ရေသးတယ္မဟုတ္လား။

နရပတိစည္သူဟာ ပထမတစ္ႀကိမ္ သြားတုိက္တဲ႔အခါ မင္းရဲေက်ာ္ထင္တုိ႔ ခုနစ္တပ္သာ ထြက္တုိက္တာမုိ႔ အင္အားအေနအထားကုိ ေလွ်ာ႔တြက္လုိက္ပုံရပါတယ္။

ဒါေႀကာင္႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထြက္တုိက္ပါတယ္။

သည္အခါေတာ႔ ခုနစ္တပ္ကုိ ႏုိင္ေလာက္တဲ႔ ဆင္ျမင္းလူသူလက္နက္အင္အား အလုံးအရင္းနဲ႔ ထြက္လာတာပါ။

ရုတ္တရက္ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပဲ ပင္းယေတာင္အနီးကုိ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာပါေတာ႔တယ္။

သည္တစ္ေခါက္လာတဲ႔ အင္း၀ရဲ႔ အင္အားက ႀကီးမားတာမုိ႔ ေတာင္ငူမင္းေခါင္နဲ႔ မင္းရဲေက်ာ္ထင္ရဲ႔ ဆယ္႔ေလးတပ္လုံး စခန္းခ်ေနရာက ထြက္တုိက္ပါတယ္။

ဆယ္႔ေလးတပ္ရဲ႔ အင္အားကုိ ေတြ႔ရတဲ႔အခါ စစ္ထုိးရင္ အေလးမသာႏုိင္တာေႀကာင္႔ နရပတိစည္သူဟာ အင္း၀တပ္ေတြကို အျမန္ဆုတ္ဖုိ႔ အမိန္႔ေပးရပါေတာ႔တယ္။

သည္တစ္ေခါက္ေတာ႔ အင္း၀တပ္ေတြဆုတ္တဲ႔ေနာက္ကုိ ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြက အျပင္းလုိက္ပါတယ္။

အင္း၀တပ္ေတြလဲ ခုခံရင္း ဆုတ္ခြာရင္းနဲ႔ တံတာဦးတုိင္ေအာင္ ဆုတ္ခြာရပါတယ္။ တံတားဦးေရာက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ အသင္႔ျပင္ထားတဲ႔ အင္း၀ျမိဳ႔ေစာင္႔တပ္အမ်ားအျပားပါ ထြက္တုိက္လာတဲ႔အတြက္ ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြ ျပန္ဆုတ္လုိက္ရပါတယ္။

သည္လုိမ်ိဳး အကဲစမ္းျပီး တုိက္တဲ႔ ႏွစ္ႀကိမ္လုံးမွာ အင္း၀တပ္ေတြဟာ ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြကုိ ထိထိေရာက္ေရာက္ ထုိးစစ္ဆင္ႏုိင္ျခင္းမရွိဘဲ အက်အဆုံးေတြနဲ႔သာ ဆုတ္ခြာလာခဲ႔ရတာခ်ည္းမုိ႔ အင္း၀တပ္ေတြအေနနဲ႔ ရုပ္၀တၳဳအင္အားအျပင္ စိတ္ဓာတ္အင္အားပါ အနည္းငယ္ျဖစ္ေစ ထိခုိက္မႈရွိမွာေတာ႔ အမွန္ပါပဲ။

ဒါေႀကာင္႔လဲ နရပတိစည္သူဟာ ေနာက္ထပ္ထြက္မတုိက္ႏုိင္ေတာ႔ပါဘူး။

သည္အခ်ိန္မွာ အေနာက္ဘက္စစ္မ်က္ႏွာက သတင္းေတြကလည္း အားရဖြယ္မရွိျပန္ပါဘူး။

ခ်ီတက္လာတဲ႔ ဘုရင္႔ေနာင္ရဲ႔ တပ္ေတာ္ႀကီးဟာ အင္အားႀကီးလြန္းတာမုိ႔ ပထမဆုံးရင္ဆုိင္ေတြ႔တဲ႔ ပုခန္းျမိဳ႔စားဟာ ခုခံဖုိ႔ တပ္အင္အားေတြနဲ႔ တပ္မွဴးေတြကုိသာ စီမံခန္႔ထားခဲ႔ျပီး ကုိယ္တုိင္ကေတာ႔ မုိးညွင္းကုိ ေျပးပါေတာ႔တယ္။

ေခါင္းေဆာင္မရွိတဲ႔တပ္ဟာ ဖရုိဖရဲျဖစ္တတ္တဲ႔ထုံးစံနဲ႔အညီ ပုခန္းတပ္ေတြဟာ ဟံသာ၀တီတပ္ေတြကုိ ခုခံေသးေပမယ္႔ မယွဥ္ႏုိင္ပဲ ျပိဳလဲသြားပါတယ္။

ပုခန္းကုိရတဲ႔အခါ ဘုရင္႔ေနာင္ဟာ ညီေတာ္ျပည္မင္းကုိ တျခားျမိဳ႔ေတြ ဆက္သိမ္းဖုိ႔ စစ္ခ်ီေစပါတယ္။

ျပည္မင္းသိမ္းရမယ္႔ အင္း၀လက္ေအာက္ခံျမိဳ႔ေတြျဖစ္တဲ႔ အျမင္႔၊ ဗဒုံနဲ႔ ကမ္းနီျမိဳ႔ေတြမွာ ဗဒုံစား ရာဇသႀကၤ ံက လြဲလုိ႔ ဘယ္သူမွ မခုခံရဲႀကပါဘူး။

အျမင္႔ျမိဳ႔စားေရာ ကမ္းနီျမိဳ႔စားပါ ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြ ေရာက္လာတာနဲ႔ လက္နက္ခ်လုိက္ႀကပါတယ္။

ရာဇသႀကၤ ံကေတာ႔ ဗဒုံမွာ အင္အားေတြကုိ စုစည္းျပီး ရြပ္ရြပ္ခြ်ံခြ်ံခုခံေပမယ္႔ ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြရဲ႔ အင္အားက ႀကီးမားလြန္းတာမုိ႔ အားမတန္ဘဲ ဗဒုံျမိဳ႔က်ျပီး ျမိဳ႔စားပါ အဖမ္းခံလုိက္ရပါတယ္။

သည္႔ေနာက္မွာ ဘုရင္႔ေနာင္ဟာ အေနာက္ဘက္စစ္ေႀကာင္းက ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြအားလုံးကုိ စုစည္းျပီး စစ္ကုိင္းကုိ စစ္ခ်ီျပန္ပါတယ္။

စစ္ကုိင္းစားလဲ မခုခံရဲတာေႀကာင္႔ ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြ မေရာက္ခင္မွာတင္ မုိးညွင္းကုိ ေျပးပါေတာ႔တယ္။

ဘုရင္႔ေနာင္ဟာ စစ္ကုိင္းကုိေရာက္တဲ႔အခါ အင္အား အားလုံးကုိ စနစ္တက် စုစည္းစီစဥ္ျပီးတဲ႔ေနာက္ ညီေတာ္ႏွစ္ပါးတပ္ေတြ ပင္းယေတာင္မွာ စခန္းခ်ေနေႀကာင္း သိျပီးျဖစ္တဲ႔အတြက္ ယ-ရက္ (အင္း၀ကုိ တုိက္ခုိက္မယ္႔ ေန႔ရက္အတိအက်)ကုိ ဆုံးျဖတ္ျပီး ပင္းယေတာင္က တပ္ေတြကုိ အေႀကာင္းႀကားလုိက္ပါတယ္။

သည္အခ်ိန္မွာ နရပတိစည္သူဟာလည္း အင္အားႀကီးလြန္းလွတဲ႔ ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ေႀကာင္း သိျပီးျဖစ္တာေႀကာင္႔ ေစာ္ဘြားအေပါင္းဆီကုိ စစ္ကူေစလႊတ္ေပးဖုိ႔ အေႀကာင္းႀကားျပီးျဖစ္သလုိ အခ်ိဳ႔ေစာ္ဘြားေတြကလည္း စစ္အင္အားေတြကုိ စုစည္းျပင္ဆင္ျပီး အင္း၀ကုိ ၀ုိင္းရံထားတဲ႔ ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြကုိ ေနာက္ကေန ၀င္တုိက္ဖုိ႔ ခ်ီတက္လာေနႀကျပီျဖစ္ပါတယ္။

မုိးေကာင္းေစာ္ဘြား၊ မုိးညွင္းေစာ္ဘြား၊ ကေလးေစာ္ဘြားတုိ႔ ေစာ္ဘြားသုံးပါးတပ္ေတြ ေပါင္းျပီး ခ်ီတက္လာေနျပီျဖစ္သလုိ အုန္းေဘာင္ေစာ္ဘြားလဲ အင္အားအလုံးအရင္းနဲ႔ ဆင္းလာေနျပီျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေႀကာင္႔ ဘုရင္႔ေနာင္ဟာ ရွမ္းတပ္ေတြ မေရာက္မီ အင္း၀ကုိ သိမ္းပုိက္နုိင္ဖုိ႔ ယ-ရက္ကုိ တြက္ခ်က္ျပီး သတ္မွတ္ေပးလုိက္ဟန္ တူပါတယ္။

ယ-ရက္အေရာက္မွာေတာ႔ ေတာင္ငူမင္းေခါင္နဲ႔ မင္းရဲေက်ာ္ထင္တုိ႔ တပ္ေတြက အင္း၀ျမိဳ႔သိမ္းတုိက္ပြဲကုိ အရင္ စ တုိက္ပါတယ္။

၁၄တပ္ကုိ ႏွစ္ေႀကာင္းခဲြျပီး ေတာင္ငူမင္းေခါင္နဲ႔ မင္းရဲေက်ာ္ထင္တုိ႔က ဦးစီး တုိက္ႀကပါတယ္။

မင္းရဲေက်ာ္ထင္က ျမင္းတပ္၂တပ္၊ ဆင္ေျခလ်င္၇တပ္ကုိ ဦးေဆာင္ျပီး အင္း၀ျမိဳ႔ကုိ ခ်ဥ္းကပ္ပါတယ္။

ဦးစြာ ျမင္းတပ္ႏွစ္တပ္ကုိ အင္း၀အနီးသြားျပီး စစ္ျမဴေစပါတယ္။

သည္အခါမွာ နရပတိစည္သူက အင္း၀ျမိဳ႔ထဲကေန ဆင္တစ္ရာ၊ ျမင္းသုံးေထာင္ေက်ာ္လႊတ္ျပီး ပဲခူးဟံသာ၀တီျမင္းတပ္ေတြကုိ ထြက္ျပီး တုိက္ခုိင္းပါတယ္။

သည္လုိ ႏွစ္တပ္ေတြ႔ေနတုန္းမွာ က်န္တဲ႔ ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြဟာ တပ္ျဖန္႔လာတဲ႔ အင္း၀-ရွမ္းတပ္ေတြကုိ အလယ္ထုိးျပီး ေဖာက္ပါေတာ႔တယ္။

တုိက္ပြဲ အျပင္းအထန္ျဖစ္ျပီး အင္း၀-ရွမ္းတပ္ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားတဲ႔အခါမွာ ၀ုိင္းရံေခ်မႈန္းႀကပါေတာ႔တယ္။

အင္း၀-ရွမ္းတပ္ေတြလည္း ဘယ္လိုမွ မခံႏုိင္ေတာ႔တာေႀကာင္႔ အလဲလဲ အကြဲကြဲနဲ႔ အင္း၀ျမိဳ႔ထဲ ၀င္ေျပးႀကရပါေတာ႔တယ္။

အင္အားအမ်ားအျပားက်ဆုံးသလုိ သုံ႔ပန္းအမ်ားအျပားလဲ က်န္ခဲ႔ပါတယ္။

ေတာင္ငူမင္းေခါင္ဦးေဆာင္တဲ႔ တပ္ေတြကေတာ႔ အင္း၀အနားမကပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳလႊတ္ထားတဲ႔ မုိးေကာင္းရွမ္းတပ္မွဴးကပ္ႀကိဳးစား ဦးေဆာင္တဲ႔ ဆင္ရွစ္ဆယ္၊ ျမင္းႏွစ္ေထာင္တပ္နဲ႔ တံတားဦးမွာ ေတြ႔ႀကပါတယ္။

ေတာင္ငူမင္းေခါင္ကေတာ႔ အင္း၀-ရွမ္းတပ္ရဲ႔ တပ္ဦးက ခ်ီတက္လာတဲ႔ ျမင္းတပ္ေတြကုိ ဆင္တပ္နဲ႔ ၀င္ေဆာင္႔ပါတယ္။

ျမင္းတပ္ေတြ အလဲလဲအကြဲကြဲျဖစ္ျပီး ႏွစ္တပ္ဆုိင္ေနတာေႀကာင္႔ အင္း၀-ရွမ္းဆင္တပ္ေတြလဲ ေရွ႔တုိးမရျဖစ္ေနပါေတာ႔တယ္။

သည္လုိမ်ိဳး တုိက္ပြဲျဖစ္ျပီး အရႈပ္ရႈပ္အေထြးေထြးျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ပဲခူးဟံသာ၀တီျမင္းတပ္ေတြက ႀကားထဲက အတင္းထုိး အတင္းတုိက္တာေႀကာင္႔ အင္း၀-ရွမ္း ဆင္တပ္ေတြ လန္က်သြားပါေတာ႔တယ္။

တပ္မွဴးကပ္ႀကိဳးစားကုိလည္း အရွင္ဖမ္းမိလုိက္ျပီး အင္း၀-ရွမ္းတပ္ေတြလဲ အလဲလဲအကြဲကြဲ အက်အဆုံးမ်ားစြာနဲ႔ အင္း၀ကုိ ျပန္ေျပးႀကရပါေတာ႔တယ္။

သည္အခ်ိန္မွာပဲ ဘုရင္႔ေနာင္ဦးေဆာင္တဲ႔ တပ္ႀကီးကလည္း စစ္ကုိင္းကေန အင္း၀ဘက္ကုိ ကူးလာျပီး ၀ုိင္းရံထားလုိက္ပါတယ္။

ညီေတာ္ျပည္မင္းရဲ႔ ေရတပ္က အင္း၀ရဲ႔ ေရေႀကာင္းထြက္ေပါက္ကုိ ပိတ္ျပီး ရံထားပါတယ္။

သည္လုိနဲ႔ အင္း၀ေနျပည္ေတာ္ဟာ ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြရဲ႔ ေလးဘက္ေလးတန္က ၀ုိင္းပတ္ပိတ္ဆုိ႔ျခင္းကုိ ခံလုိက္ရျပီး ထြက္ေပါက္မရွိ ျဖစ္သြားပါေတာ႔တယ္။

အင္း၀ျမိဳ႔ျပင္က ခုခံဖုိ႔ စီမံထားတဲ႔ တပ္ေတြလဲ အကုန္ပ်က္သြားတာေႀကာင္႔ အင္း၀တပ္ေတြဟာ ျမိဳ႔ထဲကပဲ ခုခံဖုိ႔ က်န္ပါေတာ႔တယ္။

အရပ္မ်က္ႏွာေပါင္းစုံက ၀ုိင္းရံျခင္းခံထားတဲ႔ အင္း၀ျမိဳ႔ရုိးကုိ ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြက ဆင္ေတြနဲ႔ ျမိဳ႔တံခါးေတြကုိတုိး၊ ျမင္းေတြနဲ႔တုိက္၊ ျမိဳ႔ရုိးကုိလဲ ေလွကားေထာင္ျပီး တက္၊ ျမိဳ႔ရုိးျဖိဳဖုိ႔ အေျခကုိ တူးရြင္းေတြနဲ႔တူး စသျဖင္႔ အျပင္းအထန္ ျမိဳ႔သိမ္းတုိက္ပြဲဆင္ႏႊဲပါေတာ႔တယ္။

ရွမ္းတပ္ေတြ မေရာက္ခင္ ျမိဳ႔သိမ္းႏုိင္ဖုိ႔ အထူးတလည္ အားထုတ္ႀကပါေတာ႔တယ္။

သည္လုိနဲ႔ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ အင္း၀ျမိဳ႔ဟာ ဘယ္လုိမွ မခုခံႏုိင္ေတာ႔ဘဲ ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြလက္ကုိ က်ေရာက္ရပါေတာ႔တယ္။

အင္း၀ျမိဳ႔တံခါးေတြ က်ိဳးေပါက္ခါနီးျပီဆုိတာ သိတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ နရပတိစည္သူဟာ စီစဥ္ထားတဲ႔အတုိင္း အင္း၀က ထြက္ဖုိ႔ လုပ္ပါတယ္။

အင္အားအလုံးအရင္းနဲ႔ ထြက္ရင္ သိသာႏုိင္တာမုိ႔ ကြ်န္ယုံငါးေယာက္ကုိသာ ေခၚျပီး ရႈပ္ေထြးေနတဲ႔ အေနအထားေတြႀကားထဲက ညေန ေမွာင္စပ်ိဳးခ်ိန္မွာ ထြက္တာပါ။

ေမွာင္စပ်ိဳးခ်ိန္ဆုိေတာ႔ သူဟာ အင္း၀ဘုရင္မွန္း မသိႏုိင္တာေႀကာင္႔ ေျပးရမွာ လြယ္ကူမယ္မဟုတ္လား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပးလြတ္ရင္ ေျမာက္ဘက္တစ္လႊားက အင္အားစုေဆာင္းထားေစတဲ႔ ဒီပဲယင္း၊ စဥ္႔ကူး၊ စည္ပုတၱရာ၊ ေျမဒူး စတဲ႔ လက္ေအာက္ခံျမိဳ႔စားတပ္ေတြကုိ ျပန္စုစည္းျပီး အင္း၀ကုိ ျပန္သိမ္းႏုိင္မယ္႔ အခြင္႔အေရးေလးေတာ႔ ရွိေသးတယ္ေလ။

ဦးတည္ရာကေတာ႔ ဆင္ေခါင္းအရပ္ကုိပါ။

အဲဒီမွာ စစ္ကူခ်ီလာတဲ႔ အုန္းေဘာင္ေစာ္ဘြားတပ္ေတြ ေရာက္ေနျပီလုိ႔ သိထားတဲ႔အတြက္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ထြက္ေျပးရတဲ႔ သည္တစ္ႀကိမ္မွာလဲ နရပတိစည္သူတစ္ေယာက္ ကံမေကာင္းခဲ႔ျပန္ပါဘူး။

မကၡရာအေရာက္မွာ ဟံသာ၀တီရဲ႔ လက္ေအာက္ခံျဖစ္လုိသူေတြက ၀ုိင္း၀န္းဖမ္းဆီးႀကတာကုိ ခံလုိက္ရပါေတာ႔တယ္။

သည္လုိနဲ႔ စစ္ကူတပ္ေတြနဲ႔ မေတြ႔ရေသးခင္မွာဘဲ နရပတိစည္သူဟာ အင္း၀နန္းေတာ္မွာ ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားနဲ႔ ေတြ႔လုိက္ရပါေတာ႔တယ္။

စစ္ႏုိင္ဘုရင္တစ္ပါးနဲ႔ စစ္ရႈံးဘုရင္တစ္ပါး ေတြ႔ဆုံတဲ႔ပြဲဟာ စိတ္၀င္စားဖုိ႔ေတာ႔ အေတာ္ေကာင္းမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

စစ္ရႈံးဘုရင္ နရပတိစည္သူဟာလည္း ဂုဏ္သိကၡာျပည္႔၀ျပီး ရင္႔က်က္တဲ႔ မင္းတစ္ပါးျဖစ္သလုိ စစ္ႏုိင္ဘုရင္ ဘုရင္႔ေနာင္ကလည္း သေဘာထားႀကီးမားျပီး ရင္႔က်က္တဲ႔ မင္းတစ္ပါးျဖစ္တာမုိ႔ နရပတိစည္သူကုိ ဘုရင္႔ေနာင္က ႏွိမ္႔ခ်ဆက္ဆံမယ္လုိ႔ေတာ႔ မထင္ပါဘူး။

မင္းႏွစ္ပါးေတြ႔ႀကတဲ႔အခါ နရပတိစည္သူက အသာတႀကည္အဖမ္းခံခဲ႔တာမဟုတ္၊ လက္နက္ခ်အညံ႔ခံခဲ႔တာလဲ မဟုတ္ေပမယ္႔ ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားက အျပစ္မယူခဲ႔ပါဘူး။

သစၥာေစာင္႔သိရုိေသဖုိ႔သာ ေတာင္းခံသစၥာေပးျပီးတဲ႔ေနာက္ ပဲခူးဟံသာ၀တီကုိ အျပန္မွာ တပါတည္း ေခၚသြားခဲ႔ျပီး အလုပ္အေကြ်းေယာက်္ားမိန္းမ သုံးဆယ္ေပးကာ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ ေနေစပါတယ္။

နရပတိစည္သူဟာ လက္ရုံးရည္ေရာ၊ ႏွလုံးရည္ပါ ေကာင္းသူျဖစ္ျပီး ေလးစားေလာက္ဖြယ္ စိတ္သေဘာႏွလုံးကုိလဲ ပုိင္ဆုိင္ေႀကာင္း ျဖစ္ရပ္မ်ားစြာ ႀကားဖူးျပီးသားမုိ႔ သိကၡာကုိ ေလးစားသမႈရွိေနခဲ႔တာလည္း ပါပါလိမ္႔မယ္။

နရပတိစည္သူအေနနဲ႔ကေတာ႔ နန္းက်ဘုရင္အေနနဲ႔ ပဲခူးဟံသာ၀တီမွာ ေကာင္းစြာေနရတယ္ဆုိေပမယ္႔ အင္း၀ဘုရင္ေဟာင္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနႏုိင္မွာထက္ အက်ယ္ခ်ဳပ္သဖြယ္ ေစာင္႔ႀကည္႔ျခင္းကုိလည္း ခံရမွာပါပဲ။

အင္း၀ေနျပည္ေတာ္ရဲ႔ ဘုရင္ဘ၀ကေန နိမ္႔ပါးသြားေပမယ္႔လည္း နဂိုကတည္းက ႏွလုံးသားရင္႔က်က္သူတစ္ဦးျဖစ္တဲ႔ နရပတိစည္သူကေတာ႔ သူ႔ရဲ႔ ဘ၀ကုိ ပဲခူးဟံသာ၀တီမွာ ေအးေဆးတည္ျငိမ္စြာပဲ ျဖတ္သန္းခဲ႔ပုံေပၚပါတယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ ဆင္ျဖဴမ်ားရွင္ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီးလုိ ထက္ျမက္လြန္းလွတဲ႔ ဘုရင္၊ ႀကီးမားလွစြာေသာ အင္ပါယာကုိ တည္ေထာင္ႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ ဘုရင္၊ ပတ္၀န္းက်င္ႏုိင္ငံမ်ားအႀကား ေက်ာ္ႀကားလြန္းလွတဲ႔ ဘုရင္ထံမွာ ရႈံးနိမ္႔ခဲ႔ရတာျဖစ္ေတာ႔ ဂုဏ္သိကၡာအေနနဲ႔ တအားမနိမ္႔က်သြားပါဘူး။

သည္လုိနဲ႔ နရပတိစည္သူဟာ ပဲခူးဟံသာ၀တီေနျပည္ေတာ္ႀကီးမွာ ဘ၀ရဲ႔အခ်ိန္ေတြကုိ တည္ျငိမ္စြာျဖတ္သန္းေနရင္းကေန နန္းက်ဘုရင္တစ္ပါးရဲ႔ မနိမ္႔က်ေသာ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ထက္ျမက္ေသာ လက္ရုံးရည္၊ ႏွလုံးရည္ကုိ ထုတ္ေဖာ္ျပသႏုိင္မယ္႔ ျဖစ္ရပ္ႀကီးတစ္ခုကုိ ႀကဳံေတြ႔ႏုိင္ခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။

ဆက္ရန္...

ႏွစ္၄၀စစ္ပြဲေခတ္လြန္ အင္း၀ရဲ႔ ေနာက္ဆုံးဘုရင္ နရပတိစည္သူ (သုိ႔မဟုတ္) စစ္ကုိင္းစည္သူေက်ာ္ထင္ (၄)

အင္း၀မွာ နရပတိစည္သူ နန္းတက္စုိးစံေနတုန္းမွာ ပဲခူးဟံသာ၀တီက တပ္ေတြ အင္း၀ကုိ သိမ္းဖုိ႔ ႏွစ္ႀကိမ္ခ်ီပါတယ္။

ပထမတစ္ႀကိမ္ခ်ီစဥ္က ဘုရင္႔ေနာင္ကုိယ္တုိင္မဟုတ္ဘဲ ညီေတာ္၊ သားေတာ္မ်ားကုိသာ ႀကည္းေႀကာင္း၊ ေရေႀကာင္း အင္အားတစ္သိန္းေလးေသာင္းေက်ာ္နဲ႔ ခ်ီေစခဲ႔တာပါ။

အဲဒီအခါ နရပတိစည္သူဟာ လက္ေအာက္ခံျမိဳ႔စား၊ နယ္စားမ်ားထံက တပ္ေတြကုိ စစ္ခ်ီလမ္းေႀကာင္းမွာ ရွိတဲ႔ ျမိဳ႔ႏွစ္ျမိဳ႔မွာ ႏွစ္စုခြဲျပီး ခုခံဖုိ႔ ျပင္ေစပါတယ္။

ကုိယ္တုိင္ကေတာ႔ အင္း၀ေနျပည္ေတာ္ပတ္လည္က စုေဆာင္းေခၚယူထားတဲ႔ တပ္ေတြအျပင္ မဟာမိတ္မ်ားျဖစ္ႀကတဲ႔ ရွမ္းေစာ္ဘြားငါးဦးကုိလည္း စစ္ကူလာဖုိ႔ ပင္႔ခ်ီခဲ႔တာေႀကာင္႔ မုိးညွင္းေစာ္ဘြား၊ မုိးေကာင္းေစာ္ဘြား၊ ဗန္းေမာ္ေစာ္ဘြား စတဲ႔ ေစာ္ဘြားငါးဦးဟာ ဆင္၊ျမင္း စစ္သည္အလုံးအရင္းနဲ႔ အင္း၀ကုိ ဆင္းလာျပီး ပူးေပါင္းခုခံႀကဖုိ႔ ျပင္ႀကပါတယ္။

ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြဖြဲ႔ထားတဲ႔ ေလွတပ္ေတြကုိေတာ႔ ေအာက္ကုိ စုန္ဆင္းေစျပီး ခုခံဖုိ႔ ျပင္ထားတဲ႔ ျမိဳ႔ေတြမွာ အင္အားျဖည္႔ေစပါတယ္။

ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြက အင္အားႀကီးႀကီးမားမားနဲ႔ ခ်ီလာတာျဖစ္ေပမယ္႔ ဘုရင္႔ေနာင္ ကုိယ္တုိင္မပါတဲ႔အျပင္ အင္း၀တပ္ေတြနဲ႔ ရွမ္းတပ္ေတြကလည္း အင္အားႀကီးႀကီးမားမားနဲ႔ ခုခံဖုိ႔ ျပင္ထားတာေတြ သိရတဲ႔အတြက္ တုိက္ေသာ္လည္း ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ မလြယ္ဘူးလုိ႔ တြက္ရတာေႀကာင္႔ ဘုရင္႔ေနာင္ကုိယ္တုိင္က ဆုတ္ခဲ႔ဖုိ႔ အမိန္႔ေပးျပီး ဆုတ္ေစခဲ႔ပါတယ္။

စစ္ခ်ီတဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိက တစ္ခါတည္းအျပီးတုိင္သိမ္းဖုိ႔ မဟုတ္ဘဲ အင္း၀ရဲ႔ အင္အားဘယ္ေလာက္ရွိတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လုိခုခံဖုိ႔ ျပင္တယ္ဆုိတဲ႔ ေသနဂၤဗ်ဴဟာကုိ သိလုိတာေႀကာင္႔ အစမ္းခ်ီတာျဖစ္တဲ႔အတြက္ ပဲခူးဟံသာ၀တီဟာ စစ္မတုိက္ခဲ႔ရေသာ္လည္း အျမတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရခဲ႔ပါတယ္။

အင္း၀အေနနဲ႔ကေတာ႔ ရွိသမွ်အင္အားကုိ ထုတ္ျပျပီး စစ္ျပင္လုိက္တာ အားနည္းခ်က္တစ္ခုလုိ ျဖစ္သြားပါတယ္။

ဒါ႔အျပင္ အင္း၀က နရပတိစည္သူအေနနဲ႔ ရွမ္းျပည္ေစာ္ဘြားအားလုံးနဲ႔ အဆင္ေျပေနေသးဟန္မတူပါဘူး။

ဒါကုိလဲ ဘုရင္႔ေနာင္ သိခဲ႔ပုံရပါတယ္။

တကယ္ဆုိ အင္း၀က စစ္ကူေခၚရင္ ရွမ္းကုိးျပည္ေထာင္လုံးက ေစာ္ဘြားအားလုံး ေရာက္လာသင္႔ေပမယ္႔ ေရာက္မလာခဲ႔ပါဘူး။ ေစာ္ဘြားငါးဦးသာ ေရာက္လာပါတယ္။

အင္း၀ကုိ စစ္ကူေပးရင္ ခဏခ်င္းေရာက္လာမယ္႔ ကေလးေစာ္ဘြားေတာင္ ေရာက္မလာပါဘူး။

သည္ေတာ႔ အင္း၀ရဲ႔ အင္အားဟာ ပဲခူးက ထင္ထားသလုိ အင္း၀နဲ႔ ရွမ္းနယ္အားလုံးရဲ႔ အားကုိ မစုစည္းႏုိင္တာေႀကာင္႔ အင္အားႀကီးေသာ္လည္း တအားေတာင္႔တင္းတာေတာ႔မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး။

တစ္ႀကိမ္အစမ္းစစ္ခ်ီလုိက္တဲ႔အခါ အင္း၀ရဲ႔ အင္အား အားလုံးကုိ ေဖာ္ျပလုိက္ျပီးသလုိ ျဖစ္သြားတာေႀကာင္႔ ဒါဟာ အင္း၀ရဲ႔ အားနည္းခ်က္ျဖစ္သြားပါတယ္။

ဒါကုိ အင္း၀၊ရွမ္းတပ္ေပါင္းစုက အႀကီးအကဲေတြျဖစ္တဲ႔ ဘုရင္ နရပတိစည္သူနဲ႔တကြ ေစာ္ဘြားအားလုံးဟာ သေဘာေပါက္ပါတယ္။

ဒါေႀကာင္႔ အင္း၀ေရာက္ေနတဲ႔ ေစာ္ဘြားေတြအားလုံး ကုိယ္႔နယ္ကုိယ္ျပန္ျပီး လူသူလက္နက္ ထပ္မံစုေဆာင္းႀကဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ႀကပါတယ္။

စစ္ကူပုိ႔မလာတဲ႔ အျခားနယ္နားနီးခ်င္းေစာ္ဘြားေတြရန္ကလည္း ေႀကာက္ရေသးတယ္မဟုတ္လား။

ဒါေႀကာင္႔ ပဲခူးက စစ္ေႀကာင္းေတြ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ ရွမး္ေစာ္ဘြားငါးဦးဟာ ပါလာတဲ႔ တပ္အင္အားအမ်ားစုနဲ႔ တကြ လက္ေအာက္ခံစစ္သူႀကီးအမတ္အခ်ိဳ႔ကုိသာ တပ္ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔ ထားခဲ႔ျပီး ျပန္သြားႀကဟန္တူပါတယ္။

သည္အခ်ိန္မွာ အင္း၀ေနျပည္ေတာ္မွာ အမတ္၊ ၀န္ႀကီးမ်ား ရွိေနမွာ ျဖစ္ေပမယ္႔ စစ္တုိက္ဖုိ႔ရာ သူရဲေကာင္းေတြေတာ႔ သိပ္ေပါေပါမ်ားမ်ား ခ်န္ထားဟန္မတူပါဘူး။ မရွိတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။

ေနာက္ျပီး တကယ္လုိ႔ ပဲခူးက စစ္ခ်ီလာရင္ အရင္ဆုံးထိေတြ႔မွာက အင္း၀လက္ေအာက္ခံ ျမန္မာျပည္အလယ္ပုိင္းက ဗမာနယ္ေတြျဖစ္တာေႀကာင္႔ လက္ေအာက္က တပ္မႈးသူရဲေကာင္းေတြကုိ အဆုိပါနယ္ေတြမွာ အင္အားေတြနဲ႔ တကြ ခြဲထားေပးရဟန္ရွိပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပဲခူးဟံသာ၀တီမွာေတာ႔ ဆင္ျဖဴမ်ားရွင္ဘုရင္႔ေနာင္ဟာ ကေမၺာဇသာဒီဆုိတဲ႔ နန္းေတာ္အသစ္ကုိ တည္ေဆာက္ေနျပီး နန္းသစ္တက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ပါ။

ပဲခူးဟံသာ၀တီတပ္ေတြ စစ္ခ်ီလာရာကေန စစ္ျပန္ဆုတ္သြားတဲ႔အျပင္ ဘုရင္႔ေနာင္ကလည္း နန္းသစ္တက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မုိ႔ အင္း၀က နရပတိစည္သူနဲ႔တကြ မႈးမတ္၊ စစ္သူႀကီး၊ နယ္စား၊ ျမိဳ႔စားအားလုံး ေသြးေအးသြားႀကပါတယ္။

ဒါေႀကာင္႔ စစ္ျပင္ထားတဲ႔ေနရာေတြမွာ ေရာက္ရွိေနတဲ႔ ျမိဳ႔စား၊ နယ္စား စစ္သူႀကီးေတြဟာ ကုိယ္႔နယ္ကုိယ္ ျပန္သြားႀကပါတယ္။

နယ္စား၊ ျမိဳ႔စားဆုိတာကလည္း ကုိယ္႔နယ္ေျမနဲ႔ ကုိယ္ ကင္းကြာလုိ႔ မေကာင္းသလုိ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကိစၥေတြကလည္း အမ်ားသားမဟုတ္လား။

အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႔ တပ္ေတြမရွိရင္ သူခုိး၊ဓားျပ၊မုဒိမ္းေကာင္ေတြဆုိတာ ထႀကြေလ႔ရွိတယ္ေလ။

အဲဒါေႀကာင္႔ အင္း၀ဟာ စစ္ျပင္ထားတယ္ဆုိေပမယ္႔ အသင္႔အေနအထားေတာ႔ မရွိေတာ႔ပါဘူး။

ပဲခူးဟံသာ၀တီမွာေတာ႔ ဘုရင္႔ေနာင္ဟာ နန္းသစ္တက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနတယ္ဆုိေပမယ္႔ လက္ေအာက္ခံဘုရင္ခံ၊ နယ္စား၊ ျမိဳ႔စား အားလုံးကုိ လူသူလက္နက္စုေဆာင္းဖုိ႔ အမိန္႔ေပးျပီးသားျဖစ္ပါတယ္။

လက္ေအာက္ခံမ်ားကလည္း တကယ္႔ကုိ လူေတာ္ေတြမ်ားတာမုိ႔ သည္လုိအေရးကိစၥေတြမွာ လွည္႔ႀကည္႔စရာမလုိေလာက္ေအာင္ စီမံျပီးသားျဖစ္ေနႀကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

နန္းသစ္တက္ျပီးတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ ဘုရင္႔ေနာင္အဖုိ႔ လုပ္စရာတစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။

အဲဒါကေတာ႔ အင္း၀ကုိ အလုံးစုံသိမ္းပုိက္ဖုိ႔အတြက္ စစ္ျပင္ျခင္းပါပဲ။

ေရွးျမန္မာစစ္ဘုရင္ေတြ စစ္ျပင္ႀကတာလည္း ဘက္ေပါင္းစုံကုိ ေတြးျပီး ျပင္ႀကရတာပါ။

ပထမဆုံးအခ်က္အေနနဲ႔ တုိက္မယ္႔ စစ္မ်က္ႏွာအတြက္ စစ္ျပင္ရပါတယ္။

ဒုတိယအေနနဲ႔ မိမိရဲ႔ ေနျပည္ေတာ္၊ ျမိဳ႔ေတာ္မွာ နန္းသိမ္းမႈ၊ အာဏာသိမ္းမႈေတြ မျဖစ္ရေအာင္ ျပင္ရပါတယ္။

တတိယအခ်က္အေနနဲ႔ မိမိႏုိင္ငံပတ္၀န္းက်င္က ရန္စြယ္အေပါင္းအတြက္လည္း အသင္႔အေနအထားျပင္ရပါတယ္။

တကယ္လုိ႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္က တုိက္ခုိက္လာရင္ ျပန္ခုခံတြန္းလွန္ႏုိင္ေအာင္ပါ။

သည္သုံးခ်က္ပုိင္ႏုိင္မွ စစ္ထြက္လုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ သည္သုံးခ်က္ကုိ ယေန႔အခ်ိန္အထိ အသုံးျပဳေနႀကဆဲဆုိတာလည္း ေလ႔လာမယ္ဆုိ ေတြ႔ႏုိင္ပါတယ္။

သည္တစ္ႀကိမ္ စစ္ျပင္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ႀကီးႀကီးမားမားျပင္ဆင္တာေတြ႔ရပါတယ္။

ေရေႀကာင္း၊ ႀကည္းေႀကာင္း စစ္ျပင္ရာမွာ ေရေႀကာင္းဘက္မွာ တုိက္ေလွ၊ ရိကၡာေလွ စသျဖင္႔ ေလွႀကီးေလွငယ္ တစ္ေထာင္႔ေလးရာနဲ႔ စစ္သည္အင္အားတစ္သိန္းတစ္ေသာင္းကုိ တပ္မႈးဆယ္ဦး၊ တပ္ေပါင္းဆယ္တပ္ဖြဲ႔ေစျပီး ညီေတာ္ျပည္မင္းကုိ ဦးေဆာင္ကာ ခ်ီေစပါတယ္။

ႀကည္းေႀကာင္းမွာေတာ႔ ျမင္းတပ္ရွစ္တပ္ကုိ ေရွ႔ဆုံးက ခ်ီေစျပီး ေနာက္ပုိင္းက ဆင္၊ျမင္း ေျခသည္ အစုံပါတဲ႔ တပ္ေပါင္းဆယ္႔ေျခာက္တပ္ကုိ ဆင္ျဖဴရွင္ဘုရင္႔ေနာင္ကုိယ္တုိင္ ဦးစီးတဲ႔ တပ္အား ၀န္းရံေစျပီး ခ်ီပါတယ္။

ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီးရဲ႔ တပ္ကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ခမ္းနားပါတယ္။ ေရႊေရာင္တပ္ႀကီးလုိ႔ေတာင္ ေျပာလုိ႔ ရေလာက္ပါတယ္။

ဘုရင္႔ေနာင္ မင္းတရာႀကီး စီးတဲ႔ဆင္ကုိ ဗဟုိျပဳျပီး တပ္ဖြဲ႔ပါတယ္။

ဆင္ရဲ႔ ေရွ႔၊ေနာက္၊ ေဘးဘယ္ညာမွ ကုလားေလးရာကုိ ေရႊနားသံေဘာင္းဘီေတြ၀တ္ဆင္ေစျပီး ေသနတ္ကုိယ္စီကုိင္ကာ လုိက္ရပါတယ္။

အဲသည္ပတ္လည္မွာ အင္အားသုံးေထာင္ရွိတဲ႔ ကုိယ္ရံေတာ္ျမင္းတပ္က ေရွ႔ေနာက္ေဘးဘယ္ညာစီစဥ္တက်ရံျပီး လုိက္ပါတယ္။

အဲသည္ပတ္လည္မွာ ေရွ႔ေနာက္ေဘးဘယ္ညာ ဆင္ဆယ္စီးစီ၊ စုစုေပါင္း ဆင္ေပါင္းေလးဆယ္နဲ႔ ဆင္စီးသူရဲ ေလးဆယ္က လုိက္ပါတယ္။

အဲသည္ရဲ႔ ပတ္လည္မွာမွ ေရႊလႊား၊ေရႊကာေတြနဲ႔ ေရႊလွံေတြကုိင္တဲ႔ ေျခသည္စစ္သည္ေတြက ပတ္လည္စီျပီး ထြက္ပါတယ္။

မ်က္လုံးထဲျမင္ႀကည္႔လုိက္ရင္ေတာ႔ ေရႊေရာင္တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ႔ ခမ္းနားလွတဲ႔ တပ္ေတာ္ႀကီးကုိ ျမင္ရမွာပါ။

အဲသည္ေရႊေရာင္တပ္ႀကီးပတ္ပတ္လည္ကုိမွ က်န္တဲ႔ တပ္ေပါင္း၂၄တပ္က ရံျပီး စစ္ထြက္တာျဖစ္ပါတယ္။

ႀကည္းေႀကာင္းမွာေတာ႔ တပ္ေပါင္း၂၅တပ္၊ ဆင္ရွစ္ရာ၊ ျမင္းကုိးေထာင္၊ စစ္သည္အင္အား တစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းေတာင္ ရွိပါတယ္တဲ႔။

ေနျပည္ေတာ္မွာေတာ႔ သားေတာ္နႏၵမင္းသားနဲ႔ နႏၵသႀကၤ ံအမတ္ကုိ အင္အားေတာင္႔ေတာင္႔တင္းတင္းနဲ႔ ျမိဳ႔ေစာင္႔အေနနဲ႔ ထားခဲ႔ပါတယ္။

အေရွ႔ဘက္စစ္မ်က္ႏွာက ဇင္းမယ္ျပည္နဲ႔ ယုိးဒယားျပည္တို႔ရဲ႔ ရန္ကလည္း ရွိတာေႀကာင္႔ မုတၱမ၃၂ျမိဳ႔ကုိ စစ္ခ်ီရာ မပါေစပါဘူး။ အဲဒီက အင္အားအလုံးအရင္းနဲ႔တကြ ညီေတာ္မုတၱမင္းနဲ႔ ျမိဳ႔စားမ်ားကုိ အေစာင္႔အေရွာက္ထားခဲ႔ပါတယ္။

အေနာက္ဘက္စစ္မ်က္ႏွာျဖစ္တဲ႔ ရခုိင္အတြက္ေတာ႔ ေဒးပသြယ္စားနဲ႔ လင္းပေတ႔စားတုိ႔ကုိ တပ္ကုိယ္စီ အင္အားအျပည္႔အစုံနဲ႔ သံတြဲအနီးမွာ တပ္ခ်အေစာင္႔ထားခဲ႔ပါတယ္။

သည္လုိ ပဲခူးဟံသာ၀တီက အင္အားအျပည္႔နဲ႔ စစ္ခ်ီလာခ်ိန္မွာေတာ႔ အင္း၀ဘုရင္ နရပတိစည္သူရဲ႔ စစ္ေရးအစီအစဥ္က ေျပာင္းလဲပုံမေပၚပါဘူး။

အင္း၀ရဲ႔ ေအာက္ဘက္တလႊားက ျမိဳ႔စား၊ နယ္စားအားလုံးကုိေတာ႔ ကုိယ္႔နယ္မွာကုိယ္ အင္အားစုေဆာင္းျပီး ခုခံဖုိ႔ ျပင္ဆင္ထားေစတယ္။ ခုခံလုိ႔မႏုိင္မွသာ အင္း၀ကုိ အင္အားေတြနဲ႔တကြ သြားေရာက္ပူးေပါင္းႀကရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ျပီး အင္း၀ကုိသာ တစ္ခါတည္း စစ္ထုိးလာမယ္ဆုိရင္ ေနာက္ကေန ၀ုိင္းပတ္တုိက္ဖုိ႔၊ သုိ႔မဟုတ္ ရိကၡာေထာက္တပ္ေတြ၊ စစ္ကူေတြကုိ ျဖတ္တုိက္ဖုိ႔ အခြင္႔အေရးရမွာျဖစ္ပါတယ္။

အင္း၀ရဲ႔ အထက္ဘက္က ျမိဳ႔စားနယ္စားေတြကုိလဲ အင္အားအလုံးအရင္း စုေဆာင္းထားေစေပမယ္႔ ရသမွ်အင္အားကုိေတာ႔ အင္း၀ကုိ မပုိ႔ေစဘဲ ကုိယ္စီအလုံးအရင္းနဲ႔ ေနႀကဖုိ႔ စီစဥ္ဟန္တူပါတယ္။

ဘာေႀကာင္႔လဲဆုိေတာ႔ တကယ္လုိ႔သာ အင္း၀က က်ဆုံးသြားျပီဆုိရင္ နရပတိစည္သူအေနနဲ႔ အထက္ဘက္က ျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔ျမိဳ႔ကုိ ဆုတ္ခြာျပီး အင္အားစုေဆာင္းလုိ႔ ျပန္လည္ တုိက္ခုိက္ႏုိင္မယ္မဟုတ္လား။

ေခတ္အေခၚဆုိရင္ေတာ႔ B-plan ဆုိပါေတာ႔။

အင္း၀က်ျပီဆုိတာနဲ႔ အလုံးစုံဆုံးရႈံးသြားမႈမရွိေအာင္ စီမံထားတဲ႔ ပုံစံပါ။

အင္း၀မွာေတာ႔ အင္း၀တပ္ေတြအျပင္ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားက ပုိ႔ထားေပးတဲ႔ ရွမ္းတပ္ေတြလဲ အလုံးအရင္းနဲ႔ ခုခံဖုိ႔ ျပင္ထားပါတယ္။

ဒါ႔အျပင္ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားကလည္း ကုိယ္နယ္႔မ်ားမွာ ကုိယ္စီ အင္အားေတြ စုေဆာင္းေနႀကျပီး အင္း၀အေျခမလွတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ အလုံးအရင္းနဲ႔ စစ္ကူဆင္းႀကဖုိ႔ စီစဥ္ထားႀကမွာပါ။

ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားအတြက္ အင္း၀ကုိ ဆုံးရႈံးတာဟာ သူတုိ႔နယ္ေတြ ဆုံးရႈံးတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

ဘာေႀကာင္႔ဆုိေတာ႔ အင္း၀က်ျပီဆုိတာနဲ႔ ရွမ္းနယ္ေတြအတြက္ ရန္သူနဲ႔ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ရဖုိ႔ လမ္းႀကီးပြင္႔သြားတာျဖစ္ျပီး က်ရႈံးဖုိ႔ဆုိတာလည္း ရာခုိင္ႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားေနလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြမွာလည္း B-planရွိမွာပဲ။ အဲဒါေႀကာင္႔သာ အင္အားေတြ အပူတျပင္းစုေဆာင္းေနရတာပါ။ အင္း၀က်တာနဲ႔ ပဲခူးဟံသာ၀တီရဲ႔ျမွားဦးက သူတုိ႔ဘက္လွည္႔လာမွာ အေသအခ်ာပဲမဟုတ္လား။

သည္အတြက္ စစ္ျပင္ႀကတာပါ။ အင္း၀ကုိ စစ္ကူမလႊတ္တဲ႔ ေစာ္ဘြားေတြရဲ႔ သေဘာကလဲ သည္အတုိင္းပဲ ျဖစ္ဟန္တူပါတယ္။

သည္လုိနဲ႔ ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီး ေတာင္ငူမွာ တပ္နားတုန္း အင္း၀ရဲ႔ စစ္ေရးအစီအစဥ္ေတြကုိ သိရတဲ႔အခါ ညီေတာ္ေတာင္ငူမင္း မင္းေခါင္က ခုလုိ ေလွ်ာက္ပါတယ္။

အင္း၀ရဲ႔ အင္အားဟာ အင္း၀တပ္ေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး။ ရွမ္းတပ္ေတြဟာလည္း အင္း၀ရဲ႔ အင္အားေတြျဖစ္တယ္။ ေစာ္ဘြားေတြက အင္း၀ကုိ အထူး အကူအညီေပးႀကတာေႀကာင္႔ အင္း၀ဟာ အင္အားေတာင္႔တင္းတယ္။

ဒါေႀကာင္႔ သည္တစ္ေခါက္ အင္း၀ကုိ တုိက္ရင္ အျမန္ဆုံးနဲ႔ ျပီးေအာင္ တုိက္ရမယ္။

အင္း၀ကုိ တုိက္ေနတာ ႀကာေနရင္ ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြဟာ အင္အားေတြ ထပ္စုေဆာင္းျပီး ဆင္းလာႀကမွာ ျဖစ္တယ္။

အင္း၀ကုိ ရံထားတဲ႔ တပ္ေတြကုိ အျပင္က ထပ္ရံခံရရင္ စစ္ႏုိင္ဖုိ႔ ခက္ျပီမဟုတ္လား။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ၀ါဆုိ၊ ၀ါေခါင္ေရာက္တာနဲ႔ မုိးက်ျပီ။ မုိးထဲ ေလထဲမွာဆုိေတာ႔ စစ္ကစားဖုိ႔၊ ဆင္တပ္၊ျမင္းတပ္ေတြ လႈပ္ရွားဖုိ႔၊ စစ္အင္အားေတြ ေနရာေရႊ႔ေျပာင္းဖုိ႔ မလြယ္ဘူးေလ။

ဒါေႀကာင္႔ ေလး၊ငါးလအတြင္းမွာ ျပီးစီးေအာင္ လုပ္ႀကမွ ရမယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္က အင္း၀ဟာ လက္ေအာက္ခံတပ္ေတြကုိ လူသူစုေဆာင္းျပီး ေနရာမွာတင္ ေနေစတယ္။

အင္း၀ရဲ႔ ေတာင္ဘက္က ျမိဳ႔အားလုံးဟာလည္း အင္အားကုိယ္စီနဲ႔ ခုခံႀကဖုိ႔ ေစာင္႔ေနသလုိ အင္း၀ရဲ႔ ေျမာက္ဘက္က ျမိဳ႔အားလုံးလည္း အင္အားအခုိင္အမာစုေဆာင္းေနႀကတယ္။

သည္ေတာ႔ အင္း၀ကုိ တစ္ခါတည္းစစ္ထုိးတာနဲ႔ စစ္ေႀကာင္းကုိ ေတာင္ဘက္က ျမိဳ႔ေတြက အင္အားေတြနဲ႔ ေႏွာင္႔ယွက္ႀကမွာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ခ်န္တပ္ေတြ၊ ရိကၡာေထာက္တပ္ေတြအတြက္ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။

ဒါေႀကာင္႔မုိ႔ စစ္ကုိ အင္း၀ထံ တစ္ခါတည္းအေရာက္မခ်ီေစဘဲ အင္း၀ေတာင္ဘက္က ျမိဳ႔ေတြအားလုံးကုိ သိမ္းယူျပီးမွသာ အင္း၀ကုိ စစ္ထုိးသင္႔တယ္၊ စသျဖင္႔ ေလွ်ာက္တင္ပါတယ္။

ေတာင္ငူမင္းေခါင္ရဲ႔ ဗ်ဴဟာက ေအာက္ေျခမွာ ရႈပ္ေနတဲ႔ အကိုင္းအခက္ေတြကုိ ရွင္းျပီးမွ ပင္စည္ကုိ ခုတ္လွဲမယ္႔ဗ်ဴဟာပါ။

ေအာက္ေျခရွင္းသြားေတာ႔ ခုတ္ရ၊ျပဳရတာ လြယ္ပါတယ္။ အထက္က အကုိင္းအခက္ေတြကေတာ႔ ပင္စည္လဲတာနဲ႔ သူ႔ဘာသာ လဲျပိဳက်လာမွာပါပဲ။

သည္ စစ္ေရးဗ်ဴဟာကုိ ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားလဲ သေဘာက်တာေႀကာင္႔ ခ်ီလာတဲ႔ ႀကည္းေႀကာင္းတပ္မ်ားကုိ စစ္သုံးေႀကာင္းခြဲဖုိ႔ စီစဥ္ပါေတာ႔တယ္။

အေနာက္ေႀကာင္း၊ အလယ္ေႀကာင္းနဲ႔ အေရွ႔ေႀကာင္းဆုိျပီး ခြဲပါတယ္။

အေရွ႔ေႀကာင္းမွာ ညီေတာ္ေတာင္ငူမင္းေခါင္ ဦးစီးျပီး ျမင္းတပ္ႏွစ္တပ္နဲ႔ ဆင္၊ေျခလ်င္တပ္၄တပ္ေပါင္း ၇တပ္ျဖစ္ျပီး အလယ္ေႀကာင္းကုိေတာ႔ ညီေတာ္မင္းရဲေက်ာ္ထင္ဦးစီးျပီး ျမင္းတပ္ႏွစ္တပ္၊ ဆင္၊ေျခလ်င္တပ္ ၄တပ္ ေပါင္း ၇တပ္နဲ႔ ႏွစ္ေႀကာင္းခ်ီပါတယ္။

အေနာက္ေႀကာင္းကုိေတာ႔ ဘုရင္႔ေနာင္ကုိယ္တုိင္ဦးစီးျပီး ျမင္းတပ္၄တပ္နဲ႔ ဆင္ေျခလ်င္တပ္၁၀တပ္ ကုိယ္ပုိင္တပ္ေတာ္တစ္တပ္ စုစုေပါင္း ဆယ္႔ငါးတပ္နဲ႔ ခ်ီပါတယ္။

အေနာက္ေႀကာင္းက ခ်ီလာတဲ႔ ဘုရင္႔ေနာင္တပ္ဟာ ပုဂံမွာ ေရေႀကာင္းက ခ်ီလာတဲ႔ ညီေတာ္ျပည္မင္းသတုိးဓမၼရာဇာကုိ ေစာင္႔မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ပုဂံမေရာက္ခင္မွာ ဘုရင္႔ေနာင္တပ္ေတာ္ဟာ ေတာင္တြင္းႀကီးကေန ေက်ာက္ပန္းေတာင္းအထိ နယ္ေျမမ်ားကုိ တုိက္ခုိက္သိမ္းယူျပီး ပုဂံမွာ ညီေတာ္ကုိေစာင္႔ရင္း ဘုရားဖူးရင္း စခန္းခ်ေနပါတယ္။

ေတာင္ငူမင္းေခါင္စစ္ေႀကာင္းကေတာ႔ ရမည္းသင္းကေန အထက္တစ္ေလွ်ာက္ကုိ သိမ္းဖုိ႔ ႀကံစည္ပါတယ္။

ရမည္းသင္းကုိ တုိက္တဲ႔အခါ ရမည္းသင္းစားဟာ မခုခံႏုိင္လုိ႔ ထြက္ေျပးရပါတယ္။ သည္လုိပဲ စစ္ေႀကာင္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ရွိတဲ႔ ၀တီစား၊ ယင္းေတာ္စား၊ လႈိင္းတက္စား၊ ေညာင္ရမ္းစားတုိ႔လဲ ခုခံဖုိ႔ မလြယ္တာေႀကာင္႔ စုေဆာင္းထားတဲ႔ အင္အားအလုံးအရင္းကုိ ယူျပီး အင္း၀ကုိ ေျပးႀကပါတယ္။

မင္းရဲေက်ာ္ထင္ရဲ႔ အလယ္စစ္ေႀကာင္းလမ္းေႀကာမွာရွိတဲ႔ ပင္းတလဲစားနဲ႔ ျပင္စည္စားတုိ႔လဲ ခုခံဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္တာေႀကာင္႔ အင္အားေတြနဲ႔တကြ အင္း၀ကုိ သြားေပါင္းႀကရပါတယ္။

သည္ မင္းႏွစ္ပါးရဲ႔ တပ္ေတြဟာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က နယ္ေျမေတြ၊ လက္နက္လူသူဆင္ျမင္းေတြကုိ စုေဆာင္းသိမ္းယူျပီး အင္း၀ကုိ ရည္မွန္းခ်က္အတုိင္း ဆက္ခ်ီတက္ႀကပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ ရည္မွန္းခ်က္ေနရာျဖစ္တဲ႔ အင္း၀အနီးက ပင္းယေတာင္ကုိ ေရာက္တဲ႔အခါ တပ္ခ်ရပ္နားႀကပါတယ္။

ေတာင္ငူမင္းေခါင္က အရင္ေရာက္ႏွင္႔ျပီး မင္းရဲေက်ာ္ထင္က ေနာက္မွ ေရာက္ပါတယ္။

သည္လုိ ပဲခူးတပ္ေတြ စစ္ခ်ီလာရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာရွိတဲ႔ ျမိဳ႔စား၊ နယ္စားေတြဟာ မခုခံႏုိင္တဲ႔အျပင္ အင္း၀ကုိ အင္အားေတြနဲ႔တကြ ျပန္ေျပးႀကရတဲ႔အတြက္ အင္း၀မွာ အားနည္းခ်က္ေတြ ျဖစ္လာရပါတယ္။

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ခြာစစ္ရဲ႔ သေဘာတရားအတုိင္း အင္း၀တပ္ေတြဟာ ဆုတ္ခြာတဲ႔အခါ ခရီးမဖင္႔ေႏွးရေလေအာင္ ရိကၡာေတြကုိ လုံလုံေလာက္ေလာက္သယ္သြားႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေႀကာင္႔ အင္အားမ်ားစြာ အင္း၀ကုိ ေရာက္လာတဲ႔အခါမွာေတာ႔ အင္း၀ဟာ သူ႔မွာရွိႏွင္႔တဲ႔ ဗမာတပ္၊ ရွမ္းတပ္ေတြအျပင္ ေနာက္ထပ္ ေရာက္လာတဲ႔တပ္ေတြအတြက္ ရိကၡာအခက္အခဲကုိ စတင္ ႀကဳံေတြ႔ရျပီျဖစ္ပါတယ္။

သည္အတြက္ေတာ႔ အင္း၀ဘုရင္ နရပတိစည္သူဟာ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားေလသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။

ညီေတာ္မင္းႏွစ္ပါးရဲ႔ စစ္ေႀကာင္းႏွစ္ခု ပင္းယေတာင္မွာ ဆုံႀကတဲ႔အခါ တပ္ေတြ ေခတၱရပ္နားျပီး တပ္မႈးစစ္သူႀကီးအေပါင္း အစည္းအေ၀းလုပ္ႀကပါတယ္။

ေတာင္ငူမင္းေခါင္က အစ္ကုိတုိ႔၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေတာ႔ အခု ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္တဲ႔ အင္း၀အနီးေတာ႔ ေရာက္လာခဲ႔ျပီ၊ ေနာင္ေတာ္မင္းတရားကေတာ႔ ပုဂံေႀကာင္းကုိ ခ်ီျပီး ညီေတာ္ျပည္မင္းတပ္ရဲ႔ ေလွတပ္နဲ႔ ေပါင္းျပီး အင္း၀အေနာက္ျခမ္းက ျမိဳ႔ေတြကုိ သိမ္းမွာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကိုလည္း အေခၚလႊတ္မလာခဲ႔ဘူး။ သည္မွာလည္း အႀကာႀကီးေနလုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရန္သူ႔နယ္ေျမအားလုံး သိမ္းျပီးျဖစ္လုိ႔ ေနာက္ရန္လည္း ပူစရာမရွိဘူး၊ သည္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အေနနဲ႔ အင္း၀ကုိ တုိက္မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနာင္ေတာ္နဲ႔ပဲ တပ္ေတြ သြားေပါင္းမလား၊ အစ္ကုိတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ခ်င္ႀကပါသလဲလုိ႔ ခ်ျပပါတယ္။

သည္ေတာ႔ ညီေတာ္မင္းရဲေက်ာ္ထင္က တက္ႀကြတဲ႔လူငယ္ပီပီ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို လႊတ္တာက တုိက္ဖုိ႔သာ လႊတ္တယ္၊ ဒီမွာ စခန္းခ်ဖုိ႔ လႊတ္တာမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါေႀကာင္႔ အင္း၀ကုိ တပ္ေတြခ်ီျပီး တုိက္ႀကရေအာင္လုိ႔ တုိက္တြန္းပါတယ္။

အဲဒါကုိ တပ္မႈးစစ္သူႀကီးတစ္ဦးျဖစ္တဲ႔ ဗညားက်န္းေထာက သေဘာမတူပါဘူး။ ၀ါရင္႔တပ္မႈးတစ္ေယာက္ မဟုတ္လား။

သူက အခုလုိ ေျပာပါတယ္။

မင္းသားေျပာတာလဲ စစ္ေရးအေနနဲ႔မုိ႔ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အခုအေရးကေတာ႔ တုိက္သမွ်စစ္ႏုိင္ခဲ႔တာမုိ႔ အလ်င္အျမန္ခ်ီတက္တုိက္ခုိက္ဖုိ႔ သင္႔ေတာ္တဲ႔ အေရးမဟုတ္ဘူး။ အင္း၀နရပတိစည္သူဆုိတာကလည္း အရည္အခ်င္းရွိသလုိ အင္အားကလည္း ေတာင္႔တင္းလြန္းတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လာတဲ႔ အင္အားေလာက္နဲ႔ အင္း၀ကုိ သိမ္းႏုိင္မယ္လုိ႔ အတတ္မေျပာႏုိင္ဘူး၊ ဒါေႀကာင္႔ မင္းတရားႀကီးတပ္ေတြ ေရာက္လာမွသာ ပူးေပါင္းတုိက္ခုိက္သင္႔တယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ႔ သည္မွာပဲ အေျခခ်ျပီး ေနႀကမယ္။ အင္း၀က တပ္ေတြ ထြက္လာျပီးတုိက္ရင္လည္း ျပန္တုိက္မယ္။ မတုိက္ရင္လည္း အင္အားကုိ စုေဆာင္းျပီး အားျဖည္႔ေနႀကသင္႔တယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

က်န္တဲ႔တပ္မႈးစစ္သူႀကီးေတြကလည္း ဗညားက်န္းေထာရဲ႔ အဆုိကုိ ပုိႏွစ္သက္ေထာက္ခံႀကတာမုိ႔ ေတာင္ငူမင္းေခါင္လဲ သေဘာတူျပီး သည္ေနမွာတင္ တပ္ခ်ေနလုိ႔ ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီး ေရာက္လာမယ္႔အခ်ိန္ကုိသာ ေစာင္႔ဆုိင္းႀကဖုိ႔ သေဘာတူလုိက္ပါတယ္။

ဘုရင္႔ေနာင္နဲ႔ ညီေတာ္ျပည္မင္းရဲ႔ တပ္ေတြကလည္း မႀကာမီ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေရာက္လာေတာ႔မွာမုိ႔ အင္း၀ရဲ႔ အေျခအေနဟာ ေရွ႔၊ ေနာက္ စစ္ႏွစ္ဖက္ ညွပ္ခံရေတာ႔မယ္႔ အေျခအေန ျဖစ္ေနပါေတာ႔တယ္။

ဆက္ရန္...

အလုပ္မ်ားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္

လုပ္စရာေတြကလဲ မ်ားလုိက္တာဗ်ာ။

တကယ္ပါ။ မယုံမရွိပါနဲ႔။

လုပ္ခ်င္တာေတြလဲ တစ္ပုံႀကီး၊ လုပ္သင္႔တာေတြလဲ တစ္ပုံႀကီး။

သည္အပုံႀကီးႏွစ္ပုံထဲက ဘယ္ဟာေလးေတာ႔ ထုတ္ျပီး ျပီးေအာင္ လုပ္လုိက္ရင္ေကာင္းမလဲ။

သည္လုိ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္သြားတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခုမွလည္း ျပီးေအာင္ မလုပ္လုိက္ရဘူးဗ်ာ။

ကုိယ္႔ကုိကုိယ္ေတာ႔ ေျပာေနတာပဲ။

ငါ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး၊ အခ်ိန္ျဖဳန္းလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။

ဒါေပမယ္႔လဲ အခ်ိန္တုိင္းမွာ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ အလုပ္မ်ားေနသလုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ တကယ္ေတာ႔ ဘာမွလဲ မလုပ္ျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ။

မယုံမရွိနဲ႔ဗ်... ေဖ႔စ္ဘုတ္ခ္က စကားလာေျပာတဲ႔ ေကာင္မေလးေတြကုိေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္မ်ားေနလုိ႔ပါဆုိျပီး ျပန္မေျပာျဖစ္တာ ႀကာလွေပါ႔ :P။ ဂ်ီေတာ႔လဲ ဖြင္႔ထားရင္ လာ စကားေျပာေနႀကမွာစုိးလုိ႔ ပိတ္ထားတယ္။ ျပန္မေျပာရင္လဲ မေကာင္းဘူးမဟုတ္လား။

အမယ္... သည္ေကာင္ ဘာေတြ အလုပ္မ်ားေနလုိ႔လဲလုိ႔ ထင္ႀကမယ္။

ေျပာျပမယ္ဗ်ာ...

ပထမဆုံး လုပ္ခ်င္ေနတဲ႔ အပုံႀကီးအေႀကာင္း...

(၁) စာေရးခ်င္တယ္။ သည္ဘေလာ႔ေလးမွာေပါ႔။ ေလာေလာဆယ္ေရးေနတဲ႔ စည္သူေက်ာ္ထင္ေတာင္ ဆက္မေရးျဖစ္ေသးဘူး။

(၂) အဲဒီအတြက္ စာဖတ္ရမယ္၊ စာဖတ္ခ်င္တယ္။

(၃) ningဆုိက္မွာ ေရးေပးေနတဲ႔ ရုပ္ရွင္အေႀကာင္းေလးေတြ ေရးျပီး တင္ေပးဖုိ႔လုပ္ခ်င္တယ္။

(၄) အဲဒီအတြက္ ရုပ္ရွင္ႀကည္႔ရမယ္၊ ႀကည္႔ခ်င္တယ္။

(၅) သီခ်င္းဆုိတာ ၀ါသနာပါလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုျပီး ဂစ္တာတီး၊ သီခ်င္းဆုိမယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ အသံသြင္းမယ္။

ငါးခုေလာက္ပဲ ထားပါေတာ႔။

လုပ္သင္႔တဲ႔ အပုံႀကီး...

(၁) ကုိယ္က ႏုိင္ငံျခားမွာဆုိေတာ႔ ဘာသာစကားက မကြ်မ္းေသးဘူး။ ဒီေတာ႔ ဘာသာစကားကုိ လုပ္ရမယ္။ လုပ္သင္႔တယ္။

(၂) ကုိယ္က စာလာသင္ေနေတာ႔ဆုိေတာ႔ ေက်ာင္းတက္ရမယ္၊ (ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြကလဲ မ်ားတယ္)

(၃) သင္တဲ႔အခါက်ေတာ႔ အခန္းထဲမွာက ကုိယ္နားလည္တဲ႔ ဘာသာစကားနဲ႔ သင္တာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ လက္ခ်ာေခၚတာက မ်ားတယ္။ ဒီေတာ႔ လက္ခ်ာလုိက္ရမယ္။ မမီတာေတြကုိ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ရင္ ကူးရဦးမယ္။

(၅) ကူးျပီးရင္ ျပီးျပီလား၊ မျပီးေသးဘူး၊ သင္တုန္းက နားမလည္လုိက္တာေတြ ျပန္ဖတ္ရမယ္။ ျပန္ရွာရမယ္။ ဘာသာျပန္ရမယ္။ ျပန္တြက္သင္႔တာ တြက္ရမယ္။

(၆) အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္ဆုိတာကလဲ သင္လုိက္တာသာ တစ္ခုတည္းရယ္၊ သိထား၊ တတ္ထားရမွာက အမ်ားႀကီးရယ္ေနာ္၊ matlabတုိ႔လုိ၊ autocadတုိ႔လုိ၊ c programmingတုိ႔လုိ မသိထား၊ မတတ္ထားလုိ႔ကုိ မရဘူး၊ ဒီအတြက္ အဲဒါေတြကုိလည္း ေလ႔လာရဦးမယ္။

(ဘာသာရပ္ေပါင္း ကုိးခုကုိ ေလာေလာဆယ္ သင္ေနရပါတယ္)

ေလာေလာဆယ္ ဒီစာကုိ စဥ္းစားျပီး ခ်ေရးေတာ႔ သိပ္ေတာ႔လဲ မမ်ားပါဘူးေနာ္... ဟီးးး

လူတစ္ေယာက္ တစ္ရက္ကုိ ၂၄နာရီ ရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ဆုိတဲ႔ေကာင္က တစ္ရက္ကုိ ဆယ္နာရီေလာက္ အိပ္မွ အိပ္ေရး၀သလုိလုိရွိတာ။

က်န္တာ ဆယ္႔ေလးနာရီက်န္တယ္။

ေက်ာင္းဖြင္႔ရက္ဆုိ ႏုိးတာနဲ႔ ေက်ာင္းကုိ ထေျပးရတယ္။

ေက်ာင္းမွာ နားလည္လည္၊ မလည္လည္ စာသင္ခန္းထဲမွာ ထုိင္ေနရတယ္။

ေက်ာင္းကျပန္လာေတာ႔လည္း ငယ္ငယ္ကလုိ လြယ္အိတ္ပစ္ခ်ျပီး ထမင္းစားလုိ႔ ဘယ္ရမလဲ။

ကုိယ္စားဖုိ႔က ကုိယ္႔ဘာသာခ်က္ျပဳတ္ရေသးတာ။ ဘယ္သူမွ လာမခ်က္ေကြ်းဘူးေလ။

ခ်က္ျပီး ျပဳတ္ျပီးျပန္ေတာ႔လဲ စားေသာက္၊ စားေသာက္ျပီးျပန္ေတာ႔ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေလးက သုံးခ်င္ေသးတယ္။

အဲ ေနာက္ျပီး သတင္းေလးကလဲ ဖတ္ခ်င္ေသးတယ္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ သတင္းေတြ လြတ္သြားရင္ ဒီသတင္းေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကုိယ္က က်န္ေနခဲ႔မွာကုိး... ေနာ႔။

သတင္းဖတ္ေတာ႔လဲ သတင္းဌာနေတြ စုံေအာင္ လုိက္ဖြင္႔ျပီး လုိက္ဖတ္ရတယ္။ တစ္ဖက္တည္းက ေရးတာကုိ ဖတ္ေနရင္ အမွန္ျမင္ႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ဘူးမဟုတ္လား။ ႏွစ္ဖက္လုံးက ေရးတာကုိ ဖတ္မွ ႀကားထဲက အျမင္ကုိ ကုိယ္ရေပမေပါ႔။

အဲဒါေတြလဲ အကုန္လုပ္ျပီးေရာ၊ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္လင္႔ေနျပီ။

ကဲ... ငါ ဘာစလုပ္မလဲလုိ႔ အပုံႀကီး ႏွစ္ပုံကုိ လွမ္းႀကည္႔လုိက္တယ္။ 

ဟင္... အမ်ားႀကီးပဲ... ငါ ဘာကုိ စလုပ္ရမွာလဲ... ငါ ေတာ္ေတာ္ကုိ အလုပ္ရႈပ္တဲ႔ ေကာင္ပါလားေပါ႔။

မျဖစ္ေသးပါဘူး... ဒါေတြလုပ္ရင္ ငါ ပင္ပန္းဦးမွာ... မပင္ပန္းခင္ relax လုပ္ဦးမယ္ဆုိျပီး ဂိမ္းေလး စဖြင္႔လုိက္ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ခဏပဲ ေဆာ႔မယ္ကြာဆုိျပီး ေဆာ႔လုိက္တာ၊ ေဆာ႔လုိက္တာေတာ႔ ခဏေလးပဲ၊ ေတာ္ေလာက္ျပီဆုိျပီး အခ်ိန္လဲ ျပန္ႀကည္႔လုိက္ေရာ အိပ္သင္႔တဲ႔အခ်ိန္ေရာက္ေနျပီ၊

ထားလုိက္ပါေတာ႔ကြာ... ဒါေတြ ေနာက္ေန႔မွပဲ လုပ္ေတာ႔မယ္... ဟီးးဟီးး

တစ္ေန႔ ဆယ္နာရီ မအိပ္ရရင္ အိပ္ေရးက ၀ကုိ မ၀ဘူးေလ။

သည္လုိနဲ႔ အိပ္ရာ၀င္၊ ေနာက္တစ္ေန႔ေျပာင္း၊ ဒီလုိပဲ လည္ပတ္ေနလုိက္တာေပါ႔။

လူကေတာ႔ ကုိယ္႔ကုိကုိယ္ လုပ္စရာတအားမ်ားတဲ႔လူႀကီး၊ အလုပ္ေတြ အခ်ိန္တုိင္းရႈပ္ေနတဲ႔လူႀကီးေပါ႔။ ကုိယ႔္ကုိကုိယ္လိမ္ေနတာေလ။

ေသခ်ာျပန္ႀကည္႔ေတာ႔မွ... ဟင္... ငါဘာမွလဲ မလုပ္ေသးရပါလား...

ဘာတစ္ခုဆို ဘာတစ္ခုမွကုိ မလုပ္ရေသးတာ။

ဟုိလုိလုိ၊ သည္လုိလုိနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနခဲ႔တာေလ။

တစ္ခုခုေတာ႔ လုပ္မွကုိျဖစ္ေတာ႔မွာ၊

အလုပ္(work done)ဆုိတာ အေရြ႔ရွိမွာ အလုပ္လုိ႔ ေခၚတယ္တဲ႔။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ တစ္ခုမွ မေရြ႔ေသးဘူး...

အင္း... ဘယ္ႏွစ္နာရီေတာင္ ရွိျပီလဲ မသိပါဘူး။

ဟင္... အိပ္ခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္ေနျပီ။

မျဖစ္ေသးပါဘူး... အိပ္ေတာ႔မွပါ။ ေနာက္ေန႔ေတြလဲ လုပ္စရာအမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။

ေတာ္ျပီ... အိပ္ျပီကြာ...